Η ονειρική θλίψη του σπουδαίου καλλιτέχνη

"Το σώμα είναι η σκιά των ρούχων που κρύβουν τον βαθύ σου εαυτό..." Μια βαθειά θλίψη φωτίζει τον δημιουργό. Ποιήματα, έπη, συμφωνίες, πίνακες και σμιλεμένα μάρμαρα μένουν στον χρόνο απο ψυχές βασανισμένες, που ζούσαν για να πεθάνουν... Όσο δυνατή είναι η επιτάχυνση της έμπνευσης, αν κοιτάξει κανείς χαμηλά, εκεί στα γρανάζια, θα βρει την αδυναμία του καλλιτέχνη να είναι 'μόνο' άνθρωπος...μια άρνηση να ρουφήξει την πραγματικότητα...Με 'απόλυτους' αισθητήρες, να γεύεται γλυφό το ολόδροσο νερό, να βλέπει μουντά τα συναισθήματα, να απαρνείται την καθημερινότητα της ζωής. Μόνη διέξοδος η φαντασία. Για κανέναν άλλον, ούτε για τον εαυτό του δεν παλεύει τόσο σθεναρά όσο για τα όνειρα του. Ό,τι δύναμη θυμίζει, τροφοδοτεί τον βαθύ αναστεναγμό του και την αποστροφή του...Καλύτερη απ'την ζωή, η φαντασία...πίσω απο κλεισμένες πόρτες και τρόμο. Ναι. τρόμο τελικά, να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, σαν η ασχήμια νάναι ξένη γλώσσα που αδυνατεί να κατακτήσει. Στην φαντασία του μπορεί να την δεχτεί, να την κάνει επικεφαλίδα στην ομορφιά που δεν θα νοιώσει ποτέ: Να ερωτευτεί, να πονέσει, να δοθεί ολοκληρωτικά, να θυσιαστεί, να απορριφθεί. Όλοι αυτοί οι σημαντικοί δημιουργοί, δυστυχισμένοι άνθρωποι που ματώνουν, όχι τόσο απο πραγματικά γεγονότα αλλά απο την απειλή τους. 'Ανθρωποι που γεννήθηκαν τελικά με λίγη εσωτερική πνοή για ζωή και δεν ξέρουν να την εκπνεύσουν ζώντας. Μοναχικοί, περιθωριακοί, οπιομανείς, αυτοκαταστροφικοί, άπειροι και φοβισμένοι στο μονοπάτι της αληθινής τριβής, της αγάπης. Προστατεύονται λες απο τα κύματα των ψυχικών τους φόβων. Ασφάλεια και θαλπωρή βρίσκουν στο μάταιο, στην ηχώ του κενού, στην προσμονή του θανάτου. Λύτρωση... "Γύρισε αύριο, πραγματικότητα! Φτάνει για σήμερα, άνθρωποι! Πάρε αναβολή, παρόν απόλυτο! Καλύτερα να μην υπάρχεις παρά να είσαι έτσι." Κάποιοι πρέπει να μεγαλουργήσουν και φαίνεται το τίμημα είναι αυτό...Η ζωή, θυσία στον βωμό του θείου. Το τίμημα για κάθε αριστούργημα...Η ευλαβική άρνηση της σάρκας να μοιραστεί, του μυαλού να χαιδευτεί απο ανθρώπινο χέρι, της καρδιάς να ανταλλάξει παλμούς, της ψυχής να πονέσει. Με δέος λατρεύω την τέχνη, με θαυμασμό ρουφάω τα αριστουργήματα των πρωτοπόρων, σαν παιδί διδάσκομαι απο τους μεγάλους καλλιτέχνες το θείο. Αλλά ταυτόχρονα λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους, γιατί άνθρωποι ήταν και είναι, μόνο που δεν μπορούσαν. Δεν μπορούσαν να ΖΗΣΟΥΝ εδώ και τώρα. Τα όνειρα τους επισκίαζαν μοιραία την πραγματικότητα τους. "Ο κόσμος ανήκει σ'αυτόν που γεννήθηκε για να τον κατακτήσει Κι όχι σ'αυτόν που ονειρεύεται οτι μπορεί, Ακόμα κι αν έχει δίκιο..." Παντού γύρω μας υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Που θες να τους βοηθήσεις καθώς μαζεύονται αντί να αρπάζουν, που φοβούνται αντί να πλημμυρίζουν, που μελαγχολούν αντί να κατακτούν, που κρυώνουν αντί να δεχτούν την αγκαλιά σου. Όσο πιο ζωντανή είναι η ψυχή μου, τόσο πιο δημιουργική γίνομαι. Η καθαρή θλίψη, η κρύα μοναξιά και η ηχώ μέσα μου, αποτρέπουν κάθε έκφραση τέχνης μου. Η σχέση ανάγκης και λατρείας με το χρώμα και τα χέρια, γίνεται ξένη, απόμακρη και με γεμίζει ερωτηματικά. Μένω άπραγη μπρος την θέα του καμβά, τα τελάρα απειλητικά φωτεινά, σαν τα λευκά σεντόνια στα κλεισμένα σπίτια...Δεν αντλώ ένταση δημιουργίας απο την κακουχία, εμπνέομαι μόνο απο την ευτυχία και την προσμονή της. Αν αυτό σημαίνει να μην γίνω ποτέ σημαντική στην τέχνη μου, χαλάλι. Δεν θα θυσίαζα ποτέ την δροσιά της αληθινής θάλασσας, την ηδονή της ιδρωμένης σάρκας, την φωτεινότητα του ελληνικού ήλιου, το άρωμα των λουλουδιών, τον βαθύ πόνο μετά απο μεγάλο έρωτα, την γεύση του νερού της πηγής, την πραγματική θλίψη για τον άλλο, την μια ευκαιρία μου να βρίσκομαι εδώ, για να ζωγραφίσω την τελειότητα. Η τελειότητα είναι το αποτέλεσμα πολλών αντιφάσεων με δύο γράμματα: ΖΩ. ΥΓ.ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ FERNANDO PESSOA . ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΕ ΚΕΙΝΟΝ ΜΟΝΟ. ΗΤΑΝ Η ΑΦΟΡΜΗ ΓΙ'ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ. ΠΟΛΛΟΙ 'ΠΑΤΕΡΕΣ' ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Ή ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΥΣΤΥΧΩΣ.