We are such stuff as dreams are made of...
η αίθουσα είναι σε σημεία ακόμη φωτισμένη. Και γεμάτη. Από ανθρώπους, ιδανικά, αποτυχίες. Και μια ελπίδα. Στην μπροστινή σειρά, ντυμένη με τα παιδικά της, άγραφο πρόγραμμα στο χέρι, περιμένει όπως όλοι. Την επόμενη σκηνή ενός έργου μοντέρνου και απρόβλεπτου. Την παράσταση ενός εφιάλτη. Οι κριτικές αυστηρές. «δεν θα τα καταφέρει.» λένε. Πού είναι η ραχοκοκαλιά, η ιστορία, οι λογικές επιπτώσεις? Το κουδούνι χτυπάει μια φορά. παράλογα. Έχω αγωνία σαν νάναι η πρώτη φορά. Κι όμως παίζω και ξαναπαίζω ρόλους, αλλάζω κοστούμια, υπομονή και μάσκες… και να, επίτιμος προσκεκλημένος. Φρακαρισμένος ανάμεσα στην ουτοπία και την αλήθεια μασκαρεμένη. Στέκομαι πίσω από την βαριά κουρτίνα και αναπνέω κουράγιο. Με αγωνία τρέμω τα πόδια μου. Να θυμηθώ ποια είμαι για να μπορέσω να το πω. Σ’έναν μονόλογο που θα ενώσει όλες τις φωνές που με περιβάλλουν. Να τις κάνει μία λογική απάντηση στην δική μου ερώτηση. Το κουδούνι χτυπάει δυό φορές. Σε άλλη γλώσσα. Και κάποιοι αδιάφοροι βολεύονται στις θέσεις τους. Περίεργοι και αμέτοχοι να πιάνουν χώρο. Βλέπω και τον ήλιο. Γύρω του κανείς. Δεν αντέχει τόσο κοντά. Ως πού θα μπορέσω να φτάσω… το κουδούνι χτυπάει τρεις φορές. Σαν ξυπνητήρι. Περπατάω ως την μέση της σκηνής, ακούω την ανάσα μου και τον βήχα γύρω που θα τα ξεκαθαρίσει όλα. Φώτα. Διαύγεια. Κάνω δύο βήματα μπροστά, ανοίγω το στόμα μα η φωνή δεν φτάνει. Είναι τα χείλη μου βρεγμένα δάκρυα. Και με πνίγουν, με πνίγουν. Τα μάτια μου επιτέλους γεμίζουν απόγνωση. Χαμηλώνω την αντοχή μου και με χειροκροτούν. Μα δεν ζήτησα αυτό. Σηκώνω το βλέμμα ψάχνοντας στα πρόσωπα τις ευκαιρίες μου. τόσο φως… δεν βλέπω…μια ξαφνική ανάσα με επαναφέρει σωτήρια. Τα ρυθμικά χτυπήματα ηχούν άγρια μέσα μου. τι κάνω εδώ? Για ποιόν παίζω? Δεν θέλω άλλο παιχνίδι. Με λύσσα τραβάω την κουρτίνα. Δεν έχω άλλο να μου πάρουν. Το λίγο που μου έδωσαν με έκανε τίποτα, σπαράζω. Μα δεν ακούγομαι έξω μου. και μέσα?…
*ακούγεται το "epilogue" της marianne faithfull με κομμάτι απο το "the tempest" του william shakespeare
"...we are such stuff as dreams are made of..."
η αίθουσα είναι σε σημεία ακόμη φωτισμένη. Και γεμάτη. Από ανθρώπους, ιδανικά, αποτυχίες. Και μια ελπίδα. Στην μπροστινή σειρά, ντυμένη με τα παιδικά της, άγραφο πρόγραμμα στο χέρι, περιμένει όπως όλοι. Την επόμενη σκηνή ενός έργου μοντέρνου και απρόβλεπτου. Την παράσταση ενός εφιάλτη. Οι κριτικές αυστηρές. «δεν θα τα καταφέρει.» λένε. Πού είναι η ραχοκοκαλιά, η ιστορία, οι λογικές επιπτώσεις? Το κουδούνι χτυπάει μια φορά. παράλογα. Έχω αγωνία σαν νάναι η πρώτη φορά. Κι όμως παίζω και ξαναπαίζω ρόλους, αλλάζω κοστούμια, υπομονή και μάσκες… και να, επίτιμος προσκεκλημένος. Φρακαρισμένος ανάμεσα στην ουτοπία και την αλήθεια μασκαρεμένη. Στέκομαι πίσω από την βαριά κουρτίνα και αναπνέω κουράγιο. Με αγωνία τρέμω τα πόδια μου. Να θυμηθώ ποια είμαι για να μπορέσω να το πω. Σ’έναν μονόλογο που θα ενώσει όλες τις φωνές που με περιβάλλουν. Να τις κάνει μία λογική απάντηση στην δική μου ερώτηση. Το κουδούνι χτυπάει δυό φορές. Σε άλλη γλώσσα. Και κάποιοι αδιάφοροι βολεύονται στις θέσεις τους. Περίεργοι και αμέτοχοι να πιάνουν χώρο. Βλέπω και τον ήλιο. Γύρω του κανείς. Δεν αντέχει τόσο κοντά. Ως πού θα μπορέσω να φτάσω… το κουδούνι χτυπάει τρεις φορές. Σαν ξυπνητήρι. Περπατάω ως την μέση της σκηνής, ακούω την ανάσα μου και τον βήχα γύρω που θα τα ξεκαθαρίσει όλα. Φώτα. Διαύγεια. Κάνω δύο βήματα μπροστά, ανοίγω το στόμα μα η φωνή δεν φτάνει. Είναι τα χείλη μου βρεγμένα δάκρυα. Και με πνίγουν, με πνίγουν. Τα μάτια μου επιτέλους γεμίζουν απόγνωση. Χαμηλώνω την αντοχή μου και με χειροκροτούν. Μα δεν ζήτησα αυτό. Σηκώνω το βλέμμα ψάχνοντας στα πρόσωπα τις ευκαιρίες μου. τόσο φως… δεν βλέπω…μια ξαφνική ανάσα με επαναφέρει σωτήρια. Τα ρυθμικά χτυπήματα ηχούν άγρια μέσα μου. τι κάνω εδώ? Για ποιόν παίζω? Δεν θέλω άλλο παιχνίδι. Με λύσσα τραβάω την κουρτίνα. Δεν έχω άλλο να μου πάρουν. Το λίγο που μου έδωσαν με έκανε τίποτα, σπαράζω. Μα δεν ακούγομαι έξω μου. και μέσα?…
*ακούγεται το "epilogue" της marianne faithfull με κομμάτι απο το "the tempest" του william shakespeare
"...we are such stuff as dreams are made of..."
