Πόσα χρώματα υπάρχουν?

«Η πρώτη μου ανάμνηση είναι της λαμπρότητας του φωτός…φως παντού γύρω μου. Καθόμουν πάνω σ’ένα πάπλωμα ανάμεσα σε μαξιλάρια στο έδαφος…τεράστια άσπρα μαξιλάρια…» Η Georgia Totto O'Keeffe γεννήθηκε σε μια αγροικία μιας μεγάλης γαλακτοκομικής φάρμας κάπου έξω απ’το Wisconsin στις 15 Νοεμβρίου 1887.

»Έχω πράγματα μες το κεφάλι μου που σε τίποτα δεν μοιάζουν με αυτά που με διδάσκουν…σχήματα και ιδέες πολύ δικές μου…τόσο φυσικές και παράλληλες με μένα και την σκέψη μου που δεν μούχει περάσει από το μυαλό να τις καταγράψω…»

Ο Alfred Stieglitz ήταν 54 όταν η Georgia έφτασε στην Νέα Υόρκη…23 χρόνια μεγαλύτερος. Πρωτοπόρος στην τέχνη της φωτογραφίας, ιδρυτής της γκαλερί 291 Στην Νέα Υόρκη όπου πρώτος παρουσίασε στους αμερικάνους την δουλειά του Picasso, Matisse, και Cezanne και εκδότης του σεβαστού περιοδικού “Camera Works”.

Ο Stieglitz ήταν ο μεγαλύτερος θαυμαστής και υποστηρικτής της. Την φωτογράφιζε με μανία από την αρχή της σχέσης τους. Τράβηξε πάνω από 300 πορτραίτα της μεταξύ 1918-1937, τα πιο ερωτικά στα πρώτα χρόνια του γάμου τους.

Για μένα, ήταν πιο υπέροχος στην δουλειά του παρά σαν άνθρωπος…πιστεύω ότι η δουλειά ήταν που με κράτησε κοντά του…παρ’όλο που τον αγαπούσα σαν άνθρωπο…ανεχόμουν, θεωρώ, πολλές αντιφατικές ανοησίες για χάρη όσων φαίνονταν ξεκάθαρα, φωτεινά κι υπέροχα.»

«Ξέρω πια πως οι περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται τόσο με τον εαυτό τους που δεν έχουν αίσθηση της ατομικότητας τους. Βλέπω τον εαυτό μου και με βοήθησε αυτό να πω αυτό που θέλω…με μπογιά»

Το 1924 ολοκλήρωσε το πρώτο της τεράστιο λουλούδι , μιας σειράς που την έκανε διάσημη στον κόσμο.

«Οι περισσότεροι στην πόλη τρέχουν τόσο που δεν προλαβαίνουν να κοιτάξουν ένα λουλούδι. Θέλω να το δουν, είτε το θέλουν, είτε όχι.»
Τον Μάιο του 1929 πήγε πρώτη φορά στο Νέο Μεξικό, ένα ταξίδι που θα άλλαζε την ζωή της. Μετά τον θάνατο του Stieglitz, μετακόμισε εκεί αλλά συνέχισε να ταξιδεύει. Όταν την ρωτούσαν γιατί τόσα ταξίδια, απαντούσε «για να είμαι σίγουρη ότι διάλεξα το σωστό μέρος».


Πέθανε στις 6 Μαρτίου 1986, κοντά στα εκατό και οι στάχτες τις σκορπίστηκαν στο έδαφος της Σαντα Φε που λάτρεψε, την επόμενη μέρα κιόλας.

Απο τις πολύ αγαπημένες μου ζωγράφους.

Πρότυπο δύναμης και χρωμάτων.

Κυνήγησε το όνειρο της και λάτρεψε την ομορφιά ολοκληρωτικά.

Η αγάπη της για το μεξικό μου δημιουργεί την αίσθηση, οτι αν είχε φτάσει στην λαμπερή ελλάδα με τα χρώματα ζωής, σίγουρα εδώ θα είχε μείνει και το έργο της θα ήταν ακόμη πιο πρωτοπόρο.

Θα ήθελα να δω την θάλασσα μέσα απο τα δικά της πανέμορφα μάτια...

*ακούγεται το τραγούδι "Η καρδιά μου είναι στα ψηλώματα" του Ορφέα Περίδη

**οι φωτογραφίες είναι απο δω κι αποκει!

I hate the christmas spirit!!!

