Another christmas Soliloquy...

Soliloquy.

Το μαγικό μιας λέξης…

Πραγματικά, δεν την ακούει κανείς.

Λες «εντάξει» και εννοείς γνώριμο χάος.

Λες «καλά» γιατί έτσι μάθαμε. Ότι Βοηθάει.

Είναι πιο έντονα τα γράμματα που δεν προφέρονται.

Και οι λέξεις … μαγεία των συμβόλων.

Επετειακά στριφογύρισα σ’ένα πεθαμένο ποίημα.

Άγγιξα τα νοήματα να δω μήπως αναπνέουν…

κανείς δεν έχει αγωνία την ασφυξία. Παράξενο…

όπου νάναι η παγωνιά του χειμώνα

θ’αποτρέψει την σήψη … έστω…

Με τα χνώτα ακόμη ζεστά σε άλλα όνειρα

άρχισαν ήδη οι εκπτώσεις. των αορτών...

Παζαρεύω το ποίημα με ευλάβεια.

Ως εκεί φτάνω το πνεύμα των χριστουγέννων.

Και σουρεαλιστικά περισσεύω.

Η ΧΑΡΑδρα των ημερών…

Θα πάρω νύχτα τον μαύρο τάρανδο

να πάω μια βόλτα σε πνεύμα αντιλογίας.

Μισώντας τις γιορτές. Και κείνες εμένα.

Το «αγαπάτε αλλήλους» φαντάζει πολύ μοναχικό …

Soliloquy in progress…

*ακούγεται το «magic theatre» των kula shaker

Ακροβάτες σε μονή κλωστή ...

Η Σ προχτές παραλίγο…

Κατάλαβες.
...

Δύσκολο σαββατοκύριακο, οι σκέψεις να γυρνούν γύρω από κείνη την λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου. Μια γραμμή κουβάρι γύρω από την καρδιά μου. ο Αλέξης…Ένα βίαιο τρακάρισμα… μια στιγμή. Τόσο θέλει. Να, βλέπεις? Δεν ήμουν ειλικρινής. Αποτάσσω ποιητικά τον φόβο ενώ έχω κρυμμένους. Τους δύσκολους. Την υγεία. Των παιδιών μου, των ανθρώπων που αγαπώ, την δική μου. που μεγαλώνω. Τις αλλαγές, την αδυναμία μας, τα επείγοντα. Το ΚΑΤ γεμάτο πόνο, τελευταίες ανάσες, υπέρμετρες ελπίδες, παυσίπονες ματιές. Κρατιόμαστε νοερά με την Μ. Μαζί πήγαμε στον άχρωμο κόσμο της λεπτής κλωστής… Παγωμένες μα όλο ζεστασιά για να την δούμε. Ευάλωτη, αναμένοντας μια δύσκολη εγχείρηση στον αυχένα… Aλληλοστηριχτήκαμε με νευρικά γέλια, με σιωπές, με δάκρυα. Όλα μοιρασμένα όταν στέκεσαι τόσο κοντά στην απώλεια… γύρισα σπίτι κουρέλι. Αλλά γύρισα σπίτι αρτιμελές κουρέλι. μέσα και έξω. Γιατί εγώ μπορούσα να σταθώ όρθια στο μπάνιο τεντώνοντας τον λαιμό μου χωρίς πόνο για να πλυθώ. Μόνη μου. Τυχερή. Και σήμερα. Προικισμένη με ανθρώπους να αγαπώ και να με αγαπούν. με προβλήματα, ναι και αγωνίες. Όλα αντιμετωπίζονται και σ’αυτό το άγριο ζύγι μόνο ευχαριστώ ψελλίζω. Είμαι ολόκληρη. Φτάνει. Καλά τάλεγε η πολυάννα. Θα μπορούσε νάναι και χειρότερα. Θα τα καταφέρουμε. Όσο γελάμε μέσα από τα δάκρυα, θα τα καταφέρουμε. Τρεις φιάλες αίμα για το δικαίωμα στο οξυγόνο. Είναι προνόμιο να ζεις. Απλά.