48 comments:
KANENAΣ ???? Ειναι δυνατον? Ισως το
ωραιοτερο,σημαντικοτερο κειμενο που μας εχεις χαρισει. Διαβαζω ξανα και ξανα. Δεν του λειπει τιποτα. Ουτε
σταγονα. Ολοι οι χυμοι ειναι μεσα του
Συνεχισε.....Σέυχαριστω. Καληνυχτα
Αυτό το κείμενό σου το αγαπώ και το λατρεύω! Είναι τόσο πολύτιμο που σε διάβασα απόψε. Σ΄ευχαριστώ!
.
our revels now our ended,
these are actors,
as I foretold you,
were all spirits,
and are melted into air,
into thin air
and like the baseless fabric of this vision,
the cloud capp'd towers,
the gorgeous palaces,
the solemn temples,
the great globe itself
yea,
all which it inherit shall dissolve,
and like this insubstantial pageant faded,
leave not a rack behind
we are such stuff
as dreams are made of
and our little life is rounded
with a sleep
.....
μου χάρισες δάκρυα διαμάντια
να τρέχουν "πολύτιμα" στο πρόσωπο
οι ψίθυροι έγιναν κραυγές
κι έφτασαν ως εδώ
οι σπαραγμοί
κοφτερά μαχαίρια
χαράκωσαν τη σιωπή της νύχτας
και τα όνειρα?
από τι τάχα είναι καμωμένα?
ένα χάδι 'αχ'
ποτισμένo αλμύρα
έχω να σου ακουμπήσω
μαζί με το αέρινο φιλί
της καληνύχτας
@ανώνυμος
είναι αλήθεια πολύ περίεργο
το ανώνυμο...
παρ'όλα τα πολύ καλά σου λόγια
που δείχνουν οτι έχεις ξανάρθει
και σ'ευχαριστώ γι'αυτό,
είναι τόσο περίεργο...
σε παροτρύνω
να φτιάξεις ένα όνομα έστω στο blogger,
να φαίνεσαι και συ όπως οι υπόλοιποι.
δεν χρειάζεσαι blog,
μόνο μια πιο φιλική ανωνυμία.
είναι blogger etiquette.
όποιος κι αν είσαι
σ'ευχαριστώ που με επισκέπτεσαι.
ειδικά σε τέτοιας σημασίας, για μένα, κείμενα.
καλημέρα :)
@αντώνη μου
αλήθεια?
είναι τόσο παράξενο το τι μας μιλάει...
αυτά που μας αγγίζουν
την στιγμή που μας βρίσκουν...
σ'ευχαριστώ για τις δυνατές σου λέξεις
που χάρισες στις σκέψεις μου.
νάσαι καλά
πολύχρωμη καλημέρα
χχχχχ
@νατάσσα μου
σ'είχα στον νου μου χτες το βράδυ
καθώς έψαχνα τις εικόνες μου
όταν έπεσα σε μια μωβ φιγούρα
πίσω απο μια κουρτίνα
και την φλέρταρα για να την ανεβάσω.
μετά, βρήκα την κοπέλλα στα κόκκινα
και ήταν πολύ πιο δυνατή εικόνα.
τότε σκέφτηκα οτι καταφέρνεις
πολλές φορές να βλέπω και γω κόκκινο στο μωβ σου...
τι καλά που έβαλες τους στίχους του shakespeare
δεν είναι όμορφη η ερμηνεία και η μουσική της marianne faithfull?
τα όνειρα?
απο μυριάδες ρινίσματα ψυχής
είναι φτιαγμένα... και
σταγόνες αλμυρές
απόσταγμα μελιού
καταρράκτες λαχτάρας
εκρήξεις ομορφιάς κι αγωνίας
και κείνα τα αγαπημένα
γαμημένα 'αχ'
που μας κάνουν ανθρώπους.
