Saturday 25 December 2010

ΜΥ φρίχτmas spirit ...


Υπάρχουν και καλά που συμβαίνουν τα φριχτούγεννα...
Φτάνει να μπορείς και να θέλεις!
Alors, Θα αφήσω τα γλυκερά χαμόγελα των ημερών,
Την ψευλάβεια και τα αλλεπάλληλα «πρέπει» (τραπεζώματα, ευχές και διακόπτες) ΕΔΩ
Και θα πάω ΕΚΕΙ… με την καλύτερη παρέα.
Για καλύτερα.
Θα ξεκουράσω τα μάτια μου με ομορφιά και φως, ζωγραφική και θέα,
Γαστρονομία και αισθητική.
Και τα πιο αληθινά γεμάτα χαμόγελα που θάχω δει ποτέ!

Εύχομαι σε όλους αυτό που αξίζουν. Τώρα και γενικότερα.
Bonne Année !!!
Και ΘΑ είναι :))))

Υγ.Το εορταστικό ποστ παίζει στην παιδική χαρά γιατί εδώ δεν χωράνε γρμφ ! πάτε μια βόλτα γιατί αξίζει τον κόπο να γιορτάζουμε όπως πρέπει. Ε ?
(βλέπω τον ΕΜΠΕΝΙΖΕΡντίνο να χαμογελάει… και την ΤΣΟΥΓΔισκερ να βρρρρράζει ! και την στέλλα να φχαριστιέται no matter what! ααααχ… ΑΥΤΑ είναι φριχτούγεννα!)

Wednesday 8 December 2010

"La vie est parfois trop amère Si l'on ne croit pas aux chimères..."*


Ευτυχώς χειμώνιασε λίγο…
Σε βλέπω, μικρή.
Κουρνιασμένη σε μια ζεστή κουταλιά,
Που μαλακώνει τον λαιμό.
Ακούς μεστωμένη τον δίσκο που παίζει…
Είναι ο ήχος παλιός, γλυκιά μου βροχή,
απρόσμενη βελόνα που αγγίζει τις αυλακιές σου.
Κλείνεις τα μάτια. γιατί?
Είναι καλά αυτά τα μάτια. Έχουν χρώμα θαλασσί.
Είναι δυνατά αυτά τα χέρια. Γιατί μάθαν να χαϊδεύουν…
Σε βλέπω μικρή που λαχταράς.
Ο χρόνος ολάνοιχτος για την δικαίωση στο χρώμα,
κορτάρει με σιγουριά το λευκό σου.
Και συ… μια ευχή γιγάντια ν’απαλύνεις.
Η προσμονή, η Έκθεση, η Στιγμή, ο αιώνιος εραστής.
Σε βλέπω μικρή να μεγαλώνεις αγάπη.
Και στο πειραμύθι δεν μας τρομάζει το αύριο, θυμάσαι?
Κρατήσου μόνο μην δακρύσεις στο άγγιγμα.
Γιατί κάποιοι φοβούνται τις χαράδρες…
Κι ας είναι πολύχρωμες.
Έλα… σκούπισε τα πινέλα σου.
Σε βλέπω μικρή. Να γίνεσαι μεγάλη.


*ο τίτλος της αγανάκτησης είναι απο το τραγούδι "parlez moi d'amour" της lucienne boyer (που ΛΑΤΡΕΥΩ και ακούγεται) 
και σε ελευθερη μετάφραση λέει:   
"Η ζωή είναι μερικές φορές πολύ πικρή  
Αν δεν πιστεύουμε στα όνειρα."

Tuesday 30 November 2010

Blog off !



Η ζωή δεν είναι like στο facebook.
Ούτε δανεισμένες φιλοσοφίες σ’ένα κουτί σχολίων.
Τους φίλους τους κερδίζεις.
Δεν είναι followers της εικονικής πραγματικότητας ,
ούτε καβαντζώνονται με request.
Τους ανθρώπους πρέπει να τους Αγαπάς για να σταθούν δίπλα σου…
Η ηλεκτρονική ευκολία στα συναισθήματα είναι παρωχημένη…
και τα ψέματα ανεπηρέαστα στην κρίση.
Εργαλείο η γλώσσα, ναι.
Όμως δεν αναπληρώνονται οι πράξεις με λέξεις.
Ούτε τα λάθη. Ούτε ο σεβασμός.
και πάνω απ’όλα πρέπει να Αγαπάς τον εαυτό σου.
Χμμμ… λάθος κατάλαβες. Όχι τυφλά βολικά.
Για να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου,
πρέπει να τον ζορίζεις,
να τον κοιτάς μες τα μάτια χωρίς να τον χαϊδεύεις.
Χάδι είναι το αποτέλεσμα.
Φτάνει να μάθεις να κάνεις την σωστή Πράξη…


Η διαφορά του blogging με το facebook, είναι ότι το πρώτο είναι γεμάτο φανταστικά πλούτη σκέψης ενώ στο δεύτερο είναι όλοι όσο ρηχοί είναι και ΕΞΩ. Έχουμε κάνει λάθη στα blogs… Θεωρήσει αληθινούς κάποιους που πρόβαλλαν απελπισμένα ευσεβείς πόθους αξίας για να γκρεμιστούν ατσούμπαλα στον αληθινό χρόνο. Έχουμε όμως νοιώσει πολλές φορές ομορφιά.

Στο facebook είναι αλλοιώς τα πράματα. Εκεί τα ΕΓΩ κάνουν άλλο πάρτυ, πιθανώς πιο μπέσικα αλλά τόσο, μα τόσο ωμά. Πλήττω επικίνδυνα με τους κακούς τρόπους μετρίων, την αυτοπροβολή και την αυταρέσκεια. Αηδιάζω με την ανάγκη αποδοχής και ομαδοποίησης. Αποξενώνομαι ξανά από το αλισβερίσι ανασφάλειας και ελαφρότητας…

Επιστρέφω στα blogόσπιτα που ερημώσανε πια. Λίγοι μείνανε. Στερεύει η ανάγκη έκφρασης. Στερεύει και η έμπνευση? Έχω πεθυμήσει να συγκινηθώ, να σκεφτώ, να ‘με κουνήσει’ κάτι.
Είναι τέλος εποχής?

*ακούγεται το "hardest heart" της anne clark 

Thursday 18 November 2010

Πολύ αργά...



