Blog!Blog! Who's there?

Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού RAM με ειδικό ένθετο/εφημερίδα (άποψη,ε!) "Blog!Blog!Who's there?"για τον κόσμο μας, τον κόσμο των bloggers. και είναι εξαιρετικό. Μεγαλώνει ήδη το μεγάλο ενδιαφέρον απο κόσμο που δεν μπλογκάρει αλλά η 'εφημερίδα' αυτή λέει πολλά και για μας που ξέρουμε. και πιο πολύ απ'όλα, το εξαιρετικό κείμενο της Ειρήνης Βουτσκόγλου, κατά bloggers DiVa.

...(και μια μικρή πεταλούδα, η Μάγια, πεταρίζει απο σελίδα σε σελίδα, φουσκωμένη παιδική περηφάνια! με είδατε?!!!) Ντίβα μου, respect και ευχαριστώ και απο δω για την τιμή. :)& Νάσαι καλά αλεξάνδρα μου για την υπέροχη έκπληξη εχτές όταν μούφερες το περιοδικό! μ'έφτιαξες λέμε! σούμα?

To Blog, or not to Blog, is NOT a question! *ακούγεται το "δύση και ανατολή" του απίστευτου γιάννη χαρούλη. Μ'ένα "μακάρι..." στα χείλη, ακούστε καλά τους στίχους:

Δύση και Ανατολή

Στίχοι: Γιώργος Γαρεφαλάκης

Μουσική: Γιάννης Χαρούλης Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης

Τώρα τελευταία έχεις γευτεί πάρα πολλές συμπράξεις ανατολίτικες, προσμίξεις ατμοσφαιρικές είναι χιλιάδες συνδυαστικές επιλογές ευχάριστα σε ξάφνιασε όμως ραπ και αμανές ανατολικές καταβολές, αφυπνίσεις γονιδιακές σου ξυπνάνε μνήμες κυτταρικές από κρεπάλες βυζαντινές και όλα αυτά σε χρόνο ρεκόρ τρία λεπτά ταξιδεύεις νοητικά με εισιτήρια μουσικά σε κλίματα τροπικά, το κορμί σου βαφτίζεις σε νερά ζεστά σε παν καϊκια κρητικά, σου σπάνε τη μύτη μπαχαρικά... Μακάρι να ταιριάζαν και οι άνθρωποι, μακάρι όπως ταιριάζει το θυμάρι, το κάρυ το μπαχάρι δεν πίστευες στ' αυτιά σου, μα είν αλήθεια που να πάρει, ακούς σ'ένα κομμάτι βέδες ουπανισάδες και ντάρι ντάρι οι fusion καταστάσεις δεν είναι πλέον πρωτότυπο το θέμα είναι να μην αναπαράγεις το στερεότυπο να είσαι πρότυπο, είναι πρόκληση που δε σκουριάζει δες τι ωραία το λαούτο σαν σάζι σου μοιάζει το κλαρίνο στενάζει Ασία κι Αμερική ένα τσιγάρο δρόμος Δύση κι Ανατολή Μακάρι να ταιριάζαν και οι άνθρωποι, μακάρι είναι οι δρόμοι μακρινοί, τα εμπόδια πολλά τι κι αν η τύχη γύρισε παράξενα το ζάρι ολόιδια ας μη γίνουνε τα διαφορετικά. Στις αντιθέσεις είναι η γοητεία, σε κάθε είδους οντότητα δες πόσο βαρετή θα ήταν χωρίς διαφορετικότητα η πραγματικότητα, ολόκληρη η ανθρωπότητα ένα μυστήριο χαρμάνι, πάντα μυστήριες ταχύτητες ο δερβίσης θα πιάνει μυστήρια στον πεντοζάλη θα χτυπά το στιβάνι κι ένα ζεστό ρεύμα ανάτασης, από το σβέρκο θα σε πιάνει είναι συναίσθημα βαρύτητας και συνάμα λυτρωτικό να εκτιμώ και να μη φοβάμαι... κάθε τι διαφορετικό...