την πιο χρωματιστή μου ευχή
να την βρεις με τον καφέ σου
φιλενάδα υπέροχη και μωβ
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Νομίζω από τα καλύτερά σου! Συγκλονιστικό κείμενο!
Βέβαια, όταν γράφεις έτσι, κάτι κάπου με πονάει απροσδιόριστα.
Κάτι από σένα, κάτι από μένα... Κάπου βαθιά...
Έχεις δει στα θέατρα, που κοσμούν τους τοίχους τους φωτογραφίες από προηγούμενες παραστάσεις; Με τους πρωταγωνιστές που έχουν περάσει από κει;
Έκανα μια βόλτα στο φουαγιέ, και εκτός από τις δικές σου, είδα κι άλλες φωτογραφίες: Της Μωβ, της Αλεξάνδρας, της Τάλισκερ, δικές μου... Κι άλλες πολλές...
Μας αφιερώνω ένα τραγούδι που μου ήρθε:
ΑΥΛΑΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ (ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ)
Στίχοι: Γιάννης Ξανθούλης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα
Αυλαία και πάμε και περπατάμε σε μια ευθεία φωτεινή
Αυλαία και πάμε εδώ γελάμε να μοιραστούμε τη σκηνή
Αυλαία και πάμε εδώ γελάμε το χειροκρότημα στα δυο
Αυλαία και πάμε και περπατάμε μισό εσύ μισό εγώ
Αυλαία και πάμε κι ακολουθάμε
Αυλαία και πάμε κι ακολουθάμε
Μια μυστική διαδρομή
Αυλαία και πάμε κι ακολουθάμε το τέλος
Πάμε κι ακολουθάμε το τέλος
Σαν καινούργια αρχή
Ξανά μαζί
Κάτω απ'τα φώτα οι συγγνώμες της ζωής μας κάνουν μπαμ
Ό,τι αγαπήσαμε θα μείνει ένα ατέλειωτο σαρδάμ
Αξεδιάλυτο
Αυλαία και πάμε θα σεργιανάμε μες στα σκοτάδια της σκηνής
Αυλαία και πάμε θα σεργιανάμε κόντρα σε χίλιους προβολείς
Αυλαία και πάμε ξαναπετάμε κι έλα να ανοίξουμε φτερά
Αυλαία και πάμε ξαναπετάμε καινούργια ορχήστρα ξεκινά
Αυλαία και πάμε και δε γυρνάμε
Αυλαία και πάμε και δε γυρνάμε
Ταξίδι αρχίζει μόλις βγει το φεγγαράκι στη σκηνή
Ξανά μαζί
Ξανά μαζί
Ξανά μαζί
..τα πιο ωραια ειναι τα αγραφα προγραμματα.ματια γεματα..επιτελους..ψαξε τις ευκαιριες στο αγραφο προγραμμα.εφτασες στη μεση της σκηνης..μονη σου..εφτασες κοντα στον ηλιο,αντεχεις το τοσο κοντα,ναι..την επομενη φορα κανε την κουρτινα κομματια απο το να την τραβηξεις απλα.
καλημερα.
@εστρέλλα μου
περπατάω στο φουαγιέ ώρα
κοιτάζω γύρω μου
νοιώθω μια γλυκόπικρη ζεστασιά
ανταμώνοντας τα βλέμματα
στις έγχρωμες φωτογραφίες...
ξέρω οτι δεν είναι δικό μου προνόμιο.
αλλά εφόσον τολμάμε μαζί να προκαλούμε
κάτι κάπου ΠΟΥ με πονάει απροσδιόριστα...
δεν κολώνω πουθενά λέμε!
τι να πρωτοαντιγράψω απο το τραγούδι που έβαλες? τι?
αρκούμε στο "πάμε!"
απλά και γαργαλιστικά.
πάμε.
:)))))))))
καλημέρα φιλενάδα!!!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
@κατερίνα μου
κάποιες φορές
θέλω να τα σμπαραλιάσω όλα
και κανένα μόριο δεν κουνάει
άλλες λαχταράω γαλήνη
και όλο το κορμί μου εκρύγνηται
απο θυμό και πάθος.
συντονισμός μέσα κι έξω-
συγχρονισμός θέλω κι έχω-
συνωστισμός κενού...
κρατάω το άγραφο πρόγραμμα
και την δύναμη
να μην γλυτώσω απο τα όμορφα.
καλημέρα σβουρηχτή
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
τελικά απήγγειλες;
Μου θυμισες πολυ αυτο το τραγουδι maya μου
"I don't know where the years have gone
Memories can only last so long
Like faded photographs, forgotten songs
And the things I never knew
When the skin is thin, the heart shows through
Please believe me what I tell you is true
Where's the lights, turn 'em on again
One more night to believe and then
Another note for my requiem
A memory to carry on
The story's over when the crowds have gone
All my friends have been crucified
Made life a long suicide true
Guess we never figured out the rules
But I'm still alive, my fingers feel
Gonna play on till the final reel's through
And read the credits from a different view
Where's the lights, turn 'em on again
One more night to believe and then
Another note for my requiem
A memory to carry on
The story's over when the crowds have gone
When the crowds are gone
When the crowds are gone
And I'm all alone
Playing the saddest song
Now that the lights are gone
Turn them on again
One more time for me my friend
Turn 'em on again
I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time
Till time wasted me
Never wanted to go
Always wanted to stay
'Cause the persons I am
Are the parts that I play
So I plot and I plan
Hope and I scheme
To the lure of a night
Filled with unfinished dreams
I'm holding on tight
To a world gone astray
As they charge me for years
I can no longer pay
Turn 'em on again (repeat)
I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time
Till time wasted me
I Never wanted to go
Always wanted to stay
'Cause the persons I am
Are the parts that I play
The parts I play
And the light
Turn then off my friend
And the ghosts
Well just let them in
Cause in the dark
It's easier to see"
πανεμορφο το κειμενο σου..
