...Τυχαίο?

ΕΙΝΑΙ "ΤΥΧΑΙΟ" ΟΤΙ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ, Ο ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ? κανένα κανάλι δεν έδειξε τίποτα μέχρι τις 8:30 που ο κόσμος άρχισε να σπάει στο σύνταγμα. Και μου λές μετά οτι μετράμε...

Υπάρχουν και κάποιοι που ευθύνονται για ό,τι λίγο καλό έγινε αυτές τις μέρες...

Διαβάστε το παρακάτω. το δανείστηκα απο το blog της αναδάσωσης http://www.anadasosi.blogspot.com/. συγκλονιστικό κείμενο. Ο αποστολέας του email είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης, και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του. >> 21/8/2007>>

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη.

Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας. Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.

Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν.

Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.

Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ. Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου... Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι... Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΗς ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ http://www.angeliki.blogspot.com/ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΠΑΛΙ:

Τα παρακάτω στοιχεία επικοινωνίας τα δημοσιευουμε για να μπορεί όποιος θέλει να βοηθήσει. Οι ανάγκες δεν περιορίζονται μόνο στα αγαθά πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, φάρμακα και λοιπά είδη), αλλά και στη διανομή και τη διαχείριση.

Ακομα κι αν δεν μπορείτε να μεταβείτε σε άλλο τόπο, μπορείτε να βοηθήσετε ακόμα και από το Δήμο σας. Βρείτε χρήσιμα τηλέφωνα, ποια οργανωση είναι πού, τι ανάγκες υπάρχουν και ενημερώστε το Post ώστε να δώσουμε ότι μπορούμε στους συνανθρώπους μας.

Παρακαλώ σε αυτό το post ας μην γεμίσουμε με σχόλια άσχετα του τίτλου. Οι πληροφορίες είναι πιό σημαντικές από την εκτόνωση. Λοιπόν:

Τι χρειάζονται:

ΤΡΟΦΙΜΑ

Κυρίως: Νερό - Ζάχαρη -Γάλα Εβαπορέ - Ρύζι - Αλεύρι - Μακαρόνια - Κονσέρβες (σε ΟΛΑ τα σουπερμάρκετ και λοιπά καταστήματα διατροφής)

ΦΑΡΜΑΚΑ

Οινόπνευμα - Αντισηπτικά - Αντιυπερτασικά - Αντιλιπιδαιμικά - Ιώδιο - Κρέμες για εγκαύματα - Γάζες - Επίδεσμους (διαθέσιμα σε ΟΛΑ τα φαρμακεία)

ΔΙΑΜΟΝΗ

Σκηνές - Κρεββάτια - Σεντόνια - Κουβέρτες - Ρουχισμός -Containers για διαμονή - Στρώματα - σκέυη (σε καλή κατάσταση)

ΑΣΦΑΛΗ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και παιδιά που τα παιχνίδια τους κάηκαν μαζί με τα σπίτια τους.

Για προσφορά βοήθειας ΓΕΝΙΚΑ

Τηλεφωνικό κέντρο Νομαρχίας Αθηνών 210 6991100 Γραφείο Πολιτικής Προστασίας 2106984940 kai -950. Για βοήθεια στον Νομό Ηλείας ΚΕΠ: 26210 34840 Νομαρχία : ΠΡΟΝΟΙΑ 2621022378 ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ 2621034026+26335 Για βοήθεια στον Νομό ΑΡΚΑΔΙΑΣ Νομαρχία Αρκαδίας 27910 222246 και 59 Δήμος Μεγαλόπολης 27910 22265 -- 27910 24542 φαξ κινητό Δημάρχου 6944 719571 Μπούρας Παναγιώτης Δήμος Σαλαισίας (έχει πληγεί περισσότερο) 27910 61202 ---- 27910 61737 φαξ ---- κινητό Δημάρχου 6978 449660 Φουσέκης Ιωάννης Γενική Διεύθντρια κα Καπόγιαννη 27910 230374, 230001

Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Ευβοιας

http://www.naevias.gr/ και http://www.naevias.gr/?q=contact

ΕΝΩΣΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΩΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΕΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ Μεσογείων 15115 26 Αθήνα τηλ.: 210 7468700fax: 210 7796016

Θεσσαλονίκη Δήμος: (2310) 375.200 (30 γραμμές) & municipality@thessalonikicity.gr, www.envdimosthes.gr/default.html (Τμήμα Περιβάλλοντος).

Νομαρχία http://www.nath.gr/contact_phones.cfm

Εθελοντικές οργανώσεις που δρουν προς το παρόν στις περιοχές, υπό την εκάστοτε Νομαρχία. Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός Πρόνοια : 210 3604678 Νοσηλευτικό : 210 3613565 (για όποιον έχει ειδικές γνώσεις)

ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΑΣΤΡΟΥΣ 111 ΣΤΟΝ ΚΟΛΩΝΟ. ΥΠΕΥΘΥΝΗ Η ΚΥΡΙΑ ΣΠΑΤΟΥΛΑ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ 210 5142309 210 5148 629.

Ερυθρός Σταυρός Θεσσαλονίκης (στην είσοδο του λιμανιού). Kουντουριώτη & Βότση γωνία. Tηλ. 2310 531533-4-5-6 . Η αποθήκη είναι στη Βότση η οποία είναι μονόδρομος προς την Κουντουριώτη, δηλαδή με το αυτοκίνητο δεν μπορείτε να μπείτε στο μονόδρομο. Θα μπείτε από το προηγούμενο στενό για το parking και θα πάρετε τη Βότση προς την Κουντουριώτη. Ώρες λειτουργίας 8 π.μ. - 8 μ.μ.Υπεύθυνη η Δ/ντρια κα. Εμοχίδου

Γιατροί του Κόσμου (προς το παρόν είναι στη Μεσσηνία)

210 3213150 «Έλληνες ενεργοί πολίτες» : Το Σάββατο 1-9-2007, συγκέντρωση ανθρωπιστική βοήθεια για τους πυρόπληκτους των πρόσφατων πυρκαγιών, στην πλατεία του σταθμού μετρό Αγίου Αντωνίου, στο Περιστέρι, από τις 10 το πρωί έως τις 9 το βράδυ. Πληροφορίες: 210-5722034, 697- 2259600, e-mail: stathisd@otenet.gr

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ: 210-9221160 ---: 210-9221163 φαξ eMail: ekklisi@ecumenica.net ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ: Κολοκυνθούς και Λεωνίδου 34, Αθήνα -- 210 5203031 ---- φαξ 210 5203941.

Πρωτοβουλία από το Θέατρο ΡΟΕΣ: Συγκεντρώνονται είδη έκτακτης ανάγκης τα οποία θα αποσταλλούν σε πληγεντες νομούς με ίδια μέσα: Ιάκχου 16, Γκάζι, 2103474312 - 2103479426 - 6944455915 -6944143353 - 6932671347. ____________ ΚΕΠ: 1564 & Αριθμός Επικοινωνίας πυρόπληκτων: 1555

και μην ξεχνάμε τα αυτονόητα: 199 Πυροσβεστική Υπηρεσία.

Ας κάνει ο καθένας αυτό που μπορεί.

καλό βράδυ, όσο γίνεται.

Αχ θάλασσα μου σκοτεινή...

βγήκα χτές το βράδυ. κάθε βράδυ βγαίνω. δεν μπορώ να κάτσω σπίτι. ήπια δύο ποτά. δεν ήθελα άλλο, όχι έτσι. ήταν νομίζω πανσέληνος. είδα το ολόγιομο φεγάρι ξαφνικά. το αγνάντεψα να με συνεπάρει λίγο απο το σφίξιμο που νοιώθω τόσες μέρες. γαλήνεψα στιγμιαία. λίγη ομορφιά κύλησε μες το αίμα μου. γύρισα σπίτι. έβγαλα τον σκύλο μου. και το είδα πάλι. εκεί. αγέρωχο. φωτεινό. πολύ μακριά για να νοιάζεται για την καταστροφή μας. όμορφο. πήρα τα κλειδιά, μπήκα στο αυτοκίνητο κι έφυγα για το μόνο μέρος που ξέρω οτι δεν φτάνει η φωτιά: την θάλασσα. ελεύθερη γιατί το αποφάσισα μόνη. και πήγα . μες απ'την αθήνα για να μην δω μαύρο πράσινο. έφτασα σε μια παραλία που την μέρα ίσως δεν θα ανεχόμουν να καθήσω, όμως χτες το βράδυ ήταν καλλονή με την σελήνη παρέα. ασφυκτιώ μέσα σε τόση απελπισία. έχει σβηστεί τόση ομορφιά και αγνότητα αυτές τις μέρες. δεν βρίσκω νηνεμία πουθενά. άδειασα απότομα. έπρεπε κάπως να με συνεφέρω, να τηρήσω ελάχιστα την υπόσχεση μου οτι θα φέρω την δύναμη που ένοιωσα στην θάλασσα των κυκλάδων εδώ στο χάος. και χρειάζεται η πνοή αυτή περισσότερο απο πριν. χρόνια έχω να κάνω κάτι έτσι παρορμητικά. κάθησα για λίγο, έστριψα ένα τσιγάρο με το φως του φεγγαριού και το ρούφηξα, εκεί στην έρημη παραλία. ξάπλωσα στην νωτισμένη άμμο χωρίς καθόλου να νοιάζομαι. άκουγα μόνο την ανάσα μου την χτυπημένη, την μοναχική. αναρωτιέσαι τι έκανα μετά? ναι, το έκανα. έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα στην θάλασσα μου. κολύμπησα με το φεγγάρι και σκέψεις ταξιδιάρικες, θυμήθηκα λαχτάρες ερωτικές, ένοιωσα το κορμί μου να ζητάει. έρωτας, η μόνη δύναμη γαμώ την θλίψη μου. κρύα η νυχτερινή θάλασσα, τα χρώματα μέσα απ'τις αισθήσεις με αγκάλιασαν για λίγο. μακροβούτι σκοτεινό αλλά γλυκό σαν γαμήσι, αργό και δυνατό μαζι. ένοιωσα για μια στιγμή ενοχή που μπορώ να νοιώσω όμορφα μέσα σε τόση οδύνη...αλλά ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη μου. για να αντέξω. πρέπει να αντέξουμε ότι αφήσαμε να συμβεί. γιατί θάρθουν χειρότερα πολύ. δεν είδαμε ακόμη τίποτα φοβάμαι... λιγοστεύουν όλα. σε μια στιγμή ο θάνατος αναιρεί υπάρξεις και ό,τι γύρω μας αγαπήσαμε. δεν θέλω να κάτσω στωικά να κοιτάω την κατάντια μας. θέλω να αρπάξω τώρα περισσότερο απο ποτέ κάθε στιγμή ευτυχίας που θα μου κλείσει το μάτι. η πραγματικότητα μόλις έγινε κάδος σκουπιδιών. θέλω να ανασάνω όσο προλάβω αμόλυντο αέρα και αλμύρα. να ευχαριστηθώ την γεύση κορμιού που να ποθώ, να κοιμηθώ πολλές νύχτες πάλι με χαμόγελο στα μουδιασμένα χείλη. η ζωή είναι πολύ μικρή έτσι όπως πάμε. είναι όμως και πολύ μεγάλη για να αντέξουμε τέτοιο όλεθρο. αρνούμαι να κάτσω με τα χέρια στις τσέπες απλά να κλαίω τα χαμένα. γιατί έπονται μύρια...έτσι ξέρω να αντιδρώ. βαρέθηκα που είμαι τόσο ασήμαντη σε αυτή την κολοχώρα. δεν θέλω να ξέρω. τον μικρόκοσμο μου θα ομορφήνω σαν μακέτα. εκεί φτάνω. έχω κάποιο έλεγχο.

BRAIN STORMING! για την κόκκινη κουκίδα του πλανήτη που πεθαίνει.

Νοιώθω την απόγνωση της φύσης. Εχει σηκώσει τα χέρια ψηλά με μας πούχει μπλέξει. ζούμε την απελπισία. Είναι γνωστό οτι κάποιοι απο μας νοιαζόμαστε και θρηνούμε και εξοργιζόμαστε. δεν θέλω να επαναλάβω λόγια. η φωτιά της πάρνηθας πρώτη άνοιξε την πληγή και δεν λέει να κλείσει. έχει τώρα μολυνθεί... Η http://www.anadasosi.blogspot.com/λέει να φοράμε μαύρα, οι "Κίνημα Απελπισμένων Πολιτών" λένε να ρίξουμε στάχτη αντί για ψήφο στον φάκελο του αίσχους. Εγώ για την ώρα δεν μπορώ να διανοηθώ να πάω να δώσω τον χρόνο μου για κανέναν μαλάκα πια. αλλά σίγουρα υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος να νοιώσουν όλοι αυτοί οι δολοφόνοι πόνο, απελπισία, και ανασφάλεια όπως εμείς. να τους δώσουμε πλέον την μούτζα που τους αξίζει. η σιωπηλή διαμαρτυρία στο σύνταγμα κάτι μου θυμίζει... δεν είδα να άλλαξε κάτι δυστυχώς...Ποιός είναι ο τρόπος γαμότο? Ρίξτε ιδέες. Στην δεξιά πλευρά του blog έχω βάλει τις δύο πρώτες απαντήσεις απο δώ. γράψτε τις απόψεις σας ΕΔΩ σε σχόλιο και βοηθήστε να τους δείξουμε την θέση τους. εγώ θα διαλέξω το πιο ακραίο. έχω σιχαθεί πια. ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩς ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΤΟ POLL ΤΟΥ BLOGGER. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΦΟΥ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙΣ. ΑΡΑ ΘΑ ΜΑΖΕΨΩ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΔΩ (ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ) ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΣΤΗΣΩ POLL ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 10/9 ΩΣ ΤΙΣ 16/9.

Διαδώστε αυτά τα παρακάτω...

ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ. ΓΙΑΤΙ;

ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα. Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα. Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

http://www.anadasosi.blogspot.com/ p.s.το διαδίδω αλλά θεωρώ την σιωπηλή διαμαρτυρία τουλάχιστον naive πλέον... Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΟΠΑΘΩΝ ΕΙΝΑΙ a/c No 2341 103 053 ΕΠΙΣΗΣ απο τους http://demasamere.blogspot.com/ "KΑΨΑN THN EΛΛΑΔΑ. KΑΨE TOYΣ KΑI EΣY! KΑMIΑ ΨHΦOΣ ΣE NΔ KΑI ΠΑΣOK . ΔIΑΛEΞE KΑI ΨHΦIΣE ΑΛΛO KOMΑ. OXI ΑKYΡΑ-ΛΕΥΚΑ ΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΜΕ SMS KΑI E-MAIL ΒΑΖΕ ΤΟ ΣΤΟ BLOG ΣΟΥ." Πάρτε το πιο πάνω κείμενο και στείλτε το παντού. Απλό. Κατανοητό Και το μόνο που θα τους πονέσει.

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ, ΜΟΝΟ ΣΙΩΠΗ ΤΡΥΦΕΡΗ

γιάννης φιλιππίδης said: Χτες βράδυ επέστρεψα. Άφωνος πριν την αναχώρησή μου. Άφωνος διπλά και στην επιστροφή μου. Σιωπή. Σιωπή από τη μεριά μου, κι ίσως κρατήσει κι άλλο. Το ένστικτο μού λέει πώς δε θα ‘ναι για καιρό. Σίγουρα, η επαφή μου μαζί σας, θα ‘ναι μια γλυκιά αφορμή να ξεφύγω από τον μικρόκοσμό μου, που έχει πλημμυρίσει σκοτάδι. Η ζεστή ανθρώπινη συντροφιά σας, θα με ξεκολλήσει από τις χαώδεις σκέψεις μου. Και στέλνω αυτό το πολλαπλό μήνυμα, για να πω ένα μεγάλο, ένα βαθύ από καρδιάς Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω, που σταθήκατε δίπλα μου. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, κι όλοι μαζί, κοντά μου. Ανεχτείτε για λίγο ακόμα τη σιωπή μου. Είμαι εδώ τώρα. Σας διαβάζω, σας εκτιμώ περισσότερο από ποτέ. Αλλά ακόμα νιώθω την ανάγκη να σιωπώ. Να σιωπώ. από καρδιάς, ο γιάννης Όλοι νοιάζονται, όλοι πονάνε μαζί σου γιάννη. κουράγιο, χρόνο και αγκαλιές πολλές να μαζέψεις. όταν μπορείς να μιλάς κι όταν το χρειάζεσαι να σιωπάς. με όλο τον σεβασμό και αγάπη θα είμαστε εδώ για σένα. μην ξεχνάς τα χρώματα. κι ας σου κρύβονται τώρα που σκίζεσαι σε χίλια κομάτια. θα τα δεις πάλι όταν αντέχεις. μέσα απο δάκρυα θα δεις πάλι ομορφιά. σε φιλώ και σου στέλνω αγκαλιά. δεύτερη φορά συμπλέουμε, θυμάσαι? καλοτάξιδη η μονάκριβη σου... χχχ

A TRIBUTE

Φόρος τιμής. το αφιερώνω στις τρεις γυναίκες της ζωής του που τον αποχαιρέτησαν και επίσημα σήμερα, με όλη την αγάπη που μπορεί να υπάρξει . και παληκαρίσια. αυτά θα του έλεγε η θεία μου σίγουρα... ας τον συνοδεύσει στο μεγάλο του ταξίδι. με πολλή αγάπη γεμάτος έφυγε... και χαμογελούσε ευτυχώς.