Μεγάλος ντόρος για τα γρμφχριστούγεννα!
Εγώ δεν νοιώθω το christmas spirit. τελεία.
δεν έχω ούτε θρησκευτικό βάθρο, ούτε στολίδια συμπόνιας λόγω εποχής. ό,τι συμπόνια και αγάπη έχω, την δωρίζω όλον τον χρόνο. Δεν γουστάρω να παρασύρομαι ‘επειδή,ε, χριστούγεννα είναι!’ για να συγκινηθώ.
Όπως τις διαλεγμένες μέρες που γιορτάζουμε και τιμούμε καθημερινές αξίες: ‘μέρα του παιδιού’, ‘μέρα των ζώων’, ‘μέρα της οστεοπόρωσης’, μέρα του μπρόκολου’. Τις υπόλοιπες 364? Τίποτα? Έλα τώρα!
Με ενοχλεί η επικέντρωση σωστών συναισθημάτων σε λίγες μέρες, κατευθυνόμενη από άλλα συμφέροντα και σκοπό το κέρδος άλλων. Από τις μπάλες για το δέντρο μέχρι τα ατελείωτα δώρα με την πίεση του ‘πρέπει’, μέχρι το ύφος κάποιων παιδιών όταν δίνεις κέρματα (!). Χαλιέμαι. Ποιο christmas spirit? Τον κόκκινο αηβασίλη της κοκακόλας? Την επέλαση των ψευτοκουτσών, φτωχών, άπορων έξω από τα εμπορικά καταστήματα? Τα καταπιεστικά οικογενειακά τραπέζια? Το βίαια ‘προσμενόμενο’ κέφι εν μέσω κανονικής δουλειάς, πίεσης και χρεών?
αλλά σε ό,τι αφορά τα παιδιά, ποτίζω την ανάγκη τους για μαγεία ΟΣΟ περνάει απο το χέρι μου -χωρίς να προσβάλλω την νοημοσύνη τους, εννοείται! - και παίζω όλο το παιχνίδι. όλο.


και το γράμμα στέλνουμε,
και δέντρο στολίζουμε με γρμφχριστουγεννιάτικη μουσική,
και μελομακάρονα στο τζάκι βάζουμε,
και κονιάκ που το πίνει και αφήνει το ποτήρι πεσμένο,
και το μαξιλάρι κουνιέται εκεί που κάθησε ο αηβασίλης,
και το καρότο τρώει ο τάρανδος...
και, και, και...
τι να λέμε τώρα! υπάρχει πιο μεγάλη δύναμη που μπορείς να περάσεις στα παιδιά απο την φαντασία?

και της γουατεμάλα το κουκλάκι τους πήρα που της λες τις ευχές σου και πραγματοποιούνται απο αγάπη. κι οι δύο τις έχουν κάτω απο το μαξιλάρι τους. αλλά υπογραμμίζω την απαραίτητη προυπόθεση να το πιστεύουν και να το θέλουν πραγματικά.

Χρειάζεται η μαγεία στα παιδιά. Θυμώνω με αυτούς που λένε στα παιδιά ότι δεν υπάρχει αηβασίλης και καλικαντζαράκια.. Κρατάει τόσο λίγο η παιδική ηλικία…και είναι τόσο πολλά τα χρόνια τα ενήλικα. Γιατί να κλέβουμε και το λίγο μαγικό νωρίς?

Μάλλον από ζήλεια…ενήλικα ανικανοποίητα παιδιά : «αφού δεν έχω εγώ, να μην έχεις ούτε συ!» γι’αυτό και γίνονται μεγάλοι που χρειάζονται την επιβολή τέτοιων ημερών και μηνυμάτων για να γλυκάνουν το βλέμμα, να μην σε βρίσουν ‘άγιες μέρες’, να νοιαστούν.

Καλά γρμφχριστούγεννα λοιπόν

και με το καλό να ξεστολίσουμε (λέω εγώ)!

*οι φωτογραφίες είναι απο το flickr.com

**το τραγούδι "χρειάζεται ένα θαύμα" των Λ.Μαχαιρίτσα,Δ. Τσακνή

Σημερα γιορτάζουμε την εστρέλλα μας!

Εστρέλλα μου! Χρόνια σου πολλά! Καρδιά μου ανυπότακτη Σου εύχομαι πάντα Bella Stella νάσαι πολύχρωμη και ξεκαρδισμένη aπ'την πολλή χαρά που σ'αγκαλιάζει!!! Τα καλύτερα Ε-Ε-ΕΡΧΟΝΤΑΊΙΙΙΙΙΙΙ! *σχόλια στο σπίτι της νέγκμα μας. εδώ είπαμε! κιχ! **το τραγούδι είναι το bella stella των Highland ***η φωτογραφία του clit riter στο flickr.com : purple star. την διάλεξα γιατί ΠΡΕΠΕΙ να σκεφτώ μωβ!!! υποτάχτηκα στην μονοχρωμία! τι κάνω για πάρτη σου! ΑΧ! ****χρόνια πολλά και καλύτερα και σε μια ψυχή μάλαμα... :)

Σήμερα γιορτάζουμε την ντίντι μας! *

Χρόνια πολλά χαμόγελο μας!

είδες, ακόμη και ο βούδας χαμογελάει για πάρτη σου... Νάσαι πάντα πολύχρωμη όπως σήμερα!

υγ. ααα! Εδώ, κιχ! ευχές εκεί που πρέπει! στης ντίντι το πάρτυ!

υγ2.άργησα λίγο... αλλά επανήλθα! σόρι κατερινιό μου! *η φωτογραφία είναι η "smiling buddha" του ian G7KXV στο flickr.com **τραγουδάει η Μαριώ το "κατερίνα θεσσαλονικιά" υγ3. ΠΡΟΣΟΧΗ! αλλάξτε μουσική post πριν το επόμενο για να μην με περάσετε για σχιζοειδή προσωπικότητα εντελώς! >>>>>>>>>>>>>> *υγ.4ΠΡΟΣΟΧΗ!!! χρόνια χαρούμενα και πολύχρωμα και στο κατερινάκι μου!!! το ζώον, τόχασα...

