ΟλόΔΙΚΗμου

 

Ωχ...τώβριος.

Άλλη μιά χρονιά που κλείνει.

Άνοιξε πια τα παράθυρα.

Θα γιορτάσεις φέτος?

Πρέπει να βρεις τα κεράκια και

το χαμόγελο σου πρώτα.

Έλα. Σύνελθε.

Κανείς δεν μπορεί να στα πάρει αν δεν τα δώσεις.

Ξοδεύτηκες, λες.

Τι περίμενες από ένα στοίχημα?

Όλα εκεί τα στοίβαξες

σε μια δίκη ολόδικη σου.

Α-πόρισμα ουδέτερο. Γκρι. Αχάραγο.

Σε μια θάλασσα σιωπηλή.

Πότε έπαψες να κολυμπάς?

Παρελθαλπωρή...

Στο παράλληλο σύμπαν, μπαίνει η Άνοιξη.

Εδώ έχει κρύο και το τζάκι δεν σβήνει.

Κουρνιάζω σε αναμνήσεις χαράς για οξυγόνο.

Δεν κοιτάζω πέρα που καραδοκεί το μέλλον.

Μόνο εντός μου που σιγοβράζει ζωή.

Μουρμουρίζω έναν σκοπό ρυθμικό. Απ’τα παλιά.

*

Αναπάντεχα με συνοδεύουν φωνές χαράς. Πλησιάζουν...

Φωνές αγαπημένες, από το βουνό, από την θάλασσα,

aπό ‘μέρη’ που μοιραστήκαμε κάποτε,

εικόνες που φανταστήκαμε παράλληλα...

*

Στρώνω ένα τραπέζι με πεταλούδες.

Στον φούρνο σιγοψήνεται η Στιγμή ευτυχίας.

Γυαλίζω τα ποτήρια με θύμησες.

Κόκκινο κρασί θα πιούμε.

Φοράω όλα μου τα χρώματα για την γιορτή μας.

Καλώς ήρθατε αγαπημένοι !

Το τέλος μίας τέρψης...

Θέλω 

να σε προστατέρψω.

Έχω συλλέξει ό,τι έρωτα είχα

και με προσφέρω μυσταγωγικά σε σένα.

Ξέρω ότι η αγάπη μου είναι πιο σπουδαία

από ό,τι πραγματικά είσαι εσύ.

Εγώ είμαι.

Εγώ κρατάω το χρυσό κλειδί που σε κάνει φως.

Εσύ με κοιτάς, με ρουφάς

και μετράς με αγενή άμιλλα τις δικές σου πράξεις.

Πράξεις αγάπης. Τόσο όσο.

Καμία διατάραξη κοινής σημασίας...

Όλα βαίνουν ομαλώς. Πέρα μου.

Ώρα να μαζέψω τα χρόνια...

Κανένα ίχνος μου δεν θα μείνει.

Το τέλος μιας τέρψης.

…

Πάμε πάλι απ’την αρχή.

Θέλω να με προστατέρψω…

*Ο πίνακας είναι του Albert Lynch.