Αφιερωμένο στην Ντίβα. η μόνη Ντίβα με κεφαλαίο Blog! καρασμάτς! :)&

Minimal ψυχή, γίνεται?

Νάτος πάλι.

και κάθε φορά που έρχεται

με γεμίζει πιο ζεστά…

Μου δίνει δύναμη βράζοντας το αίμα μου

Με κολακεύει σηκώνοντας τα φτερά μου

Με κανακεύει σκληρά να προχωρήσω

Να μην φοβάμαι - να μην τραυλίζω…

Τα χρώματα κοχλάζουν

καθώς τα χύνει πάνω μου

και γω εκφράζω τους δικούς μου χυμούς

πιο όρθια, λιγότερο λειψή

Πλημμυρίζω θράσος

Μουντζώνω την δειλία σας

και ξαποσταίνω ρυθμικά

αγαπώντας με περισσότερο.

Πανίσχυρε θυμέ

στο είδωλο μου βλέπω εσένα

υγιή και όμορφο

και ξέρω ότι θα μπορέσω.

Τύλιξε με κι άλλο σφιχτά

να νοιώθω την ηδονή

της ήρεμης δύναμης σου…

Αγαμίδια

εραστές του λίγο.

δέσμιοι του ελάχιστου.

ορκωτοί τσιγκούνηδες

λογοδοσμένοι στο κατώτατο…

*ακούγεται το first twilight των deep forest

We are such stuff as dreams are made of...

η αίθουσα είναι σε σημεία ακόμη φωτισμένη. Και γεμάτη. Από ανθρώπους, ιδανικά, αποτυχίες. Και μια ελπίδα. Στην μπροστινή σειρά, ντυμένη με τα παιδικά της, άγραφο πρόγραμμα στο χέρι, περιμένει όπως όλοι. Την επόμενη σκηνή ενός έργου μοντέρνου και απρόβλεπτου. Την παράσταση ενός εφιάλτη. Οι κριτικές αυστηρές. «δεν θα τα καταφέρει.» λένε. Πού είναι η ραχοκοκαλιά, η ιστορία, οι λογικές επιπτώσεις? Το κουδούνι χτυπάει μια φορά. παράλογα. Έχω αγωνία σαν νάναι η πρώτη φορά. Κι όμως παίζω και ξαναπαίζω ρόλους, αλλάζω κοστούμια, υπομονή και μάσκες… και να, επίτιμος προσκεκλημένος. Φρακαρισμένος ανάμεσα στην ουτοπία και την αλήθεια μασκαρεμένη. Στέκομαι πίσω από την βαριά κουρτίνα και αναπνέω κουράγιο. Με αγωνία τρέμω τα πόδια μου. Να θυμηθώ ποια είμαι για να μπορέσω να το πω. Σ’έναν μονόλογο που θα ενώσει όλες τις φωνές που με περιβάλλουν. Να τις κάνει μία λογική απάντηση στην δική μου ερώτηση. Το κουδούνι χτυπάει δυό φορές. Σε άλλη γλώσσα. Και κάποιοι αδιάφοροι βολεύονται στις θέσεις τους. Περίεργοι και αμέτοχοι να πιάνουν χώρο. Βλέπω και τον ήλιο. Γύρω του κανείς. Δεν αντέχει τόσο κοντά. Ως πού θα μπορέσω να φτάσω… το κουδούνι χτυπάει τρεις φορές. Σαν ξυπνητήρι. Περπατάω ως την μέση της σκηνής, ακούω την ανάσα μου και τον βήχα γύρω που θα τα ξεκαθαρίσει όλα. Φώτα. Διαύγεια. Κάνω δύο βήματα μπροστά, ανοίγω το στόμα μα η φωνή δεν φτάνει. Είναι τα χείλη μου βρεγμένα δάκρυα. Και με πνίγουν, με πνίγουν. Τα μάτια μου επιτέλους γεμίζουν απόγνωση. Χαμηλώνω την αντοχή μου και με χειροκροτούν. Μα δεν ζήτησα αυτό. Σηκώνω το βλέμμα ψάχνοντας στα πρόσωπα τις ευκαιρίες μου. τόσο φως… δεν βλέπω…μια ξαφνική ανάσα με επαναφέρει σωτήρια. Τα ρυθμικά χτυπήματα ηχούν άγρια μέσα μου. τι κάνω εδώ? Για ποιόν παίζω? Δεν θέλω άλλο παιχνίδι. Με λύσσα τραβάω την κουρτίνα. Δεν έχω άλλο να μου πάρουν. Το λίγο που μου έδωσαν με έκανε τίποτα, σπαράζω. Μα δεν ακούγομαι έξω μου. και μέσα?… *ακούγεται το "epilogue" της marianne faithfull με κομμάτι απο το "the tempest" του william shakespeare "...we are such stuff as dreams are made of..."

