Άρωμα καφέ...

Κάθομαι σ’ένα καφέ, στολισμένο και πάλι. Περνούν τα χρόνια και μ’αγγίζουν όλο και λιγότερο. Ζητάω έναν διπλό καφέ. Παρέα στην καρδιά μου. για τους άλλους - για σένα. Πιέζω την καφετιέρα. Θυμάμαι πόσο στύβομαι για να φτάσω σήμερα σε σένα εύμορφη… δίπλα η απόδειξη πιασμένη σε μια μινιατούρα αηβασίλη. Συρρίκνωση του πνεύματος των χριστουγέννων… μου χαμογελάει άτοπα. Και γω χαμογελάω. Σε άλλον τόπο. Κάπου που δεν δολοφονούνται παιδιά. Χρειάζομαι ζάχαρη. Υπόταση μοναξιάς. Γεμίζω το κουτάλι. Υπερβολή. Μόνο έτσι. Το κουτάλι εισχωρεί την γλύκα στον καφέ όσο αφοπλιστικά μπήκες εσύ. δυναμώνουμε για να μπορούμε τις αδυναμίες μας. Από πότε μ’ακούς? Σκληραίνουμε ελπίζοντας κάποιος να μπορεί να μας μαλακώσει. Ήταν τόσο παλιά? Ο δουλεμένος χρόνος μετατρέπει την ανατροπή σε λογική εξέλιξη. Εξωτερικά σχεδόν εντάσσομαι στους άτονους ρυθμούς τους. Μέσα, βρυχάται ένα απέραντο ναι, τρικυμία νωπών χρωμάτων… είχες σκεφτεί πόσο ταιριάζουν? Αιρετικό πρελούδιο… τρία ηχεία απλώνουν μελωδίες ανάμεσα στις κουβέντες. Καμιά φορά θέλω να κρυφτώ από τις απαιτήσεις των λέξεων… Απλώνεσαι καβουρδισμένος καθώς σε πίνω. καυτός χαϊδεύεις τον λαιμό μου. φωνητικές χορδές, ερωτική ανάσα που φυλάς με το θάρρος σου. Καπνίζω ακόμη. Βραχνή μαγεύομαι σε πολύχρωμες κάπνες. Κάτι να κάνω τα χέρια μου. το στόμα μου. το θέλω μου. Το άρωμα διαχέεται με επείγουσες νότες. Σημειώνω λέξεις και τα γράμματα σχηματίζουν ένα μονοπάτι μουσικό. Στο όνειρο ολοταχώς. ταξιδεύω…

*ακούγεται το "wild horses" των rolling stones με τους adam levine και alicia keys