Το οξυγόνο φτάνει?

Η απαισιοδοξία μου θολώνει την όραση

Τα δεσμά με τραβάνε ασφυκτικά

Κάτω,

πιο κάτω,

Δεν μπορώ πιο κάτω.

Δεν θέλω να πάω εκεί.

Ξέρω καλά τον κρότο,

Πόσο λίγο οξυγόνο μένει...

Δεν γουστάρω να το αντέξω!

Γιατί να μπορώ?

Δεν,

Δεν,

Δεν.

Ένα κύκλο Δεν έχω γύρω μου

Και η Μάγια στο σκαμνί

Τιμωρία απ'τα όμορφα μένω

Κι ούτε να χορέψω σιγανά δεν φτάνω...

*το τραγούδι είνaι το Pretty Good DAy So Far της Martha Wainwright. Μιλάει για μια μέρα που μπορώντας να κάνει τα βασικά χωρίς πρόβλημα, 'είναι καλή η μέρα μέχρι στιγμής'. και μετά σηκώνεται και γράφει σ'ένα χαρτί αυτό το όνειρο της... Δυστυχώς δεν βρήκα πουθενά τους στίχους.

**η φωτογραφία είναι απο το αρχείο μου τότε που - προ blog -δεν σημείωνα δυστυχώς από ποιόν είναι. πάντως είναι απο το www.flickr.com

***είναι και κυριακή...

Μια τζούρα ευτυχίας

Πατάω προσεκτικά μην κάνω λάθος

Πάνω σε βραχνή φωνή από την σιωπή

Τα φύλλα των δέντρων χορεύουν ατίθασα

Κι ο ήχος της καρδιάς μου με προδίδει

Που δεν σταμάτησε εκεί

Μόνο σε ναρκωμένα ερωτηματικά

Άλλαξε τέμπο. Πιο αργά,

Μα ποτέ πιο σταθερά

Από τούτη την στιγμή

Τούτη την τζούρα ευτυχίας

εικόνα πολύχρωμη εντός μου

Θέλω

Ζωή

Πόσο σε θέλω

*η εικόνα είναι απο το flickr.com : του dadissad

**το τραγούδι της Ε.Αρβανιτάκη Στις άκρες απ'τα μάτια σου...

Κι η αναπνοή μουντή...

"Τι κάνεις?" ρώτησα. "Ε, καλά είμαστε..." μου απάντησε με σβησμένη, παραιτημένη φωνή. γιατί άλλα λέμε και άλλα εννοούμε? Γιατί δεν μου φώναξε "Σκατά είμαι!"? Μια γυναίκα που 'τάχει όλα' - τι υπεροπτική διαπίστωση, αλήθεια!- τι μπορεί να της λείπει...? ............................................... Το είδα εκείνη την στιγμή, στην φωνή-καθρέφτη. Ζωή. Ζωή της λείπει. Η δική της. Γιατί των άλλων τις χειρίζεται. Υπεύθυνη μαμά, υστερική στην αγάπη και την προστασία της. Σωστή σύζυγος σ'ένα ακόμη πεθαμένο συμβόλαιο αγάπης. Πρότυπη νοικοκυρά μιας χλωρίνης που μόνο τους μαύρους κύκλους των ματιών δεν λευκαίνει. Ανούσιες ιδιότητες στο εγχειρίδιο ζωής. Χωρίς εγγύηση. Πότε κοίταξαν αυτά τα μάτια? Πότε σταμάτησε η ίδια να νοιάζεται? Η μοναξιά πονάει πιο πολύ ή η αυτοαπαγόρευση αισθήσεων? Πόσο τρόμαξα μ'αυτή την φωνή. Ήθελα να την τραντάξω! Να της βάλω ένα λουλούδι κάτω απ'την μύτη, να μεθύσει! Να της ζωγραφίσω την θάλασσα, να θυμηθεί τα κύματα! Να φέρω έναν άνεμο να της αναποδογυρίσει το τέλμα! Δεν έκανα τίποτα. Το βάθος του κενού με σιώπησε. Κατάλαβα πόσο μακριά απ'την καρδούλα της επιζεί που την έχει ξεχάσει. Ούτε την χαρά της νοσταλγίας δεν της επιτρέπει. Και ήξερα εκείνη την στιγμή οτι δεν μπορώ ΕΓΩ να την βοηθήσω. Ποιά είμαι εγώ? Με ποιό δικαίωμα μπορείς να πεις στον άλλον: "Συγνώμη, σούπεσε η ψυχή..." και να της την δείξεις εκεί, πεταμένη σαν τσαλακωμένο πακέτο τσιγάρα...? "τι κάνεις?" θα ρωτήσω πάλι. "Ε. καλά είμαστε..." θα σβήσει κι άλλο εκείνη.

Απομεινάρια πνοής στον κόσμο του Δεν...