Πρωινό ποίησης...

Πρωινό πέμπτης. Δεν έχω κάτι καλό να πω, ούτε κάτι άσχημο. Γράφω πολύ αλλά δεν είναι προς δημοσίευση…Περίεργες μέρες. Για πολλούς. Κάποιοι λείπουν, κάποιοι νοιώθουν, κάποιοι διεκδικούν, λίγοι προσπαθούν, άλλοι πονούν και οι υπόλοιποι γελούν. Δεν χωράω πουθενά. Μια σφαίρα επίπεδη που ακουμπάει σε μία γωνία…

Τέτοιες στιγμές η ποίηση έρχεται σαν ιππότης να με μαζέψει. Να πει αυτά που εγώ αδυνατώ.

Ή απλά για να χαμογελάσω λίγο. Ας αφήσουμε για λίγο το βάθος στις χαράδρες…

Το πρωί δεν τρώω γιατί σε σκέφτομαι,

το μεσημέρι δεν τρώω γιατί σε σκέφτομαι,

το βράδυ δεν κοιμάμαι γιατί πεινάω.

Εγραψα το όνομα σου στην άμμο και το πήρε το κύμα,

Το χάραξα στα δέντρα και το έσβησε ο χρόνος

Το έγραψα στο τζάμι και το πήρε η βροχή

Το έγραψα στ'αρχίδια μου και ησύχασα.

Κοιτάζω τ'αστέρια και βλέπω εσένα

Κοιτάζω τον ήλιο και βλέπω εσένα,

Κοιτάζω το φεγγάρι και βλέπω εσένα.

Κάνεις λίγο στην άκρη σε παρακαλώ?

Κάποιες στιγμές νομίζω πως είμαι μόνος στον κόσμο,

πως κανείς δεν με θέλει και θέλω να πεθάνω.

Και τότε εμφανίζεσαι εσύ.

θεέ μου, γιατί όλα τα στραβά σε μένα?!

*ακούγεται το mercy της duffy

Priceless.

Μου πήρε μήνες να το τολμήσω.

Μεγάλο στοίχημα με την ικανότητα μου

Ένοιωθα τρόμο και το άφηνα…

Μετά βρήκα το κουράγιο

Και ξεκίνησα.

Λευκός καμβάς μεγάλος.

Να γεμίσει θάλασσα.

κάτω από την επιφάνεια…

Να δώσω την διαφάνεια, το βάθος,

Την ομορφιά της…

Κουράστηκα πολύ αλλά

έβλεπα σιγά-σιγά όλ’αυτά

Να ζωντανεύουν!

Ένοιωσα την δροσιά εκεί κάτω

Αισθάνθηκα το μακροβούτι

Άκουσα τους ήχους της εκεί βαθιά

Ακούμπησα την άμμο στον πάτο…

Όταν τελείωσε,

Ένοιωσα όπως όταν τελειώνεις.

Απόλυτα ικανοποιημένη.

Οργασμός δημιουργίας.

Ζεστή και ολόκληρη.

- Παραγγελία. -

Δυσκολεύομαι να το δώσω

Ζορίζομαι να το ‘εκτιμήσω’

Αλλά αγάπη θέλει

για να φύγει από μένα.

Και ήρθες λοιπόν να το πάρεις.

Και το κοίταξες.

Απλά.

Το κοίταξες.

«κι όμως, ωραίο είναι» είπες.