Αντίο .

Το τελευταίο. ένας μήνας στο νοσοκομείο τελείωσε σήμερα. μπήκε με μια απλή λοίμωξη. επιδεινώθηκε, αποδυναμώθηκε ο οργανισμός απο λάθος αντιβιώσεις και άρπαξε το τρομερό μικρόβιο της εντατικής που απο το 1952 δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. τέλος. θείος μου. της αδελφικής μου ξαδέλφης πατέρας. τέλος. 17 ιουλίου έκανε διακοπές. τώρα δεν είναι πια εδώ. έφυγε για το άλλο ταξίδι, το μεγάλο. έτσι. ξαφνικά. αυτός ο πόνος του θανάτου. πόσο ολοκληρωτικός. κάνει τα άλλα να φαντάζουν παιδικά. η οδύνη στα μάτια, τα καυτά δάκρυα, η φωνή που αλλάζει η χροιά της. όλα έχουν μια άλλη απόχρωση. τίποτα δεν χωράει μαζί με τέτοιες στιγμές. ο χρόνος έχει άλλο ρυθμό. οι κουβέντες λυτρωτικές. αναμνήσεις, διαδικαστικά, περιλήψεις των τελευταίων ημερών, οι υποψίες, η ανακούφιση αν δεν πόνεσε, τα γαμημένα "αν" που πάντα πέφτουμε στην παγίδα ενώ ξέρουμε οτι τίποτα πια δεν αλλάζει. και κάθε τόσο η άρνηση. δεν τον πιστεύουμε εύκολα τον θάνατο. δεν χωράει στην ζωή. δεν τον καταννοούμε. είναι πιο μεγάλος, πιο δυνατός, παντοτινός όπως η ζωή δεν μπορεί νάναι. λες θ'ανοίξει τώρα την πόρτα και θα μπει. το ελπίζεις σχεδόν. μα την επόμενη στιγμή, πάλι ξέρεις. και το χειρότερο. ο πόνος των άλλων. αυτών που αγαπάω. που δεν μπορω να απαλύνω τίποτα απο το σκίσιμο που νοιώθουν. είμαι εκεί και δεν μπορω καθόλου να πάρω την οδύνη απο μέσα τους. τον δικό μου πόνο, τον γνωρίζω. αλλά η αδυναμία να κάνω κάτι όταν κάποιος που αγαπάω πονάει, αυτό με ξεπερνάει. και αύριο θάναι δύσκολα. μεθαύριο η κηδεία. και μετά η υπόλοιπη ζωή. αλλοιώτικη. κουράγιο εύχομαι. να μαλακώσει ο πόνος. και καλό ταξίδι σε σένα.

Υπεύθυνα παιδιά

My Sky

The sky is such a deep, calm blue.

Around me

People walk

Like machines,

Their heads bent low.

I am the only person

Who breaks this rhythm

Who looks up at the sky.

So

In a way

It’s

My sky.

Lyndal Roper 13 years old (circa 1974)

Αυτό το ποίημα πάντα με άγγιζε. η αθωότητα της ηλικίας, η δύναμη του παιδιού που όλα τα μπορεί, η υπόνοια του κόσμου τον οποίο βλέπει οτι την περιμένει...το κοριτσάκι αυτό τώρα θάναι γύρω στα 45. πως νάναι σήμερα που ανήκει στους "μεγάλους"? διατηρεί τον τσαμπουκά του ρομαντισμού ή βολεύτηκε στην νόρμα που της υποδείξανε?

τελικά το πιο επικίνδυνο είναι να ξεχνάς. μόνο αν ΖΕΙ το παιδί μέσα μας και στον τρόπο σκέψης μας, γινόμαστε σωστοί "μεγάλοι". αλλοιώς γινόμαστε μεγάλοι μαλάκες. απλά. συνέχεια κάνω αναφορές στα συναισθήματα μου και τις σκέψεις μου όταν ήμουν μικρή σε κάθετι που γίνεται με τα κοριτσάκια μου. ελπίζω έτσι να είμαι πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, πιο σοφή. λίγο.

πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις, να σκληρύνεις, να κοιτάς απ'την άλλη όταν σε βαραίνουν σκοτούρες. αλλά μόνο επαναστατώντας στην βατή κατεύθυνση που σε ωθούν γίνεσαι άνθρωπος. αλλοιώς, εμπρηστής, πολιτικός, μεγαλοεπιχειρηματίας, δολοφόνος, αδιάφορος.

μην κλείνεις τα παράθυρα, τις πόρτες, τα μάτια. ξέρω, έχει ασφάλεια μέσα στον μικρόκοσμο σου. θαλπωρή. αλλά έξω είναι η ζωή. ζωηρή, απρόβλεπτη, δύσκολη, ατίθαση και πανέμορφη. αλλά πρέπει να κοιτάς. αγνά και αχόρταγα. να επιτρέπεις τα όμορφα. να αποτρέπεις την κατρακύλα. να μην φοβάσαι την διαφορά. να ζεις.

cos in ALL ways, it's your life.

