The key to music...

Θα σου παίξω έναν σκοπό που φαντάστηκα…

Διστακτικές νότες που κάποτε σημείωσα

Και μόνο τώρα ταιριάζουν σε μελωδία.

Ξεκινάει αργά, σαν ανάσες…. Άκου…

Τις απλώνω στο πεντάγραμμο μαλακά.

Καμιά φορά και γω πρόσεχα...

Το κλειδί του σολ, με ανοίγει πάλι.

Οι γραμμές πάλλονται. ζητούν ‘ακόμα’.

Ένταση λοιπόν… νέα παρτιτούρα.

Διασκευή σκοπού που άντεξε τον χρόνο.

Tempο άναρχο. χωρίς τέλη. Έλα…

Οι νότες αγκαλιάζουν τις αποχρώσεις της βροχής.

Κρατάω πάλι τρύπια ομπρέλλα.

Για το καινό που χρόνια απαντούσε το κενό…

…Παιχνίδια λέξεων σ’έναν κόσμο μεγάλων

που ξέχασαν να βγάλουν τις ωτοασπίδες...

Η μαγική οκτάβα όμως πολλαπλασιάζεται.

Ψιθυρίζω τους στίχους…

Μμμ…μμμμ…

*ακούγεται το “raindrops” της regina spector

Riders on the storm...

Πορείες και συναυλίες.

Απορίες κι οπτασίες.

Κάλαντα και πένθιμα εμβατήρια.

Άγιος βασίλης και Άγιος ο Έρωτας.

Θάνατος και ζωή.

Οργή, θλίψη και σπασμένη ανεμελιά.

Τα παιδιά μεγάλωσαν σε μια νύχτα σαββάτου…

Οι μεγάλοι συρρικνώθηκαν ελλειπτικοί.

Η φύση αντέχει το αντίξοο ζύγι…?

*ακούγεται το “riders on the storm” από τον snoop dogg - των doors

Απο ψηλά...

...Μούπες πως αγαπάς τα χρώματα της δύσης.

Εγώ θέλω να σου χαρίσω την ανατολή…

Θα πάρω πρώτα το μαύρο να στηρίζει το φως.

Ό,τι έχεις πονέσει, να το γιορτάσουμε ατρόμητοι.

Λένε ότι το σκοτάδι ρουφάει τα χρώματα...

Εγώ θα επιμείνω μέχρι να επιβληθούν πεισματικά.

Κοβάλτιο. Αντανάκλαση μιας θάλασσας θεάς

στον χειμώνα αισθησιακών κυμάτων.

με μεγάλες πινελιές να ξυπνήσουν όσα νάρκωσες.

Τα θέλω τα πάθη σου. ατόφια.

Στα δάκτυλα μου απλώνω το κόκκινο της φωτιάς...

Από το δέρμα μου να νοιώσεις την σημασία των σχημάτων.

Μπορώ και χαμογελάω ματωμένη

Επειδή αγάπησα τις ουλές μας.

Φέρνω και ήλιο. Να στον χαρίσω.

Με χρυσές ανταύγειες να σε ράνω όταν κοιμάσαι…

Εκείνες τις στιγμές που κανείς δεν σου ζητάει.

Έπειτα μ’ένα πράσινο φιλί θα σε γεμίσω οξυγόνο

Για κάθε στιγμή που δεν είχες αναπνοή.

Κοίτα εδώ ψηλά τι μικρός φαίνεται ο κόσμος!

Και πόσο πελώρια η ματιά μας στην ανατολή!

Θα σε στολίσω μ’όλα τα πορτοκαλί τ’ουρανού

Χάδι στα μάτια που ξέρω έτρεξαν λαβωμένα...

Ανακατεύω αποχρώσεις να εκφράσω το γέλιο σου,

Την απόλυτη εξουσία σου πάνω μου.

Έρωτα μου αγέρωχε, παλέτα της χαράς μου...

Είμαι εδώ. Και αντέχω την ευτυχία. * * *ακούγεται το "one of these mornings" του moby με την patti labelle

Παντού...

Οκτώ το πρωί εραστή χειμώνα.

Έξω, σύννεφα ταχείας κυκλοφορίας

Ρυμουλκούν τις σκέψεις μου.

Γύρω μου, χρώματα ανασαίνουν κοφτά

Σε λαχτάρα επιλεκτικής κρίσης…

Μέσα μου, μια θάλασσα πλημμυρίζει

Λικνίζοντας την ξύπνια μου ψυχή

Στο απέραντο μου.

Πιάνω τα πινέλα και ξέρω τι θέλω.

Ο καμβάς γίνεται έρωτας.

Άνευ όρων.

Εκούσια παραδίνομαι.

Ερωτικό οδοιπορικό στην ουσία.

Η μόνη σημασία.

