Αντίο .

Το τελευταίο. ένας μήνας στο νοσοκομείο τελείωσε σήμερα. μπήκε με μια απλή λοίμωξη. επιδεινώθηκε, αποδυναμώθηκε ο οργανισμός απο λάθος αντιβιώσεις και άρπαξε το τρομερό μικρόβιο της εντατικής που απο το 1952 δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. τέλος. θείος μου. της αδελφικής μου ξαδέλφης πατέρας. τέλος. 17 ιουλίου έκανε διακοπές. τώρα δεν είναι πια εδώ. έφυγε για το άλλο ταξίδι, το μεγάλο. έτσι. ξαφνικά. αυτός ο πόνος του θανάτου. πόσο ολοκληρωτικός. κάνει τα άλλα να φαντάζουν παιδικά. η οδύνη στα μάτια, τα καυτά δάκρυα, η φωνή που αλλάζει η χροιά της. όλα έχουν μια άλλη απόχρωση. τίποτα δεν χωράει μαζί με τέτοιες στιγμές. ο χρόνος έχει άλλο ρυθμό. οι κουβέντες λυτρωτικές. αναμνήσεις, διαδικαστικά, περιλήψεις των τελευταίων ημερών, οι υποψίες, η ανακούφιση αν δεν πόνεσε, τα γαμημένα "αν" που πάντα πέφτουμε στην παγίδα ενώ ξέρουμε οτι τίποτα πια δεν αλλάζει. και κάθε τόσο η άρνηση. δεν τον πιστεύουμε εύκολα τον θάνατο. δεν χωράει στην ζωή. δεν τον καταννοούμε. είναι πιο μεγάλος, πιο δυνατός, παντοτινός όπως η ζωή δεν μπορεί νάναι. λες θ'ανοίξει τώρα την πόρτα και θα μπει. το ελπίζεις σχεδόν. μα την επόμενη στιγμή, πάλι ξέρεις. και το χειρότερο. ο πόνος των άλλων. αυτών που αγαπάω. που δεν μπορω να απαλύνω τίποτα απο το σκίσιμο που νοιώθουν. είμαι εκεί και δεν μπορω καθόλου να πάρω την οδύνη απο μέσα τους. τον δικό μου πόνο, τον γνωρίζω. αλλά η αδυναμία να κάνω κάτι όταν κάποιος που αγαπάω πονάει, αυτό με ξεπερνάει. και αύριο θάναι δύσκολα. μεθαύριο η κηδεία. και μετά η υπόλοιπη ζωή. αλλοιώτικη. κουράγιο εύχομαι. να μαλακώσει ο πόνος. και καλό ταξίδι σε σένα.