Υπεύθυνα παιδιά

My Sky

The sky is such a deep, calm blue.

Around me

People walk

Like machines,

Their heads bent low.

I am the only person

Who breaks this rhythm

Who looks up at the sky.

So

In a way

It’s

My sky.

Lyndal Roper 13 years old (circa 1974)

Αυτό το ποίημα πάντα με άγγιζε. η αθωότητα της ηλικίας, η δύναμη του παιδιού που όλα τα μπορεί, η υπόνοια του κόσμου τον οποίο βλέπει οτι την περιμένει...το κοριτσάκι αυτό τώρα θάναι γύρω στα 45. πως νάναι σήμερα που ανήκει στους "μεγάλους"? διατηρεί τον τσαμπουκά του ρομαντισμού ή βολεύτηκε στην νόρμα που της υποδείξανε?

τελικά το πιο επικίνδυνο είναι να ξεχνάς. μόνο αν ΖΕΙ το παιδί μέσα μας και στον τρόπο σκέψης μας, γινόμαστε σωστοί "μεγάλοι". αλλοιώς γινόμαστε μεγάλοι μαλάκες. απλά. συνέχεια κάνω αναφορές στα συναισθήματα μου και τις σκέψεις μου όταν ήμουν μικρή σε κάθετι που γίνεται με τα κοριτσάκια μου. ελπίζω έτσι να είμαι πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, πιο σοφή. λίγο.

πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις, να σκληρύνεις, να κοιτάς απ'την άλλη όταν σε βαραίνουν σκοτούρες. αλλά μόνο επαναστατώντας στην βατή κατεύθυνση που σε ωθούν γίνεσαι άνθρωπος. αλλοιώς, εμπρηστής, πολιτικός, μεγαλοεπιχειρηματίας, δολοφόνος, αδιάφορος.

μην κλείνεις τα παράθυρα, τις πόρτες, τα μάτια. ξέρω, έχει ασφάλεια μέσα στον μικρόκοσμο σου. θαλπωρή. αλλά έξω είναι η ζωή. ζωηρή, απρόβλεπτη, δύσκολη, ατίθαση και πανέμορφη. αλλά πρέπει να κοιτάς. αγνά και αχόρταγα. να επιτρέπεις τα όμορφα. να αποτρέπεις την κατρακύλα. να μην φοβάσαι την διαφορά. να ζεις.

cos in ALL ways, it's your life.

Ανοίγω τα χέρια και αγκαλιάζω τον ουρανό. ξαπλωμένη στην επιφάνεια της θάλασσας. καλημέρα...