Tuesday 30 December 2008

The key to music...

Θα σου παίξω έναν σκοπό που φαντάστηκα

Διστακτικές νότες που κάποτε σημείωσα

Και μόνο τώρα ταιριάζουν σε μελωδία.

Ξεκινάει αργά, σαν ανάσες…. Άκου…

Τις απλώνω στο πεντάγραμμο μαλακά.

Καμιά φορά και γω πρόσεχα...

Το κλειδί του σολ, με ανοίγει πάλι.

Οι γραμμές πάλλονται. ζητούν ‘ακόμα’.

Ένταση λοιπόν… νέα παρτιτούρα.

Διασκευή σκοπού που άντεξε τον χρόνο.

Tempο άναρχο. χωρίς τέλη. Έλα…

Οι νότες αγκαλιάζουν τις αποχρώσεις της βροχής.

Κρατάω πάλι τρύπια ομπρέλλα.

Για το καινό που χρόνια απαντούσε το κενό…

…Παιχνίδια λέξεων σ’έναν κόσμο μεγάλων

που ξέχασαν να βγάλουν τις ωτοασπίδες...

Η μαγική οκτάβα όμως πολλαπλασιάζεται.

Ψιθυρίζω τους στίχους…

Μμμ…μμμμ…

*ακούγεται το “raindrops” της regina spector

Saturday 27 December 2008

Riders on the storm...


Πορείες και συναυλίες.
Απορίες κι οπτασίες.
Κάλαντα και πένθιμα εμβατήρια.
Άγιος βασίλης και Άγιος ο Έρωτας.
Θάνατος και ζωή.
Οργή, θλίψη και σπασμένη ανεμελιά.
Τα παιδιά μεγάλωσαν σε μια νύχτα σαββάτου…
Οι μεγάλοι συρρικνώθηκαν ελλειπτικοί.
Η φύση αντέχει το αντίξοο ζύγι…?
*ακούγεται το “riders on the storm” από τον snoop dogg - των doors

Friday 26 December 2008

Απο ψηλά...

...Μούπες πως αγαπάς τα χρώματα της δύσης.

Εγώ θέλω να σου χαρίσω την ανατολή…

Θα πάρω πρώτα το μαύρο να στηρίζει το φως.

Ό,τι έχεις πονέσει, να το γιορτάσουμε ατρόμητοι.

Λένε ότι το σκοτάδι ρουφάει τα χρώματα...

Εγώ θα επιμείνω μέχρι να επιβληθούν πεισματικά.

Κοβάλτιο. Αντανάκλαση μιας θάλασσας θεάς

στον χειμώνα αισθησιακών κυμάτων.

με μεγάλες πινελιές να ξυπνήσουν όσα νάρκωσες.

Τα θέλω τα πάθη σου. ατόφια.

Στα δάκτυλα μου απλώνω το κόκκινο της φωτιάς...

Από το δέρμα μου να νοιώσεις την σημασία των σχημάτων.

Μπορώ και χαμογελάω ματωμένη

Επειδή αγάπησα τις ουλές μας.

Φέρνω και ήλιο. Να στον χαρίσω.

Με χρυσές ανταύγειες να σε ράνω όταν κοιμάσαι…

Εκείνες τις στιγμές που κανείς δεν σου ζητάει.

Έπειτα μ’ένα πράσινο φιλί θα σε γεμίσω οξυγόνο

Για κάθε στιγμή που δεν είχες αναπνοή.

Κοίτα εδώ ψηλά τι μικρός φαίνεται ο κόσμος!

Και πόσο πελώρια η ματιά μας στην ανατολή!

Θα σε στολίσω μ’όλα τα πορτοκαλί τ’ουρανού

Χάδι στα μάτια που ξέρω έτρεξαν λαβωμένα...

Ανακατεύω αποχρώσεις να εκφράσω το γέλιο σου,

Την απόλυτη εξουσία σου πάνω μου.

Έρωτα μου αγέρωχε, παλέτα της χαράς μου...

Είμαι εδώ. Και αντέχω την ευτυχία. * * *ακούγεται το "one of these mornings" του moby με την patti labelle

Sunday 21 December 2008

Παντού...

Οκτώ το πρωί εραστή χειμώνα.

Έξω, σύννεφα ταχείας κυκλοφορίας

Ρυμουλκούν τις σκέψεις μου.

Γύρω μου, χρώματα ανασαίνουν κοφτά

Σε λαχτάρα επιλεκτικής κρίσης…

Μέσα μου, μια θάλασσα πλημμυρίζει

Λικνίζοντας την ξύπνια μου ψυχή

Στο απέραντο μου.

Πιάνω τα πινέλα και ξέρω τι θέλω.

Ο καμβάς γίνεται έρωτας.

Άνευ όρων.

Εκούσια παραδίνομαι.

Ερωτικό οδοιπορικό στην ουσία.