*ακούγεται το «just like a woman» από την nina simone

**αφιερωμένο με πολλή αγάπη στην Σ και την Μ. Βάστα…

Αλέξης Γρηγορόπουλος

Πορείες και συναυλίες.

Απορίες κι οπτασίες.

Κάλαντα και πένθιμα εμβατήρια.

Άγιος βασίλης και Άγιος ο Έρωτας.

Θάνατος και ζωή.

Οργή, θλίψη και σπασμένη ανεμελιά.

Τα παιδιά μεγάλωσαν σε μια νύχτα σαββάτου…

Οι μεγάλοι συρρικνώθηκαν ελλειπτικοί.

Η φύση αντέχει το αντίξοο ζύγι…?

(σάββατο 6 δεκεμβρίου 2008)

----


και φέτος .

γιατί δεν ξεχνάμε .
δεν ξεπερνάμε .
μόνο πονάμε χωρίς παυσίπονο .

μόνο .. να μην θρηνήσουμε κι άλλα ανθρώπινα θύματα αυτές τις μέρες. σεβασμό στα παιδιά .

The night is young...

Έφτασαν ενώ οι άλλοι ήδη έτρωγαν. Με κουβέντα χαλαρή ανάμεσα στο κρασί και τους μεζέδες. Άργησαν. Μαζί. Είχαν γίνει πια «ζευγάρι». Είχε μόλις συνηθίσει την επιλογή του. Μήνες το πάλευε… μια γυναίκα που από την αρχή την κοίταζε και δεν έβλεπε το ‘κάτι’. Και περνούσαν οι μέρες. Εκείνη όμως έβλεπε, ήθελε, ήθελε πολύ. Καμιά φορά είναι πιο δυνατή η θέληση του ενός όταν ο άλλος δεν έχει κάτι άλλο να θέλει… εισχώρησε έτσι στην ζωή του, στο σπίτι και τις συνήθειες του. Έτσι … ούτε απότομα, ούτε με λαχτάρα. Στην παρέα απόψε ήταν μία φίλη. Δεν την ήξερε. Μιλήσανε ελάχιστα. Δεν γινόταν παραπάνω. Το διαλύσανε κατά την μία. Έβρεχε ακόμη. Είχε αλήθεια ήδη αρκεστεί σ’ένα φαΐ έξω? Εκείνη δεν σταμάτησε να μιλάει. Και κει, καθώς την άκουγε…στο αυτοκίνητο, στο σπίτι… το μυαλό του γύρισε στην άλλη γυναίκα… την φίλη… την άγνωστη που φάγανε δίπλα-δίπλα και φορές το πόδι του ακουμπούσε το δικό της στο στριμωγμένο τραπέζι. Και τότε ντράπηκε για τις μαλακίες που άκουγε. Ντράπηκε για τα νάζια και τις κτητικές χειρονομίες της επειδή τις είδε εκείνη η άγνωστη. Η άγνωστη Γυναίκα που άρχισε να φαντάζεται. Και σε τίποτα δεν θύμιζε αυτό που ζούσε σήμερα. Σε καμία δεν έμοιαζε. Και κείνος... που δεν έμοιαζε πια στον εαυτό του… έπρεπε να ξαναθυμηθεί. Γιατί είχε καιρό να θέλει κάτι.

*ακούγεται το "a strange kind of love" με τον peter murphy. δικό σου κωνσταντίνε !

Γλυκιά αλμύρα ...

Μυθογραφική βουτιά στα μπλε… τα γαλάζια… τα πράσινα.

Μετάφραση πολλαπλών διαστάσεων στο καινό επίπεδο.

Πινέλα σε παράλληλη πανδαισία με δουλεμένα χέρια…

μεταγλωττίζουν γραμμές και καμπύλες…

σε διαφάνεια και βάθος

σκιές και ανταύγειες

θάλασσα με άνεμο και

καρδιά σε κορμί, θαρρείς, που θεριεύει τα δεσμά.

Το άπιαστο ξεδιπλώνεται νωχελικά

και το τίποτα… γίνεται ανάσα αλμυρή…

Εφάμιλλη εισπνοή… εκπνοή… μέσα… έξω …

σαν κύμα…

σαν θάλασσα…

Συνενοχή ερωτική.