πολλες γλυκες καλημερες..
.
λένε, πως ένα από τα πιο συχνά όνειρα των ηθοποιών, είναι να βγαίνεις στη σκηνή,
και να μη θυμάσαι σε ποιο έργο παίζεις. να μη θυμάσαι λέξη από τα λόγια σου. αλλά πρέπει να ‘σαι στο σανίδι. ν’ ανέβεις εκεί. κι ας μη θυμάσαι….
το θέατρο, σαν τέχνη,
σα λειτουργία ζωής περισσότερο, είναι ένας βαθύς, ευρύς συμβολισμός γι αυτούς που δεν το υπηρετούν… γι αυτούς που ζουν ως επαγγελματίες απ’ αυτό είναι κάτι άλλο.
παράλληλο. αλλά όχι ίδιο.
το δικό σου έργο είναι φανερά προφανές.
έχει φανερές αναγωγές στην πραγματική ζωή… κι η ζωή δε χρειάζεται σενάριο. γράφεται σε λευκές σελίδες.
όπως αυτές του προγράμματος. μία μία θα μπουν οι φωτογραφίες. αργότερα.
…εδώ λείπουν οι σκηνοθετικές οδηγίες. και τα λόγια. εδώ δεν χρειάζονται κείμενα. η παρουσία σου μιλάει από μόνη της. το συναίσθημα. τα δάκρυα. το τράβηγμα της ‘κουρτίνας’. το κοινό αχνίζει σαδισμό. εδώ, η σιωπή ουρλιάζει. και έξω.
‘διαύγεια’. ‘δάκρυα’.
κι η marianne faithfull στο ύψος της… εκεί που πάλεψε να πατήσει με πόδια σταθερά…
όμορφη καλημέρα. θα ξανάρθω.
@δημοσθένη μου
...με βλέπω να απαγγέλω βρισίδια
αν δεν μου διαθέσεις πάνω απο πρόταση!
ειδικά σε κείμενα που με πονάνε.
δεν είδες έξω τις κρεμάστρες για το χιούμορ?
έχε χάρη που σ'έχω αδυναμία!
κακομοίρη μου τι θ'ακουγες τώρα...
φιλιά με γκρρρρρρ ανάμικτα
χχχγκρρρρρρρρχχχχχγκρρρρρ
@rip1708
νάσαι καλά που το ομόρφηνες
με τους στίχους!
ποιό τραγούδι είναι και ποιανού?
όλο κάτι πάει να μου θυμίσει
και το χάνω...
θέλω να δω αν το ξέρω.
σίγουρα τα λόγια όλα δεν τάχα προσέξει
και καταλαβαίνω τον συνειρμό που έκανες...
και με τιμά.
πολύχρωμη καλημέρα
χχχχχχχχχχχ
@γιάννη μου
ο δικός μου εφιάλτης
που με κυνηγάει
με απολύτως ανοικτά μάτια
είναι να μιλάω,
να εξηγώ,
να σπαράζω
και να μην ακούγομαι...
το δικό σου έργο είναι φανερά προφανές.
...σε ποιό έργο αναφέρεσαι?
και είναι καλό αυτό...?
ως μάγια σούπα
δεν είμαι πολύ σίγουρη
αν...τελικά
σου άρεσε το "προφανές"
ή όχι... ?
(ρωτάω γιατί σαν λέξη μου κάνει βαρετό πράμα : το προφανές)
μην με βρίσεις
δεν θα το αντέξω!!!!
...
διαύγεια και δάκρυα...
μαγικά τραγουδούν μαζί αυτές οι λέξεις...
ευχαριστώ.
εντελώς μη συμβολικά
πάω να κοιμηθώ λίγο :)
να καταλάβω τι το τόσο σπουδαίο έχει...
που κοιμήθηκες εχτές 2 (!) φορές
για μεσημέρι!
αααα χαχα
τεράστιο φιλί αλα μπουλντόζ πάντα
και εννοείται διπλό!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
(ε! δεν κρατιέμαι στα δύο!)
υγ2.η κυρά τάλι...?
τσοπάνισκερ?
Η ζωή δεν θέλει να φοράμε μάσκες, δεν θέλει να προβάρεις ζωές... άλλων. Δεν χρειάζεται το θέατρο
Η ζωή, ομορφιά μου είναι μια!
Πετυχαίνεις σαν άνθρωπος που έζησες με την δική σου εντολή. Συγγραφέας, σκηνοθέτης, και πρωταγωνιστής μαζί.
Ολα εσυ!!!
Αυτοί που σ΄αγαπούν θα ευχαριστηθούν με το σενάριο. Θα θαυμάσουν τον ρόλο που διάλεξες. Θα εκστασιαστούν με το παίξιμο.
Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε...
Φιλιά
ευχες για μεσημεριάτικα όνειρα
@αλεξάνδρα μου
έχω κολλήσει ώρα
και σε ξαναδιαβάζω...