«σαν φωτογραφία».

...

Και κείνη την στιγμή πέθανα.

Ήθελα να το προστατέψω από τα μάτια σου

Να φύγεις.

Δεν υπάρχει τιμή για ό,τι δεν αντιλαμβάνεσαι.

Μόνο πόνος για το σημαντικό μου

Που χάνεται στην μετάφραση.

Δεν είναι «ε και» η κατάθεση της ψυχής μου

Δεν είναι μια ‘ζωγραφιά’

Είμαι εγώ!

Είναι το καλύτερο μου.

Είναι όση αγάπη μπορώ να νοιώσω

Όση ομορφιά μπορώ να δώσω

Όσο καλή μπορώ να φτάσω…

Χρόνια έχω να αισθανθώ

Πληγωμένη χωρίς πρόθεση.

Έτσι βαθιά.

Σαν την θάλασσα που γέννησα στον καμβά.

Και θέλω να προστατέψω…

*ακούγεται το rushing του moby (χάζεψα...άλλο είχα γράψει...)

UPDATE: ΤΟ ΤΟΛΜΑΩ ΛΟΙΠΟΝ...Η ΠΡΩΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΟΥ. αφού δεν κατάλαβε την αξία του, τουλαχιστον κάποιος εδώ μπορεί να το χαρεί όπως του αξίζει... παρακαλώ να μην το κατεβάσετε χωρίς την άδεια μου.

η δεύτερη είναι φωτογραφία μου απο τις κυκλάδες...

Αύριο θα ζωγραφίσω.

είμαι μέρες αποκλεισμένη από τα χρώματα.

Τεντώνομαι να ακουμπήσω τα σχήματα

που θέλω να μεταφράσω στον καμβά.

Και δεν φτάνω.

Αποκλεισμένη.

Θέλω να φανταστώ.

Ξανά να δω μπροστά μου

την ιδέα που ποτέ δεν καταφέρνω…

κλείνω τα μάτια στο ωμό χρωματολόγιο

της καθημερινότητας μου

και ξεκινώ ένα ταξίδι. άσκηση. Ανάγκη.

Να μεταφερθώ εκεί,

προκαλώντας εγώ πια

το άσπρο του τελάρου μου.

φαντάζομαι.

Στο χέρι μου βρίσκεται

ένα χιλιοδουλεμένο κάρβουνο.

Ναι μαύρο. Μην ζητάω πολλά.

Ξεκινώ από κει,

τον αντίποδα του άσπρου,

τολμώντας τις πρώτες γραμμές

που δίνουν αρχική πνοή σ’ένα κορμί.

Είναι ξαπλωμένη.

Με μια πρώτη καμπύλη,

σχηματίζεται η μέση της.

Από κει έχει αγκαλιαστεί…

με δυο τρείς γραμμές

αποφασίζω την θέση της

πάνω σ’ένα μαλακό σύννεφο

στο οποίο πατάει γερά,

αν το θελήσει.

Τα πόδια της απλωμένα χωρίς φόβο.

Αργότερα θα τα δουλέψω.

Ανεβαίνω προς τα πάνω

και σχηματίζω το στήθος της

και το στέρνο.

Κει μέσα είναι η καρδιά της γαμότο.

Σβήνω, ξανασχεδιάζω.

Θέλω νάναι πανέμορφη.

Δυναμικά παραδωμένη.

Πολύ απαλά μόνο με κυκλικές κινήσεις

χαιδεύω έναν λαιμό

που έχει φιληθεί ριγώντας

και δίνω ένα πρόσωπο στο κορμί.

Κοιτάζει πέρα.

Πέρα.

Κομπλάρω.

Ανάβω ένα τσιγάρο

και της γυρνάω την πλάτη.

Περπατάω και γυρνάω ξαφνικά

να την δω. Ολόκληρη.

Υπάρχει.

Ένα δειλό χαμόγελο μου ξεφεύγει.

Υπάρχει.

Αύριο θα την ζωγραφίσω.

Για τώρα,

αρκούμαι που αναπνέει.

