3&3=22...ε? (οι αριθμοί δεν είναι το φόρτε μου!)

Κάθε μέρα, λέμε(!) :

Γιάννης – υπέροχα κείμενα που συνήθως διαβάζω με κόμπο στον λαιμό, κάποιες φορές με δάκρυα και άλλες με την σχιζοφρένεια ότι έχει μπει μες το κεφάλι μου και γράφει από μέσα μου…με συγκλονίζει. ΖωΓράφει.Λάτρης της ευτυχίας, ξέρει ότι η μόνη οδός είναι μέσ’από δύσβατα δάση πόνου και ασχήμιας. Δέκτης όλων των χρωμάτων, μεταφράζει τα άυλα που μας πετάνε και μας γκρεμοτσακίζουν σε λέξεις, μουσικές και εικόνες. Με την αγνότητα του παιδιού και την ωριμότητα του ψημένου με μνήμη. (ααα θέλει post ολόκληρο τούτος…)

πόρτα-πόρτα:

Αλεξάνδρα – η πρώτη που αποκάλεσα φιλενάδα. Και δεν το λέω εύκολα. Είμαι πεπεισμένη ότι έχουμε κάνει παράλληλες διαδρομές, σε επαναστάσεις, μουσικές, ξεκαθαρίσματα θέσεων. Είναι το χαμόγελο όχι της προστατευμένης ευτυχίας αλλά της πραγματικής ζωής. Γράφει υπέροχα, διαλέγει σπονδυλωτά τα θέματα της και όταν σχολιάζει, σιωπώ και θαυμάζω. Και σκέφτομαι τι τυχερά παιδιά έχει…άσε που πρέπει να είχαμε τους ίδιους δίσκους!

Ζαφειρένια – η τρίτη της οικογένειας: η ήρεμη δύναμη. όχι από ευκολία, αλλά από γνώση. Η μελωδική φωνή που μου είπε μια μέρα: «χαμογέλα, σου πάει» και με συγκλόνισε. Σε μια στιγμή που η ζωή μου μέσα κι έξω ήταν ανεμοστρόβιλος, αγάπησα αυτή την φράση σαν φάρο και δεν χάθηκα ξανά. Στα σχόλια, συμφωνώ τόσο που κινδυνεύω να γίνω σαχλή.

Μωβ – ήρθε λίγο αργότερα γιατί είχε ξενυχτήσει! Αλλά έκανε εμφάνιση. Τρελαίνομαι για τις λίστες της, τα λακκάκια της και τον τρόπο που πέφτει αυθόρμητα πάνω στα όμορφα, αψηφώντας. Ψαγμένη και τελείως ανθρώπινη. Την σκέφτομαι και νοιώθω ότι έχω μια φίλη κει πάνω που αν φωνάξω βοήθεια, θα με ακούσει.

Τάλισκερ – μμμμ…δεν ξέρω πότε έγινε το κλικ αλλά δεν θυμάμαι το πριν. Ο άνθρωπος που βλέπει καθαρά πίσω από τον αγώνα μου να θυμίζω πολυάννα. Δυνατή γραφή, χειρίζεται τις λέξεις σκληρά και χωρίς γυαλιά για τις σπίθες (αισθάνομαι κι αυτά που δεν πιάνω!). Έχει τσαγανό με ευαισθησία, βλέπω και γω πέρα από το μαύρο της και είναι η αδελφή τσατσά μου, θέλει-δεν θέλει. Χιούμορ απίστευτο και τελείως σουρεαλ (my style) που με πάει γαμιώντας να γελάω σαν την χαζή μπροστά στην οθόνη. Καθημερινή ανάγκη η καλημέρα μας, σαν το φιλί στον φίλο μόλις τον βλέπεις.

Κωνσταντίνος – ο στιχάκιας μου! Μούχει χαρίσει μεγάλες χαρές με την μουσική που συμφωνούμε, μ’έχει στείλει με στίχους την στιγμή που έπρεπε, και μου αρέσει που αναρωτιέται, αισθάνεται, κι όταν πονάει. Όταν ακούω για Γιάννενα, θέλω να πω: α! έχω έναν φίλο εκεί!

Χωρίς αυτούς, η γειτονιά δεν θα με χωρούσε. Όταν ήρθα εδώ, ούτε που είχα φανταστεί ότι μια μέρα θα μιλούσα για φίλους που γνώρισα εδώ έτσι. Νοιώθω πολύ προνομιούχα και πολύ πιο γεμάτη στο μυαλό και την καρδιά μου. Αν πω ευχαριστώ, θα είμαι τελείως σάχλας? ... Ε, στ’αρχίδια μου (με την καλή έννοια!). Σας ευχαριστώ! Το κράτησα στα 6, ανορθόδοξα! Ουφ!

...............................................................................................

Η επόμενη ενότητα (σιγά μην τα’άφηνα έτσι και μεγάλη η χάρη σας γιατί δεύτερη φορά τα γράφω!!!! Αχ γιαννοτάλισκερ!) είναι άτομα που έχω ξεχωρίσει και γουστάρω αφάνταστα για διαφορετικούς λόγους τον καθένα:

Οι ποιητές σε ρίμα και πεζό:

Άγγελος Σπύρου – από τους λίγους που δεν τρομάζω όταν βλέπω μακροσκελή κείμενα. Γουστάρω τις μουσικές του, γράφει με ευαισθησία ωριμότητας και οι σκέψεις του με πάνε παραπέρα.

Η μπρουχίτα μου – αγαπάει την ζωή και το εκφράζει με τον απόλυτο αντίθετο τρόπο από μένα, σκληρά, υπέρ ρεαλιστικά και κατευθείαν στην ψυχή μου. Με συγκλονίζει.

Νίκος Περάκης - οι λέξεις υπό την ευθύνη του χορεύουν όλους τους σκοπούς με ντάμα την καρδιά μου. Υπέροχος!

Η μαρίνα μου – OTAN γράφει, οι λέξεις γίνονται εικόνες 3D. Όταν σχολιάζει θέλω να την πάρω αγκαλιά. Το χαμόγελο της είναι βάλσαμο.

Ο βασίλης – ποίηση εικόνας. My addiction.

Οι contemporaries μου που διαλέγουν το χαμόγελο ακόμη και με θολωμένα τζάμια:

Η εστρέλλα μου - τραβάμε με την ίδια δύναμη τα ζόρια, γελάμε σαρκαστικά στους ίδιους πόνους και μούχει χαρίσει τα πιο συγκινητικά λουλούδια εδώ και χρόνια.

Η τζότζα μου - ντάλε κουάλε στίψιμο και χαμόγελο. άλλη μια νικήτρια.

Τα ‘τεκνά’ που γουστάρω αφάνταστα (κοπλιμέντο είναι!):

Αρτού – Είναι στην ηλικία της ευχαριστημένη (εύγε!) αλλά το μυαλό της το ζορίζει.

Το κρεμμυδάκι μου – απίστευτο χιούμορ, ταλέντο και τσαμπουκάς.

Η ντίντι/ραφαέλα/λειντιντι/… - ήρθε επίσης αργότερα αλλά το χαμόγελο της με φτιάχνει. Και πίσω απ’αυτό, έχει να πει.

Κυβέλη – το πιο μικρό. Εύθραυστη και αέρινη. Αυτό που δεν υπήρξα ποτέ. Με εκπλήσσει.

Σταθεροί κομήτες:

Διαστήματα – σαν να τον ξέρω ένα πράμα. Και γράφει απολαυστικά.

Η γλαρένια μου – η mother goose αλλά ίσως έπρεπε να την βάλω με τα τεκνά γιατί στην ψυχή ούτε 5 τεκνά δεν έχουν το μπρίο της.

Η tradescadia – λίγες, ουσιαστικές κουβέντες. Κάποια σχόλια στην αρχή με βοήθησαν πολύ. Πάντα την σκέφτομαι.

Lockheart – η γλυκιά μου καλημέρα. Πολύ διαφορετικός από μένα και μου αρέσει αυτό.

Το κατερινάκι μου – φωνή που βαραίνει από την έλλειψη ανεμελιάς και την λαχτάρα να βουτήξει στα όμορφα. Γράφει υπέροχα μαύρα.

Ε, ναι, τελικά το ξανάγραψα όλο. Τελείως ζαβολιάρα αλλά μετά το τράκο που έπαθα… μου το επέτρεψα! σίγουρα άφησα απ’έξω ή ξέχασα σημαντικούς blogger πούχω βρει και μ’ενδιαφέρουν. Ποτέ δεν μπορούσα να καλουπωθώ στους όρους του παιχνιδιού. Έτσι το ένοιωσα, έτσι συμμετέχω. Αν πειράζει, βγάλτε με εκτός συμμετοχής! *ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΟΡΘΩΣΗ...

Αααα μην ξεχάσω: Περάστε μια βόλτα από http://www.malakas.blogspot.com έχει πολλή άποψη!

Αυτά…

Κύριε, μπορώ να πάω να πιώ νερό τώρα?