Logbook πολυτελούς φυγής...(1η μέρα)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Κατέβηκα ραφήνα στις 6 το πρωί με μηχανή κι ένα σακίδιο. μου θύμισε παλιές εκδρομές. πριν τις πάνες και τα μεταφερόμενα οικοσυστήματα. ωραίο! πριν φύγω, πρόλαβα την ανατολή του ήλιου πάνω στην θάλασσα. άλλο συναίσθημα απο την δύση σου δίνει. πορφυρό ξεκίνημα που δυναμώνει. το μεσημέρι στην θάλασσα. τα κοριτσάκια μου, εγώ και κουβάδες, απόχες, μπρατσάκια και πολλή χαρά. κρύα, κυκλαδίτικη θάλασσα. άγρια και μεταξένια μαζί. ο αέρας πολύς αλλά ερωτικός, ο νησιώτικος που σε μεθάει γιατί σου θυμίζει το μέσα σου. μπήκα αμέσως στο νερό, ν'αδειάσω την αθήνα και να γεμίσω αιγαίο την επιδερμίδα μου. το βάπτισμα για να καλωσοριστώ. η στιγμή της κάβλας. ΤΟ ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙ. αυτό που λειώνει όλους τους ήχους, εξαφανίζει όλους τους ανθρώπους και μένω μόνη, χαιδεμένη απο το νερό να ρουφάω ομορφιά. εγώ και η θάλασσα μου. οι αισθήσεις όλες παραδωμένες. μόνο τα μάτια κρατώ ανοιχτά για τα χρώματα που με στέλνουν. το βάθος, η δροσιά, ο βυθός, η άμμος, το αλάτι, τα ψάρια, η αντανάκλαση του ήλιου...όλα τα χρώματα που δεν ονομάζονται αλλά είναι εκεί, ζωντανά, θελκτικά και εκείνη την στιγμή δικά μου. αχ αυτή η θάλασσα...που σου δίνεται για λίγο μόνο. που την αγαπάς αλλά την φοβάσαι μαζί. σχέση δέους. ήμουν τόσο γεμάτη εκείνη την στιγμή! κι όταν γεμίζω ευτυχία απλώνομαι. όλα τα μπορώ. όλα θέλω να τα χαρίσω. στο τέλος της ανάσας μου, ανέβηκα πάλι στην επιφάνεια με την λαχτάρα να ξαναπάρω αναπνοή απο το γαλάζιο του ουρανού και το χρυσό του ήλιου. τι θείος συνδιασμός χρωμάτων...ξαπλώνω στην άμμο, στεγνώνω στον ήλιο και παίρνω στην χούφτα μου λίγη. ζεστή και απαλή άμμος, την αφήνω ανάμεσα στα δάχτυλα μου να φύγει και πάλι την πιάνω. και ξαναβουτάω... δεν μπορώ απόλυτα να πω γιατί γουστάρω τόσο το μακροβούτι. είναι αυτή η σχέση με την θάλασσα που με κάνει ευτυχισμένη έτσι απλά, είναι η παλέτα των μπλέ και των πράσινων που φανερώνει ζωή, είναι το ερωτικό του γυμνού κορμιού που εισχωρεί σ'αυτήν, είναι που χάνομαι στο απέραντο της, που μένω μόνη να μ'αγκαλιάζει, είναι που ακούω μόνο το μέσα μου και είναι που δεν μπορεί να κρατήσει η χαρά παρά μόνο για μια αναπνοή. ούτε την κατακτάς, ούτε την ξεπερνάς ποτέ. ΥΓ. το δεύτερο μακροβούτι το αφιέρωσα στους φίλους που έχω εδώ, χωρίς να ξέρω τότε ότι φεύγοντας πήρα μαζί μου πολλές ζεστές ευχές καρδιάς και με πηγαίναν παρα πέρα. ευχαριστώ πολύ. χαμογελούσα πολύ!