Ανοίγω τα χέρια και αγκαλιάζω τον ουρανό. ξαπλωμένη στην επιφάνεια της θάλασσας. καλημέρα...

...Πάμε λίγο στα όμορφα?

τα πικρά δεν φεύγουν. αλλά ούτε τα όμορφα τελειώνουν έτσι απλά. καταπιέζω την θλίψη της καμμένης ελλάδας και βγαίνω για λίγο να πάρω τζούρα έρωτα. γιατί ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ!

Άγιος ο Έρωτας

Στίχοι: Διονύσης Καρατζάς Μουσική: Γιώργος Ανδρέου Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ανδρέου

Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα. Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου; Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας, ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας. ʼγιος ο Έρωτας, άγιος καημός δικός μου και ο Αύγουστος με τις μεγάλες μνήμες. λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός. Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι σηκώνεις τα άστρα σε χορό και το κορμί μου σ' άγριο ποτάμι. ʼγιος ο Έρωτας, άγιος καημός δικός μου και ο Αύγουστος με τις μεγάλες μνήμες. λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

Η συνέχεια ενός τέλους

Βιάστηκα... στην γωνία με περίμενε η πίκρα να μου κόψει το χαμόγελο. και πολλούς άλλους (πολύ πιο άτυχους) που τώρα δεν έχουν σπίτι. την πρώτη φωτογραφία έβγαλα σήμερα το μεσημέρι που έφτασε η φωτιά στο χιλιόμετρο απο μας. την δεύτερη όταν έφτασε κοντινότερα. για την ώρα έχουμε ύφεση. αλλά αναζωπυρώσεις μικρές σε πολλά σημεία. πέρασα όλη την μέρα μου σηκώνοντας τέντες στην πολυκατοικία, βρέχοντας τα δέντρα του κήπου, πάνω-κάτω έτρεχα και τελικά πάλι ανίκανη ένοιωθα. με τεράστιο δέος κοιτούσα τον μαύρο καπνό πίσω απο το σπίτι μας και ανέπνεα την αποπνικτική ατμόσφαιρα που άλλοι μου επέβαλλαν για το κολοχρήμα. τρόμαξα και θύμωσα τόσο πολύ που δεν είχα χρόνο να στεναχωρηθώ όπως όταν έβλεπα την πάρνηθα. το κεφάλι μου ακόμη πάει να σπάσει. η ένταση ήταν τόση που ούτε θυμάμαι πως πακέταρα τα παιδιά στης μαμάς μου, πώς πέρασαν οι ώρες, πόσες φορές χτύπησε το κινητό μου που τέλειωσε η μπαταρία, πώς άντεξα αυτήν την θέα. τώρα αρχίζω πάλι να πονώ. δεν έχω κάτι έξυπνο να πω, ούτε πια ξέρω τι να σκεφτώ. τάχω χαμένα. είναι σαν πένθος φέτος. ξέρεις οτι πρέπει να συνεχίσεις να ζεις αλλά δεν ξέρεις πώς. ψάχνεις για κάτι θετικό και δεν βρίσκει τίποτα να ξαποστάσει το πληγωμένο σου μυαλό, οι κατεστραμμένες αισθήσεις. κάποιοι μας έχουν για πολύ μαλάκες. και οι εμπρηστές που μας εξοντώνουν τον αέρα και την ομορφιά, και οι πολιτικοί που επισημοποιούν εκλογές σήμερα. and life goes on,eh? είναι δυνατόν γαμώ την τρέλλα μου? θα μείνει τίποτα πια? πόσο έρμαιοι είμαστε στον κάθε ανεγκέφαλο που μας επιβάλλεται και μας κλέβει ό,τι αξίζει και δεν αγοράζεται? τι να κάνει κι αυτή η ρημάδα η φύση πια? πόσες φορές θα ξανασηκωθεί και θ'αρχίσει απ'την αρχή? πόσες φορές εμείς θα πούμε "ας δούμε τι μένει. θα τα βγάλω πέρα κι έτσι". πόσες? επικίνδυνα λιγοστεύουν όλα γύρω μας. αλήθεια τάχω χαμένα. ελπίζω να πέρασε το χειρότερο. της φωτιάς, εννοώ. για σήμερα την νύχτα. γιατί τα αποτελέσματα μας περιμένουν. και γεμίζει το σακούλι των δυσάρεστων εκπλήξεων. τώρα μου λες πού να κοιτάξω για να χαμογελάσω? παντού αγριεύομαι και πενθώ.

Salut! c'est encore moi!

μ'ένα τραγούδι, πάλι απ'τα πολύ παλιά. να με συγκινεί παιδικά και μακρινά. με χαμόγελο. αλμυρό. ανανεωμένο. ανέμελο ακόμη. θα το κρατήσω όσο μπορώ. μπορώ! αισθάνομαι και πολλή χαρά για ό,τι έρθει. επέστρεψα με πολλούς στόχους προσωπικούς για την δουλειά μου και σιγουριά ότι ΟΛΑ θα πάνε καλύτερα. ναι. γύρισα. με χαρά ξαναπερπάτησα σε blogοσοκάκια. πόσο δύναμη έχει ο άνθρωπος που μπορεί να διαπερνά την τεχνολογία. συναισθήματα, χρώματα, ατμόσφαιρες και αποχρώσεις ξεπηδούν απο την οθόνη και γίνονται απτά, γνώριμα, ζεστά. εύχομαι να μην τελειώσουν οι διακοπές μας κι ας γυρνάμε σιγά-σιγά. απο το μυαλό να μάθουμε και έτσι να επιβληθούμε πια. τι λες? νάναι ο χειμώνας μια εποχή, όχι μια κατάσταση,ε? για πάμε...

