Αφουγκράσου...

Στου έρωτα την γιορτή πήγαμε καλεσμένοι απρόοπτα. Στην πόρτα ευγενικά μας καλωσόρισαν και μας πήραν τις σκονισμένες προσκλήσεις. Θυμάμαι φορούσες κι ένα καπέλο βαρύ, όλων των αναμνήσεων σμίλεμα. Έβγαλα και γω διστακτικά το μακρύ κασκόλ ασφυξίας που είχα περάσει στον κομποδεμένο λαιμό μου τρεις φορές. Η καμπαρτίνα της μοναξιάς σου έκπληκτη έφυγε από πάνω σου. Μου χαμογέλασες σαν από χρόνια νάχαμε συνεννοηθεί να βρεθούμε εκεί. Εγώ δάγκωσα τα χείλη μου , ματωμένα από την σκληράδα. Έπειτα σε κοίταξα βαθιά και γω, αφήνοντας το παλτό της απόγνωσης μου να γλιστρήσει απ’τους ώμους μου. Το αποφασισμένο σου χέρι, με οδήγησε μέσα, στην μουσική χαμένων ευχών. Αφήσαμε την ομπρέλα των άλλων έξω. Μια ορχήστρα ξεχασμένων πόθων έπαιζε ρυθμικά, αναστατώνοντας το ξαφνικά γυμνό μου δέρμα. Οι νότες προσεκτικές. Να θυμηθεί ο καθένας στον δικό του χρόνο τι θα πει: ζω. ελπίζω. Διεκδικώ. Ονειρεύομαι. Απολαμβάνω. ζητήσαμε το ίδιο ποτό και τσουγκρίζοντας τα καβούκια μας, ήπιαμε τους χυμούς μας. Υπέροχα γλυκός ήσουν. Έκλεισες τα μάτια χαμογελώντας κι έπινες, μ’έπινες…Τόσο διψασμένοι στην έρημο που χρόνια απλωνόταν μέσα μας. Με φωνή βραχνή από τα κλειστά χρόνια, δειλά προφέραμε λέξεις, τις κάναμε φράσεις και χορέψαμε. Με τα μάτια θυμηθήκαμε βήματα, με τα δάκτυλα ψηλαφίσαμε το κενό του άλλου για να γεμίσουμε τον χώρο των χρωμάτων. Οι έννοιες των λέξεων και οι ανάσες μας ρυθμικά δώσανε το τέμπο στην αέναη μουσική. Στην αρχή αργά. Έπειτα με τα κορμιά μας εμπνευστήκαμε δικό μας αναρχικό χορό. Γρήγορο και βαθύ μαζί. Μέθυσα. Κάθησες δίπλα μου και μου χάιδευες την μέθη, τόσο απαλά, μιλώντας μου, αναστενάζοντας, ζαλισμένος και συ σε απέραντη στιγμή ευτυχίας. Η φωνή σου ανύψωσε την μουσική, οδηγός στο ελπιδοφόρο όνειρο. Σαν αποτυχημένος μάγος πάσχισα να βγάλω γαλήνη απ’το καπέλο της απελπισίας, δύναμη απ’το πολύχρωμο μαντήλι με τους κόμπους και να λύσω τους κρίκους της αποπνικτικής σου αλυσίδας. Μου χάιδεψες τα μαλλιά. Αυτή η κίνηση μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Πόσος πόνος πρέπει να σε κατασπαράξει για να δακρύσεις με ένα χάδι? Πόση σιωπή μεταφράζει την κραυγή? Ποιος αντέχει? Έρωτας δίχως λογική… Υπάρχει κι άλλος? *είναι το blogοπαίχνιδο "Έρωτας δίχως λογική" **οι φωτογραφίες είναι ένα άγαλμα άνδρα στην φύση και άγαλμα νεοκλασσικής γυναίκας στο musee d'orsay. ***η μουσική είναι απο το soundtrack της ταινίας "A beautiful mind" των James Horner & Jim Brickman

Ασκήσεις ανακούφισης...