Απομεινάρια πνοής

Σε Κρύπτες ψυχής αφημένα.

Τίποτα δεν σαλεύει

Στον κόσμο του Πρέπει.

Κανείς δεν τολμά να

Ταράξει την σιωπηλή Υποχώρηση.

Λέξεις πετάγονται από άλλων προτάσεις

Και βάναυσα η καυτή ανάσα μαρτυρά την Σκόνη.

Καμιά ερώτηση δεν χωράει

Σ’ένα Δεν που ντύνει τα χρώματα

Με νοτισμένα Σύννεφα βαριά

Μένεις με στίχους άτυχους

Και Μουσικές που λέγανε για σένα…

Πώς έγινε το μέλλον παρελθόν

Χωρίς να χωρέσει το Παρόν τελεία?

Όχι ερωτήσεις! Μεγάλωσες.

Μαζί σου και τα Μην, τα Δεν και ο Φόβος.

Καλύψου!

Φαίνεται η Καρδιά σου που χτυπάει.

Τι θα πει ο κόσμος?

(*ο πίνακας είναι του Edward Hopper - empty room)

*Τα ξωτικά" του Σ.Μάλαμα ακούγονται μετά το πολύτιμο δώρο του Κωνσταντίνου Π.

Εσύ ξέρεις καλύτερα...

...Σου γράφω αυτό το γράμμα

Γιατί μαζί ξεκινήσαμε αυτή την βόλτα

Εσύ κουβαλούσες τα όνειρα

και γω τα πρέπει που μας έδωσαν

Κάθε τόσο ξαποσταίναμε

Σε παραλίες και κορφές βουνών

Με την ανάσα γρήγορη και την

Καρδιά να σπαρταράει

Πίναμε ελπίδες, τρώγαμε λαχτάρες

απ’το σακίδιο στην πλάτη σου

κι έπειτα σούδινα αυστηρό μαντήλι

να σκουπιστείς. Όπως πρέπει

Εσύ πάλι πρώτη πεταγόσουν

«έλα

, προχώρα. έχουμε δρόμο» έλεγες

και γω σε κρατούσα από το χέρι

Εγώ η πιο μεγάλη. Συνετή. Όπως πρέπει

Εσύ 10 χρονών, υπέρβαρη ονείρων

Σε βλέπω ακόμη μέσα μου

Δεν σ’έχω ξεχάσει…

Εσένα συστήνω πρώτη

Και κοιτάζω κάτω με ντροπή

Που καμιά φορά προχωράω μόνη

Τι άθλια διαδρομή χωρίς παρέα...

Δεν θα σε ξαναφήσω σπίτι

Εσύ ξέρεις καλύτερα τελικά

Θα κρατάς την σημαία του ήλιου

Και γω θ’ακολουθώ με λίγα

Το κατάλαβα τώρα

Εσύ η μικρή, εγώ η τρελή

Έτσι θα βρούμε την αλήθεια

Συγχώρεσε με που καμιά φορά

Αψήφησα το ένστικτο σου

Είχα μόνο δύο μάσκες να φορώ

Και δεν προλάβαινα να διαλέξω

Την καμία έτσι που έτρεχα…

Η αλμύρα στο πρόσωπο πια

Τις σκέβρωσε κι επιτέλους

Ανέπνευσα πάλι τον δικό σου αέρα

Χωρίς στερητικά Α και θυμήθηκα

«έλα να προχωρήσουμε κι άλλο »

Σου υπόσχομαι να μην σου κάνω την έξυπνη

Εσύ ξέρεις καλύτερα τελικά

Επειδή είσαι παιδί

Με αφοσίωση και απέραντη εκτίμηση

Ο μεγάλος σου εαυτός

3&3=22...ε? (οι αριθμοί δεν είναι το φόρτε μου!)

Κάθε μέρα, λέμε(!) :

Γιάννης – υπέροχα κείμενα που συνήθως διαβάζω με κόμπο στον λαιμό, κάποιες φορές με δάκρυα και άλλες με την σχιζοφρένεια ότι έχει μπει μες το κεφάλι μου και γράφει από μέσα μου…με συγκλονίζει. ΖωΓράφει.Λάτρης της ευτυχίας, ξέρει ότι η μόνη οδός είναι μέσ’από δύσβατα δάση πόνου και ασχήμιας. Δέκτης όλων των χρωμάτων, μεταφράζει τα άυλα που μας πετάνε και μας γκρεμοτσακίζουν σε λέξεις, μουσικές και εικόνες. Με την αγνότητα του παιδιού και την ωριμότητα του ψημένου με μνήμη. (ααα θέλει post ολόκληρο τούτος…)

πόρτα-πόρτα:

Αλεξάνδρα – η πρώτη που αποκάλεσα φιλενάδα. Και δεν το λέω εύκολα. Είμαι πεπεισμένη ότι έχουμε κάνει παράλληλες διαδρομές, σε επαναστάσεις, μουσικές, ξεκαθαρίσματα θέσεων. Είναι το χαμόγελο όχι της προστατευμένης ευτυχίας αλλά της πραγματικής ζωής. Γράφει υπέροχα, διαλέγει σπονδυλωτά τα θέματα της και όταν σχολιάζει, σιωπώ και θαυμάζω. Και σκέφτομαι τι τυχερά παιδιά έχει…άσε που πρέπει να είχαμε τους ίδιους δίσκους!