Διψασμένη παρακαλάω

Αγαπημένη ανθίζω

Και δημιουργώ ιερά.

Γδύνομαι ό,τι περιττό με κούρασαν

Και προσμένω την όσμωση…

Η θάλασσα γλύφει τα βράχια

Ψιθυρίζοντας «αφέσου…»

Κι εγώ, προσφέρομαι στο αριστούργημα…

Ανάσα ζωής… Έρωτας στα χρώματα…

*ακούγεται το «gorton d aran – j’attends» με τους danez prigent και lisa gerrard

Γ-διττά...

Κάτοικοι του συναισθηματικού κραχ,

φλερτάρουν και απωθούν,

σωφρονισμένοι στην ασφάλεια.

Όλα φορούν αφύσικα τις ανιαρές προδιαγραφές τους…

Βολική θλίψη για το σύμπαν – απαθής κυριαρχία εντός.

Φαντασιόπληκτες ειδήσεις κατευνασμού.

Έχει πανσέληνο φέτος…?

Μια αιφνίδια προκήρυξη τρομοκρατεί το ελάχιστο.

Κάπου κάποιος τολμάει να αγγίξει αναμμένο φεγγάρι.

Γραμμές δυνατές σαν κόκα τέμνονται σαν μαγνήτες.

Οι καμπύλες παρακαλούν…

Οι γωνίες προκαλούν…

το άγνωστο και το οικείο… γ-διττά…

Παίρνω δύναμη από καθαρά μάτια.

Έτσι μόνο χαρίζω τις αδυναμίες μου…

Και ελπίζω. επιθετικά...

*ακούγεται το «ξημέρωμα στο ρέθυμνο» του γιώργου σταυριανού

Άρωμα καφέ...

Κάθομαι σ’ένα καφέ, στολισμένο και πάλι. Περνούν τα χρόνια και μ’αγγίζουν όλο και λιγότερο. Ζητάω έναν διπλό καφέ. Παρέα στην καρδιά μου. για τους άλλους - για σένα. Πιέζω την καφετιέρα. Θυμάμαι πόσο στύβομαι για να φτάσω σήμερα σε σένα εύμορφη… δίπλα η απόδειξη πιασμένη σε μια μινιατούρα αηβασίλη. Συρρίκνωση του πνεύματος των χριστουγέννων… μου χαμογελάει άτοπα. Και γω χαμογελάω. Σε άλλον τόπο. Κάπου που δεν δολοφονούνται παιδιά. Χρειάζομαι ζάχαρη. Υπόταση μοναξιάς. Γεμίζω το κουτάλι. Υπερβολή. Μόνο έτσι. Το κουτάλι εισχωρεί την γλύκα στον καφέ όσο αφοπλιστικά μπήκες εσύ. δυναμώνουμε για να μπορούμε τις αδυναμίες μας. Από πότε μ’ακούς? Σκληραίνουμε ελπίζοντας κάποιος να μπορεί να μας μαλακώσει. Ήταν τόσο παλιά? Ο δουλεμένος χρόνος μετατρέπει την ανατροπή σε λογική εξέλιξη. Εξωτερικά σχεδόν εντάσσομαι στους άτονους ρυθμούς τους. Μέσα, βρυχάται ένα απέραντο ναι, τρικυμία νωπών χρωμάτων… είχες σκεφτεί πόσο ταιριάζουν? Αιρετικό πρελούδιο… τρία ηχεία απλώνουν μελωδίες ανάμεσα στις κουβέντες. Καμιά φορά θέλω να κρυφτώ από τις απαιτήσεις των λέξεων… Απλώνεσαι καβουρδισμένος καθώς σε πίνω. καυτός χαϊδεύεις τον λαιμό μου. φωνητικές χορδές, ερωτική ανάσα που φυλάς με το θάρρος σου. Καπνίζω ακόμη. Βραχνή μαγεύομαι σε πολύχρωμες κάπνες. Κάτι να κάνω τα χέρια μου. το στόμα μου. το θέλω μου. Το άρωμα διαχέεται με επείγουσες νότες. Σημειώνω λέξεις και τα γράμματα σχηματίζουν ένα μονοπάτι μουσικό. Στο όνειρο ολοταχώς. ταξιδεύω…

*ακούγεται το "wild horses" των rolling stones με τους adam levine και alicia keys

Πένθος.

Όταν ένα παιδί

χάνει το απόλυτο δικαίωμα του να ζει (!)

Επειδή ανεξέλεγκτος μπάτσος οπλοφορεί και εκδικείται τα κόμπλεξ του

Δεν μπορώ παρά να χάσω κάθε ελπίδα στην ανθρωπότητα

όταν οργισμένοι για τον φόνο του καταστρέφουν αθώων την περιουσία αντί κρατικά σύμβολα δεν μπορώ παρά να δώσω ΠΑΛΙ ευθύνη στην πολιτεία που μεγαλώνει ανεγκέφαλους αντί να τους παρέχει παιδεία.