ξανά.

Εισπνοή… εκπνοή…

Συνεκτικό σύνολο…

πέρα από τον μύθο.

Γράφω…

*ακούγεται το «dawa» από ινδιάνους…

«Νύχτωσε, ανάψαμε φως και φάνηκε Το σκοτεινό μας βλέμμα…»

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Γυναίκα και Ποιήτρια, σκληρά γήινη και αναπόφευκτα ονειρική μαζί. Λατρεύω τις λέξεις της, τις μεθυστικές στροφές στην σκέψη της, το καθάριο βλέμμα της στα όμορφα και την στυγνή ειλικρίνεια της.

 «Τα ποιήματα αποτυχαίνουν
όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.
Μην ακούτε τι σας λένε·
θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για ν’ αντέξει
στον κρύο χρόνο...»

…και ο έρωτας, θέλει ποίηση … Χτες παρακολούθησα μια εξαιρετική εκπομπή/συνέντευξη της από την Αίγινα όπου ζει, σ’ένα πανέμορφο κατακόκκινο σπίτι… είδα το γραφείο της, εκεί που γράφει … είδα την θέα από το παράθυρο που ανοίγει το πρωί και εισπνέει… το καφενείο που πάει τα μεσημέρια και πίνει μια μπύρα με φίλους… Μίλησε για την Λυπιού της…

«…Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα
κι η Λυπιού είναι μια χώρα πού έφτιαξα
για να ’μαι πάντα ένα μ αυτά πού ’χω χάσει …»

…

«Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά,

χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας.»

 και ταυτόχρονα χαμογέλασε ζεστά στον ήχο μιας άμαξας… θύμηση και λαχτάρα μαζί …

Την είδα να περπατάει με σηκωμένα μπατζάκια στην φθινοπωρινή ακροθαλασσιά: «Έχω ονομάσει τον χειμώνα, γαλήνη. Το καλοκαίρι, τρέλλα» είπε. Κάθε τόσο άνοιγε το σημειωματάριο της και διάβαζε ‘σκόρπιες’ σκέψεις. Μυαλό χτισμένο γερά… από έρωτες, ζόρια, απώλειες, επίπονη εξερεύνηση κι ευτυχία. Ευτυχία στο όσο. Άρα αυτάρκης. Με απόλυτη συνείδηση της αξίας της στιγμής ευτυχίας. Άρα πλούσια. Και ολοζώντανη.

«ξέρω μόνο ό,τι είμαι στον έρωτα.

Ό,τι με νικάει στον έρωτα…»

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ είναι ποιήτρια ζωής. Και καθόλου «αόρατη» όπως έγραφε… Πολυτάλαντη γιατί έχει ζωγραφίσει τα φωνήεντα των συναισθημάτων της, έχει τραγουδήσει την απελπισία της καλαίσθητα, έχει σμιλέψει τις ελλείψεις της και κοιτάξει κατάματα τις πιο άσχημες λέξεις - Ψάχνοντας τις όμορφες… Οι λέξεις είναι εικόνες. Οι εικόνες είναι η ζωή μας. Η ζωή μας έχει όλες τις λέξεις.

«Στον άγλωσσο τούτο κόσμο

που ήρθα για βουβές σπουδές

είναι οι ασκήσεις μου εκκωφαντικές

ξέρω, δεν ρέει ακόμα

δεν ρέει φυσικά η σιωπή μου.»

… ευτυχώς!

*ακούγεται το "marta's song" των deep forest

Πριν μεγαλώσω, θέλω να γίνω ...

«Έτσι..           

… ένα με την γη» …

γιατί γουστάρω το χώμα που ανθίζει λουλούδια από βροχή.

Η αφετηρία για κάθε μας ουρανό γαμότο...

Κι όσο μας βρέχει, η φύση πανηγυρίζει.-

Λατρεύω τους ανθρώπους που έχουν κάποια Αγάπη

-Αψηφώντας το σωστό και το πρέπει των άλλων.

Ένα ταλέντο… ένα δώρο που σέβονται.

Μια αγάπη που την βάζουν πρώτη.