Ζαφειρένια – η τρίτη της οικογένειας: η ήρεμη δύναμη. όχι από ευκολία, αλλά από γνώση. Η μελωδική φωνή που μου είπε μια μέρα: «χαμογέλα, σου πάει» και με συγκλόνισε. Σε μια στιγμή που η ζωή μου μέσα κι έξω ήταν ανεμοστρόβιλος, αγάπησα αυτή την φράση σαν φάρο και δεν χάθηκα ξανά. Στα σχόλια, συμφωνώ τόσο που κινδυνεύω να γίνω σαχλή.

Μωβ – ήρθε λίγο αργότερα γιατί είχε ξενυχτήσει! Αλλά έκανε εμφάνιση. Τρελαίνομαι για τις λίστες της, τα λακκάκια της και τον τρόπο που πέφτει αυθόρμητα πάνω στα όμορφα, αψηφώντας. Ψαγμένη και τελείως ανθρώπινη. Την σκέφτομαι και νοιώθω ότι έχω μια φίλη κει πάνω που αν φωνάξω βοήθεια, θα με ακούσει.

Τάλισκερ – μμμμ…δεν ξέρω πότε έγινε το κλικ αλλά δεν θυμάμαι το πριν. Ο άνθρωπος που βλέπει καθαρά πίσω από τον αγώνα μου να θυμίζω πολυάννα. Δυνατή γραφή, χειρίζεται τις λέξεις σκληρά και χωρίς γυαλιά για τις σπίθες (αισθάνομαι κι αυτά που δεν πιάνω!). Έχει τσαγανό με ευαισθησία, βλέπω και γω πέρα από το μαύρο της και είναι η αδελφή τσατσά μου, θέλει-δεν θέλει. Χιούμορ απίστευτο και τελείως σουρεαλ (my style) που με πάει γαμιώντας να γελάω σαν την χαζή μπροστά στην οθόνη. Καθημερινή ανάγκη η καλημέρα μας, σαν το φιλί στον φίλο μόλις τον βλέπεις.

Κωνσταντίνος – ο στιχάκιας μου! Μούχει χαρίσει μεγάλες χαρές με την μουσική που συμφωνούμε, μ’έχει στείλει με στίχους την στιγμή που έπρεπε, και μου αρέσει που αναρωτιέται, αισθάνεται, κι όταν πονάει. Όταν ακούω για Γιάννενα, θέλω να πω: α! έχω έναν φίλο εκεί!

Χωρίς αυτούς, η γειτονιά δεν θα με χωρούσε. Όταν ήρθα εδώ, ούτε που είχα φανταστεί ότι μια μέρα θα μιλούσα για φίλους που γνώρισα εδώ έτσι. Νοιώθω πολύ προνομιούχα και πολύ πιο γεμάτη στο μυαλό και την καρδιά μου. Αν πω ευχαριστώ, θα είμαι τελείως σάχλας? ... Ε, στ’αρχίδια μου (με την καλή έννοια!). Σας ευχαριστώ! Το κράτησα στα 6, ανορθόδοξα! Ουφ!

...............................................................................................

Η επόμενη ενότητα (σιγά μην τα’άφηνα έτσι και μεγάλη η χάρη σας γιατί δεύτερη φορά τα γράφω!!!! Αχ γιαννοτάλισκερ!) είναι άτομα που έχω ξεχωρίσει και γουστάρω αφάνταστα για διαφορετικούς λόγους τον καθένα:

Οι ποιητές σε ρίμα και πεζό:

Άγγελος Σπύρου – από τους λίγους που δεν τρομάζω όταν βλέπω μακροσκελή κείμενα. Γουστάρω τις μουσικές του, γράφει με ευαισθησία ωριμότητας και οι σκέψεις του με πάνε παραπέρα.

Η μπρουχίτα μου – αγαπάει την ζωή και το εκφράζει με τον απόλυτο αντίθετο τρόπο από μένα, σκληρά, υπέρ ρεαλιστικά και κατευθείαν στην ψυχή μου. Με συγκλονίζει.

Νίκος Περάκης - οι λέξεις υπό την ευθύνη του χορεύουν όλους τους σκοπούς με ντάμα την καρδιά μου. Υπέροχος!

Η μαρίνα μου – OTAN γράφει, οι λέξεις γίνονται εικόνες 3D. Όταν σχολιάζει θέλω να την πάρω αγκαλιά. Το χαμόγελο της είναι βάλσαμο.

Ο βασίλης – ποίηση εικόνας. My addiction.

Οι contemporaries μου που διαλέγουν το χαμόγελο ακόμη και με θολωμένα τζάμια:

Η εστρέλλα μου - τραβάμε με την ίδια δύναμη τα ζόρια, γελάμε σαρκαστικά στους ίδιους πόνους και μούχει χαρίσει τα πιο συγκινητικά λουλούδια εδώ και χρόνια.