Την είδε εντελώς τυχαία. Καθόταν στο μπαρ. Πόσος καιρός είχε περάσει? Τον περισσότερο καιρό δεν την άφηνε καν να περνάει από το μυαλό του. Και νάτην τώρα. Ξανά. Έντονη. Το ίσως που δεν άφησε να ξεδιπλωθεί, η υπόσχεση που δεν συνάντησε, η γυναίκα που δεν τόλμησε. Ένοιωσε αμήχανα. Νευρίασε πάλι με την αίσθηση αυτή που του προκαλούσε. Συνέχισε να την παρατηρεί αφανής. Εκείνη ήπιε μια γουλιά από το κρασί της και άναψε ένα τσιγάρο. Αργά, βασανιστικά, απολαυστικά. Ζήλεψε πάλι την πληρότητα της. Θύμωσε με την απόλαυση της. Γιατί τον είχε αγγίξει. Ήξερε το χάδι της στο πρόσωπο του. Θυμόταν το βλέμμα της, βαθύ και εγκάρδιο. Για λίγο ήταν δικό του. Τόσα χρόνια κλειδωμένα και ξάφνου εκείνη ολάνοιχτη… και κείνος? Την έθεσε σε διαθεσιμότητα… τόσα χρόνια αυτάρεσκης σιγουριάς παρέλυσαν σε μια ελπίδα. Το τεράστιο οχυρωμένο Εγώ συρρικνώθηκε στην σκιά μια Γυναίκας. Ενώ τόσες και τόσες περνούσαν εφήμερα στην επιφάνεια του. Εκείνη όμως… με κατακόρυφη αγνότητα απλώθηκε μέσα του. Πόσο πολλή φάνηκε στο λίγο πούχε μάθει… Άφησε την μουσική να γαργαλήσει την φαντασία του. Γνώριμα παιχνίδια του νου… Κι όμως. Υπήρχαν πάντα στιγμές που λαχταρούσε να ζήσει την σκέψη του, να αφεθεί στην θάλασσα της, να επιτρέψει πια την διείσδυση. Και τότε τον είδε εκείνη. Και τον κοίταξε ζεστά.   αλλά μακρινά. Με βλέμμα γλυκόπικρης θύμησης. και κενά. Σειρά σου να ζήσεις με αυτά, του έλεγε. Κατάπιε την τελευταία του γουλιά με κλειστά μάτια. Και όταν τα ξανάνοιξε… εκείνη έλειπε.

*ακούγεται το «face to face» της siouxsie and the banshees
**η εικόνα  είναι μέρος του πίνακα "δύο γυναίκες στο μπαρ" του pablo picasso

Saturday 13 November 2010

Αργά ...?

Ξύπνησε πάλι. Δεν κοίταξε καν το ρολόι. Ήταν αργά. Λίγο νερό. Και ανάσα. Να ηρεμήσει την ταχυπαλμία. Τα όνειρα δεν ήρθαν πάλι. Μόνο η υπέρογκη αγωνία. Δικαιωμένη από το σκοτάδι. Το αύριο με ηχώ. Σαν να γέμισε το δωμάτιο, γιγάντιο μαξιλάρι πάνω του παντού. Έψαξε το φως. Να μειώσει έστω την ταχύτητα της υπερβολής. Με μουδιασμένα χέρια τράβηξε πίσω τα μαλλιά του. Ιδρωμένος. Και συ πού είσαι? Άλλες απαγορευμένες σκέψεις. Άλλες εποχές. It’s the end of the world as we know it… Να πάλι ο πονοκέφαλος. Άμεσα δυνατός. Κάνε κάτι! Δεν είναι κάτι. …Κι αν είναι …? Τα βλέμματα των φίλων του μόλις τους το ανακοινώσει… πόσον καιρό θα πάρει? Ποιος θα προσέξει τον σκύλο του μετά? Για ποιόν να κάνει διαθήκη? Φύγε από κει! Ένας πονοκέφαλος είναι. Και αληθινά προβλήματα. Πούναι τα τσιγάρα? Άλλο ένα με την γεύση του μοναχικού ύπνου. Σίχαμα κι αυτό πια. Ούτε τις σκάλες δεν άντεχε χτες να ανέβει. Κάποια στιγμή θα το κόψει. Μετά θα κάνει και εξετάσεις. Νάχει τον χρόνο. Πούχει πάει όλος…? Δεν έπρεπε να ZEI παράλληλα? Τι θα μείνει μετά? Η επιτυχία? Τα χρέη? Άδεια μπουκάλια και χαμόγελα? Είναι καρκίνος? Μοναξιά? Μια μνήμη για κάποιους κοντινούς? Σταμάτα! Ακούει την νύχτα πάλι. Η ναρκωτική μελωδία του λαβύρυνθου… κι ο μίτος τυλιγμένος γύρω από το δάκτυλο του. Να μην ξεχάσει. Να μην χαλαρώσει. 
Να μην αντέχει άλλο έτσι. 

*ακούγεται το no quarter των led zeppelin

Friday 29 October 2010

Με ταξίδι...



...Βρέχει τρυφερά.
Νοτισμένα χρώματα.
Αντιμετωπίζω τα γράμματα σου.
Είναι σοβαρό παιχνίδι αυτό.
Όπως δοκιμάζουμε το νερό να μην καούμε.
Επιλέγω μουσικές που γδέρνουν με χάδια
Και διαβάζω γοητευτικές υποσχέσεις.
Ως πού φτάνεις?
Οι έμποροι εκθειάζουν την πραμάτεια τους
Και γω ονειρεύομαι τις υφές πάνω μου…
Με τονίζει το κόκκινο?
Μια καρφίτσα με τρυπάει…
Αν φαίνομαι καλά, είμαι καλά.
Τέλος, μπαίνει ο πραματευτής με τ’απαγορευμένα.
Δέχομαι την πρόκληση στον καθρέφτη.
Αφού αντέχω τις στροφές της πένας σου
Μπορώ και ζω μυριάδες ακόμη.
Δένω μια λεπτή κορδέλλα στα μαλλιά,
Ηνία πλασματικά για να διακοσμήσω την ελευθερία.
Προστατεύω τον θησαυρό των σκέψεων μου
κι απολαμβάνω την γαλήνη του πάθους.
Το άρωμα μου υλοποιείται απαλά…

*ακούγεται το μαγικό "adi menekse" της sezen aksu. ακούστε πάθος...