Μια μαύρη ατίθαση αντίδραση

στο άσπρο που με πνίγει. ..................................... *ακούγονται οι andrea bocelli & sarah brightman στο "time to say goodbye" (con te partiro) **αφιερωμένο στην αλεξάνδρα, την φιλενάδα μου για κάτι που είπε. πάλι! ___ΜΗΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΤΑΛΙΣΚΕΡ! ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΙΝΑΚΑ... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ...___

the immune system at work...

νάτο πάλι λευκό χαρτί με αχνές γκρί γραμμές... ξεκινούν, σταματούν ξαναρχίζουν. περιμένουν να βολέψω λέξεις, να χρωματίσω έννοιες. σήμερα οι κενές γραμμές είμαι εγώ. απερίγραπτη, βουβή, αμέτοχη. στο παιχνίδι που στήθηκε ενώ φώναζα "δεν παίζω". γι'αυτό πεισμώνω και γω δεν νοιώθω τίποτα. γίνομαι και γω μια γκρι αράδα που δεν αισθάνεται. άχρωμη, άκαρδη, ναρκωμένη. και αγαλιάζω στο λευκό χαρτί βολεύομαι λαβωμένη στο τίποτα. αυτή την στιγμή μου φαντάζει σαν δώρο η άπνοια πριν αλλάξουν οι άνεμοι καταστρεπτικά. πιο κάτω. πιο πολύ. σκεπάζομαι την έλλειψη αισθημάτων μέχρι το προκαθορισμένο χαστούκι που πάλι θα με ξυπνήσει. αυτά έγραψα χτες...- και σήμερα που πήρα το χαστούκι σβήνω το τραγούδι-ξεφτίλα και αφήνω την παράξενη ηρεμία που δεν μ'αφήνει ούτε καν να στεναχωρηθώ. μόνο με πιέζει κάπου απροσδιόριστα μέσα μου. κάπου βαθιά αλλά σιωπηλά. .......... *ακούγεται ο eddie vedder στο πανέμορφο "long nights"...

Blogοπαίχνιδο "Η ξεφτίλα"

Θέλω να θυμάστε οτι με συμπαθούσατε πριν αρχίσει ο όλεθρος αυτός! γιτί θα σας εκμυστηρευτώ οτι για τα περισσότερα τραγούδια, ΔΕΝ ντρέπομαι! το φρικτό είναι οτι έχω μια δικαιολογία για όλα τύπου: "α, αυτό αρέσει στην κόρη μου και μου κόλλησε...", "α, αυτό μου θυμίζει όταν ήμουν μικρή...", "α, αυτό μόνο σε καψούρα το ακούω..."

ε,όχι μάγια. είσαι ΚΑΙ καρέκλα, είσαι ΚΑΙ σκυλί ενίοτε! πολύχρωμη δεν είπαμε? πάρτε τώρα φλουό, φανταζί και καθόλου ασορτί...

Μάγια Ξεφτιλίδη-Κιτς υγ.μην πιάσω κανέναν, να μην τα ακούσει ΟΛΑ! έχει βελάκι δεξιά για να πάτε στο επόμενο τραγούδι... υγ2.εννοείται οτι θα παίξουν ΟΛΟΙ στα links μου αλλοιώς δεν σας έχω πια φίλους! υγ3.δεν έβαλα στίχους όπως η εστρέλλα! που άρχισε το παιχνίδι. νάσαι καλά, συνάδελφε! (μα καλά...τι ποίηση η άντζελα...) *ΚΑΘΕ ΚΟΥΤΙ YOUTUBE ΕΧΕΙ 5-6 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ! ΤΑ ΒΕΛΑΚΙΑ ΑΡΙΑΣΤΕΡΑ-ΔΕΞΙΑ ΠΡΟΧΩΡΑΝΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ. **ΑΝ δεν το ξέρετε (που σιγά! ψεύδεστε ασυστόλως!), ακούγεται το "έλα μωράκι μου" του χρήστου κυριαζή. (όντως τρελλαίνεται η κόρη μου... αλλά και γω!)

Πώς θάλεγα σ'αγαπώ με τραγούδια...