Εχτές το βράδυ μου παίξαν αυτό το τραγούδι σ’ένα μαγαζί

που βρέθηκα εντελώς τυχαία κι είχα να ακούσω χρόνια!

Σ’ευχαριστώ Λευτέρη για τους ήχους του μπαγλαμά…

Και την σκέψη ότι η ζωή είναι τέχνη, fractal.

Να παίζει κανείς ‘μπαγλαμά’ ή να μην παί-ζει …?

*ακούγεται «το πιτσιρικάκι» του μάνου ελευθερίου με την σωτηρία μπέλλου. 
Αφιερωμένο σε όσους «παίζουν για να μάθουν ‘μπαγλαμά’»…

Νοιώθω χρώματα...

Γλυκιά νύστα… Μια κούραση παντού χαϊδεμένη από ολοκλήρωση… Ταυτόχρονα σχεδόν … οι τελευταίες πινελιές, κάτω δεξιά, με μαύρο στο λεπτό πινέλο. Ο τρίτος πίνακας της ενότητας στην τελική του μορφή. Όχι, ποτέ το ιδεατό. Ένα άγγιγμα μόνο που σε ανατριχιάζει με υπόσχεση… χαϊδεύω τον καμβά, τον φέρνω κοντά στην μύτη με κλειστά τα μάτια και έπειτα τον στήνω απέναντι μου. ή μάλλον στήνω εμένα απέναντι του. Μα δεν ξέρεις ότι εμένα κρίνω πάντα πρώτα? Πειραματίζομαι τα χρώματα μέχρι την τελική προσφορά. κι όταν στεγνώσουν, τότε λήγει το κόρτε. Έδωσα ό,τι περισσότερο είχα εκείνη την στιγμή. Αποτυπώθηκε? Ανάβω ένα τσιγάρο. Δεν κοιτάω για λίγο. Αφήνω την μνήμη να παίξει κάθε εικόνα, όλες τις αισθήσεις που είχα για λίγο έμπνευση… πρέπει να πάω πίσω πολύ. Πριν σκεφτώ το τελάρο στα χέρια μου. Ένα πανηγύρι συναισθημάτων μ’έφτασε εδώ. Ο πίνακας είναι μόνο ένα σοκάκι μου. Κι έχω πολύ δρόμο ακόμα. Το σκούρο φως του χειμώνα με ωθεί στα χρώματα. Κοιτάζω ξανά τον πίνακα… Ναι. Χαμογελάω λίγο.
 

*ακούγεται το romance from piano concerto #2 του mozart

A serenade of good things...

(Πώς το λέει η διαφήμιση …?)

Τις τελευταίες μέρες νοιώθω απίστευτα αγαμίδια.

και μια στεναχώρια…ένα αναπόφευκτο αντίο…

Όμως θα το πάρω από την ανάποδη γιατί

από τα μικρά εκχειλίζω δύναμη.

Στις λίγες ώρες λοιπόν που είμαι ξύπνια

-πάνω στην στεγνή, στατική πραγματικότητα = κόστος

Τα κλειδωμένα συναισθήματα = μεγάλο κόστος

και τις αλυσιδωτές αλλαγές = αναγκαστικά με τόκο

Ένοιωσα πολλές στιγμές ευτυχισμένη.

Ξύπνησα καλά στο μαγικό κρεββάτι μου

όπου κοχλάζω τα όνειρα μου κάθε νύχτα.

“…wake up, WAKE UP and look around you…”

Όταν άναψα το ραδιόφωνο, έπαιζε το «serenade»

Που είχα χρόνια να ακούσω και λατρεύω.

“did you feel the music…”

Είχα δύο αγνές νυσταγμένες αγκαλιές

Από δύο πραγματικά υπέροχα κορίτσια.

“did you feel the love…”

Πρόσεξα το χαρούμενο βήμα τους

Καθώς τις άφηνα στο σχολείο τους.

Η δικαίωση των αποφάσεων μου…

“the sun comes up and it shines all around you…”

Οδήγησα για τελευταία μέρα το αγαπημένο μου σακαράκι

Που αύριο θα αποχαιρετήσω στην απόσυρση.