Wednesday 13 October 2010

Άκου...




Κική.
Επειδή τα πράματα τελικά είναι απλά,
ήθελα να σου πω ότι φεύγω γιατί μπορώ χωρίς εσένα.
Σε θέλω. αλλά δεν σε χρειάζομαι*.
Ούτε χρειάζομαι να θέλεις να σε θέλω για να σε θέλω.
Ούτε θέλω να χρειάζεσαι να μ’αρέσεις.
Μ’αρέσεις αλλά δεν χρειάζομαι να θέλεις να μ’αρέσεις.
Δεν ξέρω αν σε μπέρδεψα…
Εγώ επιτέλους κατάλαβα.
Γι’αυτό σου αφιερώνω αυτό το τραγούδι
που τα λέει πολύ καλύτερα από μένα, για σένα.
Επειδή μ’αρέσω καλύτερα έτσι.
Αντίο.


*«I like you, and I'd like you to like me to like you
But I don't need you, don't need you to need me to like you
Because if you didn't like me, I would still like you, you see
la lala... la lala...

I lick you, and I'd like you to like me to lick you
But I don't need you, don't need you to like me to lick you
If your pleasure turned into pain, I would still lick for my personal gain
la lala... la lala...

I fuck you, and I'd like you to like me to fuck you
But I don't fucking need you, don't need you to need me to fuck you
If you need me to need you to fuck, that fucks everything up
la lala... la lala...

I want you, and I want you to want me to want you
But I don't need you, don't need you to need me to need you

That's just me, so take me or leave me
But please don't need me, don't need me to need you to need me
Because we're here a minute, the next we're dead
So love me or leave me but try not to need me
Enough said.

I want you, but I don't need you...

I love you, and I love how you love how I love you
But I don't need you, don't need you to need me to love you
If your love changed into hate, would my love had been a mistake?
I don't know. I don't know.

So I'm gunna leave you, I'd like you to leave me to leave you
But love, believe me; it isn't because I don't need you
(You know I don't need you)
All I wanted was to be wanted
But you're drowning me deep in your need to be needed
la lala... la lala

I want you, and I want you to want me to want you
But I don't need you, don't need you to need me to lead you

That's just me, so take me or leave me
But please don't need me, don't need me to need you to need me
Because we're here a minute, the next we're dead
So love me or leave me but try not to need me
Enough said.

I want you, but I don't need you...»
Momus

Αυτή η αγανάκτηση είναι ένα παιχνίδι με μια χαρά φιλοσοφία, μια πρόγευση της άλλης στο mayas playground… είστε καλεσμένοι !

*ακούγεται βεβαίως το “I want you but I don’t need you” του Momus

Friday 8 October 2010

Autumn fools...


Κι έτσι συνέχισε…
Με την ουλή χωρίς κλειδαριά να κοπανάει στον αέρα
και κάτι σμπαράλια διακοσμημένα με πολύχρωμη σκόνη.
Πέρασε μια κορδέλλα χάρτινη σ’εκείνη την πνιγμένη λέξη.
να θυμάται πλέον νηφάλια τον ρόλο που γέμισε το μαγνητόφωνο.
Record… κόκκινο κουμπί… εκτίναξης από κάθε λογική.
Ερμηνεία: αξιόφοβη. Ερμηνεία? Καμία…
Στην αυλή το χώμα ήταν γεμάτο ερωτηματικά άλλου τόπου
και μια σκοτεινή πινακίδα μπηγμένη στα σωθικά, έλεγε:
«ΔΙΑΚΟΠΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΔΥΣΦΗΜΙΣΕΙΣ…»
Τα φώτα αναβόσβηναν τον παλμό της καρδιάς
μα η ροή του προγράμματος ήταν ανάποδη.
Σ’ένα αυλάκι λίμναζε μια αγάπη, ακόμη περήφανη
για κάθε παράταιρη αντίσταση.
Κάπως έτσι παρουσιάστηκε η μακέτα
μιας πραγματικότητας απειλητικής
μιας φαντασίας αληθινής
μιας μέρας που πέρασε το φράγμα.
Οι απουσίες χειροκρότησαν δυνατά.
Κι όταν η ουλή υποκλίθηκε, σκίστηκε στα τρία.

*ακούγεται το “I hate the way” της polly scattergood
**ο πίνακας είναι του warren criswell

Tuesday 5 October 2010

Isn't it marvellous...?


Μαρέσει η ελληνική ύπαιθρος μακρυά από την αθήνα…
Αλλάζουν τα χρώματα, η διάθεση, οι ρυθμοί.
Δεν νοιώθω συχνά περήφανη για μέρη μας…
Μαρέσει που μπήκαμε στην χειμωνιάτικη μόντα…
Ωραία θερμοκρασία για δουλειά, τακτά προγράμματα, πάπλωμα.
Μαρέσει που έβαλα ζακέτα εχτές το βράδυ
για να δω ένα τρομερό ντοκυμαντέρ για τον jim Morrison
Μαρέσει που δυσκολεύτηκα να μιλήσω στην κάμερα στα εγκαίνια μου
Επειδή είναι τόσο σημαντική η αγάπη μου που συγκινήθηκα σαν μαλάκας.
Μαρέσει που γέμισε μηνύματα και τηλέφωνα το κινητό μου
Από σκέψεις ανθρώπων για την δική μου σημαντική στιγμή ευτυχίας.
Μαρέσει που ανακάλυψα επιτέλους ποιοι λένε αυτό το υπέροχο τραγούδι!
Και θα μου θυμίζει πάντα πλέον την έκθεση αυτή…
Μαρέσει που στρώθηκα ήδη στην δουλειά για νέα projects
Μαρέσει η ατζέντα με τις μουσικές και τους φίλους του χειμώνα…
Μαρέσει… που δεν βρίσκω τροχοπέδες στο χαμόγελο μου…

*ακούγεται το "rapunzel" από τους novac 

Tuesday 28 September 2010

I am being EXPOSED…


Τι έρωτας είναι αυτός μωρό μου?
Πιο αλτρουιστικά, πιο ολικά από κάθε εραστή με κυριεύεις.
Αναπνέω για να σε ‘αγγίζω’
κι έπειτα σε αφήνω να ταξιδεύεις…
Η γαλουχία σε τρυφερό αποχαιρετισμό…
Και γω ΠΕΤΑΩ.
Σίγουρη για όσα μας ενώνουν πέρα από τις αισθήσεις,
Γεμάτη από την Στιγμή Ευτυχίας που μου χάρισες…
που σου δημιούργησα. με πάθος.
Φουσκώνω περηφάνια και γλυκιά αγωνία…
Βαθιές ακρυλικές νότες… δυνατά βήματα αναγνώρισης…
Ready to move on without you.
Good enough because of you.
My Breath of Art…

*ακούγεται το «yes i do» με την μόνικα.
**και Ευχαριστώ.maira del mar που γι ΑΛΛΗ ΜΙΑ φορά you made ΙΤ possible

Sunday 19 September 2010

Χωρίς την έννοια...




