Αύριο θα ζωγραφίσω.

είμαι μέρες αποκλεισμένη από τα χρώματα.

Τεντώνομαι να ακουμπήσω τα σχήματα

που θέλω να μεταφράσω στον καμβά.

Και δεν φτάνω.

Αποκλεισμένη.

Θέλω να φανταστώ.

Ξανά να δω μπροστά μου

την ιδέα που ποτέ δεν καταφέρνω…

κλείνω τα μάτια στο ωμό χρωματολόγιο

της καθημερινότητας μου

και ξεκινώ ένα ταξίδι. άσκηση. Ανάγκη.

Να μεταφερθώ εκεί,

προκαλώντας εγώ πια

το άσπρο του τελάρου μου.

φαντάζομαι.

Στο χέρι μου βρίσκεται

ένα χιλιοδουλεμένο κάρβουνο.

Ναι μαύρο. Μην ζητάω πολλά.

Ξεκινώ από κει,

τον αντίποδα του άσπρου,

τολμώντας τις πρώτες γραμμές

που δίνουν αρχική πνοή σ’ένα κορμί.

Είναι ξαπλωμένη.

Με μια πρώτη καμπύλη,

σχηματίζεται η μέση της.

Από κει έχει αγκαλιαστεί…

με δυο τρείς γραμμές

αποφασίζω την θέση της

πάνω σ’ένα μαλακό σύννεφο

στο οποίο πατάει γερά,

αν το θελήσει.

Τα πόδια της απλωμένα χωρίς φόβο.

Αργότερα θα τα δουλέψω.

Ανεβαίνω προς τα πάνω

και σχηματίζω το στήθος της

και το στέρνο.

Κει μέσα είναι η καρδιά της γαμότο.

Σβήνω, ξανασχεδιάζω.

Θέλω νάναι πανέμορφη.

Δυναμικά παραδωμένη.

Πολύ απαλά μόνο με κυκλικές κινήσεις

χαιδεύω έναν λαιμό

που έχει φιληθεί ριγώντας

και δίνω ένα πρόσωπο στο κορμί.

Κοιτάζει πέρα.

Πέρα.

Κομπλάρω.

Ανάβω ένα τσιγάρο

και της γυρνάω την πλάτη.

Περπατάω και γυρνάω ξαφνικά

να την δω. Ολόκληρη.

Υπάρχει.

Ένα δειλό χαμόγελο μου ξεφεύγει.

Υπάρχει.

Αύριο θα την ζωγραφίσω.

Για τώρα,

αρκούμαι που αναπνέει.

Μια μαύρη ατίθαση αντίδραση

στο άσπρο που με πνίγει. ..................................... *ακούγονται οι andrea bocelli & sarah brightman στο "time to say goodbye" (con te partiro) **αφιερωμένο στην αλεξάνδρα, την φιλενάδα μου για κάτι που είπε. πάλι! ___ΜΗΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΤΑΛΙΣΚΕΡ! ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΙΝΑΚΑ... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ...___