Εισβολή μικροπολικών σε γιορτινό σοκάκι-
Επαίτες ξένων ζωτικών δημιουργιών-
Φθονερά τσιμπούρια ετερόφωτου βλέμματος.
Ξαφνική συρρίκνωση οξυγόνου-
Τα χρώματα τρέπονται σε σφαγή-
Οι νότες κρύβονται υποδερμικά
και η οργή ορθώνει την φωνή της πελώρια.
βιασμός ανήλικου ονείρου-
Το κορμί ξανά περίτεχνο κλουβί
και η πεισμωμένη καρδιά πεταρίζει…
πέρα δώθε σε ανεπαρκείς διαδρομές.
Το σκοτάδι, αγκάθινο σκέπασμα
γύρω από το στόμα. Ασφυκτικά.
Το φως, σε μια ρωγμή χρόνου επιμένει…
και περιμένει… και προσμένει…
!
*ακούγεται το "χρόνια σαν τριαντάφυλλα" του σταμάτη κραουνάκη με την εκπληκτική δάφνη μπερέλου σε στίχους μάνου ελευθερίου
22 comments:
μα δε σε προλαβαίνω.. είμαι και μέσα έξω.. μπήκα πριν κάνα 2ωρο.. είδα τη μιση ταμπέλα δεξια.. την έσωσα να την δω ολόκληρη.. κι εφυγα τρέχοντας.. με σκοπό να ξαναέλθω αργότερα..:):)
και νά'μαι.. το δεξιά είναι ολόκληρο.. και υπάρχη νέα ανάρτηση.. ουφ..:):)
δε μπορώ να αποφασίσω αν μου κάνουν σενάρια για κινούμενα σχέδια.. ή για ψυχεδεληκή φωτογράφιση..:):)
τόσο λίγες λέξεις τόσα πολλά χρώματα κι αρώματα..:):)
δε μπορώ να σχολιάσω απί της ουσίας.. το πιάνω από δω.. μου φέυγει απο κεί..:):)
δε πειράζ.. ας το καμαρώνω ως όλον..:):)
ξανακαλησπερούδια:):)
Δεν ξέρω αν αυτά που διαβάζω είναι ή όχι ποίηση, σου 'χω ξαναπεί όμως πως θα τα ξεχώριζα ανάμεσα σε πολλά, ανάμεσα σε δεκάδες, εκατοντάδες ή και παραπάνω.
Ιχνηλατείς τις λέξεις, επιλέγεις τα χρώματα, ποια θα βάλεις στη σκιά, ποια στο φως να ξεχωρίζουν, να λάμπουν σαν φωτιές ή σαν ξυράφια. Ματώνεις που και που είναι αλήθεια.. κι εσύ και οι άλλοι… αλλά όλα έχουν ένα τίμημα.
Mεσα μας κουβαλουμε τη νυχτα μας
με μικρες χαραυγες ..
κοιμιζουμε ανηλικα ονειρα που ποτε δεν μεγαλωνουν και τα κανακευουμε με σιωπες
που συχνα ειναι πιο δυνατες απο τις κραυγες..
κατα τα αλλα ...νυχτα ειναι θα περασει...
και θα σε βρει η μερα
"βασιλισσα μ' ενα χαρτινο στεμμα".
Εσυ ομως θα ξερεις πως οποτε θες δινεις μια
...και ξημερωνει!
-με καταλαβαινεις που σου μιλαω?:)
"Το σκοτάδι, αγκάθινο σκέπασμα
γύρω από το στόμα"
ναι...θαλασσα...
ναι...
και σαν ξημερωσει...
το περιτεχνο κλουβί...αιμορραγει πληγης πληγες...
με φθονερα τσιμπουρια να πινουν το βλέμμα ...πως να αντικρύσεις αυγη;
με ανηλικων ονειρων βιασμους
πως να κυλησει ελπιδα;
συρρίκνωση οξυγόνου και πως να μη πνιγεις στην αρνηση;
επαιτης γινεται η οργή και κραυγαζει εξοδο ηρωικη απο ελος κινουμενης αμμου που καταπίνει χρωματα και μουσικες άλλες....
και περιμενω
και προσμενω
ημιτελής πλέον....
θαλασσα αγριεμενη
μα θα περιμενω
και θα προσμενω πάντα
θάλασσα μου.....
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
πολλα πολλα αγριεμενη αλμυρα μου...
παρα πολλα ....
...βιασμός ανήλικου ονείρου.
γυρισα σπιτι μου,ξαραχνιασα,ειπα να αλλαξω και το χρωμα αλλα μπα..
σφαιρα στο βλεμμα μου τα λογια σου...
βιασμός ανήλικου ονείρου-
@κούλπα μου!
είναι που τον τελευταίο καιρό είχα ημι-έμπνευση
και έγραφα πιο σποραδικά.
τώρα που είμαι σε οργασμό δημιουργίας
ούτε γω δεν με προλαβαίνω!!!!
αχαχα
μην σε νοιάζει.
απλά λυπάμαι που πρόλαβες αυτήν την αγανάκτηση...
