Wednesday 21 April 2010

ΤΩΡΑ εξηγούνται τίποτα !



Προφανώς συνειρμικά, μετά από την εύστοχη αγανάκτηση της negma για τα Ανήμερα του Αγίου Πούτσου, κοιτώντας το ημερολόγιο για να το σημειώσω, έπεσε το μάτι μου στις 25 Απριλίου, γενέθλια της πιο παλιάς μου φίλης. Είδα λοιπόν με κεφαλαία γράμματα, μια γιορτή. Και διάβασα…: ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ.
Genius?
Εννοείται ότι διάβασα ‘λάθος’ (πρεσβυωπικά ή φροϋδικά?) και στην πραγματικότητα έλεγε ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. Αλλά η ιδέα ότι θα μπορούσε μετά του υπέροχα απαραίτητου Αγίου Πούτσου, να υπάρχει προς εορτασμό (χορτασμό?) η ημέρα του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ, με ευχαρίστησε ιδιαίτερα!
Μεμιάς σκέφτηκα πόσους ανθρώπους έχω που θα έπαιρνα τηλέφωνο να τους ευχηθώ αγαμίδια… πόσες έννοιες και καταστάσεις μπορώ να ‘καμαρώσω’ στις εμπειρίες μου…
Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτή θα ήταν μια γιορτή της ζωής, όχι αστεία!
…θα μου πεις, τελικά αστεία είναι όλα, απλά δεν γελάμε όλοι ταυτόχρονα…
τεσπα, επειδή στο κλείσιμο, κάθε σουρεάλ μου βγάζει γέλιο, από νευρικό μέχρι ψυχόρμητο, την κυριακή αυτή θα την γιορτάσω! Έχω τιμητική, αμ πώς?!
Χρόνια κουλά λοιπόν!

*ακούγεται το «alors on danse» του stromae. Τι άλλο? Χορεύουμε !
**ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ στους ΚΑΝ και τα ΚΑΝ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΑΦΟΡΜΕΣ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ!

Tuesday 6 April 2010

Λατριβής εγκώμιον...


Άδειοι οι δρόμοι ακόμη…
Μου αρέσει η νωχέλεια των άλλων.
Το σουρεάλ της απάθειας…
Τρέχουν τα κάστανα παντού.
Σκυλιά πίσω από τα δικά τους κάγκελα
Γαβγίζουν απελπισμένα…
Θόρυβος. Μόνο.
Είμαι ζωόφαυλη. Δίνω το χέρι.
Και γελάω. Έχω δει πολλά δόντια.
Και όλα μυρίζουν φόβο.
Αναχώρησα εκπαιδευμένη...
Τρία βήματα για τον ήλιο.
Το βαλς του θησαυρού.
Οι τσέπες χωρίς ψιλά.
Τάχω χαρίσει σε φτωχά.
Και μ’έχουν λατρίψει γι’αυτό.
Λουσμένη το νέκταρ του απόλυτου
Κόβω τα παζάρια κάθε επαίτη.
Δεν έχει αντικλείδια ο κόσμος μου.
Παρ’εξήγηση δια’λυμένη.
Το τσιμέντο έχει πια ανθίσει.
Τίποτα δεν διακόπτει την άνοιξη.
Πετάω τα άρρωστα βαρίδια στην ανακύκλωση.
Δεν κατεβαίνω πουθενά βρώμικα.
Αναγνωρίζω το καθαρό σύμπαν.
Ελαφριά και συμπαγής. Μάζα. Μαζί.
Τρία βήματα. Στον αιθέρα.
Δύο ανάσες…
Ένα φιλί.
Από το αγλαό μηδέν του παντός.
~