Οι λέξεις συνέχισαν να αντιλαλούν θυμωμένες, αμετανόητες…
«Θα σε τιμωρήσω!» είπε ο Αψεγάδιαστος Άρχοντας.
«Έχω ήδη τιμωρηθεί» απάντησε ήρεμα εκείνος.
«Τα λάθη ανατοκίζονται!!» βρυχήθηκε ο Άρχοντας, ανασηκώνοντας τις άκρες της μπλε του κάπας. Βρόχινο κρύο απλώθηκε στην Μαρμαρωμένη Αίθουσα. Έξω από τα ανάκτορα, επικρατούσε καλοκαίρι πάλι. Ο Πρίγκηπας θυμόταν την ζέστη…
«Πλήρωσα πολλές φορές τους θυμούς. Πια φτάνει.»
«Καημένε Πρίγκηπα! ΠΟΤΕ δεν φτάνει! Δεν είσαι κανονικός. Ακόμη και σώφρων! Πάντα αυτό θα απαγορεύεται. Πάρτε τον!»
Τότε ακούστηκε ο ήχος από το μπαστούνι της, δυνατά σε όλων τα ναρκωμένα αυτιά. Ο χρόνος σταμάτησε από την έκπληξη. Στάθηκε Υπέροχη μπροστά στον Αψεγάδιαστο Άρχοντα ειρωνικά. Εκείνος μίκρυνε εκπνέοντας. Ύψωσε γρήγορα το στέμμα του και την κοίταξε ξανά. Δακρυσμένα. Ένα του δάκρυ έπεσε στο πάτωμα σαν νότα ντο. Η Aίθουσα πάγωσε. Μια κουρτίνα θρόισε αναστενάζοντας το βάρος του βελούδου… κι ο Πρίγκηπας κράτησε με τα χέρια του την λογική που χτυπούσε στους κροτάφους.
«Ακόμη με φοβάσαι…» του είπε τρυφερά .
«Σήμερα», ξεκίνησε εκείνος, «πάλι στέκεσαι εδώ μπροστά μου. θα σε ρωτήσω άλλη μία φορά: ποια λέξη κρύβεις?»
«Άσε επιτέλους τον Πρίγκηπα να φύγει. Και μετά θα μιλήσουμε, όσο αντέχεις
Εκείνος με όση εξουσία μπορούσε να φορέσει, είπε: «Είναι ελεύθερος ο Πρίγκηπας. Μόνος του φυλακίζεται από τους δαίμονες του!»
«Είναι οι δικοί σου εφιάλτες. Απελευθέρωσε τον…»
«Δώσε μου επιτέλους την έννοια!» φώναξε εκείνος.
«Δεν έμεινε… τίποτα… Αποχωρώ.» είπε εκείνη και κατευθύνθηκε προς την οικεία απογοήτευση.
«Μπορώ να σου πάρω τα όνειρα! Είμαι η πίσω πλευρά του καθρέφτη!!!» της υπενθύμισε δυνατά. Και τα κίτρινα μάτια του γυάλισαν ακόμη μία φορά από το μόνο συναίσθημα.
«Πόσους ακόμα θα καταστρέψεις?» ακούστηκε πάλι ο Πρίγκηπας στους τοίχους.
«Θάνατος στις σκέψεις! Σπάστε του τα κόκκαλα της ψυχής του!» διέταξε τον στρατό του.
Όμως δεν είχε μείνει κανείς μες την Aίθουσα πια. Δεν υπήρχε πια βασίλειο. Ούτε ήλιος. Ούτε κρύο …μνήμη … όνειρα. Και το μένος του αντήχησε μες τον εφιάλτη και του ήρθε πίσω σαν ανεμοστρόβιλος, χτυπώντας το στεγνό πια δέρμα του σκληρά. Αντιστάθηκε ελάχιστα… μέχρι που έλιωσε στο μάρμαρο σιωπηλός… γιατί δεν είχε μια καλή σκέψη ούτε για το Τίποτα. Έτσι χάθηκε για πάντα. Αψεγάδιαστος από ζωή. Και δεν γράφτηκε ποτέ η ιστορία του.

*ακούγεται το "i'm deranged" του david bowie

Monday 13 September 2010

Αργύρης Καβίδας 1976-2010 γαμότο.



Αργύρης Καβίδας 1976-2010 γαμότο.
Ένας υπέροχος άνθρωπος.
Δημιουργικός. Ταλαντούχος. Νέος. Και πραγματικά Καλός άνθρωπος.
Έφυγε… πολύ νωρίς.
Λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ.

Αν δεν με μούδιαζε τόσο η αδικία του πρόωρου θανάτου υπέροχων ανθρώπων, θα θύμωνα περισσότερο κάθε φορά… για τους μίζερους και φρικτούς και ανάποδους που μένουν κι άλλο κι άλλο… στα 80… στα 90… ενώ φεύγουν Καρδιές, τόσο νωρίς, τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα.
Δεν είναι η στιγμή όμως.

Καλό σου ταξίδι Αργύρη.

*ακούγεται το "as tears go by" των rolling stones
**η φωτό του αργύρη καβίδα απο την ταινία "στρέλλα" 

Friday 13 August 2010

Μ'αρμενίζεις...