ήταν μια πολύ κακή μέρα χτες...
έπρεπε κάπως να την βγάλω απο μέσα μου...
ψυχεδέλεια ε?
έχουμε πλάκα τελικά...
λοιπόν ξέρεις γιατί σε γουστάρω?
γιατί γράφεις χαμογελαστά.
και αυτό που θες να πεις το περνάς.
όποιος κοιτάει πέρα απο το έξω, κατάλαβε.
σ'ευχαριστώ
για την παχιά ομίχλη τι λες?
καλημέρα!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
@γιάννη μου
βάλσαμο απο χτες είσαι.
ούτε γω ξέρω τι είναι
ξέρω μόνο την ανάγκη μου να είναι.
όπως εγώ, έτσι και αυτή η έκφραση.
κι επειδή δεν είσαι των πολλών λογιών
έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα τα λόγια σου.
σήμερα
ό,τι εγώ κουβάλησα μέσα μου χτες,
βγήκε στην ατμόσφαιρα.
είδες ομίχλη...?
γιαυτό ειμαστε οκ. το απέβαλλα!
ναι υπάρχει τίμημα...
και δεν κάνω αιτήσεις γκρίνιας.
αφήνομαι στις υποχρεώσεις
για να έχω και τα bonus!
και προχωράμε...
και γι'αυ΄το έχουμε τέτοια πολυχρωμία.
αλλοιώς, τι βαρετοί που θα είμασταν...
απαπα...
πολύχρωμη καλημέρα !!!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
@τάλισκερμου
και μόνο που επιτέλους νάσαι
ήδη καλύτερα είμαι.
ναι σε καταλαβαίνω.βέβαια.
ίσως κι αυτή η επιλογή
η απόλυτη τελικά ελευθερία που έχουμε
νάναι και το πιο αποπνιχτικό.
γιατι ξέρεις ότι την έχεις.
και πολλές φορές δεν την εξασκείς...
άλλωστε ό,τι μας συμβαίνει είναι γιατί το επιτρέπουμε να γίνει.
ΑΡΑ ΠΑΛΙ ΕΓΩ ΦΤΑΙΩΩ??????????????
αχ δεν μπορώ πάλι!
:)
σήμερα
στο βασίλειο της ομιχλείας
θα φορέσω το χάρτινο στεμμα μου
και θα διατάξω το πάχος της ομίχλης
τόσο ώστε κανείς να μην με αγγίζει.
και οι φωνές των άλλων,
όπως μου είπε ο γιάννης,
να μην με φτάνουν...
καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
υγ.απαγορεύεται να ξαναχαλάσει το λαπτόπι σου.
δεν την βγάζω με το στερητικό λέμε!
@μαρίνα μου
μετά την παλίρροια την χθεσινή
κάπως κουρασμένη αλλά ήρεμη
ξαναλέω ότι επιμένω...
προσμένω...
και το βλέμμα μου κανείς δεν θα το ρουφήξει.
κουφάλες.
είμαι καλύτερα.
αλλά ό,τι νοιώθουμε, μέρος μας είναι.
δεν τρομάζω απο τα άγρια.
μόνο το τίποτα με τρομάζει.
αυτό.
αγκαλιάζω κάθε κύμα.
πάμε άλλο ένα?
αντέχουμε.
ε?
μαρινάκι μου!
σευχαριστώ...
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
@αχ βρε κατερίνα μου...
αλήθεια δεν ήθελα να βρεθείς ΕΣΥ εδώ...
σε αυτήν την αγανάκτηση γαμότο...
έχεις χάσει τόσα μου χρώματα!
ήθελα να τυλιχτείς σε χαρές και όμορφες φωνές...
αλλά τις έχω.
η ασχήμια δεν μου πάει.
και τώρα που την ξέρασα
θα δεις!
και το χρώμα θα αλλάξεις
και το γέλιο θα βάλουμε στο podcast,ναι?
καλημέρα
φιλιά στον ζαμάν!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
υγ.είμαι καλύτερα λέμε! ναι, ναι.
...γι αυτό υπάρχουν πολλά χρώματα. Να ταιριάζουν με τις διαθέσεις μας...
Εχεις καταφέρει να κάνεις στιχάκια τά χρώματά σου
κι εγω μουντζουρώνομαι με τις λέξεις-χρώματα που μου ταιριάζουν σαν παιδί που δεν έχει μάνα να το μαλώσει...
Να είσαι περήφανη που ξεχωρίζεις συναισθήματα, που νιώθεις νότες, που ξεχωρίζεις το σκοτάδι απ΄το φως....
Ο ήλιος πάντα θα βγαίνει!!!
@αλεξάνδρα μου
όλα τα χρώματα ζω.
μόνο έτσι μπορώ νάχω αποχρώσεις.
και τι βαρετοί θα είμασταν αλλοιώς...
ούτε να μας φανταστώ...
μου άρεσε το άτακτο παιδί που μουντζουρώνεται!
υπάρχει πιο ατίθαση ανάσα απο την άτακτη?
