Thursday 26 June 2008

Κατηγορία «ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΒΑΝΔΑΛΟΣ ΨΥΧΗΣ»

Τρεις υποψηφιότητες:

1ος υποψήφιος

Ο κύριος που φοράει τα χρόνια με ευκολία. Η παράσταση πολυδιάστατη, μας χάρισε στην αρχή δυναμική σταθερότητα μέχρι που η ανατροπή της πλοκής, τον καθήλωσε σε άλλο ρόλο εγκληματικό. Σοκαριστική η ερμηνεία του σ’αυτό το δύσκολο έργο. Έδωσε καινούργιο νόημα στην λέξη ‘αυτοσχεδιάζω’. Έντονη η επιρροή της σχολής του Αγγελόπουλου. Στο πρόσωπο του, η κάμερα ξεχνιόταν στην ακινησία. Δυνατές στιγμές, ο σπαραγμός του δίκιου και ο απόλυτος τρόπος που υποστήριξε το λίγο του, ζητώντας τα όλα.

2ος υποψήφιος

Ο κύριος σε ρόλος guest star που έκλεψε την παράσταση με μακροσκελείς μονολόγους του εγώ. Σε κάθε του εμφάνιση το κοινό μαγευόταν και κείνος επίσης. Κατάφερε από τις πρώτες σκηνές να κρατήσει το ενδιαφέρον με κομμένη ανάσα. Με έμπειρη μαεστρία έπειτα, έκλεψε τον αυθορμητισμό κι ό,τι ωραίο είχε προσφέρει, καλλιεργώντας έτσι την αίσθηση της απώλειας σε νεογέννητες ελπίδες. Συγκλονιστική ‘ευγένεια’, υπέροχος στην απρόοπτη αλλαγή στόχων. Τον απολαύσαμε στην κρίσιμη σκηνή της οπισθοδρόμησης όπου τα έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία έδωσαν μια άλλη χροιά στην έννοια «φόβος».

3ος υποψήφιος

Ο κύριος με τις ‘καλές’ προθέσεις που έφτασε, ερμηνεύοντας επάξια τον ρόλο/κλειδί του, να ανατρέψει κάθε αίσθηση δικαίου. Τα ζωώδη ένστικτα, η υπέρμετρη έπαρση και η χαϊδεμένη αδυναμία να αποδεχτεί την αποτυχία του, πλούτισαν με ίντριγκα το σενάριο. Η έλλειψη χρήσης του λόγου για την μετάφραση των αισθημάτων, δημιούργησε ένα πολύ ευφυές παιχνίδι στο κοινό, να προσπαθεί να τον αποδεχτεί όταν οι πράξεις του πλήγωναν ξανά και ξανά την πρωταγωνίστρια. Η μαεστρία, η πλάνη, ένα πλήθος μαγικών κόλπων για να χαθεί η γη κάτω από τα πόδια των άλλων. Ένα υπέροχο δείγμα του ‘εγώ’ χωρίς κανόνες και όρια που σκιαγράφησε πατώντας πάνω σε κάθετι όσιο. Άλλος ένας ‘κακός’ που θα μείνει στην ιστορία του θεάτρου με τους μεγάλους…

Τέλος ειδική 4η υποψήφια

Η πρωταγωνίστρια πάνω στην οποία βασίστηκαν όλοι. Με τον δικό της ρόλο, έγινε συνεργός σε αυτό το συγκινητικό οδοιπορικό. Και αξίζει να είναι εδώ, στο βάθρο των απονομών, εύκολος στόχος, αμερόληπτο θύμα κι παρ’ολίγον υπεύθυνη τελικά που έπαιξε. Με μια αξιοπρόσεκτη φινέτσα και θλιβερή αθωότητα, σκιαγράφησε το σκηνικό πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η δραματική κομεντί, χαρίζοντας μας μοναδικές στιγμές συγκίνησης και αγωνίας. Χωρίς τον καταλυτικό της ρόλο και έγκριση, κανένας δεν θα είχε καταφέρει τέτοιο όλεθρο και δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα.

Τον φάκελο παρακαλώ!

-------------------------------------------------------- *ακούγεται το "ανθρώπων έργα" απο την άλκηστη πρωτοψάλτη και τον σταμάτη κραουνάκη - ευχαριστώ ξαδέλφι που μου τάστειλες!!! *ο πίνακας είναι του william blake

Wednesday 18 June 2008

Ουρανός και θάλασσα... ήλιος...άμμος... και γω...