Η μόνη σημασία.

Διψασμένη παρακαλάω

Αγαπημένη ανθίζω

Και δημιουργώ ιερά.

Γδύνομαι ό,τι περιττό με κούρασαν

Και προσμένω την όσμωση…

Η θάλασσα γλύφει τα βράχια

Ψιθυρίζοντας «αφέσου…»

Κι εγώ, προσφέρομαι στο αριστούργημα

Ανάσα ζωήςΈρωτας στα χρώματα…

*ακούγεται το «gorton d aran – j’attends» με τους danez prigent και lisa gerrard

Tuesday 16 December 2008

Γ-διττά...

Κάτοικοι του συναισθηματικού κραχ,

φλερτάρουν και απωθούν,

σωφρονισμένοι στην ασφάλεια.

Όλα φορούν αφύσικα τις ανιαρές προδιαγραφές τους…

Βολική θλίψη για το σύμπαν – απαθής κυριαρχία εντός.

Φαντασιόπληκτες ειδήσεις κατευνασμού.

Έχει πανσέληνο φέτος…?

Μια αιφνίδια προκήρυξη τρομοκρατεί το ελάχιστο.

Κάπου κάποιος τολμάει να αγγίξει αναμμένο φεγγάρι.

Γραμμές δυνατές σαν κόκα τέμνονται σαν μαγνήτες.

Οι καμπύλες παρακαλούν

Οι γωνίες προκαλούν

το άγνωστο και το οικείο… γ-διττά…

Παίρνω δύναμη από καθαρά μάτια.

Έτσι μόνο χαρίζω τις αδυναμίες μου…

Και ελπίζω. επιθετικά...

*ακούγεται το «ξημέρωμα στο ρέθυμνο» του γιώργου σταυριανού

Wednesday 10 December 2008

Άρωμα καφέ...

Κάθομαι σ’ένα καφέ, στολισμένο και πάλι. Περνούν τα χρόνια και μ’αγγίζουν όλο και λιγότερο. Ζητάω έναν διπλό καφέ. Παρέα στην καρδιά μου. για τους άλλους - για σένα. Πιέζω την καφετιέρα. Θυμάμαι πόσο στύβομαι για να φτάσω σήμερα σε σένα εύμορφη… δίπλα η απόδειξη πιασμένη σε μια μινιατούρα αηβασίλη. Συρρίκνωση του πνεύματος των χριστουγέννων… μου χαμογελάει άτοπα. Και γω χαμογελάω. Σε άλλον τόπο. Κάπου που δεν δολοφονούνται παιδιά. Χρειάζομαι ζάχαρη. Υπόταση μοναξιάς. Γεμίζω το κουτάλι. Υπερβολή. Μόνο έτσι. Το κουτάλι εισχωρεί την γλύκα στον καφέ όσο αφοπλιστικά μπήκες εσύ. δυναμώνουμε για να μπορούμε τις αδυναμίες μας. Από πότε μ’ακούς? Σκληραίνουμε ελπίζοντας κάποιος να μπορεί να μας μαλακώσει. Ήταν τόσο παλιά? Ο δουλεμένος χρόνος μετατρέπει την ανατροπή σε λογική εξέλιξη. Εξωτερικά σχεδόν εντάσσομαι στους άτονους ρυθμούς τους. Μέσα, βρυχάται ένα απέραντο ναι, τρικυμία νωπών χρωμάτων… είχες σκεφτεί πόσο ταιριάζουν? Αιρετικό πρελούδιο… τρία ηχεία απλώνουν μελωδίες ανάμεσα στις κουβέντες. Καμιά φορά θέλω να κρυφτώ από τις απαιτήσεις των λέξεων… Απλώνεσαι καβουρδισμένος καθώς σε πίνω. καυτός χαϊδεύεις τον λαιμό μου. φωνητικές χορδές, ερωτική ανάσα που φυλάς με το θάρρος σου. Καπνίζω ακόμη. Βραχνή μαγεύομαι σε πολύχρωμες κάπνες. Κάτι να κάνω τα χέρια μου. το στόμα μου. το θέλω μου. Το άρωμα διαχέεται με επείγουσες νότες. Σημειώνω λέξεις και τα γράμματα σχηματίζουν ένα μονοπάτι μουσικό. Στο όνειρο ολοταχώς. ταξιδεύω…

*ακούγεται το "wild horses" των rolling stones με τους adam levine και alicia keys

Tuesday 9 December 2008

Πένθος.


Όταν ένα παιδί
χάνει το απόλυτο δικαίωμα του να ζει (!)
Επειδή ανεξέλεγκτος μπάτσος οπλοφορεί και εκδικείται τα κόμπλεξ του
Δεν μπορώ παρά να χάσω κάθε ελπίδα στην ανθρωπότητα

όταν οργισμένοι για τον φόνο του καταστρέφουν αθώων την περιουσία αντί κρατικά σύμβολα δεν μπορώ παρά να δώσω ΠΑΛΙ ευθύνη στην πολιτεία που μεγαλώνει ανεγκέφαλους αντί να τους παρέχει παιδεία.