Έλα κύμα πάρε με...

Ξύπνησα στις 11!!! πόσο καιρό έχω να το καταφέρω αυτό…τι μέθη είναι αυτή σ’αυτό το νησί, τι ενέργεια έχω πάρει. Είμαι πλημμυρισμένη από μουσικές. Μελωδίες της ψυχής μου που αναδύεται αγνά. Μετά από πολύ. Η νηνεμία μιας πάλης που δεν την θέλω άλλο. Αφέθηκα να παρασυρθώ σ’αυτή, στριμώχτηκα καιρό. Ξέρεις πως νοιώθω? Σαν να με στύβανε πολύ καιρό σαν το πορτοκάλι. Μα τώρα βγαίνει επιτέλους ο χυμός, και τα φλούδια τα πετάω. Βλέπω επιτέλους την καθαρή εικόνα.

Δειλά-δειλά πασχίζω να φέρω την ομορφιά που μου γεμίζει τις σκέψεις στην πραγματικότητα. Να μην είναι μόνο σε τέτοια ταξίδια που περνάω καλά. Πρέπει να τα ζήσω και στην ζωή μου. Είναι υπέροχη η σιωπή που ξεχειλίζει χίλια ανείπωτα και εικασίες φαντασίας. Πού θάμαστε χωρίς αυτή? Μα βλέπω πόσο ζωντανή είναι η αληθινή ευτυχία που λίγο την αγγίζουμε και πάλι μας φεύγει. Αυτήν θέλω. Το άγγιγμα, την εξωτερική εμπειρία, να ρουφήξω ζωή, χαρά, έρωτα. Δεν γέρασα όπως νόμισα. Κοιμήθηκα για λίγο, ύπνο ταραγμένο. Για λίγο. Και νάμαι πάλι. Έτοιμη να ζήσω πιο δυνατά, να αντιμετωπίσω κατακέφαλα ό,τι μούρθει και να μην μαζευτώ.

Τα βρήκα τα ηνία. Και θα κάνω πράξη την συναυλία του μυαλού μου, θ’αποτυπώσω την έμπνευση μου στον καμβά, θα πιώ πραγματικό νέκταρ. Δεν θα συμβιβαστώ πια στην ποίηση φυλακισμένη στην σιωπή μου. Θα την μοιραστώ με την πραγματικότητα. Είμαι πιο δυνατή από τα πρέπει και τα δεν πρέπει. Μόνο εγώ θα ορίσω πού σταματάει το ωραίο και πού θα δεχτώ την καταπίεση. Whose life is this anyway? Όση ελευθερία μούδωσε το φευγιό του μυαλού μου, τόση λαχτάρα με γέμισε για να ζήσω ξανά πραγματικά όμορφα.

Ο χρόνος μου εδώ έχει αλλάξει κανόνες. Οι ώρες μου μασιούνται σαν το καρπούζι. Είχα τον χρόνο να με πάρω αγκαλιά τρυφερά και μαζί να κοιτάξουμε κατάματα την ιστορία σαν θεατές. Είδα. Επέτρεψα. Υπόμεινα. Κατάλαβα. Είναι πολύ λυρική η στεναχώρια για όσα δεν, είναι χρωματιστός ο πόνος και έντονος. Είναι χορός η δύναμη του φανταστικού και η ελευθερία του. Μα πιο δυνατή είναι η ανάγκη για αληθινά χαμόγελα. Μόνο ζώντας μπορείς να ρουφήξεις το πραγματικό μεδούλι. Μόνο αγγίζοντας μπορείς να νοιώσεις ηδονή. Μόνο μυρίζοντας καταλαβαίνεις το άρωμα. Μύριες λέξεις, σκέψεις και πινελιές δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την μαγεία της ζωής. Δεν θέλω να είμαι άυλη. Θέλω να νοιώθω ρίγη στο κορμί μου, ιδρώτα στο δέρμα μου, δάκρυα στα μάτια μου από ηδονή όχι άλλο από οδύνη. Να μουδιάζω σύγκορμη από πάθος, όχι από αδυναμία. Δεν είμαι πιόνι κάποιου άλλου, ούτε μαριονέτα. Πατάω γερά στα πόδια μου. Μόνο εγώ μπορώ να αλλάξω την ρότα. Κοιτάζω νηφάλια τον ορίζοντα και βλέπω ένα γλέντι να αρχίζει. Μελωδίες ταξιδεύουν την θάλασσα και φτάνουν στ’αυτιά μου και με παρασέρνουν. Δεν αφήνομαι. Κινώ τα νήματα για να φτάσω εκεί. Εγώ το επιλέγω. Να ζήσω, όχι άλλη θεωρία. Πολύ καιρό δραπέτευα την πραγματικότητα με το μυαλό μου. Τώρα πρέπει να την σύρω μέσα μου και να επιβληθώ. Να συμβιβαστεί η ζωή μου με τους όρους του μυαλού μου.

p.s.1 η φωτογραφία είναι απο το κινητό μου εχτές το απόγευμα που χάζευα τον ήλιο παρέα με μια carib. χάσιμο...

p.s.2 ΑΥΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΓΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ. ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΩ ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΗ. ΕΛΑ ΚΥΜΑ ΠΑΡΕ ΜΕ...

Φτύστε με!

Θα ξεκινήσω ανάποδα.

Έπεσα για ύπνο γύρω στις 4 που γυρίσαμε από μια βραδιά με ωραίες μουσικές, αβίαστες κουβέντες και δροσερό αλκοόλ. ελλάδα-καλοκαίρι-αύγουστος.