.

Νάμαι εκεί. Ξαπλωμένη στην ζεστή άμμο με τα χέρια ανοιχτά. Άφοβα. Ανάμεσα σε τόσες μου φουρτούνες. Νηνεμία. Για λίγο. Δεν σταματάει τίποτα όσο είμαι εδώ. Όμως παίρνω αυτήν την στιγμή να με νοιώσω. Γυναίκα. Κορίτσι κάποτε. Χτυπημένη δίκαια και άδικα. Δεν είναι προνόμιο μου. κλέβω αυτήν την στιγμή του σύμπαντος μου για να μου πω σαγαπώ. Γύρω μου ορθώνονται βουνά, λαβωμένα από φωτιές, γερασμένα από την παραίτηση των ανθρώπων. Κι όμως στέκουν αγέρωχα. Έτσι και γω. Καμένη, αδικημένη, αγαπημένη, δικαιωμένη. Από μένα. Από μένα, ακούς? Η αξία μου δεν μεταβάλλεται από το ελάχιστο του καθενός, ούτε από το πολύ του.

Κλείνω τα μάτια στο καυτό φως του υπέροχου ήλιου. Και χαμογελάω. Αφήνομαι να ταξιδέψω. Σε μέρη που ξέρω πως υπάρχουν. που με καλωσορίζουν με τιμή, που δεν μου ζητούν κατανόηση πριν μου την δώσουν. Εκεί με περιεργάζονται με μάτια αγάπης. Τι όμορφα που είναι να βλέπεις στα μάτια του άλλου να σε χαιδεύει. Αυτό δεν είναι έρωτας? Λατρεύω να αγαπάω. Γίνομαι ανίκητη όταν τολμάω ν’ανοίξω το στέρνο. Έτσι είμαι και τώρα, ολόγυμνη και αντίξοα δυνατή. Και πανέμορφη. Ναι. Μου το λέω. Γιατί άραγε κοστίζει τόσο? Για κάθε δάκρυ που δεν μου σκούπισε κανείς, για κάθε θαυμασμό που κρύφτηκε, για κάθε ανάγκη για μένα που φοβήθηκε. Εγώ θα πω για μένα. Μια και δεν με ρώτησε κανείς γιατί γέρασα, πώς λύγισα, ούτε εκτίμησε την ανάσταση μου. δεν την πρόσεξε κανείς ξέρεις. Γι’αυτό κάθομαι τώρα εδώ, να με κανακέψω. Ίσως να φλερτάρω λίγο ακόμη την σκληρή μοναξιά που κάθεται σιωπηλά δίπλα μου.

Ακούω το κύμα που σκάει με ανακούφιση και πάλι τραβιέται στην πλάνη της θάλασσας. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Ερχόμαστε και φεύγουμε και μεις. Ελεύθεροι. Να ζυγίσουμε τα όμορφα με τ’άσχημα. Μόνοι μας κλειδώνουμε καρδιά και ψυχή. Κανείς δεν μπορεί να μας το επιβάλλει. Νοιώθω την άμμο παντού στο σώμα μου. σαν χάδι που δεν χωρούσε πουθενά πριν. Χώρος. Νάτος λοιπόν ο δικός μου χώρος. Ουρανός και θάλασσα. Άμμος και βουνά. Εγώ. ξαπλωμένη στο καλο καίρι που θα ζήσω. Βρεγμένη όπως ήθελα νάμαι από φιλιά, παραδομένη όπως διάλεξα με θράσος, καβλωμένη όπως τόλμησα ξανά. Δεν αποσύρω τα πιο περίτεχνα χρώματα που δώρισα. Δημιουργώ ακατάπαυστα. Εγώ πήρα κάθε στάλα ευτυχίας που μου δόθηκε αναπάντεχα και την πασπάλισα σε όλα μου τα ζόρια, χρυσές ανταύγειες. Ήρθα εδώ στην θάλασσα μου σήμερα να φωνάξω την ομορφιά, να ρουφήξω την αλμύρα. Έτσι κατανοώ το άγγιγμα εγώ. Ζωώδες ένστικτο αλάνθαστο. Να σε βλέπω, να με ρουφάς, να σε μυρίζω, να με δημιουργείς, να σε ζεσταίνω. Όποιος μπορεί.

