Logbook πολυτελούς φυγής...(2η μέρα)

ΣΑΒΒΑΤΟ Είμαι μακρυά απ'όλα τώρα και μ'αρέσει. Χόρτασα την μοναξιά μου, τον ύπνο μου απλωμένη σε διπλό κρεββάτι, τα όνειρα μου φανερά να χορεύουν στο δωμάτιο όπου δεν υπήρχε άλλος. Σπονδυλωτές οι σκέψεις μου.και όσο πιο απαγορευμένες, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία νοιώθω που μπορώ με το μυαλό να πηγαίνω όπου θέλω, να θυμώνω στα άδικα που μούκατσαν χωρίς να τα υπομένω στωικά, να εξοργίζομαι ανεξέλεγκτα χωρίς για λίγο να νοιώθω συμπόνοια, να κάνω κομμάτια τις αμπελοσοφίες κάποιων γύρω μου που τίποτα δεν έχουν ζήσει, να φαντάζομαι εμάς μαζί σε κάποιο σημείο του κόσμου χωρίς ρολόι, χωρίς λόγια. Όσο μεγαλύτερη πίεση υφίσταμαι στην εξωτερική μου ζωή, τόσο μεγαλύτερο καταφύγιο έχει γίνει το μυαλό μου, που παραμένει ατίθασο και ατρόμητο. Δεν με τρομάζουν οι κακές σκέψεις, ποτέ δεν έντυνα τ'αρνητικά. η θλίψη είναι πιο άξιος αντίπαλος. Έρχεται εύκολα και σε παρασέρνει. καμιά φορά με ασήμαντες αφορμές. χωρίς προειδοποίηση. 2η μέρα ξενοιασιάς. χάρη στους γονείς, στην αλλαγή , στην μοναξιά, στις ανέμελες φάτσες διακοπών, μια μέρα χωρίς πραγματικότητα. για λίγο φλέρταρα πως τίποτα δεν μου συμβαίνει. τα ανθρωπάκια μου έπαιζαν χαρούμενα στο νερό και γω να έχω να σκεφτώ μόνο αν θα μπω, μήπως να κάτσω λίγο στην σκιά, θα μπορέσω να στρίψω τσιγάρο στον αέρα. ωραίες απορίες, εύκολες. κοιτούσα γύρω μου όλους αυτούς με μηδέν μυαλό και μηδέν ανησυχία και για λίγο μούκανε καλό. δεν υπάρχει μιζέρια, δυσκολία, στεναχώρια εδώ.όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην εικόνα. τι εύκολα...τι ψεύτικα... χάθηκα στις βουτιές και μετά ξάπλωσα και άκουγα την μουσική, ανέμελη κι αυτή. ήπια κι ένα ποτό. με τους ελαφρόμυαλους και για λίγο έγινα και γω. χρώματα πολλά. η δύση που έριχνε τα πορτοκαλί της στα κύματα της θάλασσας,-σήμερα πιο σκούρη μπλέ,το λάδι πάνω στο δέρμα μου που αντανακλούσε τον ήλιο, το δροσερό διαφανές απο τα παγάκια και το λεμόνι που ρούφηξα στο τέλος. στην υγειά μας...