Blogοπαίχνιδο! πάμε...

Σαν χελιδονάκι

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος Μουσική: Μίμης Πλέσσας Πρώτη εκτέλεση: Ρένα Κουμιώτη

Σαν χελιδονάκι στο μπαλκόνι μου γύρεψες την πρώτη σου φωλιά γείρε να πλαγιάσεις στο σεντόνι μου να γεμίσ' η κάμαρη πουλιά. Τρέχει το νερό πάνω στο σώμα σου τρέχω το κατόπι σου κι εγώ δώσε μου αγόρι μου το στόμα σου στο βαθύ φιλί σου να πνιγώ. Η ζωή μου αρχίζει μες στα χέρια σου ήμουνα αγέννητη ως τα χτες πάρε με αγόρι μου στα χέρια σου πάρε με και κάνε με ό,τι θες.

~*~

Ξαφνικός Έρωτας

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη

Έλα λίγο μόνο για λίγο ζω και ξαναζώ κάθε μας στιγμή σε χώρο μυστικό

καρδιά μου σ' ανταμώνω Έλα λίγο μόνο για λίγο μέσα μου σιωπή μίλα μου εσύ όλη μου η ζωή στα χέρια σου κλεισμένη Έλα λίγο μόνο για λίγο

ζω και ξαναζώ κάθε μας στιγμή σε χώρο μυστικό καρδιά μου σ' ανταμώνω Έλα λίγο μόνο για λίγο...

~*~

Άγιος ο Έρωτας

Στίχοι: Διονύσης Καρατζάς Μουσική: Γιώργος Ανδρέου Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ανδρέου

Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.

Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου; Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας, ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας. άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός δικός μου και ο Αύγουστος με τις μεγάλες μνήμες.

λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός. Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι σηκώνεις τα άστρα σε χορό και το κορμί μου σ' άγριο ποτάμι. άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός δικός μου και ο Αύγουστος με τις μεγάλες μνήμες. λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός

θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

~*~

τι

να

λέμε

τώρα...

Πήρα διπλή πρόσκληση (ευχαριστώ mahler76 και adaeus J)

και παίζω παρ’όλο που είναι στην πιο δύσκολη κατηγορία για μένα (τι εννοείτε να διαλέξω 2 (!) τραγούδια? Μόνο?! Δεν παίζει αυτό)

Είναι το θέμα τέτοιο, που αποκλείεται να μην πάρω όμως μέρος.

Έτσι σκέφτηκα - για να μην σαστίσω τελείως – να βάλω τις πρώτες μου σκέψεις. αυθόρμητα λοιπόν αυτά είναι τα τραγούδια που με ριγούν. Αυτά είναι που μπορεί και σε πολύ αδιάφορη στιγμή να ακούσω και να πλημμυρίσω συγκίνηση μέχρι δακρύων. Η φωνή της βιτάλη που νομίζεις θα σπάσει από αγάπη, η αφοπλιστική λαχτάρα της ρένας κουμιώτη, ο ύμνος του γιώργου ανδρέου – ποίηση στον έρωτα … Αυτά για μένα είναι έρωτας. Δίψα, ανάγκη ηδονή και παράδοση άνευ όρων…

…Αγανακτώ γρήγορα γιατί σιγά-σιγά θυμάμαι την χαρούλα, τον παπακωνσταντίνου, τον μάλαμα, τους πυξ λαξ, την τσανακλίδου, και, και, και, τι να λέμε τώρα!!! Και δεν ακούμπησα ΚΑΝ το ξένο ρεπερτόριο! Καν! πάμε: publish post γιατί θα μείνω ως το βράδυ…

πάσα? χμμμ... ποιός δεν έχει παίξει? καλώ τον δημοσθένη (στην τσίτα είμαι σίγουρη!), τον γιάννη φιλιππίδη (σαν της χαρούλας τα ανίγματα, τι?), τον κωνσταντίνο π.(καλά, πού είσαι?!) και τον σινεστέφ (περιμένω κλασσικά). ναι, όλο άνδρες! ωραία, δεν είναι?