όταν μια απο τις λίγες στιγμές που χρειάζεται 'εξουσία' για να σταματήσουν οι καταστροφές το 'κράτος'… 'παραλύει' δεν μπορώ παρά να θεωρήσω ότι τους βολεύει για να 'ξεχαστεί' η δολοφονία του αλέξη. όταν έχουμε συνεχώς αποδείξεις του τι χώρα είμαστε... γιατί ξανά και ξανά μας επιδεικνύουν την μαλάκυνση ...

δεν μπορώ παρά να ντρέπομαι που είμαι ελληνίδα

όταν πράσινα παπούτσια καταδικάζουν

ζαρντινιέρες σκοτώνουν

παιδιά δολοφονούνται

και «η ζωή συνεχίζεται»…

το πένθος είναι ολικό. και η θλίψη θα βαθύνει κι άλλο...

*ακούγεται το "us and them" των pink floyd

Η νύχτα που ζει μέσα μας...

Εισβολή μικροπολικών σε γιορτινό σοκάκι-

Επαίτες ξένων ζωτικών δημιουργιών-

Φθονερά τσιμπούρια ετερόφωτου βλέμματος.

Ξαφνική συρρίκνωση οξυγόνου-

Τα χρώματα τρέπονται σε σφαγή-

Οι νότες κρύβονται υποδερμικά

και η οργή ορθώνει την φωνή της πελώρια.

βιασμός ανήλικου ονείρου-

Το κορμί ξανά περίτεχνο κλουβί

και η πεισμωμένη καρδιά πεταρίζει…

πέρα δώθε σε ανεπαρκείς διαδρομές.

Το σκοτάδι, αγκάθινο σκέπασμα

γύρω από το στόμα. Ασφυκτικά.

Το φως, σε μια ρωγμή χρόνου επιμένει…

και περιμένει… και προσμένει…

!

*ακούγεται το "χρόνια σαν τριαντάφυλλα" του σταμάτη κραουνάκη με την εκπληκτική δάφνη μπερέλου σε στίχους μάνου ελευθερίου

Αρχόντισσα μου, πόρτα μυστική...

Κάθομαι ξέπνοη να θαυμάζω…

Χρώματα σε οργασμό παντού μου

και τα καβαλέτα ορθώνονται ξανά.

Τα χέρια μου, στοργικά φιλημένα

οδηγούν τα πινέλα εκεί που πονάς

και σαγηνευτικά εκφράζουν

κάθε έκρηξη απρόσμενης έμπνευσης.

Ποιο μαγικό ραβδί έρανε πάνω μου καθάριο βλέμμα?

Ποιο αγερικό με πίστεψε και μ’έσπρωξε να ζήσω?

Ποια δύναμη εκθειάζει τις αδυναμίες μου?

Ποιος πιάνει τις οκτάβες της ψυχής μου?

Λαχανιάζω στις υγρές θύμησες

που μου διαβρώνουν τα τελάρα.

Άγριες οι προφυλάξεις άλλων…

Δεν ακούω κανέναν πια!

Στρέφω την ματιά όπου με καλείς.

Πασαλείβομαι μυσταγωγικά

Τις ανταύγειες πονεμένων ηρώων

Και γίνομαι πελώρια στο γκρίζο τίποτα.

Φουσκώνω ακρυλικά και σωματικά

με την βοή μανιασμένης τραμουντάνας

και προκαλώ

Αχόρταγα

μια θύελλα

για να γαληνέψω…

*ακούγεται η "λάμπα θυέλλης" του σταμάτη κραουνάκη... ΑΠΑΙΧΤΟ.

Let the colours multiply...

Η ομορφιά δεν ανήκει σε κανέναν .

Η πιο μεγάλες ψυχές γεμίζουν. στάλα-στάλα.

από παντού γύρω τους.

Μέθη από ποτό αναγεννημένο και οικείο...

και πενιές παιγμένες απ’τις πιο έντονες χορδές μου...

Ένα επικίνδυνο παιχνίδι

που με στροβιλίζει άξαφνα!

Ο νους μουδιάζει στο αναπάντεχο άγγιγμα

και σαν δερβίσης αφήνομαι στην ηδονή

αληθινών ψευδαισθήσεων

και σε παράλληλες δίνες

προκαλώντας τις αντοχές μου.

Κατάματα.

Υπέροχα ξεδιάντροπα.

Τάχω γδυθεί τα γυαλιά των κανόνων

και ριγώ στην πολυχρωμία.

Όποιος αντέξει…

...

*ακούγεται το "huron 'beltane' fire dance" της loreena mckennitt