Η τζότζα μου - ντάλε κουάλε στίψιμο και χαμόγελο. άλλη μια νικήτρια.

Τα ‘τεκνά’ που γουστάρω αφάνταστα (κοπλιμέντο είναι!):

Αρτού – Είναι στην ηλικία της ευχαριστημένη (εύγε!) αλλά το μυαλό της το ζορίζει.

Το κρεμμυδάκι μου – απίστευτο χιούμορ, ταλέντο και τσαμπουκάς.

Η ντίντι/ραφαέλα/λειντιντι/… - ήρθε επίσης αργότερα αλλά το χαμόγελο της με φτιάχνει. Και πίσω απ’αυτό, έχει να πει.

Κυβέλη – το πιο μικρό. Εύθραυστη και αέρινη. Αυτό που δεν υπήρξα ποτέ. Με εκπλήσσει.

Σταθεροί κομήτες:

Διαστήματα – σαν να τον ξέρω ένα πράμα. Και γράφει απολαυστικά.

Η γλαρένια μου – η mother goose αλλά ίσως έπρεπε να την βάλω με τα τεκνά γιατί στην ψυχή ούτε 5 τεκνά δεν έχουν το μπρίο της.

Η tradescadia – λίγες, ουσιαστικές κουβέντες. Κάποια σχόλια στην αρχή με βοήθησαν πολύ. Πάντα την σκέφτομαι.

Lockheart – η γλυκιά μου καλημέρα. Πολύ διαφορετικός από μένα και μου αρέσει αυτό.

Το κατερινάκι μου – φωνή που βαραίνει από την έλλειψη ανεμελιάς και την λαχτάρα να βουτήξει στα όμορφα. Γράφει υπέροχα μαύρα.

Ε, ναι, τελικά το ξανάγραψα όλο. Τελείως ζαβολιάρα αλλά μετά το τράκο που έπαθα… μου το επέτρεψα! σίγουρα άφησα απ’έξω ή ξέχασα σημαντικούς blogger πούχω βρει και μ’ενδιαφέρουν. Ποτέ δεν μπορούσα να καλουπωθώ στους όρους του παιχνιδιού. Έτσι το ένοιωσα, έτσι συμμετέχω. Αν πειράζει, βγάλτε με εκτός συμμετοχής! *ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΟΡΘΩΣΗ...

Αααα μην ξεχάσω: Περάστε μια βόλτα από http://www.malakas.blogspot.com έχει πολλή άποψη!

Αυτά…

Κύριε, μπορώ να πάω να πιώ νερό τώρα?

τα είδα όλα! 3&3= 0

Μόλις έχασα όλο το κείμενο που γράφω 2 ώρες τώρα... έκανα copy μόνο τον τίτλο, delete το πρόχειρο και έχασα τα πάντα... τα νεύρα μου... τσα τα λια. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. με όλα τα λινκ του καθενός, αυθόρμητο 3&3 τελειωμένο κείμενο... απλά δεν το πιστεύω... ........................................................................................................ έχω φρικάρει.

3 & 3 κάνει πολύ λίγο

Έχω μπερδευτεί πολύ όλη μέρα με την πάσα του παιχνιδιού: διάλεξε 3&3 bloggers. που...τι? επισκέπτομαι τακτικά? μ'ενδιαφέρουν τα θέματα τους? έχω φτάσει να παίρνω τζούρες καθημερινά? με κάνουν να νοιώθω άνθρωπος, που δακρύζω με τις λέξεις τους? θα ήθελα νάχα το blog αυτό? (αυτό δεν το παθαίνω), τους έχω νοιώσει φίλους πια? τους θαυμάζω? τι? Υπάρχουν καταπληκτικά blogs στην ελλάδα. και υπάρχουν καταπληκτικοί άνθρωποι: όμορφοι, δημιουργικοί, που νοιάζονται, που πονάνε, που αγαπάνε, που αναρωτιούνται και σκέφτονται (!). Όταν ξεκίνησα το δεύτερο (ω ναι!) δικό μου blog, δεν το είχα σκεφτεί -τόχω ξαναπεί- οτι θα μπαίνει κόσμος, θα λέει πράγματα, θα φτάνω να κουνάω το κεφάλι σαν να είπαμε την ίδια λέξη μαζί, θα κάθομαι με δάκρυα στα μάτια συγκινημένη απο κάποιον που διάβασε μέσα απο τα λακωνικά μου λόγια, την δική μου άβυσσο ή άλλες φορές θα με περιγράψει με την σιγουριά του φίλου και θα πιστεύω οτι πράγματι με ξέρει! Δεν φαντάστηκα οτι θα δημιουργηθούν φιλίες, όποιας μορφής. Μια οθόνη, έντονα συναισθήματα, το πληκρολόγιο, πολλές σκέψεις, εικόνες που με εκφράζουν είναι ό,τι είναι το blog . Νόμιζα! Οτι φτάσανε να εκμηδενίσουν τις αποστάσεις, να αναιρέσουν την εικόνα ως αυτόματο κριτήριο στην γνωριμία, να νοιώσω τόσο ζεστά και τρυφερά για ανθρώπους που στην τελική δεν ξέρω, δεν το έχω ξαναζήσει. το μυαλό κέρδισε την θέση του πρώτου κριτή και η καρδιά κάθισε φάτσα κάρτα να δει τι γίνεται έξω απ'την πόρτα της. Ε, μεγάλο γλέντι καρδούλα μου! Είχα σκεφτεί να ανατρέξω στην στιγμή του καθένα που έχω ξεχωρίσει. δηλάδη, ποιά ανάρτηση ή σχόλιο με έστειλε και έκανα το κλικ (και το λινκ!). αλλά βάλε την δουλειά που τρέχει, τα δύο ανθρωπάκια μου που με χρειάζονται εκτός λαπτοπ, και καμιά έξοδο...δεν προλαβαίνω να το ερευνήσω τόσο σχολαστικά. ............................................................ το πρόβλημα είναι οτι είμαι εδώ και γράφω πάρα πολλή ώρα και όλο σβήνω, ξαναστήνω, ξαναλλάζω. τ'οποίο σημαίνει οτι έχασα τον αυθορμητισμό μου (συν πολλά κείμενα) και βράστα! άρα τι κάνουμε? ουφ... Διάλειμμα... υγ.Η ΛΕΖΑΝΤΑ: Ο ΜΠΑΜΠΑΣ: ΚΛΑΙΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ! Η ΜΑΜΑ : ΘΑ ΚΑΝΩ ΛΙΝΚ ΣΤΟ BLOG ΤΟΥ ΤΟ ΠΡΩΙ.

Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΑΣ...

Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α Σ Τ Ι Χ Α Κ Ι Α Μ Ο Υ !!! Σου βρήκα μια τούρτα με όργανα ορχήστρας για να γεμίσουμε μουσικές και στίχους όλοι σήμερα! όπως στην νατάσσα βάλαμε τα μωβ μας, προτείνω σήμερα να ακούμε όλοι μουσική για πάρτη σου !!! Τόσο δυνατά που να γίνουμε συναυλία απ'όλα τα τραγούδια που σε συγκίνησαν μέχρι σήμερα και πυροτεχνήματα απο τις ευχές που θα λάβεις!!! Σου εύχομαι νάσαι πάντα γεμάτος μουσική και μέσα σου. Αυτή είναι η χρονιά, άκου με!!! ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ!!!! ΥΓ.ΣΧΟΛΙΑ ΟΧΙ ΕΔΩ. ΓΡΉΓΟΡΑ ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΜΑΣ ΜΕ ΚΙΘΑΡΕΣ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ!!!

Η ονειρική θλίψη του σπουδαίου καλλιτέχνη

"Το σώμα είναι η σκιά των ρούχων που κρύβουν τον βαθύ σου εαυτό..." Μια βαθειά θλίψη φωτίζει τον δημιουργό. Ποιήματα, έπη, συμφωνίες, πίνακες και σμιλεμένα μάρμαρα μένουν στον χρόνο απο ψυχές βασανισμένες, που ζούσαν για να πεθάνουν... Όσο δυνατή είναι η επιτάχυνση της έμπνευσης, αν κοιτάξει κανείς χαμηλά, εκεί στα γρανάζια, θα βρει την αδυναμία του καλλιτέχνη να είναι 'μόνο' άνθρωπος...μια άρνηση να ρουφήξει την πραγματικότητα...Με 'απόλυτους' αισθητήρες, να γεύεται γλυφό το ολόδροσο νερό, να βλέπει μουντά τα συναισθήματα, να απαρνείται την καθημερινότητα της ζωής. Μόνη διέξοδος η φαντασία. Για κανέναν άλλον, ούτε για τον εαυτό του δεν παλεύει τόσο σθεναρά όσο για τα όνειρα του. Ό,τι δύναμη θυμίζει, τροφοδοτεί τον βαθύ αναστεναγμό του και την αποστροφή του...Καλύτερη απ'την ζωή, η φαντασία...πίσω απο κλεισμένες πόρτες και τρόμο. Ναι. τρόμο τελικά, να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, σαν η ασχήμια νάναι ξένη γλώσσα που αδυνατεί να κατακτήσει. Στην φαντασία του μπορεί να την δεχτεί, να την κάνει επικεφαλίδα στην ομορφιά που δεν θα νοιώσει ποτέ: Να ερωτευτεί, να πονέσει, να δοθεί ολοκληρωτικά, να θυσιαστεί, να απορριφθεί. Όλοι αυτοί οι σημαντικοί δημιουργοί, δυστυχισμένοι άνθρωποι που ματώνουν, όχι τόσο απο πραγματικά γεγονότα αλλά απο την απειλή τους. 'Ανθρωποι που γεννήθηκαν τελικά με λίγη εσωτερική πνοή για ζωή και δεν ξέρουν να την εκπνεύσουν ζώντας. Μοναχικοί, περιθωριακοί, οπιομανείς, αυτοκαταστροφικοί, άπειροι και φοβισμένοι στο μονοπάτι της αληθινής τριβής, της αγάπης. Προστατεύονται λες απο τα κύματα των ψυχικών τους φόβων. Ασφάλεια και θαλπωρή βρίσκουν στο μάταιο, στην ηχώ του κενού, στην προσμονή του θανάτου. Λύτρωση... "Γύρισε αύριο, πραγματικότητα! Φτάνει για σήμερα, άνθρωποι! Πάρε αναβολή, παρόν απόλυτο! Καλύτερα να μην υπάρχεις παρά να είσαι έτσι." Κάποιοι πρέπει να μεγαλουργήσουν και φαίνεται το τίμημα είναι αυτό...Η ζωή, θυσία στον βωμό του θείου. Το τίμημα για κάθε αριστούργημα...