Πόσες αναμνήσεις… εμπειρίες… ιστορίες …

“did you feel the wind…”

Χάρηκα την όμορφη ‘αγωνία’ του γιάννη πέτσα

Για τα πρώτα ξεφυλλίσματα του βιβλίου του.

“did you see the lights…”

Γέλασα σχεδόν δυνατά διαβάζοντας 
το χθεσινό group mail με τις φίλες μοu
"the time is our own..."

Προετοίμασα τον χώρο μου για να στρωθώ στον πίνακα

Που δουλεύω και πλέον ζωντανεύει.

“we’re lost in space…”

και ξέρω ότι είμαι βασικά ευτυχισμένη…

“the earth is MY own…”

…Πώς το λέει η διαφήμιση…?

Ανεκτίμητα !

*ακούγεται βέβαια το “serenade” των steve miller band

"Πουθενά" τέτοια σεμνοτυφία πια ...

Μήπως έχουμε μπερδέψει τα σκατά με τα άπιαστα ? ‘τα reality με την τέχνη’ όπως είπε μια δημοσιογράφος πριν λίγο στο σκάι? Υπάρχει ‘ΘΕΜΑ’ για την πρεμιέρα του «πουθενά» του δημήτρη παπαιωάννου και κατά πόσο η τελευταία σκηνή όπου δύο στέκονται για ένα λεπτό γυμνοί, θα ‘σκανδαλίσει’ (!) τους επισήμους.

Να σχολιάσω? Να τ’αφήσω να πάει στον διάολο κι αυτό? Μα υφίσταται η έκφραση ‘σκανδαλίζομαι’ ????? δεν έχει ‘αποδείξει’ ο δ.παπαιωάννου το επίπεδο της φαντασίας του, την ευρύτητα της έμπνευσης του, τον σεβασμό του στο ωραίο?

Με τι θα ήταν ευχαριστημένοι οι υπεύθυνοι του εθνικού και οι ‘επίσημοι’? την χορωδία της εκκλησίας για τα εγκαίνια του εθνικού? Μήπως κάτι πιο ‘βατό’, όπως μια παράσταση Shakespeare ή Μολιέρου? (που λατρεύω, μην μου τα χώσετε!)

Θεώρησα πολύ αναζωογονητικό βήμα πολιτιστικά την επιλογή του δ.παπαιωάννου για τους ολυμπιακούς. Μου έδωσε θάρρος και ελπίδα ότι κάπου κάποιοι έλληνες (στην ελλάδα λέμε!), έχουν όραμα ή έστω βλέπουν λίγο πιο πέρα. Και τώρα πάλι, όταν έμαθα ότι η πρώτη παράσταση του καινούργιου εθνικού θεάτρου θα ήταν δική του, αναθάρρησα. Μήπως βιάστηκα? 

Ή μήπως πρέπει όλοι αυτοί οι επίσημοι/υπεύθυνοι να σκανδαλίζονται με την εγκληματικότητα της γύρω περιοχής? Την βρωμιά και το aids? Τις live βελόνες και τα κάτουρα? 

Μήπως???

*ακούγεται το "koop island blues" των koop με την ane brun

Κοίτα πόσα χρώματα ...

Θυμάσαι πρόπερσυ που γιορτάσαμε μαζί τον τσαμπουκά ? πόσα αναθεώρησα, ξαναχάρηκα, ξαναονειρεύτηκα ? όμορφη μέρα γιορτής… τόσοι φίλοι… ειλικρινείς ευχές … και μια αόριστη συμπαγής αισιοδοξία …

Θυμάσαι και πέρσυ που περνούσα την γέφυρα ? ξεκάθαρη για όσα άφηνα πίσω μου και σίγουρη για όσα χώρεσα στις αποσκευές μου ? βήμα-βήμα την περπάτησα μέχρι …

Με βλέπεις τώρα ?

Απέναντι πια… λίγο κουρασμένη, σίγουρα ζαλισμένη αλλά τόσο αρτιμελής που θαυμάζω .

Ναι το λέω. Γιατί όχι ?

Έχω κερδίσει το δικαίωμα να με γουστάρω.