Αγαμίδια εσύ που από φόβο ατιμάζεις τα παράσημα της ηλικίας σου
Αγαμίδια εσύ που κλείνεις όνειρα από βολική ασφάλεια
Αγαμίδια και συ που με κρίνεις λίγη στην ζυγαριά του ελάχιστου σου
Αγαμίδια εσύ που με πήρες σβάρνα όταν αυτάρεσκα συστηνόσουν Μίδας
Αγαμίδια εσύ που με ζήλεψες από αχρωματοψία
Αγαμίδια και συ που στήνεις ψεύτικη πραμάτεια και μου πουλάς χαμόγελα
Αγαμίδια εσύ με τον προκάτ ψυχισμό σου
Αγαμίδια και συ με το τεφτέρι των αναποτελεσματικών πρέπει
Αγαμίδια εσύ βολικά συνεπαρμένη από την ανία του εαυτού σου
Αγαμίδια και συ ονειροπαγίδα εκτός λειτουργίας
Και συ άγνωστε δολοφόνε ιδανικών και άλλων ‘κοινότοπων’ αξιών
Και συ που μιλάς με το δάκτυλο ορθωμένο σαν μαστίγιο
Και συ απατεώνα πνευματικών δοκιμασιών
Και συ βιασμένη αισιοδοξία που γερνάς
Και συ άρρυθμε χρόνε
Και συ νταή που υπογράφεις του άλλου τις σκέψεις
Αγαμίδια και συ παρία της ομορφιάς
Αγαμίδια στην τελική εσύ. που χαμήλωσες τα μάτια μόλις.

*ένα έργο του salvador dali και ο ίδιος που σαν σήμερα την έκανε.
**ακούγεται το kosmic blues της janis joplin
ΔΙΟΡΘΩΣΗ: το κείμενο ήθελα να αφιερώσω στον δημοσθένη που προχωράει και στον sal (για το ζόρι που τράβηξε με την κλοπή του κειμένου του!) για χαλάρωση! τώρα είδα το λάθος μου! μιας και το αφιέρωσα και στον μορφέα εκ παραδρομής, είναι και στους τρεις με χαμόγελο! (έφυγαν τα αλαμπουρνέζικα και ήρθε το μυαλό σούπα πάλι!)

Τα αλαμπουρνέζικα της Μάγιας

Κάνοντας γκάλοπ σε φίλους, κατάλαβα οτι κάποιοι bloggers (όχι όλοι!) βλέπουν στα κείμενα μου κάποιους κωδικούς html ανάμεσα στις λέξεις. είμαι έξαλλη και το blogger help είναι σαν τον ΟΑΕΔ σε καλή μέρα. ευγενικό με αδιέξοδες πόρτες. δεν μπορώ να βγάλω άκρη ούτε για να θέσω την προσωπική μου ερώτηση. απο σελίδα σε σελίδα με πετάει. το αποτέλεσμα, "ο εξορκιστής της μάγιας"! όχι, δεν είναι μυστικοί μου κωδικοί, σας διαβεβαιώ! σας γράφω για να σας παρακαλέσω, αν κάποιος έχει κάποια ιδέα ή site να μου προτείνει να μπω για να μπορέσω να βρω άκρη. έχω μια υπόνοια οτι φταίει το enter που πατάω...γι'αυτό , τώρα σας γράφω με μια ανάσα μπας και διαβαστεί χωρίς τα περίεργα. στο τελευταίο ποστ ήταν <--if ! SupportEmptyParas]--> <--[endif]--> αν έχετε δει άλλη παραλλαγή, μου το γράφετε σε σχόλιο μπας και βοηθήσει ΟΤΑΝ βρω κάποιον να μου λύσει το πρόβλημα? ευχαριστώ εκ των προτέρων...και φαντάσου οτι μπαίνω 2-3 φορές και κάνω διορθώσεις στο πώς πέφτουν οι παράγραφοι και οι παύσεις... κούνια που με κούναγε! έξαλλη έχω γίνει! ΓΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ! *ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ του PICASSO και είναι η απόγνωση μου μπρος την τεχνολογία **το τραγούδι είναι το "on the radio" της Regina Spector

Παιχνίδια Ποίησης...