Η ευλαβική άρνηση της σάρκας να μοιραστεί, του μυαλού να χαιδευτεί απο ανθρώπινο χέρι, της καρδιάς να ανταλλάξει παλμούς, της ψυχής να πονέσει. Με δέος λατρεύω την τέχνη, με θαυμασμό ρουφάω τα αριστουργήματα των πρωτοπόρων, σαν παιδί διδάσκομαι απο τους μεγάλους καλλιτέχνες το θείο. Αλλά ταυτόχρονα λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους, γιατί άνθρωποι ήταν και είναι, μόνο που δεν μπορούσαν. Δεν μπορούσαν να ΖΗΣΟΥΝ εδώ και τώρα. Τα όνειρα τους επισκίαζαν μοιραία την πραγματικότητα τους. "Ο κόσμος ανήκει σ'αυτόν που γεννήθηκε για να τον κατακτήσει Κι όχι σ'αυτόν που ονειρεύεται οτι μπορεί, Ακόμα κι αν έχει δίκιο..." Παντού γύρω μας υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Που θες να τους βοηθήσεις καθώς μαζεύονται αντί να αρπάζουν, που φοβούνται αντί να πλημμυρίζουν, που μελαγχολούν αντί να κατακτούν, που κρυώνουν αντί να δεχτούν την αγκαλιά σου. Όσο πιο ζωντανή είναι η ψυχή μου, τόσο πιο δημιουργική γίνομαι. Η καθαρή θλίψη, η κρύα μοναξιά και η ηχώ μέσα μου, αποτρέπουν κάθε έκφραση τέχνης μου. Η σχέση ανάγκης και λατρείας με το χρώμα και τα χέρια, γίνεται ξένη, απόμακρη και με γεμίζει ερωτηματικά. Μένω άπραγη μπρος την θέα του καμβά, τα τελάρα απειλητικά φωτεινά, σαν τα λευκά σεντόνια στα κλεισμένα σπίτια...Δεν αντλώ ένταση δημιουργίας απο την κακουχία, εμπνέομαι μόνο απο την ευτυχία και την προσμονή της. Αν αυτό σημαίνει να μην γίνω ποτέ σημαντική στην τέχνη μου, χαλάλι. Δεν θα θυσίαζα ποτέ την δροσιά της αληθινής θάλασσας, την ηδονή της ιδρωμένης σάρκας, την φωτεινότητα του ελληνικού ήλιου, το άρωμα των λουλουδιών, τον βαθύ πόνο μετά απο μεγάλο έρωτα, την γεύση του νερού της πηγής, την πραγματική θλίψη για τον άλλο, την μια ευκαιρία μου να βρίσκομαι εδώ, για να ζωγραφίσω την τελειότητα. Η τελειότητα είναι το αποτέλεσμα πολλών αντιφάσεων με δύο γράμματα: ΖΩ. ΥΓ.ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ FERNANDO PESSOA . ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΕ ΚΕΙΝΟΝ ΜΟΝΟ. ΗΤΑΝ Η ΑΦΟΡΜΗ ΓΙ'ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ. ΠΟΛΛΟΙ 'ΠΑΤΕΡΕΣ' ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Ή ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΥΣΤΥΧΩΣ.

ΣΗΜΕΡΑ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ MAUVE ΜΑΣ!!!

Χρόνια πολλά μώβ Νατασσάκι μου!!! 3 ευχές απ'την καρδιά μου: Σαν έναν αετό να πετάς ψηλά με τον άνεμο και να μην φοβάσαι και να πέφτεις απότομα. Τα φτερά πάλι θα σε ταξιδέψουν! Σαν ένα λουλούδι να ανθίζεις κάθε μέρα και τις νύχτες να γεμίζεις τους ανθρώπους άρωμα μαγείας. Σαν μια ζωγραφιά να γεμίζεις ομορφιά τους γύρω σου και όταν σε κοιτούν το χαμόγελο να φτάνει την καρδιά σου. Μεγάλη αγκαλιά πριν καν φτάσει δώδεκα! όλη μέρα να την ζήσεις μαγικά! Να τα χιλιάσεις! ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ! *με τραγούδι -αφιέρωση για χαρά, όχι σκέψη! ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΟΛΙΑ! ΤΡΕΧΤΕ ΣΤΗΝ ΝΑΤΑΣΣΑ ΕΔΩ ΝΑ ΤΗΣ ΕΥΧΗΘΕΙΤΕ! ΓΡΗΓΟΡΑ!!! Η ΠΟΡΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΗ...ΜΠΕΙΤΕ!