Ζόρια ? πολλά. Όλοι. Πάντα. Παντού. Έτσι πάει . you jump-start… again .

Αλλά.

Χρώματα ? ακόμη περισσότερα . γιατί εκεί έχω στραμμένη την ψυχή μου, την ομορφιά έχω θρησκεία, τις στιγμές ευτυχίας προσκυνώ και ξορκίζω τον άλλον χρόνο που υπολογίζει. Δεν θέλω μετρήσεις, ούτε παραισθήσεις. Κοιτάζω την πραγματικότητα στα μάτια αλλά επιλέγω να την περιφρονώ σε κάθε πρόσκληση ονείρου. Γιατί δεν την βγάζω αλλοιώς.

Μοναχική αντιμετώπιση… αλλά υγιής και ισορροπημένη. Στην δική μου ζυγαριά αξιών.

Καινούργια δεκαετία φέτος. Είμαι έτοιμη. Το μεγαλύτερο προτέρημα της ηλικίας είναι που μαθαίνεις να μαθαίνεις. Από τις εμπειρίες, τις γκαντεμιές και τα λάθη. τα όρια μου είναι πολύτιμα και απαραβίαστα πια. Τα όνειρα μου αχαλίνωτα και πολλαπλασιασμένα. Δεν λυπάμαι ό,τι έφυγε, ούτε καν τα νιάτα. Λατρεύω την μεστότητα στην σκέψη και τα συναισθήματα μου σήμερα. Δεν κουνιέμαι εκατοστό από την σιγουριά μου ότι κάνω Ο,ΤΙ καλύτερο μπορώ.

Σήμερα.

Γιατί αύριο θα μπορέσω καλύτερα.

είμαι πλέον πεπεισμένη ότι αξίζω τα πάντα. όπως και τα δίνω. όπου αξίζει. Όχι τυχαία…

Χρόνια μου πολλά! πΟλύχρωμα …

*ακούγεται το «I’m feeling good» με την nina simone

Λ-έξεις ...

Σαν κόκκοι άμμου… μες απ’τα χέρια …

Σαν τα λεπτά σε μονότονο εκκρεμές…

Σαν σταγόνες αισιοδοξίας στην άπνοη νύχτα…

Όλα γλιστρούν. μακρυά.

Σαν απροσδιόριστος υδράργυρος …

Η ένταση, το άγγιγμα, η ανάγκη, το νόημα.

Δεν βγάζω νόημα.

Το προσθέτω πεισματικά.

Σε όλα. Το στριμώχνω στον χρόνο

Το εξηγώ στα άρρυθμα

Το δικαιολογώ στα αδιάφορα …

Και το χαϊδεύω όπου κρυώνω.

Γιατί αλλάζει ο καιρός, το νοιώθεις?

Μάζεψα τα απαραίτητα δικαιολογητικά

Κι όμως πάντα κάτι ακόμα ζητάνε …

Αναζητάω και γω. την ασπίδα των λέξεων.

Μόνο αυτήν έχουμε για την καταιγίδα.

Μόνο αυτήν. Και δεν την βρίσκω …

Εσύ? Την ψάχνεις έστω?

θέλω το όνειρο. Κι άλλο.

Αξίζω όνειρα.

Μην με ξυπνήσεις ακόμη.

*ακούγεται το "what's on your mind" των mdrugada

"Ψυχές πολύγωνες..."

Μεγάλα ταξίδια…

Πολύγωνη αίθουσα αναμονής.

Περιμένω, επιμένω, ανασαίνω.

Γύρω μου 

Ήρωες οι λαβωμένοι βηματίζουν .

με τσαγανές βαλίτσες κι ευθυτενή εισιτήρια…

Ο γύρος του πόνου σε πόσες μέρες …?

Πάνε χρόνια. Περιμένουμε τα άλλα.

Ένα ταξίδι με ρόδα που βαριά ΘΑ γυρίσει…

κι όλο ζητάει… ζητάει από άδειο παγούρι.

Τραγουδώ την γεύση του νερού …

κι άλλο ταξίδι … για να δαμάσουμε δίνες…

Επαναθλίψεις. ώσπου να κερδίσεις.