Για τώρα εδώ. Γεμίζω τις χούφτες μου με άμμο και νοιώθω αγαλλίαση. Γιατί πια είμαι πέρα. Κι έτσι μπορώ να μην πονάω από παλιό πόθο. Σηκώνομαι και πλησιάζω την θάλασσα μου. υπέροχη, ερωτική, θεά της ζωής μου. Βελούδινη η επιδερμίδα μου κι ας χτυπήθηκε πολύ. Κορμί που ζητάει και πάλλεται. Το ξέρεις. Δεν με πειράζει που κουβαλάω ό,τι μάζεψε η ψυχή μου. φίλους κι αντιπάλους. όλες οι αποχρώσεις δικές μου είναι. Και οι ουλές. δεν είχα ποτέ την απαίτηση να με αναλύσει κανείς. Ήθελα όμως αν κάποιος είδε το βλέμμα μου, να το ψάξει. Ήθελα το δώρο μου να ξεκλειδώσει. Ήθελα περισσότερο από το ελάχιστο που περίσσευε. Τώρα δεν πειράζει πια.

Γι’αυτό βρίσκομαι εδώ. Για να μου πω σαγαπώ. Κι ας πόνεσα που προσπεράστηκε αφηρημένα η αξία μου. άφθαρτος χυμός που πρόσφερα... να μαλακώσει τα ψίχουλα. Είμαι πηγή. Χύνομαι στην θάλασσα και ηρεμώ. Μετά από καιρό ακίνητη για ν’ακούσω τον αφρό της. Να ξεχαστώ από τα άσχημα και να δεχτώ ό,τι με πληγώνει. Να με χαϊδέψω που τα κατάφερα ως εδώ. Στο αδιέξοδο που μου ξεδιπλώθηκε σκληρά. Μπορώ να το παλέψω. Κουνιέμαι με την θάλασσα σε αρμονία με την καρδιά μου. Βαστάει. Και χωράει κι άλλη ομορφιά. Δεν την γλυτώνω.

*ακούγεται "ο ήλιος θεός" του βασίλη σκουλά και "άγιος ο έρωτας" του γιώργου ανδρέου Ένα κύκνειο άσμα λόγω επετείου, αφιερωμένο σε ορμητικά κλεισμένα μάτια... (ακόμη ελπίζω. σαν παιδί . να κολλήσεις την εκτίμηση που έσπασε αδιάφορα). ένας χρόνος αυτού του blog...Μη μου γράψετε παρακαλώ ευχές χιλιόχρονες! μήπως να πάμε γι'άλλα?...μήπως? UPDATE: αν είστε του ποταμού... μια βόλτα απο την στέλλα για άλλες δίνες... με απίστευτη μουσική και εικόνες...

Friday 13 June 2008

Με ντόπα το όνειρο...

.

Mονώνω τον χρόνο.

να μην φτάνει η αγωνία.

έτσι. Ανενόχλητος να βαδίζει μπροστά.

κι η αγωνία, σε άλλο τέμπο, να τρώγεται.

μόνη της.

ακουμπισμένη στα τοιχώματα μου.

υγρή από τον χειμώνα.

ξεγελασμένη αρχάρια…

Ασκήσεις αντοχής με ντόπα το όνειρο.

μιας καλοκαιρινής νύχτας.

κάποτε.

προσμένω χαμόγελο.

να ρωτήσω τον προορισμό του χρόνου?

κολλάω το ερωτηματικό στα διπλά τζάμια.

θολώνω την όραση για να δω πέρα.

ακόμη πιο πέρα.

.

.ανάσα.

.

Ένα τρυφερό αστείο για πάρτη μου.

*ακούγεται το "little girl blues" της janis joplin

Sunday 8 June 2008

Take me...

mmmm….mmmmmm….