όταν μια απο τις λίγες στιγμές που χρειάζεται 'εξουσία' για να σταματήσουν οι καταστροφές το 'κράτος'… 'παραλύει' δεν μπορώ παρά να θεωρήσω ότι τους βολεύει για να 'ξεχαστεί' η δολοφονία του αλέξη. όταν έχουμε συνεχώς αποδείξεις του τι χώρα είμαστε... γιατί ξανά και ξανά μας επιδεικνύουν την μαλάκυνση ...
δεν μπορώ παρά να ντρέπομαι που είμαι ελληνίδα
όταν πράσινα παπούτσια καταδικάζουν
ζαρντινιέρες σκοτώνουν
παιδιά δολοφονούνται
και «η ζωή συνεχίζεται»…
το πένθος είναι ολικό. και η θλίψη θα βαθύνει κι άλλο...

*ακούγεται το "us and them" των pink floyd

Saturday 6 December 2008

Η νύχτα που ζει μέσα μας...

Εισβολή μικροπολικών σε γιορτινό σοκάκι-

Επαίτες ξένων ζωτικών δημιουργιών-

Φθονερά τσιμπούρια ετερόφωτου βλέμματος.

Ξαφνική συρρίκνωση οξυγόνου-

Τα χρώματα τρέπονται σε σφαγή-

Οι νότες κρύβονται υποδερμικά

και η οργή ορθώνει την φωνή της πελώρια.

βιασμός ανήλικου ονείρου-

Το κορμί ξανά περίτεχνο κλουβί

και η πεισμωμένη καρδιά πεταρίζει…

πέρα δώθε σε ανεπαρκείς διαδρομές.

Το σκοτάδι, αγκάθινο σκέπασμα

γύρω από το στόμα. Ασφυκτικά.

Το φως, σε μια ρωγμή χρόνου επιμένει…

και περιμένει… και προσμένει

!

*ακούγεται το "χρόνια σαν τριαντάφυλλα" του σταμάτη κραουνάκη με την εκπληκτική δάφνη μπερέλου σε στίχους μάνου ελευθερίου

Thursday 4 December 2008

Αρχόντισσα μου, πόρτα μυστική...

Κάθομαι ξέπνοη να θαυμάζω…

Χρώματα σε οργασμό παντού μου

και τα καβαλέτα ορθώνονται ξανά.

Τα χέρια μου, στοργικά φιλημένα

οδηγούν τα πινέλα εκεί που πονάς

και σαγηνευτικά εκφράζουν

κάθε έκρηξη απρόσμενης έμπνευσης.

Ποιο μαγικό ραβδί έρανε πάνω μου καθάριο βλέμμα?

Ποιο αγερικό με πίστεψε και μ’έσπρωξε να ζήσω?

Ποια δύναμη εκθειάζει τις αδυναμίες μου?

Ποιος πιάνει τις οκτάβες της ψυχής μου?

Λαχανιάζω στις υγρές θύμησες

που μου διαβρώνουν τα τελάρα.

Άγριες οι προφυλάξεις άλλων…

Δεν ακούω κανέναν πια!

Στρέφω την ματιά όπου με καλείς.

Πασαλείβομαι μυσταγωγικά

Τις ανταύγειες πονεμένων ηρώων

Και γίνομαι πελώρια στο γκρίζο τίποτα.

Φουσκώνω ακρυλικά και σωματικά

με την βοή μανιασμένης τραμουντάνας

και προκαλώ

Αχόρταγα

μια θύελλα

για να γαληνέψω…

*ακούγεται η "λάμπα θυέλλης" του σταμάτη κραουνάκη... ΑΠΑΙΧΤΟ.

Monday 1 December 2008

Let the colours multiply...

Η ομορφιά δεν ανήκει σε κανέναν .

Η πιο μεγάλες ψυχές γεμίζουν. στάλα-στάλα.

από παντού γύρω τους.

Μέθη από ποτό αναγεννημένο και οικείο...

και πενιές παιγμένες απ’τις πιο έντονες χορδές μου...

Ένα επικίνδυνο παιχνίδι

που με στροβιλίζει άξαφνα!

Ο νους μουδιάζει στο αναπάντεχο άγγιγμα

και σαν δερβίσης αφήνομαι στην ηδονή

αληθινών ψευδαισθήσεων

και σε παράλληλες δίνες

προκαλώντας τις αντοχές μου.

Κατάματα.

Υπέροχα ξεδιάντροπα.

Τάχω γδυθεί τα γυαλιά των κανόνων

και ριγώ στην πολυχρωμία.

Όποιος αντέξει

...