διαφωνώ κάπου-
η ζωή καμιά φορά
απρόοπτα και με την βία
σε βάζει σε θέατρο -
ακόμη κι αν δεν το θέλεις.
ρόλους θα παίξεις,
θα θυσιάσεις κάποτε
και ειλικρίνεια
για κάποιο μεγαλύτερο καλό...
ευτυχώς θα ξέρεις γιατί το κάνεις.
και με ημερομηνία λήξης.
μακάρι να ήταν όλα απλά...
για την "παράσταση"
συμφωνώ όμως
οτι είναι α-ω ολόδικό σου
το χειροκρότημα ή οι ντομάτες.
και βέβαια κρατάω πάντα
έτοιμη την μούντζα
με τους γνωστούς μου τρόπους
για τους 'άλλους' !!!
ονειρεύτηκα...
πίνω τον καφέ μου
σκέφτομαι...
συνεχίζουμε...
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Τι όμορφο κείμενο..γεμάτο με τα συναισθήματα και τις αγωνίες..που μόνο λίγοι μπορούν να τα νιώσουν.. Να είσαι καλα :)
@roadartist μου
μπορώ νάμαι απ'τους άλλους
που δεν τα νοιώθουν παρακαλ...?
αστεία το λέω.
δεν αλλάζω ούτε μια στιγμή απο μένα.
μόνο μέσα απ'αυτά,
μπορούμε να δούμε τα όμορφα.
άρα καλά είμαστε, λέω.
σ'ευχαριστώ που πέρασες.
είναι κείμενο με πολύ ένταση για μένα...
καλησπέρα :)
χχχχχχχχχχχ
προφανές είναι το φανερό εκ των προτέρων επί λέξει
όχι / καθόλου το βαρετό…
φιλι φιλι
υγ. για τσοπανοτάλισκερ δεν έχω σημεία ζωής…
...μέρος του εαυτού μου υποψιάζεται πως είμαι ένας χαμένος και το άλλο μέρος πως είμαι ο παντοδύναμος Θεός John Lennon
:-)
Ο Θεός, περισσότερο απ' όλους τους ανθρώπους, νομίζω ότι προτιμά να βασανίζει εκείνους που έχουν καλλιτεχνική ψυχή. Όχι για τίποτε άλλο, παρά για το ότι είναι η μικρή εκείνη ομάδα, η ελίτ, που τον έχει πλησιάσει περισσότερο. Είναι αυτοί που βλέπουν μέσα από τις λέξεις, πίσω από τις μάσκες και πέρα από τις συμβατότητες. Είναι αυτοί που δημιουργούν, γι΄αυτό και τους βασανίζει, με το να μην τους καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι, οι πολλοί. Μόνο ένας καλλιτέχνης μπορεί να καταλάβει καλλιτέχνη. Δεν θα τους βρεις στα θεωρεία, ούτε και στα καθίσματα του θεάτρου. Και φυσικά δεν θα τους βρεις στα λόγια των κριτικών. Βρίσκονται αλλού, σε άλλη διάσταση, τη δική σου, να παλεύουν όπως κι εσύ, να υποφέρουν όπως κι εσύ και να κάνουν αυτό που είναι καταδικασμένοι να κάνουν: να δημιουργούν...
Γλυκιά καληνύχτα
@γιάννη μου
ξύπνησα αργά
ακούω ωραία μουσική
και κολλάω στο 'προφανές'
και τον συνειρμό πούχω κάνει
στο μυαλό μου με το βαρετό...
δεν έχει ενδιαφέρον
πώς μορφοποιούμε λέξεις
μέσα απο δικά μας φίλτρα?
πάντα έβρισκα πιο ενδιαφέρουσα την έκπληξη
ό,τι κουσούρια κι αν κουβαλούσε μαζί της!
μάλλον πιο 'ασφαλής' θα ήμουν
αν μου άρεσε το 'προφανές', λέω τώρα...
:))))))))))
πολύ καλημέρα μας μάτια μου
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
@αλεξάνδρα μου
καλό! ποιός το είπε?
είσαι στις εξοχές λοιπόν σήμερα?
ελπίζω. και να μην κάνεις τίποτα.
να κοιτάς ίσως μια θάλασσα μόνο...
έτσι σε φαντάζομαι και χαμογελάω!!!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
@ευαγγελία π.
ξέρεις πώς ένοιωσα με τα λόγια σου?
όπως μικρή να κλαίω για κάτι
και να έρχεται ένας μεγάλος
με το σωστό χάδι και μια όμορφη κούκλα δώρο...
σ'ευχαριστώ πολύ.
στο μόνο που διαφωνώ
είναι οτι ούτε μια στιγμή
δεν έχω αισθανθεί 'καταδίκη'
την δίοδο που έχω στην έκφραση.
πνίξιμο μου δημιουργεί
η αδυναμία να δημιουργήσω.
τότε νοιώθω πολύ άσχημα.
πνίγομαι.
νάσαι καλά
να περάσεις μια υπέροχη μέρα ξεκούρασης!
κρίμα που δεν μας κάνει ωραία μέρα...
:))))))))))))))))
Σου γράφω...μια όμορφη καλημέρα !
Η άγραφη...ίσως απρόβλεπτα να βγει ομορφότερη.
το παλκοσένικο είσαι εσύ, ο ηθοποιός είσαι εσύ...όλα είναι πραγματικά, το κοινό δεν υπάρχει...A.Hofman...την καλησπερα μου από τα παρασκήνια
@maira del mar
λες?