Θάχει πάει εφτά… Ο ήλιος δεν καίει πια. Η παραλία αδειάζει όπως οι αγωνίες. Αλεξήλια γαλήνη. Σε κοιτάζω να διαβάζεις. Να σημειώνεις… Δερματοστιξίες στον χρόνο. Έχουν περάσει δύο ώρες δίχως λέξη. Δεν χρειάζεται. Τρυφερή σιωπή. Βλέπω πάνω στην θάλασσα την ρότα μου να λαμπιρίζει ανακουφίζοντας παλαιές μάχες. Ισοπαλία του θέλω και του θέλεις… Βουτάω στην θαλπωρή των χρωμάτων. Οικεία ομορφιά. Κυκλάδες. Μια τεράστια αγκαλιά. Μια ελάχιστη διακοπή. Ακούω μουσικές στην ένταση που παρεμβάλλεται ο ήχος της ακροθαλασσιάς. Δεν θέλω να ξε-χάσω τίποτα. Πάνε τρία χρόνια. Δύο. Ένα. Πάνε πολλά και μένουν όσα θέλουμε πραγματικά. Και όσοι θέλουν πραγματικά. Δίκοπη πρόσκληση η ελευθερία… μεταγλωττίζεται και επίπονα σε απραξία. Ας είναι. Απάθεια ή πάθος? Μην απαντήσεις. Άκουσα καθαρά τον σκοπό εκείνο. Φάλτσο σε ευκρινές πεντάγραμμο… Όμως στις καμπυλωτές γραμμές της ιστορίας, ξανά σταμάτησα τον χρόνο σε μια Στιγμή. Εδώ, τώρα, που σ’έχω δίπλα μου. Εδώ, τώρα, που όλα σε θυμίζουν κι όλα ξεχάστηκαν. γιατί
Στο στρίφωμα της καρδιάς μου φυλάω μόνο αγάπη.
Άλλο ένα κύμα… άλλο ένα καλοκαίρι… στα πλούτη της ψυχής μου. Γιατί Αγαπάω. Απεριόριστα. και Μαγικά. Το ξέρεις. Κλείνει το βιβλίο κι ανοίγει η αγκαλιά σου. Χώνομαι. Χύνομαι. Χάνομαι. Και χαμογελάω… 
Απέραντα. Σαν την θάλασσα μου…


*ακούγεται το "you are the sun" του dj shah

Friday 30 July 2010

Λειψυχία...


Χωρίς κρότο στον πάτο του συναισθήματος.
Απόλυτη ησυχία αντικαθιστά τις αντιδράσεις.
Πρωτόγνωρο μούδιασμα ιαματικό.
Ξοδεύτηκε η λύπη σε αλλεπάλληλες απορίες στα χρόνια
και μόνο κάτι ουλές τσιμπάνε στην επιδερμίδα πια.
Πατροπαράδοτη αδιαφορία? Καιρός ήταν…
Μαθήματα λοιπόν σε πιάτο κρύο…
Λυτρωτική απo-φυγή άλλων δώρων…
Καλωσορίζω τον παντοδύναμο χρόνο
που λειαίνει αναπάντεχα τις α-γωνίες
και στυλώνει ανάστημα στον παραλογισμό.
Ξεψυχούν χρόνιοι θυμοί και άγουρες ελπίδες
Σ’ένα ακόμη ρέκβιεμ ακατέργαστο.
Λυπάμαι. Δεν σπάω.
Αρκετά.
Λυγίζω μόνο για πολύτιμες αγκαλιές.
Έτσι. Όπως κούρνιασες στο στέρνο μου
χωρίς εξηγήσεις και άμυνες
σε μια Στιγμή Ευτυχίας.
Μου φτάνει.
Για την ΞΕΝΗ καταιγίδα
Δεν έχω να πω τίποτα.
Δεν έμεινε κάτι.

*ακούγονται οι xaxakes στο "au revoir"

Monday 19 July 2010

καταΚΑΛΟκαιρο...


Ζεστός αέρας αγαλλιάζει την νηνεμία μου πριν-

Παύση κάθε ιδιότητας.

Μένω μόνο εγώ στην πρίζα φόρτισης…

Παραδεισένια μέρα μοναξιάς σε

προετοιμασία για άλλες ομορφιές.

Ξεπακετάρω την αλμύρα…

και ετοιμάζω μόνο τα απαραίτητα:

Χαρά, χαρά, χαρά…

Τις διπλώνω τρυφερά στην τσάντα μου.

Προορισμός: απλές πράξεις που καταλαβαίνω.

Δεν μορφοποιώ άλλο λέξεις.

Προχωρώ, ακολουθώ, σπάω εμπόδια

και προσμένω το αρόδου μου.

Έχω γερή πυξίδα…


Μα πες μου. χαμογελάς στα όνειρα?

*ακούγεται η μαγική shakira στο "pienso en ti" 

Wednesday 7 July 2010

ΠΟΥ ζω κυρία μου !!!!



Μάλλον σε παράλληλο σύμπαν! Του 1950 ίσως… με την πονηριά του 2020.

Κατ’αρχάς είμαι ΔΕΚΑ μέρες (πλέον) χωρίς τηλέφωνο και internet λόγω της μπόρας (!) την περασμένη κυριακή. Δεν με νοιάζει ποιος φταίει, αν βρέχονται καλώδια κι αν γαμιέται ο μπάμπης. Με νοιάζει που σε αυτή την χώρα ο πελάτης έχει πάντα άδικο –ΚΑΙ στις ιδιωτικές εταιρίες- και σου μιλάνε συγκαταβατικά λες κι είσαι χαζός. Που μάλλον είσαι για να επιμένεις ελληνικά…

Κατά δεύτερον, συμμετείχα σε μια έκθεση όπου με συμβουλεύσανε «φιλικά» στο παρά τρία να μην εκθέσω «καλύτερα» κάποιο έργο που «ενόχλησε» ως προκλητικό…(!) τους άλλους συμμετέχοντες! Δηλαδή καλλιτέχνες! Δηλαδή ελεύθερα πνεύματα! No further comment.
Μα τω παράλογω, Αν δεν είχα παιδιά, την είχα κάνει! Δυό χρόνια το φλερτάρω.