πολύ αργά κλείνω τα μάτια. Ήχοι της θάλασσας. Συγκεντρώνομαι. Φεύγω. Όσο μπορώ. Πολύ μακρυά ακούω γέλια παιδιών, βουτιές, κουβέντες κυριακής… πιο μακρυά θέλω. Ο ήλιος καίει σήμερα. Με καίει απ’έξω και το χρειάζομαι από καιρό. Τι μεγάλος χειμώνας… Μια μουσική γυρίζει μες το κεφάλι μου «take me…take me to…your darkest room…close all the windows… and bolt all the doors…» Όσο πιο πολύ παραδίνομαι στην ζέστη, τόσο πιο πολύ σκέφτομαι το σκοτάδι… το δικό σου σκοτάδι. Εκεί που στριφογυρίζουν τα πιο σκούρα σου χρώματα. Εκεί που θα συναντήσω τους δαίμονες και την πίκρα σου. Αντέχω . Και με πονάω γι’αυτό. Το στέρνο μου έχει κοκκινίσει, αισθάνομαι το δέρμα μου παντού που αντιδράει στις ηλιαχτίδες πανέμορφα και φαντάζομαι θεία αγάπη… «take me…to siberia… the coldest weather of any wintertime…» όλα τα μπορώ το καλο καίρι. Ακόμη και τους χειμώνες μας. Δεν είχα ιδέα τι δύναμη κουβαλούσα. Πιάνω τις ελπίδες για σήμερα. Τις πλέκω με θύμησες για να κάνω σχεδία. Το αύριο δεν το αγγίζω. Θα φτάσω. Το χτες είναι σκληρό. Είναι δικό μου αλλά ας αναπαυθεί λίγο… και γω. Λίγο ακόμη να ονειρευτώ μπορώ? Ο ήλιος παντοδύναμα με αγκαλιάζει και παραδίνομαι στη μέθη του ξανά. «take me…»

*ακούγεται το "take me" απο τους the walkabouts & tindersticks

Monday 2 June 2008

ΚαΒλο καίρι...

Όμορφη ζέστη…

φτάνω επιτέλους τα σύννεφα.

απλώνομαι και τα καταβροχθίζω σαν παγωτό βανίλια.

ύστερα επαναπατρισμός.

ξαπλωμένη στην άμμο, θαυμάζω τον αψεγάδιαστο ουρανό μου.

τεντώνω τα χέρια και τον χωράω όλον στην αγκαλιά μου.

κουρνιάζει το γαλάζιο γλυκά.

συγκινούμαι από την ομορφιά του.

έχει ιώδιο η αλμύρα των ματιών μου?

όπως το ουράνιο τόξο τρυπώνει στην βρόχη,

μ’ένα χαμόγελο συνοδεύω μικρά δάκρυα.

κι άλλα... κι άλλα…

μέχρι που γίνονται θάλασσα για ν’αρμενίσω.

Αφήνομαι… ξανά.

κάθε κύμα εξατμίζει ύστατες νότες μιας αλλοτινής μελωδίας.

μακρινής και θαρραλέας μαζί.

βυθίζω τα μαλλιά μου στο απέραντο υγρό.

η αντανάκλαση μου…

το πρόσωπο που σκάβεται στιγμή την στιγμή,

από την πρώτη στιγμή, αυτήν την στιγμή…

με παρατηρώ. Γλυκιά γνώριμη εικόνα.

μου χαμογελάω.

έτσι δεν κάνουμε όταν δεν μας βλέπει κανείς?

Κανείς.

τόση απουσία εδραιωμένη…

τραγουδάει μαζί μου. στίχους που με απογείωσαν πριν γυρίσω εδώ.

θυμάμαι...

μεγάλη κουβέντα.

Παίρνω από μέσα μου και γεμίζω την κούφια υπόσταση.

πολλαπλασιάζομαι.

λίγο-λίγο η θάλασσα μου, ηρεμεί…

μικραίνει το σκούρο του βάθους… γίνεται λίμνη.

κι άλλο…λίγο ακόμα…

μέχρι που μένει μια σταγόνα.

βάζω το μάγουλο μου εκεί και δροσίζομαι.

έχει πολλή ζέστη ήδη.

μένω για λίγο, ακουμπισμένη στην στιγμή.

στην επόμενη θα είμαι όπως οι υπόλοιποι,

ανάμεσα τους,

δεν διαφέρω,

δεν ενδιαφέρομαι.

νομίζεις πως συνυπάρχουμε.

στο επιτρέπω.

ως εκεί.

στο πολύ, καίγεσαι.

μα πώς βολεύεσαι στον πάγο…?

Απορίες νωχελικές πλέον…

πάω για μακροβούτι…

ναι θα πω.

και θα ζωγραφίσω πάλι τον κόσμο μου.

καλο καίριασε… είδες?...

*ακούγεται το "human game" των dead can dance