Ξάπλωσα με τα χέρια διάπλατα στο κρεβάτι και…ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΑ! Κυριολεκτώ!

Πώς είναι η ethnic μουσική που σου χαϊδεύει απαλά τις σκέψεις και χάνεσαι σε νιρβάνα? Έτσι νοιώθω συνέχεια. Από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο νησί, με ιλιγγιώδη ταχύτητα νοιώθω την ευτυχία. Τ’άφησα ΟΛΑ πίσω μου χωρίς καμία προσπάθεια. Σαν μόνα τους να μείναν πίσω να μου κουνούν το μαντήλι.

Το σπίτι γεμίζει χαρούμενους, πρόγραμμα κανένα, τα παιδιά παίζουν με τους φίλους τους, άγχη και αγωνίες μου χτυπάνε ξένα στο αυτί. Δεν το φανταζόμουν φεύγοντας πόσο ανάγκη το είχα! Ούτε πόσο εύκολα θα ξανάβρισκα την χαρά σε ό,τι βλέπω, ό,τι κάνω, ό,τι με ακουμπάει.

Η θάλασσα μου μια πελώρια όαση. Η αγκαλιά που ζητούσα. Ο ήλιος μια απέραντη ενέργεια. Οι μπαταρίες μου γεμίζουν. Οι φίλοι, παλιοί και καινούργιοι, αντανακλούν την ιλαρότητα που μ’έχει κυριεύσει. Γελάω τόσο που ξαφνιάζομαι τι αβίαστα μου βγαίνει. Τα χρόνια, οι γραμμές, οι πιέσεις και ό,τι μούπνιγε την ψυχή, πολύ ευγενικά αποσύρθηκαν. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και ρυθμικά. Το νοιώθω. Είμαι γεμάτη. Τίποτα δεν μου λείπει. Το ψιθυρίζω μην το γκαντεμιάσω! Η έμπνευση μου ξεχειλίζει πάλι και ζωγραφίζω σαν να παίζω μουσική. Τα χρώματα εδώ είναι εκτυφλωτικά, το χέρι μου χορεύει στο χαρτί, το μυαλουδάκι μου σε έκσταση.

Ζω την κάθε στιγμή με απόλυτη επίγνωση του δώρου αυτού. Πίνω τον πρωινό μου καφέ στην βεράντα, βλέποντας τα πλοία να μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι. Σκέφτομαι πόσοι χαρούμενοι κατεβαίνουν και γεμίζουν αισιοδοξία το νησί, σαν εμένα. Αλλιώς χορεύουν τα δέντρα στον άνεμο εδώ. Όχι κουρασμένα όπως στην Αθήνα. Όπως ήμουν και γω. Άκουγα εχτές το κύμα απαλά να σκάει στην άμμο και ήταν η πιο μελωδική νότα που έχω ακούσει εδώ και καιρό.

Έχω μεθύσει με την δύναμη της ομορφιάς να επισκιάσει καθετί άσχημο...

Ναι. Ξέρω.

Το μυαλό μου,

η ψυχή μου,

η καρδιά μου,

ΕΓΩ το μπορώ και το κάνω.

Αποτυπώνω λοιπόν εδώ αυτό το αριστούργημα της ψυχής μου για να μείνει για πάντα και να βγάζει την γλώσσα σε ό,τι και όποιον –στο παρελθόν και στο μέλλον- με λυγάνε.

Δεν σπάω.

Ανθίζω πιο όμορφα.

Και χαμογελάω, μου πάει!

κλείνω το μάτι στους συνήθεις ύποπτους οπτιμιστές που κάνουν βόλτα εδώ. Ξέρετε ποιοι είστε, ευχαριστώ για τις σκέψεις, ανταποδίδω χίλιες! χ

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

έφτασε η στιγμή. φεύγω για ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ. με ανάμικτα συναισθήματα. πρώτη φορά έτσι. φουρτουνιασμένη και γαλήνια. χαρούμενη και καταπιεσμένη. γεμάτη και άδεια. μόνη και με όλους. το πάιρνω μαζί το laptop και θα σας επισκέπτομαι. ό,τι έχει σημασία θα το αποτυπώνω με δάκτυλα αλμυρά και καρδιά θαλασσινή. 12 μέρες, μην φανταστείτε. όσο θέλω να πάω, τόσο θέλω και την επιστροφή στα χρώματα, τα πινέλα, την μοναξιά μου και σένα. όταν πάλι τα κεφάλια σκύψουν στο φθινόπωρο, εγώ για λίγο πάλι θα σε αγκαλιάσω. πολύ. εύχομαι σε όλους να πονάνε οι μύες των μάγουλων απο τα χαμόγελα τα βαθιά. σαλπάρω..............................................................................................................................

Όλα έχουν δύο πλευρές...