Ειλικρινά σιχαίνομαι όλη αυτή την δηθενιά. Σε όλους, σε όλα. Κανείς δεν παίρνει ευθύνη για τίποτα μα όλοι ακκίζονται σε υποθετικές φιλοσοφίες και αρχές. Αρχίδια. Όσο πιο δυνατά προασπίζονται ιδέες και θεωρίες οι άνθρωποι, τόσο πιο κάλπικοι είναι. Ο καθένας το τομαράκι του χαϊδεύει! Πάμπολλα τα απτά παραδείγματα…

 Γι’αυτό απαγορεύεται η ειλικρίνεια. ΕΝΟΧΛΕΙ. Ταράζει το κυματάκι ψευτιάς στην τεχνητή πραγματικότητα που πάνε να μας πασάρουν - Που πάτε πολλοί σας να μου πασάρετε ως φυσιολογική! Γελάω ρε πούστη μου με τον στόμφο που υποστηρίζετε μη-ευθύνη, φιλίες, ευγενή συναισθήματα, δικαιοσύνη και τον καημένο τον αλτρουϊσμό! αχ τι τραβάει κι αυτός ο δόλιος από την πείνα σας… όλο απόκριες έχουμε!

Πληρώνω πολύ το συναίσθημα. Και την πίστη στο καλό. Και το γαμημένο double play! Μεταφορικά μα και εντελώς υλικά σε παπαριές και παπάρες. Γιατί χαρίζω την αμφιβολία μέχρι το σημείο μη-επιστροφής. Αλλά αλήθεια νομίζετε ότι δεν αντιλαμβάνομαι την ύπουλη εκμαίευση ? τον κεκαλυμμένο φθόνο? Την αμυντική κατηγορία?
Αλήθεια ?
Θέμα στάσης ζωής είναι, όχι στάσης νόησης.

Βλέπω γύρω μου πραγματικά προβληματικούς ανθρώπους με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Αυτές οι αρρώστιες δεν φαίνονται με σπυράκια και βήχα…… Και σοβαρά, δεν ξέρεις ποτέ ποιος είναι πίσω από το τηλέφωνο τεχνικής υποστήριξης της εταιρίας τηλεφωνίας. Ή ενός ‘εγκάρδιου’ χαμόγελου. Ή μιας ‘φιλικής’ συμβουλής.  Ή της οθόνης ενός υπολογιστή (χμμμ.. αυτή η λέξη …τυχαία? Δεν νομίζω!)

Αλλάζω εταιρία κινητής πρώτη φορά. Μου προσφέρανε άλλοι, μεγαλύτερη έκπτωση στο iphone από αυτούς τους οποίους ‘προτιμώ’ από το 1992 (!). Το είπα στην εταιρία μου, μήπως μου κάνουν κάτι καλύτερο ως παλιά πελάτισσα? Όχι. Οκ… Εχτές όμως, τους πήγε η αίτηση ‘φορητότητας’ (Η λέξη??) και βέβαια με πήραν και μου έκαναν περίπου την προσφορά που τους ζήτησα για να μην φύγω. Γιατί πρέπει να φτάσουμε εκεί? Δεν μιλάω ελληνικά? Δεν καταλαβαίνω… και αλλάζω εταιρία παρ’όλα. Έτσι. να δώσω σε ΑΛΛΟΥΣ την ευκαιρία να τους εκτιμήσω. Ατέλειωτο πείσμα έχω ότι υπάρχουν σωστοί άνθρωποι, επαγγελματίες, άνδρες, φίλες, φίλοι… Ευτυχώς έχω δίκιο κάποιες σπουδαίες φορές.

Α και το άλλο! Σε γνωστό σούπερ μάρκετ είδα αφίσα καμαρωτή που έλεγε ότι ως 30/8 ΔΕΝ θα αλλάξουν τις τιμές τους. (!) Πάμε καθόλου καλά ?!! δηλαδή πρέπει να τους πούμε μπράβο που τον σεπτέμβριο που θ’αρχίσουμε να βλέπουμε πραγματικά τα αποτελέσματα των απολύσεων και των μειώσεων μισθών και βιοτικού επίπεδου, εκείνοι θα ανεβάσουν τις τιμές?????? Πωπω τρομερή μαγκιά ε?
 Δεν ξέρω πού πάμε... Και κυρίως δεν καταλαβαίνω πώς πάμε…

…Μήπως ακριβώς επειδή έχω την ευθύνη δυό παιδιών στο Αύριο, ΠΡΕΠΕΙ να την κάνω με ελαφρά?



*Αυτή είναι μια αγανάκτηση της (απότομης) επιστροφής. Φλυαρώ τις απορίες μου και κυρίως την λιμνάζουσα απογοήτευση μου… δεν ταράζονται με τίποτα τα νερά γαμότο.
**ακούγεται το «souvenir» από τους OMD σε remix του moby που λατρεύω. Δεν παύει νάναι καλο καίρι :) και είμαι σε φάση αναδρομών ακόμη… συν τις αναρτήσεις της τάλισκερ και της νέγκμα, που συνειδητοποιώ τα τρία χρόνια εδώ… πώς πέρασαν… όσα σημαίνουν… ΑΛΛΗ αγανάκτηση είναι αυτή.
***ο πίνακας είναι "la chambre d'ecoute" του rené magritte

Thursday 24 June 2010

Μ'έχει κυκλώσει ένα φιλί...


Γράφω συνέχεια. Έχω τόσα που μου συζητάω και τελικά δεν αναρτώ τίποτα.
Ο χρόνος είναι επιτέλους πολύς και χωρίς υποχρεώσεις πέραν του εαυτού μου.
Ζω ένα Λονδίνο λουσμένο στο φως, ξεκινώ το καλο καίρι μου σε αναμέτρηση με τα εφηβικά μου όνειρα. Αυτό το ΤΑΞΙΔΙ με περνάει γέφυρες, μου δείχνει αριστουργήματα, με αφήνει με την γεύση της έμπνευσης… ‘Το φιλί’ του rodin, μια έκπληξη μέσα σε τόση αγριότητα… τόση μετριότητα. Στιγμή ευτυχίας. Με αυτές τις υπέρτατες ομορφιές φορτίζω την αντοχή μου. Πήρα και το τρένο να πάω παραπέρα. Προς την θάλασσα με νοσταλγικό ρυθμό στις ράγες μου. Είναι αστείο πόσο φευγαλέα περνούν οι ‘εικόνες’ όταν ξέρεις πού πας. Οι ιστορίες μοιάζουν στην ευρύτητα του χρόνου… οι άνθρωποι επαναλαμβάνουν τις αδυναμίες τους.  ούτε στην μετριότητα δεν είναι μοναδικοί… Πίσω στα όμορφα. Όσο λιγότερο καταλαβαίνεις την πάλη μου για κει, τόσο λιγότερο εξηγώ. Κι άλλη τέχνη. Αφουγκράζομαι, απλώνω τις αισθήσεις μου να απορροφήσουν οξυγόνο και γράφω ό,τι δεν μπορώ να ζωγραφίσω τώρα. Μπαίνω σε θεόρατους πίνακες και ακούω μουσική που κανείς δεν έχει γράψει… Γεμίζω σελίδες, γεμίζω χαμόγελα, γεμίζω καρπούς και επιβεβαίωση ότι κράτησα όσο γίνεται την υπόσχεση μου στην έφηβη που λαχταρούσε όλες τις πιθανότητες. «ΜοιάζΩ με τον Κόσμο στον τρόπο που παραδίνΟΜΑΙ»*… στον ερωτισμό της πόλης που με σμίλεψε για λίγους με πολλά. Rule Britannia...

