Θες άλλο καφέ?

Θυμάσαι τότε που μικρές κάναμε σχέδια και εικασίες για το μέλλον? Πόσες ώρες με τσιγάρα και καφέδες αναλύαμε την συμπεριφορά μας και μεθούσαμε με την δύναμη της προσωπικότητας μας? Ατέλειωτες ώρες, πρωτόγνωρα χτυπημένες απο τον χωρισμό των γονιών μας, πρώωρα ωριμασμένες, και συ και γω, ήρθαμε κοντά και ποτέ δεν χωρίσαμε απο τότε. Τότε που πραγματικά μας άνηκε ο κόσμος και όλα μπορούσαμε να τα φτιάξουμε? Με ανυπομονησία και ευαισθησία οργανώναμε τα 30 μας. μας φαινόταν ορόσημο τότε. Πολύ. Εχεις σκεφτεί τι έμεινε απο τότε? μέσα κι έξω μας, πόσα "θα" μας πραγματοποιήθηκαν? και πόσα ρομαντικά "θέλω" εξανεμίστηκαν? και πόσες πληγές μας σημάδεψαν? Δεν είναι κακό που πέσαμε έξω, ξέρεις. Τα όνειρα δεν μένουν στάσιμα, πρέπει να προχωρούν και να εξελίσσονται μαζί μας. κάθετι που μας αγγίζει, κάθε εμπειρία γλυκιά ή πικρή μας σμιλεύει και λίγο ακόμη. Η σκέψη πάει παραπέρα. Δυσάρεστο θάταν να θέλαμε ακόμη τα ίδια. Θα σήμαινε οτι καθόλου δεν αφεθήκαμε να τριφτούμε στην ζωή, να επιτρέψουμε. Γι'αυτό μην κλαις τα παλιά που σκονίστηκαν. Δεν χάθηκαν. Μέσα σου τάχεις και είναι μέρος σου, κι ας μην τα έφτασες. Είναι πιθανό να τα ξεπέρασες. μα και να μην είσαι πουθενά κοντά στα "ήθελα", για άνοιξε λίγο το σακίδιο σου, αυτό που σου βαραίνει την μέση. Βγάλε έξω να δεις οτι οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες κι ό,τι δεν κατάφερες, ακόμη μαζι σου ταξιδεύουν. στην ίδια θήκη που είναι τ'άλλα.εκείνα που μπόρεσες. στο χέρι σου είναι και στην κρίση σου να ξεχωρίσεις πόσο σε αντιπροσωπεύουν τα παλιά σου όνειρα. μήπως αντικαταστάθηκαν απο άλλα, πιο όμορφα, και λιγότερα ουτοπικά? γιατί αυτό σημαίνει οτι με μια ανάσα μπορείς πάλι να τα κυνηγήσεις, αν το θέλεις. όχι, δεν είναι ανέφικτο. πάλι ψέματα σου είπαν? δικό σου είναι το μέλλον. μην κουράζεσαι που κουβαλάμε το παρελθόν. αυτό μας ωθεί μπροστά. και οι μνήμες. ναι. όλ'αυτά που μαζί τάχουμε κλάψει, σιωπήσει και γελάσει. οι μνήμες που μας σκάλισαν και είναι αυτές που μας συναρμολογούν μέρα με την μέρα. Θες άλλο καφέ? έλα. ένα τελευταίο τσιγάρο. κάτσε να τις βγάλουμε για λίγο στον ήλιο, να τις θυμηθούμε. μην ντρέπεσαι! θυμάσαι ότι αν δεν γινόταν αυτό, δεν θάφτανες εκεί? και γω. την βλέπεις αυτήν? αν σου πω οτι ακόμη πονάει?...ναι, έχεις δίκιο. ήταν και ωραία όμως. ολόκληρη το ζούσα. τι μυρίζει έτσι? μελαγχολία είναι? νοσταλγία? όχι, όχι, κάτι ακόμη πιο γλυκό...η ανάσα μας, μάλλον. βλέπεις? είναι πιο δυνατή η ζωή απο την απάθεια. Έλα, πάλι το ξενυχτήσαμε. Βάλτα πάλι στο σακίδιο και πάμε παρακάτω. Ακόμη σε πονάει η μέση σου? είδες, πέρασε... Αφιερωμένο στην θάλασσα μου, την ζωή μου και όσους την ακουμπούν. Ναι και στους μαλάκες που με κάναν καλύτερη και σε σένα φίλη που είσαι πάντα εδώ να πονάμε και να αγαπάμε παρέα. Θυμάσαι τον όρκο αιώνιας φιλίας που υπογράψαμε στα 12? Αυτό το όνειρο το πραγματοποιήσαμε, είδες? ΑΣΧΕΤΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΖΗΤΏ ΣΥΓΝΏΜΗ ΣΤΗΝ ΦΊΛΗ ELMELISSA ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΊΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΓΝΙΟΥ. ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ ΥΠΟ ΠΙΕΣΗ.. ΚΟΜΠΛΑΡΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΛΕΞΗ. Ο,ΤΙ ΓΡΑΦΩ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΤΙ ΝΟΙΩΘΩ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΛΙΓΟ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΠΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ 7 ΘΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΣΠΥΡΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΥΤΥΧΙΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΛΠ. ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!