*ακούγεται το "huron 'beltane' fire dance" της loreena mckennitt

Friday 21 November 2008

Πάμε την άσκηση ανάποδα λίγο...?

Επειδή ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ ζούμε και σήμερα

(όπως είπε σωστά κι ο φίλος μου ο γιάννης)

βγαίνω για λίγο απ’όλα που με σοκάρουν σε βυθούς

και πάω την άσκηση επιβίωσης και φαντασίας.

αγαπάω για να αγγίξω για λίγο ομορφιά.

Κι ευχαριστώ το σύμπαν που δεν φόρεσα μαύρα σήμερα..

.

.

.

.

.

~~~ .

Ακούω μια μουσική

Και είναι της θάλασσας σκοπός

Της θάλασσας του φθινοπώρου

Βαθιές νότες με κύματα γοργά

Κάτι σαν αναστεναγμοί

Το νόημα σε κονσέρτο.

.

Κοιτάζω μια θάλασσα

Και είναι η δική μου τρικυμία

Της ψυχής μου φωνή

δυνατές πινελιές συγκίνησης

Κάτι σαν άμπωτη

Φούσκωμα αχόρταγο.

.

Αγγίζω έναν άνδρα

Και είναι το δικό μου όνειρο

Του κορμιού το ταίριασμα

Απότομα ρίγη ήρεμης σιγουριάς

Κάτι σαν χείμαρρος

Ο βράχος που θέλω να σκάσω.

.

Γεύομαι την αλμύρα

Και είναι των αισθήσεων ανταπόκριση

Της τρικυμίας βουβή δίνη

Ρυθμική κατάποση ομορφιάς

Κάτι σαν παλμός

Ηδονή κι εκσπερμάτωση

.

Μυρίζω την μαγεία

Και είναι της πραγματικότητας δικαίωση

Της μάχης αδιαπραγμάτευτη σημασία

άνοιξης αιώνιο άρωμα

Κάτι σαν μέθη

που κυλάει αίμα μου

.

Νοιώθω την θάλασσα

και είναι της πνοής μου πλανεύτρα

του ήλιου ατίθαση ερωμένη

του θέλω μου αρωγός

κάτι σαν την θεία αφή σου

βαθιά μου.

.

Είμαι η θάλασσα

Και συ του νου μου η αγκαλιά

Του κορμιού μου το νόημα

Του τώρα μας το πριν και το μετά

Του χτες η ενυδάτωση

Του αύριο η σαγήνη

.

Να με κολυμπήσεις…

Έχω απάγγιο στον πυρήνα…

Saturday 15 November 2008

Η ξυπόλητη χαρά...


Τα αντίξοα απωθημένα
Ακονίζονται πριν την σύγκρουση.
Υπόκωφα ηχεία παίζουν κουρασμένο εμβατήριο
Κι οι άνθρωποι έρμαιοι της μάχης αυτής…
Καρδιακοί φορείς στην εξέδρα.
Στολισμένοι τα πρέπει τους.
-
Σημαιοφόρος η αμέριμνη χαρά.
Ξυπόλητη βαδίζει σε φθινοπωρινή σονάτα.
Με ατρόμητο χαμόγελο που προκαλεί.
Καμιά φορά είναι πολύ το θράσος…
-
Ένα νόημα αλλοτινού ένστολου
Και η σιδερένια αρβύλα κάνει το βήμα …
Με κρότο την πατάει.
Την ξυπόλητη μου χαρά…
Η μουσική σταματάει-
-
Το κοινό παγώνει άβολα-
-
Αλλά εκείνη συνεχίζει…
Να βαδίζει μπροστά.
Ό,τι κι αν γίνει.
Ακούς...?

*ακούγεται το «adelina de paseo» του δημήτρη μαραμή από τον δίσκο «σκοτεινός έρωτας»αφιερωμένο στον cinestef.

Saturday 8 November 2008

Η ταχύτητα μιας νηνεμίας...

.Παλεύω σιωπηλά.

Σαν να με φωνάζει το αντίξοο.

εθελόντρια διαμελισμού

Χάνω το μέτρημα στα άκρα που τραβιούνται.

Σκίζομαι και επουλώνομαι ταυτόχρονα

Απ’τις δίνες που σκάλισα στο χώμα.

Της φύσης τα ήπια πνεύματα με καλούν γι’ανάσα

αλλά κρατάω την αναπνοή μου για την στιγμή.

Πληγιασμένη μέτοχος στο σφυροκόπημα της μέρας,

απιθώνω το βλέμμα της ψυχής μου πέρα

και της λέω ‘βάστα’. Αλήθεια, τι να κρατήσει?

από πού να κρατηθεί…?

Μαζί μου δεμένη σε πτήση επικίνδυνη

κοιτάζει κι αυτή ψηλά.

Όπου νάναι, ανατέλλει η έμπνευση.

Κάτω, οι ευθύνες πεταμένες τακτικά…