Ακτινογραφία μοναδικής ψυχής στον φάκελλο

και θαυμαστό θράσος σε ρυθμό.

Χωρίς μεγάφωνα η ανακοίνωση δύναμης.

Σύρε. Κι έλα.

Θα φέρω χρώματα.

Καλή αντάμωση.

*ακούγεται το "τσάμικο" του δ.σαββόπουλου με τον €1000

**αφιερωμένο εξαιρετικά στον δημοσθένη  και την μαρίνα  που ταξιδεύουν.

Αντίχρωμη μέτρηση ...

Θέλω να χωθώ στον χειμώνα μετωπικά .

Έχω λύσει τα φύκια από τα μαλλιά μου

Ξεσκόνισα τις άμμους από την επιφάνεια

Αποχαιρέτησα την θάλασσα της καλοσύνης

Και άφησα τα φύλλα να πέσουν μόνα τους.

Δεν βιάζω τίποτα.

Ξέρω για τον ερχομό της ομορφιάς.

Ξέρω πώς θα νοτίσει το χώμα μου…

Θέλω να χαθώ στο βάθος των διαστάσεων

Και να ενσωματωθώ άφοβα στο σκοτάδι.

Θέλω να δω πάλι το χιόνι να λάμπει…

Τον άνεμο να σκληραγωγεί τα στοιχεία…

Την αυγή να μου χαμογελάει ώριμα…

Ξέρω πως γίνεται.

Πρέπει απλά να το μπορέσω...

Μετράω …

*ακούγεται το "salut d'amour" του edward elgar

Τίτλοι για ένα όνειρο ...

Πήρα θέση στην ορχήστρα των ονείρων.

Μαέστρος σε αντίξοες μελωδίες.

Με την δεξιοτεχνία της αδυναμίας μου

Υψώνω το μπατόν κι όλα σιωπούν.

Κόντρα σε τοίχους γδαρμένους

Και έρημες αυλές αντηχεί η πρώτη νότα…

Δική σου, αστέρι μου. όπως εγώ.

Ενορχήστρωση μαγείας

Για να ξορκίσω τ’απρόσωπα εμπόδια.

Μετράω ρυθμό και χρόνο ανηφορικό

Με όρτσα επιτάχυνσης.

Πείσμα ενάντια στη φυσική.

Λατρεία της χημείας που μας χορεύει…

θα νικήσω για σένα το ρεφραίν.

Κοιμήσου εσύ…

Εγώ θα γεμίσω μουσικές τον αέρα μας

Και θα τον φυσήξω ως τα μέσα σου

Εκεί…

Εκεί που ξεκινάει το χαμόγελο σου.

Ο θησαυρός μου…

Εσύ.

*ακούγεται το «νανούρισμα» με την αρετή κετιμέ

Πρόσκληση ...

Σήμερα είναι γιορτή.

Για φως θάχω τον ήλιο χορτάτο

και για μουσική την θάλασσα που δυναμώνει.

Θα στήσω το τραπέζι επίσημα.

Σιδέρωσα το χειροποίητο τραπεζομάντηλο

-εκείνο που κεντάω τις ιστορίες λίγο-λίγο-

περήφανα να δείχνει το παρελθόν.

Πήρα φίνες πορσελάνες – που δεν έσπασαν-

και τα καλά κρύσταλλα. Όλα διαυγή πλέον.

Γυάλισα ασημένια μαχαίρια και πηρούνια

-φυλαγμένα εξίσου όλα μου τα αιχμηρά.

Έτσι και μπορώ

να γαληνεύω ώριμα στα χάδια σου…

Για την μέση διάλεξα μικρά μπουμπούκια και

φύλλα φθινοπωρινά. Για να πέσουν…

και μια καράφα αγαπημένη. Για να προσφέρει.

Μου είπες για μια γουλιά έρωτα…

και θέλω να μεθύσω.

Σήμερα είναι γιορτή.

Σε περιμένω.

Καλό φθινόπωρο.

*ακούγεται «το πεπρωμένο» με τον €1000 και την μαρινέλλα.

