Φτύστε με!

Θα ξεκινήσω ανάποδα.

Έπεσα για ύπνο γύρω στις 4 που γυρίσαμε από μια βραδιά με ωραίες μουσικές, αβίαστες κουβέντες και δροσερό αλκοόλ. ελλάδα-καλοκαίρι-αύγουστος.

Ξάπλωσα με τα χέρια διάπλατα στο κρεβάτι και…ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΑ! Κυριολεκτώ!

Πώς είναι η ethnic μουσική που σου χαϊδεύει απαλά τις σκέψεις και χάνεσαι σε νιρβάνα? Έτσι νοιώθω συνέχεια. Από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο νησί, με ιλιγγιώδη ταχύτητα νοιώθω την ευτυχία. Τ’άφησα ΟΛΑ πίσω μου χωρίς καμία προσπάθεια. Σαν μόνα τους να μείναν πίσω να μου κουνούν το μαντήλι.

Το σπίτι γεμίζει χαρούμενους, πρόγραμμα κανένα, τα παιδιά παίζουν με τους φίλους τους, άγχη και αγωνίες μου χτυπάνε ξένα στο αυτί. Δεν το φανταζόμουν φεύγοντας πόσο ανάγκη το είχα! Ούτε πόσο εύκολα θα ξανάβρισκα την χαρά σε ό,τι βλέπω, ό,τι κάνω, ό,τι με ακουμπάει.

Η θάλασσα μου μια πελώρια όαση. Η αγκαλιά που ζητούσα. Ο ήλιος μια απέραντη ενέργεια. Οι μπαταρίες μου γεμίζουν. Οι φίλοι, παλιοί και καινούργιοι, αντανακλούν την ιλαρότητα που μ’έχει κυριεύσει. Γελάω τόσο που ξαφνιάζομαι τι αβίαστα μου βγαίνει. Τα χρόνια, οι γραμμές, οι πιέσεις και ό,τι μούπνιγε την ψυχή, πολύ ευγενικά αποσύρθηκαν. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και ρυθμικά. Το νοιώθω. Είμαι γεμάτη. Τίποτα δεν μου λείπει. Το ψιθυρίζω μην το γκαντεμιάσω! Η έμπνευση μου ξεχειλίζει πάλι και ζωγραφίζω σαν να παίζω μουσική. Τα χρώματα εδώ είναι εκτυφλωτικά, το χέρι μου χορεύει στο χαρτί, το μυαλουδάκι μου σε έκσταση.

Ζω την κάθε στιγμή με απόλυτη επίγνωση του δώρου αυτού. Πίνω τον πρωινό μου καφέ στην βεράντα, βλέποντας τα πλοία να μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι. Σκέφτομαι πόσοι χαρούμενοι κατεβαίνουν και γεμίζουν αισιοδοξία το νησί, σαν εμένα. Αλλιώς χορεύουν τα δέντρα στον άνεμο εδώ. Όχι κουρασμένα όπως στην Αθήνα. Όπως ήμουν και γω. Άκουγα εχτές το κύμα απαλά να σκάει στην άμμο και ήταν η πιο μελωδική νότα που έχω ακούσει εδώ και καιρό.

Έχω μεθύσει με την δύναμη της ομορφιάς να επισκιάσει καθετί άσχημο...

Ναι. Ξέρω.

Το μυαλό μου,

η ψυχή μου,

η καρδιά μου,

ΕΓΩ το μπορώ και το κάνω.

Αποτυπώνω λοιπόν εδώ αυτό το αριστούργημα της ψυχής μου για να μείνει για πάντα και να βγάζει την γλώσσα σε ό,τι και όποιον –στο παρελθόν και στο μέλλον- με λυγάνε.

Δεν σπάω.

Ανθίζω πιο όμορφα.

Και χαμογελάω, μου πάει!

κλείνω το μάτι στους συνήθεις ύποπτους οπτιμιστές που κάνουν βόλτα εδώ. Ξέρετε ποιοι είστε, ευχαριστώ για τις σκέψεις, ανταποδίδω χίλιες! χ