Κι από μια άκρη στροβιλισμένη, με τραβούν…

Μείνε… αλλά η πατρίδα μου δεν έχει τόπο.

μόνο επισκέψεις. Κάποιες τις θέλω.

Τις ρίζες πλέκω στα μαλλιά μου

κι ανεμίζουν ατίθασα

Χορεύει ερωτηματικά η απόχη της έκφρασης…

της πιο δύσβατης σκέψης μου…

του πιο αριστουργηματικού ονείρου που μεγαλώνει

μες απ’τα μάτια που μοιραζόμαστε μυστικά.

Η στιγμή. Η ταχύτητα μιας νηνεμίας.

Παλεύω. Σιωπηλά.

*ακούγεται το «a chantar mer» με την azam ali

Tuesday 4 November 2008

Κι έτσι γίνεται....

Έχω κάτσει δίπλα στην προηγούμενη πρόταση.

Ακουμπώ τον αγκώνα στην τελεία.

Τα πόδια μου αιωρούνται στην γραμμή μπρος…πίσω…

μπρος…πίσω…τάχα ανέμελα.

Δεν κοιτάζω άλλο τι ήταν.

Πώς να ξεχάσω το δέρμα που άλλαξα?

Αλλά βγήκα. Από τα μπαστούνια και τους κύκλους.

Πριν αρχίσει η επόμενη παράγραφος… σηκώνομαι.

Ένα γλυκό ρεύμα αέρα με διαπερνάει στον λαιμό.

Ξανακόλλησα την αναπνοή μου.

Καιρός να πάω να πιάσω το επόμενο κεφαλαίο.

Εδώ δεν έχει enter. Θα το κάνω μόνη μου.

Έχω ακουστικά την μελωδία σου και πάω.

Κατεβάζω το κεφάλι στα γ και τα χ από πάνω

Για να περάσω. Με κανα-δυο π κορδέλλα.

Τίποτ’άλλο δεν κουβαλάω.

Μόνο ιδέες για να σπείρω.

Μέσα απ’τα γράμματα με παίζει ο ήλιος.

Μου φτάνει.

Φτάνω

Βλέπω επιτέλους το κεφαλαίο.

Με σκιάζει προκλητικά.

Γαληνεύω.

Φ…

*ακούγεται το "wilder shores of love" με την αγαπημένη marianne faithfull.

Thursday 30 October 2008

One more cup of coffee...

έξι το πρωί. Η νύστα με εγκαταλείπει πριν συνηθίσω τα μάτια στην πραγματικότητα. Ένα ανεπαίσθητο έλα με σπρώχνει στην νηφαλιότητα. Πόσο κρατάει ένα όνειρο? Τεντώνω τα άκρα μουδιασμένα απο ομορφιά. απλώνομαι για λίγο στα τσαλακωμένα παραμύθια. Πρέπει να σηκωθώ. Οι σκοτεινές μου σκέψεις σύννεφα στο κορμί καθώς ορθώνω την αντίσταση μου με βήματα. Κοιτάζω τον καθρέφτη. Με κοιτάζει πίσω. Σαν ξένη. Πότε ξεχάσαμε? Παρατηρώ το τεφτέρι του προσώπου μου να θυμηθώ… τσαλακωσιές γραμμένες ανεξίτηλα. Μα τούτη η σελίδα δεν σκίζεται. Αγγίζω την παγερή επιφάνεια… απέναντι μου, η ξένη… αμέτοχη. Άλλο ένα χάδι που δεν μεταφράζεται… Σιγοβράζω στο μπρίκι την αλμύρα που γέννησε το βλέμμα μου. γλυκόπικρο τον έπινα πάντα. Καϊμάκι οι θύμησες… το άρωμα απλώνεται πολύχρωμα γύρω μας. Σερβίρω σε δύο φλυτζάνια… στρίβω δύο ανάσες και ρουφάμε κι οι δύο. αμίλητες. Εγώ και εγώ. Με τον ήλιο να προσπαθεί να ζεστάνει την υγρασία που μας πονάει την σιωπή. Τα κενά. Και τους ώμους απ’το βάρος. Σηκώνω τα φλυτζάνια, το τασάκι και μια μουντζούρα ευχής από το τραπέζι. Ντυνόμαστε ίδια και με παράλληλες κινήσεις ξεκινάμε την μέρα μας. Δυό ξένες. Εγώ…

*ακούγεται το «one more cup of coffee» του bob dylan

Friday 24 October 2008

Η μελωδία της στιγμής...


Μαρέσει ο έρωτας στις νότες του συνθέτη
Μαρέσει η αγκαλιά αγαπημένων βιβλίων στο ταμείο
Μαρέσει η αθήνα το βράδυ μόνη μου
Μαρέσει που σε κάθε ομορφιά, εισβάλεις εσύ
Μαρέσει το πολύτιμο δάκρυ χαράς
Μαρέσει που γεννιούνται λέξεις που μου κρατούν ταχυπαλμία
Μαρέσει το μυαλό μου που χορεύει ατίθασα στην μουσική
