Thursday 19 November 2009

Γλυκιά αλμύρα ...



Μυθογραφική βουτιά στα μπλε… τα γαλάζια… τα πράσινα.
Μετάφραση πολλαπλών διαστάσεων στο καινό επίπεδο.
Πινέλα σε παράλληλη πανδαισία με δουλεμένα χέρια…
μεταγλωττίζουν γραμμές και καμπύλες…
σε διαφάνεια και βάθος
σκιές και ανταύγειες
θάλασσα με άνεμο και
καρδιά σε κορμί, θαρρείς, που θεριεύει τα δεσμά.
Το άπιαστο ξεδιπλώνεται νωχελικά
και το τίποτα… γίνεται ανάσα αλμυρή…
Εφάμιλλη εισπνοή… εκπνοή… μέσα… έξω …
σαν κύμα…
σαν θάλασσα…
Συνενοχή ερωτική.
ξανά.
Εισπνοή… εκπνοή…
Συνεκτικό σύνολο…
πέρα από τον μύθο.
Γράφω…


*ακούγεται το «dawa» από ινδιάνους…

Friday 13 November 2009

«Νύχτωσε, ανάψαμε φως και φάνηκε Το σκοτεινό μας βλέμμα…»



Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Γυναίκα και Ποιήτρια, σκληρά γήινη και αναπόφευκτα ονειρική μαζί. Λατρεύω τις λέξεις της, τις μεθυστικές στροφές στην σκέψη της, το καθάριο βλέμμα της στα όμορφα και την στυγνή ειλικρίνεια της.

 «Τα ποιήματα αποτυχαίνουν
όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.
Μην ακούτε τι σας λένε·
θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για ν’ αντέξει
στον κρύο χρόνο...»


…και ο έρωτας, θέλει ποίηση … Χτες παρακολούθησα μια εξαιρετική εκπομπή/συνέντευξη της από την Αίγινα όπου ζει, σ’ένα πανέμορφο κατακόκκινο σπίτι… είδα το γραφείο της, εκεί που γράφει … είδα την θέα από το παράθυρο που ανοίγει το πρωί και εισπνέει… το καφενείο που πάει τα μεσημέρια και πίνει μια μπύρα με φίλους… Μίλησε για την Λυπιού της…
«…Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα
κι η Λυπιού είναι μια χώρα πού έφτιαξα
για να ’μαι πάντα ένα μ αυτά πού ’χω χάσει …»

«Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά,
χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας.»
 και ταυτόχρονα χαμογέλασε ζεστά στον ήχο μιας άμαξας… θύμηση και λαχτάρα μαζί …

Την είδα να περπατάει με σηκωμένα μπατζάκια στην φθινοπωρινή ακροθαλασσιά: «Έχω ονομάσει τον χειμώνα, γαλήνη. Το καλοκαίρι, τρέλλα» είπε. Κάθε τόσο άνοιγε το σημειωματάριο της και διάβαζε ‘σκόρπιες’ σκέψεις. Μυαλό χτισμένο γερά… από έρωτες, ζόρια, απώλειες, επίπονη εξερεύνηση κι ευτυχία. Ευτυχία στο όσο. Άρα αυτάρκης. Με απόλυτη συνείδηση της αξίας της στιγμής ευτυχίας. Άρα πλούσια. Και ολοζώντανη.

«ξέρω μόνο ό,τι είμαι στον έρωτα.
Ό,τι με νικάει στον έρωτα…»

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ είναι ποιήτρια ζωής. Και καθόλου «αόρατη» όπως έγραφε… Πολυτάλαντη γιατί έχει ζωγραφίσει τα φωνήεντα των συναισθημάτων της, έχει τραγουδήσει την απελπισία της καλαίσθητα, έχει σμιλέψει τις ελλείψεις της και κοιτάξει κατάματα τις πιο άσχημες λέξεις - Ψάχνοντας τις όμορφες… Οι λέξεις είναι εικόνες. Οι εικόνες είναι η ζωή μας. Η ζωή μας έχει όλες τις λέξεις.

«Στον άγλωσσο τούτο κόσμο
που ήρθα για βουβές σπουδές
είναι οι ασκήσεις μου εκκωφαντικές
ξέρω, δεν ρέει ακόμα
δεν ρέει φυσικά η σιωπή μου.»

… ευτυχώς!

*ακούγεται το "marta's song" των deep forest



Tuesday 10 November 2009

Πριν μεγαλώσω, θέλω να γίνω ...



«Έτσι..           
… ένα με την γη» …


γιατί γουστάρω το χώμα που ανθίζει λουλούδια από βροχή.
Η αφετηρία για κάθε μας ουρανό γαμότο...
Κι όσο μας βρέχει, η φύση πανηγυρίζει.-

Λατρεύω τους ανθρώπους που έχουν κάποια Αγάπη
-Αψηφώντας το σωστό και το πρέπει των άλλων.
Ένα ταλέντο… ένα δώρο που σέβονται.
Μια αγάπη που την βάζουν πρώτη.

Εχτές το βράδυ μου παίξαν αυτό το τραγούδι σ’ένα μαγαζί
που βρέθηκα εντελώς τυχαία κι είχα να ακούσω χρόνια!
Σ’ευχαριστώ Λευτέρη για τους ήχους του μπαγλαμά…
Και την σκέψη ότι η ζωή είναι τέχνη, fractal.

Να παίζει κανείς ‘μπαγλαμά’ ή να μην παί-ζει …?

*ακούγεται «το πιτσιρικάκι» του μάνου ελευθερίου με την σωτηρία μπέλλου. 
Αφιερωμένο σε όσους «παίζουν για να μάθουν ‘μπαγλαμά’»…

Wednesday 4 November 2009

Νοιώθω χρώματα...



Γλυκιά νύστα… Μια κούραση παντού χαϊδεμένη από ολοκλήρωση… Ταυτόχρονα σχεδόν … οι τελευταίες πινελιές, κάτω δεξιά, με μαύρο στο λεπτό πινέλο. Ο τρίτος πίνακας της ενότητας στην τελική του μορφή. Όχι, ποτέ το ιδεατό. Ένα άγγιγμα μόνο που σε ανατριχιάζει με υπόσχεση… χαϊδεύω τον καμβά, τον φέρνω κοντά στην μύτη με κλειστά τα μάτια και έπειτα τον στήνω απέναντι μου. ή μάλλον στήνω εμένα απέναντι του. Μα δεν ξέρεις ότι εμένα κρίνω πάντα πρώτα? Πειραματίζομαι τα χρώματα μέχρι την τελική προσφορά. κι όταν στεγνώσουν, τότε λήγει το κόρτε. Έδωσα ό,τι περισσότερο είχα εκείνη την στιγμή. Αποτυπώθηκε? Ανάβω ένα τσιγάρο. Δεν κοιτάω για λίγο. Αφήνω την μνήμη να παίξει κάθε εικόνα, όλες τις αισθήσεις που είχα για λίγο έμπνευση… πρέπει να πάω πίσω πολύ. Πριν σκεφτώ το τελάρο στα χέρια μου. Ένα πανηγύρι συναισθημάτων μ’έφτασε εδώ. Ο πίνακας είναι μόνο ένα σοκάκι μου. Κι έχω πολύ δρόμο ακόμα. Το σκούρο φως του χειμώνα με ωθεί στα χρώματα. Κοιτάζω ξανά τον πίνακα… Ναι. Χαμογελάω λίγο.
 
*ακούγεται το romance from piano concerto #2 του mozart