θα φανεί στο χειροκρότημα...
φτάνει να μην την έχουμε κάνει
μ'ελαφρά πηδηματάκια στην σιωπή.
πολύχρωμη καλησπέρα
χχχχχχχχ
@δον ψυχώτη μου
είναι το μόνο που δεν υπάρχει
το κοινό...
κανείς δεν είναι εκεί
οταν σφαδάζεις
........
και η πραγματικότητα
διαυγής
τα μόνα φώτα που δεν σβήνουν θαρρείς.
είμαι λίγο περίεργα...
δυσκολεύομαι να εξηγήσω την σκέψη μου...
άστο καλύτερα!
:)))))))))))))
καλό απόγευμα ασπρόμαυρε φίλε
χχχχχχχχχχχχχ
ειναι το when the crowds are gone των savatage :) το ποστ σου δεν ειχε αναγκη στιχους για να ομορφυνει ηταν πανεμορφο και απο μονο του..ονειρα γλυκα απο πολλα κρινακια
@rip1708
μου αρέσουν πολύ τα κρίνα
και το ωραίο σου σχόλιο :)
όταν κάποια λόγια βγαίνουν πραγματικά απο την ψυχή
είναι πολύ φιλόξενο να το εισπράττουν ζεστά οι άλλοι.
και με καθησυχάζει.
σου ανταποδίδω ευχές για πολύχρωμα όνειρα με τα μάτια ανοιχτά.
χχχχχχχχχχχχχχ
Aγωνία ...
-πόση αγωνία..
για μια στιγμη νομιζα πως ειχαν ιδρωσει τα χερια μου...
-τα δικα σου ήταν?
Το λίγο το δικό σου ειναι το όλο των άλλων
και υπαρχουν παντα αποθεματα...
ει μικρη ξερεις κατι??
-δεν εχουν αλλο να σου παρουν
γιατι δεν θες δινεις πια!!!
....οχι γιατι τα εδωσες ολα...
μπορεις να καταλαβεις τη διαφορα???
μπορεις να καταλαβεις ποσο δυνατη σε κανει αυτη η διαφορα ?
εχεις τσιμπημενα τα ζαρια και η παρτιδα ειναι δικια σου...
απλα παιζεις μονη...
και κερδιζεις τον εαυτο σου...
την άλλη φορα διάλεξε το καλυτερο κουστούμι
και τον καλύτερο ρόλο...
και παρε το εργο στα χερια σου..
-ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ ΟΛΑ!!
-καταλαβες???
καληνυχτα
(ειμαι μια χαρα λεμε απλα δεν ανοιγα νετ).:)
-(αυριο)
-kix!
:)
@ταλισκερχωριςάκι μου
χιολιοπεθυμισμένη
άμα σου πω
πόση ώρα κάθομαι
με το κιχ στο στόμα?
και σε διαβάζω ξανά και ξανά...?
ίσως με κείνη την ανάσα
που ξαφνικά με επαναφέρει
μπόρεσα να σε διακρίνω εκεί
στα πρόσωπα που έψαχνα...
και κει δεν είδα λίγο...
επιτέλους
δεν είχε λίγο το βλέμμα σου...
εσύ έβαλες μαξιλάρι στην ελπίδα
να κάτσει πιο ψηλά να βλέπει?
σε φιλώ
μ'όλα τα χρώματα μου
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
μην επαναληφθεί τέτοια απουσία
θα το κλείσω το ρημάδι!
δεν την βγάζω.
Ότι χρειαζόμουν για να αρχίσω την μέρα μου... ( ίσως και για να την τελειώσω). Πολύ καλύτερο από καφέ, να τσιτώνουν τα νεύρα και το αίμα να κυλάει πιο γρήγορα, κάνοντας την καρδιά να χτυπά παράξενα.
Το πρόβλημα είναι, πως συχνά οι άνθρωποι περιμένουν να βρουν κάποιον που να τους μοιάζει. Με άμυνες τυλιγμένοι, βαδίζουν αναζητώντας εκείνον που έχει τα μαγικά κλειδιά... Έχουμε σε αυτή την γωνιά της γης την πολυτέλεια, όχι μόνο να ονειρευόμαστε, μα να θεωρούμε τον εαυτό μας έναν κόσμο άλλο, πιο λαμπερό, πιο ιδιαίτερο... Ποτέ μου δεν ξεχώρισα αληθινά - αν και αποφεύγω συνήθως να το λέω, επειδή οι άνθρωποι έχουν μία άρνηση συχνά να ακούνε κάτι άλλο εκτός από "το ιδανικό" κατά αυτούς - τον καλύτερο από τον χειρότερο. Ίδιο μάγμα. Όσο διαφορετικοί και να φαντάζουμε, ο ένας είναι μέρος του άλλου, μαζί ακόμα και η "άψυχη" γη και το άυλο . Τα μικρά τείχη, τα σύνορα, η κάθε άμυνα, το μόνο που κάνει είναι μάταια να θέλει να διαιρέσει τούτο το Όλο. Και το αποτέλεσμα είναι να ευνουχίζουμε την ψυχή μας.