Μαρέσει που η επόμενη στροφή οδηγεί σε μένα.
Μαρέσει που με καταλαβαίνουν λίγοι.
Μαρέσει η απόχρωση της μυρωδιάς σου, όπου κι αν είσαι.
Μαρέσει που κρατάω την καρδιά μου να μην πεταχτεί έξω.
Μαρέσει αυτή η στιγμή ευτυχίας.
.
..


…Εχτές το βράδυ ήμουν στον Ιανό, για την παρουσίαση της νέας δουλειάς του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή. Τον έχουν χαρακτηρίσει 'Χατζιδακικό'… βαριά ευθύνη… ο ίδιος δεν θέλει μεγάλες κουβέντες. «θέλω να είμαι εγώ» λέει. Και γω, παρ’όλο που βλέπω καταβολές, θεωρώ άδικη την ανάγκη του κόσμου να συσχετίσει πράγματα και ανθρώπους… Δεν είναι ο καινούργιος τάδε! Είναι ο Δημήτρης Μαραμής: νέος, ταλαντούχος, πολύ συμπαθής και χαμηλών τόνων. –τι σπάνιο, ε?

Τον είχα πρωτοακούσει πέρσυ σε μια παρουσίαση –πάλι στον Ιανό- για το «Αντίνοος» του fernando pessoa, θυμάσαι? Να αυτοσχεδιάζει στο πιάνο… και δάκρυζα, δάκρυζα... τόση ομορφιά... δεν μπόρεσα πολύ καιρό να βρω μουσική του. και ξαφνικά τον απρίλιο λόγω μιας απίστευτης συγκυρίας τον γνώρισα (!)…

Μου έγραψε στο νέο του cd «Σκηνές από βουβή ταινία» μια απίστευτη αφιέρωση… και ακούγονται εδώ το «μια στιγμή» και «τίτλοι τέλους»
**και στο άλλο μου blog, ακούγεται άλλο ένα τραγούδι, η "πόλη".

Wednesday 22 October 2008

Δεν μ'αρέσει, λέμε!


ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ... ή έλλειψης της...

Δεν μ'αρέσει να μου κλέβουν ομορφιά απο τα λίγα που δίνω αξία.
Δεν μ’αρέσει ο κόσμος μας, μόνο λίγοι μέσα της.
Δεν μ’αρέσουν οι χειρισμοί και τα έρποντα μισόλογα.
Δεν μ’αρέσει να κάνω λάθος. Αλλά θα το παραδεχτώ άμα. Το λέμε ωριμότητα.
Δεν μ’αρέσει να μου φιμώνουν το στόμα.
Δεν μ’αρέσουν οι ανταλλαγές ευθυνών όπου δεν βολεύει.
Δεν μ’αρέσουν τα πισώπλατα εκτός σεξ.
Δεν μ’αρέσει να χαϊδεύω με παρωπίδες. Ούτε στον εαυτό μου δεν το επιτρέπω.
Δεν μ’αρέσει να συναναστρέφομαι τα εγώ των άλλων. Συνωστισμός παιδιά!
Δεν μ’αρέσει να δίνω και να κοιτούν το άλλο χέρι για το επόμενο κέρασμα.
Δεν μ’αρέσουν οι ύπουλες, πλάγιες κατηγορίες. Κοίτα με στα μάτια, αν μπορείς!
Δεν μ’αρέσει να πετιούνται τα διαμάντια και να λάμπουν τα σκουπίδια.
Δεν μ’αρέσει να κλείνουν blogs που γουστάρω.
Δεν μ’αρέσει η φιλία στηριγμένη στο συμφέρον. Απαξιώ.
Δεν μ’αρέσει να με παίρνουν για μαλάκα. Delete.
.
.
*ακούγεται το "anthem" του leonard cohen με τον απίστευτο στίχο που σημαίνει αυτό, και το άλλο και το άλλο, ακόμη και αυτό: "There is a crack in everything. that's how the light gets in..." και τώρα που χαλάρωσα, μπορώ πάλι να σκεφτώ τα όμορφα. δεν πνίγονται σε μια σταλιά σάχλας. ούτε γω, by the way! το τραγούδι είναι υπέροχο, ο καιρός ξεκάθαρος, πάμε παρακάτω...

Saturday 18 October 2008

Sur le pont de maturité...


…Σαράντα ροζιασμένα χέρια με αποχαιρετούν.
Παλιά μου χάδια κι αξέχαστα χαστούκια.
Στροβιλισμοί ταγμένοι σε αταξία.
Στέκομαι σήμερα μεστή
Στην κυλιόμενη γέφυρα προς το υπόλοιπο.
Το άγνωστο. Το όσο μου αναλογεί.
Ντυμένη πολύχρωμα με ό,τι σμιλεύτηκα
Και μια τσάντα συναισθήματα. Μόνο.