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

Χρόνος είναι το φτηνό δωράκι

Που κάνει στην ιστορία

Η ιστορία μας

χρόνος όσα μας κρύβει ο φόβος

χρόνος είναι η ύπαρξη

δεν μας πιστεύει

εάν δεν βάλει τον δάκτυλον της

εις τον τύπον της σιγής μας

είναι

βράδυ ξεροβόρι

ούτε ταξί ούτε λεωφορείο

σε ποιάν ακριβώς στάση του χρόνου

μπροστά σε ποιάς αφετηρίας

τον καγχασμό;

Ξεροβόρι

να τρέμω από το κρύο

δίπλα μου εσύ

ίδιος με επιδείνωση καιρού

να με ρωτάς

αφού κρυώνεις τόσο

γιατί δεν φοράς τον εαυτό σου;

Κι εγώ με τέτοιο κρύο

πώς να γδυθώ να σου θυμίσω

ότι σ’τον είχα δώσει

αλλά κάπου τον έχασες

πώς ν’απογυμνωθώ να σ’το θυμίσω

αλλά έτσι πρέπει να δίνεται κανείς

στο ερώτημα τι είναι χρόνος

απογυμνωμένος ανέμελα, άφοβα

ανερυθρίαστα

όπως δένεται γυμνός ο θάνατος μας

στη φιλήδονη λήθη.

~*~

Το ΡΕΜΑΛΙ

Καταζητούμαι.

Διέρρηξα το βίο μου.

τι να έκανα,

μόνο με ξένα δεν τα έβγαζα πέρα

Είχα βλέπεις να τρέφω

εκείνο το ρεμάλι τον ψυχισμό.

Και τι βρήκα

Ένα δυό πρωινά, από λίγο το καθένα

σε φλυτζανάκι του καφέ να φανταστείς

δυό, τρία απογεύματα μέσα

Στο βιαστικό φέρετρο τους

Και σε ταπεράκι

αδιάβαστη, χωρίς ψαλμό, χωρίς θεό

η τέφρα μιας μεταιωμένης εκδρομής

σε κείνο το μαγευτικό ερημονήσι

μιας κοντινής υπόσχεσης σου.

Αυτά και ποιο το κέρδος;

Μόλις τα είδε ο κλεπταποδόχος

είπε

Τέτοια συνηθισμένα πράγματα

δεν αγοράζω.

Είμαι δύο ώρες τώρα και αντιγράφω ποιήματα του Pessoa, του Neruda, του Καβάφη, της Δημουλά, του Ρίτσου, του Hikmet, του Frost, του Milton, του Shakespeare. Όσο σκάλιζα κι αντέγραφα, θυμόμουν κι άλλους! τι να λέω τώρα… είμαι ζυγός. Με ταξιδεύουν πολλοί δημιουργοί, αγαπημένα ποιήματα πολλά. Δεν μπορώ να διαλέξω ούτε 2-3 ποιητές, ούτε 2-3 ποιήματα τους. Γι’αυτό αποφάσισα να σας παρουσιάσω εδώ δύο ανέκδοτα ποιήματα της Κικής Δημουλά που μόλις δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «η λέξη» οκτώβρης-δεκέμβρης 2007.

Είχα δεν είχα πάλι μπέρδεψα τους κανόνες του παιχνιδιού!

*τα ποιήματα διαβάζει η πανέμορφη Κική Δημουλά. **για τους πίνακες... 1ος : Porchie και 2ος Sedar Hizli.

Τα πολύχρωμα πυθάρια...