Ανεκτίμητη αξία κινδύνων ...

Βιασμός νεοσύστατου ασύλου…

άγνωστα χέρια αρπάζουν το παρελθόν

και μ’αφήνουν να σκουπίζω αποτυπώματα.

Αηδία και θλίψη σβήνουν κάθε έκφραση.

Στέρεψα την αδρεναλίνη μου μεμιάς

σε ζαφείρια και σμαράγδια του χτες.

έτσι, ανοίγουν αγκαλιές. άκαιρα .

Μειδιάζω στα παιχνίδια του χρόνου,

ατενίζοντας την δική σου…

μέσα από σκούρα κίτρινη ομίχλη.

Εξακολουθεί ο μηδενισμός μου.

Στρογγυλοποιούνται οι γωνίες σ’όλα τα μέτωπα.

Κάθε απειλή είναι πραγματικότητα.

Το άρωμα σου ήταν εκεί πριν τον καπνό…

Με παγωμένα μάτια αντικρίζω τις φλόγες.

Ανεξέλεγκτη πλέον η επίθεση των αξιών.

Σφυρήλατη καρδιά χωρίς πόρτα ασφαλείας…

Συμπληρωματική κατάθεση απορίας:

Αν σφάλω, χάνω λιγότερα …?

*ακούγεται το "candyland" της coco rosie

Και μια άγκυρα πλωτή...

Θέλω

να πιάσω από μιαν άκρη την πραγματικότητα

και να την διπλώσω καραβάκι.

Θα κρύψω κάθε μουντζούρα στις πτυχές

να μην χαλούν την ομορφιά της θέλησης.

Έτσι λαμπερό θα το ακουμπήσω στην φαντασία μου.

Ξέρω μια θάλασσα με ισχυρά ρεύματα

και κρυστάλλινα νερά από στάλες βροχής…

Από κει θα σαλπάρω αυτή την μαγική αυγή.

Θα πλανάρω χαϊδεύοντας τον κόκκινο ουρανό.

Υγρές διαδρομές στου ήλιου την ρότα.

Η πυξίδα μου δείχνει τον ορίζοντα.

Τον δικό μου, αόριστο, πολύχρωμο ορίζοντα.

Θ’αρμενίσω εκεί το βλέμμα μου ρυθμικά

Σιγοτραγουδώντας κάθε κύμα…

Τα μπλε μου γαργαλούν τα δάκτυλα,

Το δέρμα, την ψυχή…

Ριγώ σημαντικά.

Χρυσές ανταύγειες με ξεχώρισαν

Στην μεταΛΗΘΗνη εποχή του θέρους.

Κανένα ταξίδι δεν έχει επιστροφή.

Επιλέγουμε την απόσταση μας απ’τα όμορφα.

Και κουβαλάμε το αντίτιμο της ελευθερίας:

Τα μαθήματα των αποφάσεων μας.

Προσφορά… και Αντοχή.

Ξεχώρισα τα πανιά μου στα όρτσα.

Κι έχω θάλασσα ακόμα…

και πρίμα…

*ακούγεται ένα κομμάτι από mix που είχα… ε δεν ξέρω ποιος και τι. Αλλά με ταξιδεύει…

Χορός Χωρίς Χρόνο...

Καλό καίρι …

Αργόσυρτη η ζέστη πριν …

Η υγρασία φυγαδεύεται από τις γρίλιες.

Έβγαλα το ρολόι μου

Να μην μου κάνει σημάδι.

Ο χρόνος θα μετρήσει

Στα δικά μου μποφώρ.

Δεν υπάρχει συγχρονισμός.

Πληγχρονισμό θα το λέγαμε …?

Στην απλώστρα η αλήθεια.

Θα ξασπρίσει κάποτε.

Συμμαζεύω κομμάτια αποφάσεων.

Μόνο στην υπόφαση είχα αλλεργία.

Ο άνεμος βιάζεται τις λαχτάρες μου.

Εκτός κλίμακας ο απόπλους μου …

...Με ταξιδεύεις ...?

*ακούγεται ένα πάντρεμα κλασσικής μουσικής με καλοκαίρι του buddha bar... φεύγα ...