Σε διάφανη αγκαλιά… η δημιουργία.
Φιλώ ύστατο αντίο στα μετρημένα νιάτα
Και ρεμβάζω το βλέμμα εμπρός.
Με ουλές που γυαλίζουν στον ήλιο
την ασφάλεια στην τρύπια τσέπη
Και τα χρώματα επιτέλους αδιάλυτα.
Διαβατήριο στην πανδαισία.
Σφραγίδα η καβλωμένη μου ψυχή.
Προχωράω …
Όρθια γιατί αγαπήθηκα
Υπέροχη γιατί αγάπησα
Αχόρταγη γιατί κατάλαβα.
Έτοιμη γιατί ονειρεύομαι.
Κι άλλο…

*ακούγεται το “penso ascoldanto” των mondomo και μια αγαπημένη μου διασκευή του “la vie en roses” με την madeleine peyroux. Εννοείται ότι «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ» αλλά δεν θέλω να το βάλω. Το κρατώ μέσα μου βαθιά…

Monday 13 October 2008

"Το ανίατα άτρωτο..."


Μαρίνα Τσβετάγιεβα.
Ποιήτρια. Δημιουργός. Γυναίκα. Αγαπημένη του Μπαρίς Πάστερνακ και του Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Ερωτευμένη με τον έρωτα, τα βουνά, το βάθος της ψυχής. Έζησε όλη της την ζωή ταγμένη στην μουσική των λέξεων, στην εξουσία του έρωτα και στην επίπονη και σκληρή ειλικρίνεια. Για την ίδια, για τους άλλους, για όλα. Και ταυτόχρονα ρομαντική: «όλη η ζωή χωρίζεται σε τρεις περιόδους: την προαίσθηση του έρωτα, την πράξη του έρωτα, την ανάμνηση του έρωτα».
Την γνώρισα από τα «Γράμματα στον Ελικώνα», με ταξίδεψε με τους στίχους της μέχρι «Το Ποίημα του Τέλους», με σημάδεψε με την «Αλληλογραφία των Τριών» και λάτρεψα τα γαλλικά μου για να βρω την υπόλοιπη της, ανέκδοτη στα ελληνικά, ποίηση και πεζογραφία. Πίνω κάθε της λέξη, κάθε αναστεναγμό, κάθε κίνηση με υπέρτατο θαυμασμό.
Η ορμή με την οποία ριχνόταν στην ζωή, η διεισδυτικότητα με την οποία ανέλυε τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του, η ‘απολυτότητα’ με την οποία ερωτευόταν, μου έκοψαν την ανάσα. Δόθηκε στον θάνατο, όπως στην ζωή: ολάνοιχτη. Και άφησε πίσω της τα πιο όμορφα χρώματα που βρίσκω εγώ σήμερα και μπορώ να συνεχίσω.

Της έγραφε ο Πάστερνακ:
«Μπορούσα και έπρεπε να σου κρύψω, ώσπου να συναντηθούμε, ότι ποτέ πια δεν θα πάψω να σ’αγαπώ, ότι είσαι ο μοναδικός νόμιμος ουρανός μου και η γυναίκα μου, τόσο μα τόσο νόμιμη, ώστε μέσα σε αυτήν την λέξη, εξαιτίας της δύναμης που ελκύει, μου φαίνεται ότι αντηχεί μια τρέλλα που ποτέ στο παρελθόν δεν περιείχε. Μαρίνα, ριγώ από τον πόνο και την παγωνιά όταν φωνάζω το όνομα σου.»


και κείνη, η πρώτη πάντα αναγνώστρια της κάθε του λέξης:
«Τώρα είμαι απόλυτα ήρεμη. Τίποτα το πυρετικό. Οι μέρες μου περνούν μες την ευδαιμονία. Είναι η πρώτη φορά που ζω με την γνώση αντί να ζω μέσα στην έκσταση. Ο κόσμος σε βλέπει όπως είσαι πραγματικά, χωρίς να χρειάζεται την βοήθεια μου.»

και στον Ρίλκε:
«Λοιπόν, με την πρώτη ματιά (γιατί είμαι μια ξένη), αντιλαμβάνομαι τα πάντα – ύστερα – νύχτα:τίποτα – ύστερα:θεέ μου πόσο καθαρά! – και καθώς θέλω να τα πιάσω (όχι αλληγορικά, σχεδόν με το χέρι) – θαμπώνουν: μόνο οι τυπωμένες αράδες. Η μία αστραπή μετά την άλλη (αστραπή – νύχτα – αστραπή), αυτό μου συμβαίνει διαβάζοντας εσένα. Πρέπει να σου συμβαίνει κι εσένα γράφοντας εσένα.»