Οι πιο μεγάλες πράξεις αγάπης, γίνονται μηχανικά. Χωρίς επιλογή.
Προσφέρεις γιατί μόνο έτσι μπορείς. Οι πιο μεγάλες θυσίες γίνονται απ’αυτούς που δεν δέχονται την έννοια στο λεξιλόγιο της συμπεριφοράς τους. Και το πιο δυνατό χειροκρότημα είναι το σιωπηλό. Αυτό που δεν θα πάρεις ποτέ.
Πορευόμαστε παρέα όλοι. Κάποιοι ξεχωρίζουν αβίαστα. Λάμπουν ακόμη και άθελα τους. Νάσαι. ‘Αταίριαστο’ παιδί, απροσάρμοστη στα πρέπει, ‘προκλητική’ κόρη, ‘υπερβολική’ γυναίκα, σταράτη κι ‘επίφοβη’ φίλη, υπέροχα ανθρώπινη μάνα. Εσύ. Η δική μου μητέρα.
Γυναίκα. Που αναστέναξε και τρόμαξε τους άνδρες. Που αγαπήθηκε και αψήφησε ξύλινους κανόνες. Που λατρεύτηκε από τα παιδιά της. Και ζήλεψαν πολλοί που δεν την φτάνουν. Εσύ.
Επίπονο πρότυπο μου της ειλικρίνειας Πανέμορφο σύμβολο της γυναίκας Υπέροχο κράμα μαγκιάς κι ευαισθησίας Πολύχρωμη και αξιότιμη.
Θέλω να μαζέψω όλα τα δάκρυα και τις μετάνοιες σου για ό,τι δεν σε άφησαν να γίνεις, τα όνειρα που σκόρπισαν πριν τα κυνηγήσεις, τις απογοητεύσεις που δέχτηκες, τις απώλειες που σε γέμισαν ουλές. Να τα ζυγίσω με ακρίβεια κόντρα στα πολύχρωμα πιθάρια της ζωής σου πούναι γεμάτα με την γάργαρη φαντασία σου, το αχόρταγο μυαλό σου, τον έμφυτο ερωτισμό σου, τις σεβάσμιες πράξεις αγάπης που δώρισες, τα μονάκριβα εφόδια που μου έδωσες, τα πολύτιμα ‘αχ’ που χάρισες σε όποιον τυχερό σε πλησίασε.

Άνιση μέτρηση, Λενιώ…
τα χώρεσα όλα τα άσχημα σ’ένα πιθάρι στενό και το ακούμπησα δίπλα στ’άλλα, παράταιρο. Να το βλέπεις. Πόσο μικρό είναι το κρίμα. Χάνεται μες τα χρώματα σου, το νοιώθεις?
Από τα πολύχρωμα πιθάρια αναβλύζει μαγική μουσική και θέλω να χορέψω. Έναν χορό αφιερωμένο σε σένα. Έπειτα, ιδρωμένη και προνομιούχα, θα μπω σ’ένα πιθάρι και γω, το γέννημα θρέμμα σου. Και δεν θα πω ότι σου χρωστάω. Μόνο «σε ευχαριστώ» που με διάλεξες στην πιο θεία δημιουργία σου.
Γιατί ξέρω πολύ καλά πως κάθε χρώμα που με κάνει αυτό που είμαι, το διάλεξες εσύ με την πιο αριστουργηματική αρμονία.
...
υγ.Είναι η στιγμή που θέλω να το κάνω αυτό. τώρα. μετά απο ένα θάνατο αγαπημένου, μακρυά απο άλλους ελπίζω. τώρα. που είμαστε καλά. που καταλαβαίνω και καταλαβαίνεις. που έχουμε χρόνο να στάχω πει. αυτά τα λίγα απο τα υπέροχα που νοιώθω. *η πρώτη φωτογραφία είναι του -sel- απο το flickr.com. η δεύτερη απο το αρχείο μου - δεν θυμάμαι ποιού είναι, δυστυχώς. **το τραγούδι είναι το "Κόκκινο Κρασί" του Πέτρου Δουρδουμπάκη. το ακούω αισιόδοξο. Η δύση είναι η αρχή της βόλτας του ήλιου μέχρι να έρθει την επόμενη μέρα λαμπρότερος.

Καλοτάξιδη όμορφη γερόντισσα...

Η Σοφία μας έκλεισε τα μάτια της. ... Με πολλή συγκίνηση και αγάπη όλης μου της ζωής σε αποχαιρετώ σιωπηλά. ευχαριστώ. για. όλα. Η καρδιά μου θα σε συνοδέψει για λίγο μέχρι να χαμογελάσεις ήρεμα και να συνεχίσεις μόνη πια το ταξίδι σου. οι ουρανοί ήδη ανοίγουν τις αγκαλιές τους σήμερα τ'αστέρια θα χορεύουν που πια θα ξεκουραστείς. ο πόνος έσβησε. η μνήμη σου ποτέ. Καλή ξεκούραση φιάκιμου.

* η φωτογραφία είναι η αμοργός. της Σοφίας.

** ακούγεται το "Indian chanting" των Enigma

The bridge to spring...