Ένας κακός λόγος, μία πράξη άδικη, που θα μας συμβεί, καμιά αληθινή εξουσία δεν έχει πάνω μας. Σε τίποτα δεν μπορεί να βλάψει την ψυχή, την αγάπη, την ανάγκη να είμαστε ένα... Απλά δεν έχει΄ωριμάσει ακόμα η συνειδησιακή εκείνη κατάσταση, που να τους επιτρέψει να δούνε, και ίσως, να μην είμαστε εμείς κι οι κατάλληλοι για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου. Ίσως να μην είναι έτοιμες οι συνθήκες.. Μα δεν απαντάς στον φόβο με φόβο, στο λάθος με λάθος. Στα συναπαντήματα αυτά, βαστάς γύρω σου όσους μπορούν , και συνεχίζεις, πάντα παρών. Μα προϋπόθεση είναι να ακούς. Να δέχεσαι. Να ξέρεις, πως αυτός απέναντί σου, είναι μία άλλη εκδοχή του δικού σου εαυτού, των δικών αναγκών. Πονάει το ίδιο, ίσως και περισσότερο. Κι έχει πάντα την ίδια αρχέγονη δύναμη της αγάπης ανάγκη, όπως όλοι μας. Θέλω να πω δεν υπάρχουνε λύκοι. Ούτε πραγματική ανάγκη για άμυνα... μόνο η αλήθεια. Και το Όλο, στο οποίο ανήκουμε κι εμείς.. Το μοίρασμα. Έτσι κι αλλιώς, η ψυχή αστείρευτη είναι στο δώσε... Αρκεί να μην έχουμε κατά νου αν θα πάρουμε ... Αληθινά δικό μας είναι μόνο ότι μπορείς να το χαρίσεις, και το χαρίζεις, ή ότι σου χαρίζουνε.... δίχως αντάλλαγμα, δίχως φόβο, καμία ενοχή.
Μια όμορφη καλημέρα σου εύχομαι! :))
@ανεμοσκορπισματα
πιστευω οτι ενας κακος λογος η μια πραξη αδικη,εχουν μεγαλη επιροη στην ψυχη μας.εχω συναντησει ατομα στη ζωη μου που δεν πιστευω με τιποτα οτι ολοι ειμαστε απο το ιδιο κραμα φτιαγμενοι.ακους και δεχεσαι οσο μπορεις μεχρι ενα οριο ομως.οταν ξεπερασεις το οριο,καποιοι εκει εξω ειναι ετοιμοι να σε κατασπαραξουν,να σε δαγκωσουν οπως μπορουν..ειναι οι λυκοι των πολεων,οι λυκοι των ψυχων..ναι ισως να μην το κανουν εσκεμενα,ισως ετσι να εμαθαν κι αυτοι.καποιοι αλλοι ομως εμαθαν αλλιως..αρνουμε να δω με κατανοηση τους λυκους παρα μονο τους τετραποδους..σου αφιερωνω το τραγουδι της τσανακλιδου"λυκε".ακουσετο εχει καποιες σκληρες αληθειες..καλη σου μερα
@ανεμοσκορπίσματα
καλημέρα με πολλά θέματα στο τραπέζι!
μεγάλη κουβέντα ξεκινάς...
ξεκινάω σαφέστατα συμφωνώντας με την διάθεση την καλή προς τους άλλους.
ναι στο δώσε
αλλά
με τίποτα δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
θα ήθελα να το πίστευα αυτό.
αλήθεια...
αλλά κάποιες φορές έχω βρει περισσότερα κοινά σημεία με τον σκύλο μου
απ'ότι με ορισμένους που έχω συναναστραφεί...
και δεν το λέω 'ελαφρά την καρδία μου'
σε διαβεβαιώ.
όσο για την δύναμη μιας άδικης πράξης ή ενός κακού λόγου
δεν ξέρω τι κράμμα ανθρώπου
θα μπορούσε να έχει την μεγαλοψυχία που αναφέρεις
και να μην λυγάει στις ύπουλες γονατιές...
πρόσεξε, είπα λυγίζει
όχι σπάει.
περιγράφεις μια πολύ καλύτερη εικόνα του κόσμου που ζούμε.
εγώ κουβαλάω περισσότερο κυνισμό,
πιστεύω λιγότερο
κι ας είμαι στραμμένη στα όμορφα
(όσο μπορώ...)
δεν ξεκινώ με άμυνες ψημένες
αλλά δεν μπορώ να σου πω οτι
αφήνομαι με την ανεμελιά που είχα
όταν πρωτοβγήκα στην γύρα.
κάθε άλλο...
αλλά επειδή πιστεύω στα παραμύθια
είμαι ανοιχτή να το τζογάρω
ανοιχτή να φάω και την καρπαζιά.
αλλοιώς δεν θα πέσουμε πάνω στα καλύτερα!
σίγουρα δεν δίνεις για να πάρεις.
δίνεις γιατί νοιώθεις την ανάγκη να το κάνεις.
ή και γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλοιώς.
υπέροχο είναι αυτό...
καλημέρα πολύχρωμη
όπως είμαστε όλοι
χχχχχχχχ
@κατερίνα μου
μάλλον συμφωνούμε :))))))
την καλημέρα μου γκρίζα έξω
αλλά πανδαισία εντός
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
υγ.αυτό της τσανακλίδου, το ξέρω?
θα το ψάξω να δω...
Ειπα να πω κι εγω την καλησπερα μου με τραγουδακι
Το χειροκροτημα
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη & Χαρούλα Αλεξίου ( Ντουέτο )
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα.