και κείνος την εξυμνεί:
«Μαρίνα, σε δέχτηκα στην ψυχή μου, στην συνείδηση μου ολόκληρη, που πάλλεται από σένα, από τον ερχομό σου, σαν να ήταν μαζί σου ο μεγάλος συναναγνώστης σου, ο ωκεανός, ένα κύμα που πλημμύρισε την καρδιά μου. TI να σου πω? δίνοντας μου τα χέρια σου, πότε απλωμένα, πότε σταυρωμένα, τα βύθισες μαρίνα, μέσα στην καρδιά μου, όπως στην γούρνα μιας τρεχούμενης πηγής: τώρα κυλάει σε σένα, όσο τα αφήνεις εκεί μέσα, το νερό που ξεχειλίζει… δέξου το. Τι να σου πω : όλα μου τα λόγια (σαν να ήταν όλα μέσα στο γράμμα σου, όπως μπροστά σε μια σκηνή), όλα μου τα λόγια θέλουν να έρθουν σε σένα ταυτόχρονα, κανένα δεν αφήνει το άλλο να προσπεράσει. Έτσι δεν στριμώχνονται και οι άνθρωποι για να βγουν από το θέατρο, γιατί, ύστερα από τόση ζωντανή παρουσία, δεν αντέχουν την αυλαία?»-



Και κείνη, σε έναν από τους έρωτες που την σμίλεψαν («γράμματα στον ελικώνα»), έγραφε:
«Αλλά, αν εσείς με σκεφτείτε από μόνος σας να ξέρετε ότι δεν με ξεσηκώνετε από πουθενά, ότι έχω ήδη ξεσηκωθεί απ’όλα τα μέρη του κόσμου και με την θέληση μου προς ένα και μοναδικό, στο οποίο ποτέ δεν φτάνω. (τι δειλία να σας το λέω αυτό!) και για να είμαι απολύτως ακριβής, για να μην αφήσω να βαρύνει πάνω σας – ούτε η παραμικρή σκιά ευθύνης: ξεσηκωμένη γεννήθηκα!
Συνεχίστε να μου γράφετε. Στο δεύτερο γράμμα δοκιμάζεται κανείς. Εκδηλωθείτε!
Η τρυφερότητα μου δοκιμάζεται (τόσο αλόγιστα που την σπατάλησα). Είναι ουσιαστικό και ακριβές, αλλά δεν τα λέει όλα. Βλέπετε, μόνο όταν φτάνεις στο όριο (της τρυφερότητας ή όποιας άλλης δύναμης) αναγνωρίζεις πόσο είναι ανεξάντλητη. Όσο πιο πολύ δίνουμε, τόσο πιο πολύ μας περισσεύει, από την στιγμή που αρχίζουμε να σπαταλάμε – ξεχειλίζει! Αιμορραγούμε – και με την αιμορραγία γινόμαστε πηγή ζωής.»



Η ανάλυση της δημιουργίας, ο έρωτας πέρα από όρια της όποιας κοινωνικής νόρμας, η λαχτάρα της έμπνευσης και η αγάπη των λέξεων. Η προσπάθεια να βγει νόημα. Η ομορφιά παντού. Ο πόθος να συμφιλιωθεί με την μοναξιά, ο σεβασμός και το δέος για τον Ρίλκε, η ταύτιση με τον Πάστερνακ, η σιγουριά για το δώρο μέσα της, η ανάγκη της να αγαπηθεί, Η αλληλογραφία των τριών…
Έρωτας για την ποίηση, για τον δημιουργό, για την ζωή. Δεν υπήρξε ποτέ 'συνάντηση', η Τσβετάγιεβα παρέμεινε ‘πιστή’ στον σύζυγο της, ο Πάστερνακ επίσης… ο έρωτας δεν είναι μόνο σαρκικός. Είναι συγκλονιστική η σημασία του. Και αυτή η θεία ανάγκη ομορφιάς έμεινε για πάντα. Έχουμε ελπίδα ότι υπάρχει κάτι υψηλότερο στην ζωή… Και ότι το μυαλό ανήκει στο πνεύμα.
Respect.
Υγ. Αγγίζω (μόνο!) εδώ ιερά τέρατα. δεν μπορώ να γράψω αρκετά, να διαλέξω ΕΝΑ ποίημα μόνο ή μία φράση, ούτε να εμβαθύνω. Είμαι τόσο συγκινημένη από τον κόσμο αυτό που διαβάζω, τόσο μαγεμένη, που δεν βγαίνει τίποτα εύγλωττα. Μια κραυγή μόνο. ηδονής και υποταγής στο μεγαλείο του πνεύματος… . . *ακούγεται το "il postino" του ennio morricone και το "the man with the child in his eyes" της kate bush **ο πίνακας είναι "les amants" του rené magritte