*Pablo Neruda – «… te pareces al mundo en tu actitud de entrega
**και ακούγεται ΤΟ ΦΙΛΙ της μελίνας τανάγρη

Friday 11 June 2010

"My love is like THE sea baby..."


Υπέροχες μέρες στην άμαξα του χρόνου…
Αναθαρρεί το καλο καίρι να χορέψει
Στον ρυθμό των πετάλων πάνω στην καινούργια άσφαλτο.
Άλογο καθαρόαιμο το πείσμα …
Με πολλαπλούς προορισμούς ομορφιάς.
Τρέχουν όλα και γω πετάω παραπάνω.
Χρώματα στην εντατική να αναζωογονηθώ…
Και ανάνηψη σε πίδακα δημιουργίας μ’ένα φιλί.
Παύση για ένα μεγάλο ευχαριστώ – το μόνο που χρωστώ.
Για την τόση αγάπη που κυοφορώ κληρονομικά
Για την ξεροκέφαλη αισιοδοξία που αναπλάθει τις ανάσες μου
Για την κάβλα μετ’εμποδίων στην ζωή που γουστάρω.
Παύση μικρή λοιπόν και αληθινά χαμογελαστή
Γιατί... Aντέχω αυτά που θέλω!

*Για την Ν. μου που λατρεύω. Στην υγειά σου!
**ακούγεται το “trust in me” της janis joplin

Thursday 20 May 2010

Ο αξεπέραστος έρωτας…


Η ιδέα. Πρώτα διασπάται από τα ένζυμα της αγωνίας κι ανοίγει τα μάτια της. Πρωτόνια ομορφιάς πριν την γέννηση. Η επιστροφή της έμπνευσης… ιερή ευθύνη… Ρεμβάζω, σκαλίζω, αναμιγνύω να μυρίσω την τόλμη. Έρευνα, προεργασία, προσχέδια, καμβάδες στημένοι όπου βρω, ταξίδια σε άγιες μουσικές και χρώματα στο βλέμμα… Τα υλικά της έκφρασης μου στην αφετηρία. Ακούς την μελωδία? Εμβατήριο βουτιάς στα πιο βαθιά μπλε της ψυχής μου με μυστική πορφυρή γλώσσα… κοίτα με… Τρυφερά ίχνη φλερτάρουν το λευκό… Γραμμές και υπόνοιες με ορμέμφυτο πιλότο. Ανάσα. Γρήγορη. Απόλυτη διέγερση… Χαϊδεύω την μυσταγωγία του ΕΙΝΑΙ μου και γίνομαι γιγάντια ελπίδα. Οργασμικός κοχλασμός των κυττάρων… Το απόλυτο, μου ψιθυρίζει…  Αυτή είναι η στιγμή. Η δημιουργία. Παγώνω την φωτιά μου στον χρόνο. Η ολοκλήρωση δεν θα έρθει ποτέ. Το ξέρω. Και είναι ανακούφιση. Σ’αυτο το οδοιπορικό θα βρεθώ πάλι. Στο επόμενο έργο μου…

*ακούγεται το "gortoz a ran - j'attends..." των dead can dance.
**η άγανάκτηση' αφιερωμένη στην μνήμη του μέντορα και καθηγητή μου steve abbott.

Friday 14 May 2010

The simple great gig of life...


Είναι αυτή η αύρα του καλοκαιριού…
μετά το παλιοκαίρι.
Τα λινά τα κράτησα καθαρά
φυλαγμένα από το μένος αναίτιων κεραυνών.
Ανοίγω τις ντουλάπες και τρίζουν νυσταγμένα.
Η περσινή λεβάντα ξεθύμιασε τελείως.
Μάζεψα τα τρίμματα και τα πέταξα στην θάλασσα.
Να αδειάσω… και να γεμίσω πάλι.
Ομορφιά. αλμύρα στα μηνίγγια…
ούτε ένα κύμα στο καλωσόρισμα της…
Έλα! Από πέρσυ έχουμε να τα πούμε.
Αφέσου μέσα μου…
Ανοίγω τα μάτια να χαθώ
στα αγαπημένα χρώματα που καμαρώνω.
Αυτά είναι η σημαία μου.
Ποιητικό οδοιπορικό για την πιο βαθιά κορφή της.
Εναρκτήριο μακροβούτι… με όνειρα φρεσκαδούρα.
Η άμμος αντικαθιστά τα βαριά χαλιά του χειμώνα.
Παγωμένος καφές,
σαγηνευτικές μυρωδιές αντηλιακού,
μουσικές που μπερδεύονται στην ακροθαλασσιά
και το χάσιμο του χρόνου…
Ερωτικό χάρισμα οι ώρες μου...
Συγχρονισμένη κολύμβηση με ψάρια και γλάρους.
Ζωγραφίζω νοερά την ζωντανή φύση
και αγαλλιάζω στην σταθερή ολότητα που λατρεύω.
Είναι αυτή η αύρα του καλοκαιριού
Μετά το παλιοκαίρι…
Η υπόσχεση…

*ακούγεται το "the great gig in the sky" των pink floyd

Tuesday 4 May 2010

NO.BUts when it's right.


