Αχ θάλασσα μου σκοτεινή...

βγήκα χτές το βράδυ. κάθε βράδυ βγαίνω. δεν μπορώ να κάτσω σπίτι. ήπια δύο ποτά. δεν ήθελα άλλο, όχι έτσι. ήταν νομίζω πανσέληνος. είδα το ολόγιομο φεγάρι ξαφνικά. το αγνάντεψα να με συνεπάρει λίγο απο το σφίξιμο που νοιώθω τόσες μέρες. γαλήνεψα στιγμιαία. λίγη ομορφιά κύλησε μες το αίμα μου. γύρισα σπίτι. έβγαλα τον σκύλο μου. και το είδα πάλι. εκεί. αγέρωχο. φωτεινό. πολύ μακριά για να νοιάζεται για την καταστροφή μας. όμορφο. πήρα τα κλειδιά, μπήκα στο αυτοκίνητο κι έφυγα για το μόνο μέρος που ξέρω οτι δεν φτάνει η φωτιά: την θάλασσα. ελεύθερη γιατί το αποφάσισα μόνη. και πήγα . μες απ'την αθήνα για να μην δω μαύρο πράσινο. έφτασα σε μια παραλία που την μέρα ίσως δεν θα ανεχόμουν να καθήσω, όμως χτες το βράδυ ήταν καλλονή με την σελήνη παρέα. ασφυκτιώ μέσα σε τόση απελπισία. έχει σβηστεί τόση ομορφιά και αγνότητα αυτές τις μέρες. δεν βρίσκω νηνεμία πουθενά. άδειασα απότομα. έπρεπε κάπως να με συνεφέρω, να τηρήσω ελάχιστα την υπόσχεση μου οτι θα φέρω την δύναμη που ένοιωσα στην θάλασσα των κυκλάδων εδώ στο χάος. και χρειάζεται η πνοή αυτή περισσότερο απο πριν. χρόνια έχω να κάνω κάτι έτσι παρορμητικά. κάθησα για λίγο, έστριψα ένα τσιγάρο με το φως του φεγγαριού και το ρούφηξα, εκεί στην έρημη παραλία. ξάπλωσα στην νωτισμένη άμμο χωρίς καθόλου να νοιάζομαι. άκουγα μόνο την ανάσα μου την χτυπημένη, την μοναχική. αναρωτιέσαι τι έκανα μετά? ναι, το έκανα. έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα στην θάλασσα μου. κολύμπησα με το φεγγάρι και σκέψεις ταξιδιάρικες, θυμήθηκα λαχτάρες ερωτικές, ένοιωσα το κορμί μου να ζητάει. έρωτας, η μόνη δύναμη γαμώ την θλίψη μου. κρύα η νυχτερινή θάλασσα, τα χρώματα μέσα απ'τις αισθήσεις με αγκάλιασαν για λίγο. μακροβούτι σκοτεινό αλλά γλυκό σαν γαμήσι, αργό και δυνατό μαζι. ένοιωσα για μια στιγμή ενοχή που μπορώ να νοιώσω όμορφα μέσα σε τόση οδύνη...αλλά ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη μου. για να αντέξω. πρέπει να αντέξουμε ότι αφήσαμε να συμβεί. γιατί θάρθουν χειρότερα πολύ. δεν είδαμε ακόμη τίποτα φοβάμαι... λιγοστεύουν όλα. σε μια στιγμή ο θάνατος αναιρεί υπάρξεις και ό,τι γύρω μας αγαπήσαμε. δεν θέλω να κάτσω στωικά να κοιτάω την κατάντια μας. θέλω να αρπάξω τώρα περισσότερο απο ποτέ κάθε στιγμή ευτυχίας που θα μου κλείσει το μάτι. η πραγματικότητα μόλις έγινε κάδος σκουπιδιών. θέλω να ανασάνω όσο προλάβω αμόλυντο αέρα και αλμύρα. να ευχαριστηθώ την γεύση κορμιού που να ποθώ, να κοιμηθώ πολλές νύχτες πάλι με χαμόγελο στα μουδιασμένα χείλη. η ζωή είναι πολύ μικρή έτσι όπως πάμε. είναι όμως και πολύ μεγάλη για να αντέξουμε τέτοιο όλεθρο. αρνούμαι να κάτσω με τα χέρια στις τσέπες απλά να κλαίω τα χαμένα. γιατί έπονται μύρια...έτσι ξέρω να αντιδρώ. βαρέθηκα που είμαι τόσο ασήμαντη σε αυτή την κολοχώρα. δεν θέλω να ξέρω. τον μικρόκοσμο μου θα ομορφήνω σαν μακέτα. εκεί φτάνω. έχω κάποιο έλεγχο.