Με κοιτάς σε κοιτώ
και μετά σιωπή
κάτι θα κοπεί
στην καρδιά στο μυαλό.
Με κοιτάς σε κοιτώ
και μελαγχολείς
ο καιρός πολύς
μ' αγαπάς σ' αγαπώ.
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα.
Με κρατάς σε κρατώ
και μετά γκρεμός
και μετά το τέρμα
και κανείς κανενός.
Με κρατάς σε κρατώ
και παντού σκιές
και παντού καθρέφτες
για θεούς κι εραστές.
xxx
@ντίντι μου
καλησπέρα.
και διάλεξες αυτό
που όταν το άκουσα την περασμένη εβδομάδα
απο την πρωτοψάλτη
ΟΛΟ το μαγαζί
α ν α τ ρ ί χ ι α σ ε . . .
καλό μας βράδυ
χχχχχχχχχ
EARTH HOUR
σάββατο 29 μαρτίου
8 έως 9 το βράδυ
διαβαστε το στην δεξιά μου στήλη
βάλτε το και σεις στο μπλογκ σας
ας κάνουμε κάτι και μεις.
η ελλάδα επισήμως δεν έχει κινητοποιηθεί εκτός της αίγινας!
και είναι πολύ δύσκολο να γνωστοποιηθεί σε τόσα εκατομμύρια σε 2 μέρες...
όμως είμαστε bloggers
μπορούμε κάτι να κάνουμε
για να μαθευτεί...
αν θέλετε.
:)
Γνώριμα συναισθήματα δοσμενα με όμορφο και ποιητικό λόγο που δεν αφαιρεί την απόγνωσή τους. Τα δάκρυα που γευτήκαμε, η λύσσα που έριξε την αυλαία..ήμουν κι εγώ εκεί..ΠΟλύ όμορφη η γραφή σου..Καλημέρα σου
ax..Τι θελει να πει η ποιητρια? εγω δια να είπω την αμαρτία μου ακόμα δεν το διαβασα το σχετικο μειλ...τι σχεση εχει η Αιγινα? μηπως να ειχα μια περιληψη::)))
και παρεπιπτοντως ηθελα να ρωτησω..
που εισαι ολη μερα?? πες μου οτι πηγες στο κινεζικο επιπλο??
ε??
απο χτες ..απο χτες το σκεφτομαι ...
καποτε θα παρω ενα "σετ"!!!
φιλι βιαστικο με δοντακια γυαλισμενα και κοφτερα!!!
πέρασα μόνο για να πάρω τη "τζουρίτσα μου" αφήνω γλυκό στο χαλάκι και επανέρχομαι με σχόλιο
σματςςςςς
@rain
όλοι εκεί είμαστε....
ή περνάμε ή θα πάμε.
δεν είναι προνόμιο κανενός
δυστυχώς :(
το μόνο που ξεχωρίζει κάποιον
είναι η δύναμη του να ξεπερνάει.
να θυμάται αλλά να μην το υπενθυμίζει.
να πονάει αλλά να ξέρει να γελάει
ακόμη πιο δυνατά!
...απλά κάποιες φορές
πραγματικά ζηλεύω αυτούς
που ούτε κρύο ούτε ζέστη...
έτσι για λίγο...
μια ζωή πιο ξεκούραστη
αλλά σίγουρα πολύ πιο ανιαρή και επίπεδη.
πολύχρωμη καλησπέρα
μες την απειλή βροχής
χχχχχχ
@παλιτρέχισκερ
1.περίληψη:
29.3.08 το βράδυ 8έως 9 το βράδυ
κλείνεις τον γενικό (ΔΕΗ)
και παίρνεις μέρος στην "ώρα της γης" παγκοσμίως.
= εξοικονόμηση ρεύματος.
(η αίγινα επισήμως δήλωσε συμμετοχή)
2.δεν πήγα στο κινέζικο έπιπλο...
κλαψ...λυγμ...ξανακλαψ...
εγώ να δεις πώς το σκέφτομαι...
είμαι σπίτι και δουλεύω απο το πρωί
εκτός απο κάτι πολύ δημιουργικές βόλτες για σωφεριλίκι παιδιού, αγορά ταμπλετών πλυντηρίου, ψωμιού και άλλα τέτοια εποικοδομητικά.
μου θύμισες να κλείσω ραντεβού οδοντίατρο για τις κόρες μου...
άλλο ουφ κι αυτό...
και σε καμιά ώρα φεύγω πάλι για μπαλέτο.
και la vita e bella
και ποιά κούνια μας κούναγε?
και τι γυρεύει η χαρίκλεια μες τον θώρακα μου αριστερά?
και γιατί με ψάχνεις με τηλεπάθεια και δεν σηκώνεις το ρημάδι το εξαφανισμένο?
κουδούνι θα του βάλω να το βρίσκεις!!!
@*&^%#@#$^&*#@!!!
φιλιά κινέζικα
αυτά δεν κοστίζουν niente λέμε!
καλώς το αρτούμ' το one and only μου
εδώ έχει μόνο σκληρά για τζούρα.
άμα γουστάρεις, κόπιασε :)
πού σε χάσαμε?
κάτι καλό ελπίζω...
:)))))
λέγε αν είναι!
μην κόβουμε τα καλύτερα!
καλό μας απόγευμα
χχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Post a Comment