Σάββατο βράδυ πρωτομαγιάς. NOBU. Λονδίνο. Έξω ψιχαλίζει. Μέσα οι μουσικές βρέχουν πιο δυνατά. Εκείνος έχει παραγγείλει τα ποτά τους. Σωστά. Η μπάρα γεμάτη. Χωρίς τασάκια… Εκείνη φοράει ψηλά τακούνια κι όμως… εκείνος σηκώνει το ‘βλέμμα’ πάντα ψηλά για τα μάτια της. Αναγνώριση… φυσική ανακούφιση. Βγαίνουν έξω στην Berkeley Street για ένα τσιγάρο… πίνουν… εκείνη νοιώθει την μουσική παντού. Και κείνον. Ολόκληρο, ξεκάθαρο, αγέρωχο. Το άρωμα του την γυρνάει στο απόγευμα μόλις… κι ανατριχιάζει. «τρέμεις.» λέει. Εκείνη χαμογελάει. Δεν κρυώνει καθόλου πια. Εκείνος ‘συνεννοείται’ έξω και την συνοδεύει  κρατώντας την ομπρέλα στο διπλανό club. Στην πόρτα, η ουρά τεράστια. Περνούν από δίπλα και μπαίνουν αμέσως. Smooth… Άλλη ατμόσφαιρα… νύχτα. Τους ‘ψάχνουν’ όλους και όλα. όπλα? Ναρκωτικά? Οι bouncers αληθινοί. Εκείνος είναι ήρεμη δύναμη. Πόσο δύσκολο είναι να μεταγλωττίσεις τις εμπειρίες σε ηρεμία… Αφήνουν παλτά και ομπρέλα και κατεβαίνουν… εδώ ο κόσμος είναι πιο σαρκικός. Funky Buddha. Είναι η μουσική, το κέφι, τα θέλω που επιτέλους μιλάνε ίδια γλώσσα… ευγενική. Γενναιόδωρη.  Εκείνη χαμογελάει. Σιωπηλά. Αρκετά μίλησε. Πόσο χρόνο έχασε, πόσα δώρα πέταξε σε ανάξια κενά. Εκείνος προσέχει την κάθε της κίνηση, το ποτό της είναι πάντα φρέσκο, ο χώρος της βασίλειο. Στέκουν στην μπάρα και αφήνονται στην μουσική… την ακουμπάει σίγουρα και την λικνίζει… ήχοι σαρκικοί, κινήσεις μελωδικές την απογειώνουν… χορεύει στον δικό του ρυθμό γιατί δεν χάνει τον δικό της. ΠΟΤΕ. Και κείνος το αντέχει, το επικροτεί, το επιζητά. Η ωριμότητα της λαχτάρας, ο σεβασμός στην κορυφή… εκείνη απαλύνει κι άλλο. Σαν το δέρμα του. Εκείνος την λατρεύει. Σφριγηλά. Αβίαστα. Ταπεινά ανώτερα. Εκείνη είχε ξεχάσει την έννοια της αβροφροσύνης εκεί κάτω… Έρχεται καλό καίρι… ψιχαλίζοντας… ψιθυρίζοντας… an empire state of mind

*το οποίο και ακούγεται... by jay z and alicia keys

Wednesday 21 April 2010

ΤΩΡΑ εξηγούνται τίποτα !



Προφανώς συνειρμικά, μετά από την εύστοχη αγανάκτηση της negma για τα Ανήμερα του Αγίου Πούτσου, κοιτώντας το ημερολόγιο για να το σημειώσω, έπεσε το μάτι μου στις 25 Απριλίου, γενέθλια της πιο παλιάς μου φίλης. Είδα λοιπόν με κεφαλαία γράμματα, μια γιορτή. Και διάβασα…: ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ.
Genius?
Εννοείται ότι διάβασα ‘λάθος’ (πρεσβυωπικά ή φροϋδικά?) και στην πραγματικότητα έλεγε ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. Αλλά η ιδέα ότι θα μπορούσε μετά του υπέροχα απαραίτητου Αγίου Πούτσου, να υπάρχει προς εορτασμό (χορτασμό?) η ημέρα του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ, με ευχαρίστησε ιδιαίτερα!
Μεμιάς σκέφτηκα πόσους ανθρώπους έχω που θα έπαιρνα τηλέφωνο να τους ευχηθώ αγαμίδια… πόσες έννοιες και καταστάσεις μπορώ να ‘καμαρώσω’ στις εμπειρίες μου…
Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτή θα ήταν μια γιορτή της ζωής, όχι αστεία!
…θα μου πεις, τελικά αστεία είναι όλα, απλά δεν γελάμε όλοι ταυτόχρονα…
τεσπα, επειδή στο κλείσιμο, κάθε σουρεάλ μου βγάζει γέλιο, από νευρικό μέχρι ψυχόρμητο, την κυριακή αυτή θα την γιορτάσω! Έχω τιμητική, αμ πώς?!
Χρόνια κουλά λοιπόν!

*ακούγεται το «alors on danse» του stromae. Τι άλλο? Χορεύουμε !
**ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ στους ΚΑΝ και τα ΚΑΝ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΑΦΟΡΜΕΣ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ!

Tuesday 6 April 2010

Λατριβής εγκώμιον...


Άδειοι οι δρόμοι ακόμη…
Μου αρέσει η νωχέλεια των άλλων.
Το σουρεάλ της απάθειας…
Τρέχουν τα κάστανα παντού.
Σκυλιά πίσω από τα δικά τους κάγκελα
Γαβγίζουν απελπισμένα…
Θόρυβος. Μόνο.
Είμαι ζωόφαυλη. Δίνω το χέρι.
Και γελάω. Έχω δει πολλά δόντια.
Και όλα μυρίζουν φόβο.
Αναχώρησα εκπαιδευμένη...
Τρία βήματα για τον ήλιο.
Το βαλς του θησαυρού.
Οι τσέπες χωρίς ψιλά.
Τάχω χαρίσει σε φτωχά.
Και μ’έχουν λατρίψει γι’αυτό.
Λουσμένη το νέκταρ του απόλυτου
Κόβω τα παζάρια κάθε επαίτη.
Δεν έχει αντικλείδια ο κόσμος μου.
Παρ’εξήγηση δια’λυμένη.
Το τσιμέντο έχει πια ανθίσει.
Τίποτα δεν διακόπτει την άνοιξη.
Πετάω τα άρρωστα βαρίδια στην ανακύκλωση.
Δεν κατεβαίνω πουθενά βρώμικα.
Αναγνωρίζω το καθαρό σύμπαν.
Ελαφριά και συμπαγής. Μάζα. Μαζί.
Τρία βήματα. Στον αιθέρα.
Δύο ανάσες…
Ένα φιλί.
Από το αγλαό μηδέν του παντός.
~