Πρωινό τρίτης, φρέσκου έτους, 2008. βρίσκομαι ανάμεσα σε βρώμικα νερά αποχέτευσης, με το μυαλό σε κυκλαδίτικες θάλασσες. Μπαφιασμένη από την χρονοβόρα δουλειά διαχείρισης αλλά τις αισθήσεις σε εγρήγορση. Με 8 ημιτελείς πίνακες να με περιμένουν να τους μιλήσω. Σήμερα επιτέλους θα ζωγραφίσω πάλι. Θα βάλω την μουσική μου πολύ δυνατά στον άδειο, από παιδιά και ανάγκες, ολόδικο μου - για λίγες ώρες – χώρο και θα ταξιδέψω… και σκέφτομαι τι τυχερή που είμαι (φτου σκόρδα) που έχω αυτήν την διέξοδο, αυτό το πάσο για τα όμορφα που κανείς δεν μπορεί να μου απαγορέψει. Μπαίνουμε με τα μπούνια στον βαθύ χειμώνα. Και φαίνεται στα πρόσωπα, στην διάθεση, στις κουβέντες. Ας είναι. Ας μπούμε για να βγούμε τελικά. Εμένα το βλέμμα μου φτάνει στην άνοιξη. Αυτήν θα χρωματίσω...

"I only ask to be free. The butterflies are free..." Charles Dickens

*οι φωτογραφίες είναι των WisDoc και Betty Sue απο το Flickr.com **ακούγεται το "the sensual world" της Kate Bush

Του Γιάννη η γιορτή...

Οι ομοιοκαταληξίες δεν έχουν σημασία. Σπάνια

Υπάρχουν δύο δέντρα όμοια ίσα το ένα με το άλλο.

Σκέφτομαι και γράφω όπως τα λουλούδια που έχουν χρώμα

Αλλά με λιγότερη τελειότητα στον τρόπο εξήγησης μου

Γιατί μου λείπει η θεία απλότητα

Να είμαι όλος μόνο το εξωτερικό μου.

Κοιτάζω και δονούμαι,

Δονούμαι όπως το νερό που τρέχει όταν κατηφορίζει το έδαφος,

Κι η ποίηση μου είναι φυσική, όπως ο άνεμος όταν σηκώνεται.

Fernando Pessoa

(ως Alberto Caeiro) ... ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ αφιερωμένο στον φίλο μου Γιάννη Φιλιππίδη, ποιητή των λέξεων, ΖΩγράφο των σκέψεων, υπέροχο δημιουργό. ...και το δώρο μου είναι να μην τον βομβαρδίσω με ευχές σήμερα που θα γίνει της κακομοίρας λόγω εορτής. *η φωτογραφίες είναι των makednos και kempe_tamara απο το flickr.com **ακούγεται το "νάμαι καλά" της χάρις αλεξίου που νομίζω αρέσει και στους δυο μας... Χρόνια πολλά γιάννη μου!

Μοναδικές επαναλήψεις...

ήχοι, λέξεις, φράσεις, έννοιες.

αγκαλιάζω το κακοποιημένο βιβλίο

δανεικό απ’την βιβλιοθήκη της επανάληψης.

τίποτα δεν είναι μοναδικό στην θλίψη.

κανένας αναστεναγμός δεν είναι πρωτότυπος.

η ομορφιά ντύνεται σε χρώματα

που ξανά έχω δει σε άλλες ιστορίες.

Τι κοινότυπη που φαντάζει η ιδιαιτερότητα μου.

και γω να την υπερασπίζομαι

σε εξευτελισμένες σημασίες

που βαρέθηκαν να εξηγούνται.

πόσο μοιάζουν τα δάκρυα.

πασχίζω να ξεχωρίσω

κόκκους ομορφιάς σε νοτισμένη άμμο.

Δεν με φοβίζει ο χειμώνας

μόνο η επανάληψη του.

η αδιέξοδη δίνη που μονότονα εδραιώνεται

σε φρέσκα όνειρα,

μπας και σιωπήσω.

να μην τολμώ πια να ποθήσω.

Αντιστέκομαι

και ακούω γέλια σαρκασμού

που επιμένω να φαντάζομαι.

γραντζουνισμένα μάτια

στην θέα της πραγματικότητας.

χωρίς απόδειξη ελπίδας.

Κι όμως.

Αρνούμαι να φορέσω την στολή.

Είμαι γυμνή από καλούπι.

...

*η φωτογραφία είναι παλιά απο κάπου... δεν θυμάμαι!

**το τραγούδι είναι το "fool to cry" των Rolling Stones