Hand In My Pocket I'm broke but I'm happy I'm poor but I'm kind I'm short but I'm healthy, yeah I'm high but I'm grounded I'm sane but I'm overwhelmed I'm lost but I'm hopeful baby What it all comes down to Is that everything's gonna be fine fine fine I've got one hand in my pocket And the other one is giving a high five I feel drunk but I'm sober I'm young and I'm underpaid I'm tired but I'm working, yeah I care but I'm restless I'm here but I'm really gone I'm wrong and I'm sorry baby What it all comes down to Is that everything's gonna be quite alright I've got one hand in my pocket And the other one is flicking a cigarette What it all comes down to Is that I haven't got it all figured out just yet I've got one hand in my pocket And the other one is giving the peace sign I'm free but I'm focused I'm green but I'm wise I'm hard but I'm friendly baby I'm sad but I'm laughing I'm brave but I'm chicken shit I'm sick but I'm pretty baby What it all boils down to Is that no one's really got it figured out just yet I've got one hand in my pocket And the other one is playing the piano What it all comes down to my friends Is that everything's just fine fine fine I've got one hand in my pocket And the other one is hailing a taxi cab... τίποτα δεν είναι άσπρο - μαύρο. μόνο η συνύπαρξη συναισθημάτων και καταστάσεων βγάζουν όλα μαζί το ζουμί. απομόνωσε ένα και δεν έχεις ιδέα τι γίνεται.το ένα εξηγεί το άλλο κι ας το αλλάζει. είναι το γέλιο που σούρχεται ενώ κλαίς. είναι η άρνηση να προχωρήσεις την στιγμή που θες να τρέξεις. είναι η συγκίνηση που νοιώθεις απο την πολλή ευτυχία. η άμυνα πάνω σε αυτό ακριβώς που θες τόσο πολύ. σήμερα δεν βγάζω νόημα. ας είναι. κάποιοι ίσως θα καταλάβουν.

Logbook πολυτελούς φυγής...(3η μέρα)

Έλα η ισοπέδωση!Απο νωρίς στην ειδυλλιακή παραλία με τους όμορφους ανέμελους. κάτι δεν πάει καλά. δεν γίνεται νάναι όλα τόσο εύκολα, να σταματούν στην εικόνα και να μην υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ πιο πέρα...?κι όμως. εκεί σταματάει. αβίαστα και ανεγκέφαλα. ξανάχανομαι στην μουσική ΜΟΥ, το βλέμμα πάλι αγναντεύει την θάλασσα μου. τους αφήνω πάλι όλους αυτούς πίσω στην ανούσια διαδικασία τους. θυμήθηκα πόσο καλά είμαι που τα ψάχνω, πονάω, γελάω βαθιά. χάθηκαν απο πλάι μου όλα τα άσκοπα ωραία κορμιά και οι ανούσιες ζωές. ούτε ένα κύτταρο μου δεν αντάλλαζα με εκατό δικά τους. το ήξερα. αλλά καλά είναι να το επιβεβαιώνεις. κενό. κενό. κενό. Οξω απο δω. Είμαι έτοιμη να γυρίσω. γλυμμένη απο τον ήλιο, ταξιδεμένη απο την θάλασσα, χαιδεμένη απο τους ανέμους. τρεις μέρες απόδραση. ντάξει. θα κρατηθούμε νούσιμοι για λίγο ακόμη,ε?

Logbook πολυτελούς φυγής...(2η μέρα)

ΣΑΒΒΑΤΟ Είμαι μακρυά απ'όλα τώρα και μ'αρέσει. Χόρτασα την μοναξιά μου, τον ύπνο μου απλωμένη σε διπλό κρεββάτι, τα όνειρα μου φανερά να χορεύουν στο δωμάτιο όπου δεν υπήρχε άλλος. Σπονδυλωτές οι σκέψεις μου.και όσο πιο απαγορευμένες, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία νοιώθω που μπορώ με το μυαλό να πηγαίνω όπου θέλω, να θυμώνω στα άδικα που μούκατσαν χωρίς να τα υπομένω στωικά, να εξοργίζομαι ανεξέλεγκτα χωρίς για λίγο να νοιώθω συμπόνοια, να κάνω κομμάτια τις αμπελοσοφίες κάποιων γύρω μου που τίποτα δεν έχουν ζήσει, να φαντάζομαι εμάς μαζί σε κάποιο σημείο του κόσμου χωρίς ρολόι, χωρίς λόγια. Όσο μεγαλύτερη πίεση υφίσταμαι στην εξωτερική μου ζωή, τόσο μεγαλύτερο καταφύγιο έχει γίνει το μυαλό μου, που παραμένει ατίθασο και ατρόμητο. Δεν με τρομάζουν οι κακές σκέψεις, ποτέ δεν έντυνα τ'αρνητικά. η θλίψη είναι πιο άξιος αντίπαλος. Έρχεται εύκολα και σε παρασέρνει. καμιά φορά με ασήμαντες αφορμές. χωρίς προειδοποίηση. 2η μέρα ξενοιασιάς. χάρη στους γονείς, στην αλλαγή , στην μοναξιά, στις ανέμελες φάτσες διακοπών, μια μέρα χωρίς πραγματικότητα. για λίγο φλέρταρα πως τίποτα δεν μου συμβαίνει. τα ανθρωπάκια μου έπαιζαν χαρούμενα στο νερό και γω να έχω να σκεφτώ μόνο αν θα μπω, μήπως να κάτσω λίγο στην σκιά, θα μπορέσω να στρίψω τσιγάρο στον αέρα. ωραίες απορίες, εύκολες. κοιτούσα γύρω μου όλους αυτούς με μηδέν μυαλό και μηδέν ανησυχία και για λίγο μούκανε καλό. δεν υπάρχει μιζέρια, δυσκολία, στεναχώρια εδώ.όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην εικόνα. τι εύκολα...τι ψεύτικα... χάθηκα στις βουτιές και μετά ξάπλωσα και άκουγα την μουσική, ανέμελη κι αυτή. ήπια κι ένα ποτό. με τους ελαφρόμυαλους και για λίγο έγινα και γω. χρώματα πολλά. η δύση που έριχνε τα πορτοκαλί της στα κύματα της θάλασσας,-σήμερα πιο σκούρη μπλέ,το λάδι πάνω στο δέρμα μου που αντανακλούσε τον ήλιο, το δροσερό διαφανές απο τα παγάκια και το λεμόνι που ρούφηξα στο τέλος. στην υγειά μας...