σε γλυκοφιλώ και
σευχαριστώ που μου χαμογελάς!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Το φως περιμένει, αλλά εμείς επιμένουμε να κρατούμε πεισματικά κλειστή την πόρτα του μέσα μας. Δεν του επιτρέπουμε να μπει...
@λάκη μου καλημέρα
εγώ ποτέ δεν κλείνω την πόρτα.
αλλά κοίτα να δεις τι παθαίνω:
μπαίνει φως αλλά μπαίνει και το σκοτάδι!
κι όταν απλώνεται μέσα με κυριεύει.
αλλά το αφήνω, το έχω μάθει.
δεν αντιστέκομαι.
έτσι πιο εύκολα φεύγει πάλι.
άνιση μάχη άλλωστε!...
πιο πείσμα έχει απο το φως, τοχεις προσέξει?
καλημέρα
καλή εβδομάδα
χχχχχχχχχχχχ
Κι όμως, αυτή η νύχτα μένει. Για να οξύνει τις αισθήσεις. Τις αισθήσεις της ψυχής. Γιατί η ψυχή βλέπει καλύτερα στο σκοτάδι. Από αυτό εμπνέεται και σ' αυτό δημιουργεί. Όσο πολύχρωμο κι αν φαντάζει το αποτέλεσμα.
Φιλιά :)
..ξαναβγήκε έξω η νύχτα..
..όποιος τη νύχτα περπατεί..
..και να ταν μόνο αυτό..
να το ξαναπω.. σσσσσσσσ
η πατρίδα κοιμάται..
καληνύχτα μας:)
Για τον τρόπο που γράφεις θα συμφωνήσω με τον Γιάννη ...δεν νομίζω να υπάρχει άλλος που να μπορεί να σε μιμηθεί....
Για την ουσία του θέματος ......όσο η οργή ορθώνει την φωνή της πελώρια και το φως έστω και σε ρωγμή χρόνου μπορεί και επιμένει προσμένοντας , δεν σε φοβάμαι ... δεν με φοβάμαι ....δεν μας φοβάμαι .
Πάντα κάποια στιγμή η ρωγμή μεγαλώνει και το φως δραπετεύει ... εδώ θα είμαστε να σε διαβάσουμε και τότε :)
Καλό βράδυ κούκλα μου !!!
Φιλιά !!!
@ευαγγελία μου
δεν θα καταλαβαίναμε την δύναμη που έχει το φως
αν δεν βιώναμε το απόλυτο άγριο σκοτάδι.
δεν αποποιούμαι την σημασία του μαύρου.
είναι το χρώμα το πιο επικίνδυνο.
και αν εκεί η ψυχή ανθίζει
είναι γιατί πιο ώριμη απ'ό,τι μς απαρτίζει
ξέρει ότι η δύναμη έρχεται απο τα δύσκολα.
χάρηκα που σε βρήκα εδώ!
πολύχρωμη καλησπέρα!!!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
@κούλπα μου
αυτή η χειμέρια νάρκη άραγε...
πόσο θα κρατήσει?
μου στείλανε ένα ηχητικό ντοκουμέντο
απο μία φάση μπάτσων να σπάνε στο ξύλο 2 παιδιά
και ο κόσμος να αποδοκιμάζει
και δεν.αντεξα.να.τ'ακούσω.όλο.
και λέω τι θα πει αυτό?
αλλά είναι τόσα τελικά που δεν αντέχω...
έχω μια θλίψη με γεύση χολής.
σε φιλώ
χχχχχχχχχχχχχχ
@κρύε μου
ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ?!
σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για τα τόσο καλά σου λόγια.
πραγματικά.
όσο για το επόμενο λαμπερό 'τότε'
έσκασε την κορφή του την στιγμή που εξέφρασα ό,τι ένοιωθα.
απο κει και πέρα
the only way is up!
όχι θα μας σκάσουν!
χα!
ούτε γω (μας) φοβάμαι.
αλλά...
...τους ανεγκέφαλους όλων των πλευρών και ιδιοτήτων ναι.
λες και σπρώχνονται ποιός είναι ο χειρότερος
μπάτσοι και αναρχικοί
κράτος κι αντι-ανθρωπιστές.
α ί σ χ ο ς.
τα τελευταία χρόνια
ντρέπομαι να λέω ελληνίδα.
μικρή δεν είχα καταλάβει...
τι σου λέω τώρα...
καλό σου βράδυ
χχχχχχχχχχχχχχχ
Πόσο μεγάλος γίγαντας
έγινα...χθές ακόμα.
Όταν τα λόγια αλονών
ξανάβαλα στο στόμα....
Πόσο μεγάλη η ...χάρη του
που μούδωσε πιστόλι.
Να βγαίνω και να σκιάζεται
εμέ η φύση όλη..
Πόσο μεγάλη η πληγή
στο...κράτος του δικαίου
ψυχοραγούν οι υπουργοί,
γίνονται... απολύσεις,
σφαδάζει ο πρωθυπουργός
πεύτουνε ...κυβερνήσεις...
Καλημέρα καλή μου, σού έλειψα;
Post a Comment