Η συνέχεια ενός τέλους

Βιάστηκα... στην γωνία με περίμενε η πίκρα να μου κόψει το χαμόγελο. και πολλούς άλλους (πολύ πιο άτυχους) που τώρα δεν έχουν σπίτι. την πρώτη φωτογραφία έβγαλα σήμερα το μεσημέρι που έφτασε η φωτιά στο χιλιόμετρο απο μας. την δεύτερη όταν έφτασε κοντινότερα. για την ώρα έχουμε ύφεση. αλλά αναζωπυρώσεις μικρές σε πολλά σημεία. πέρασα όλη την μέρα μου σηκώνοντας τέντες στην πολυκατοικία, βρέχοντας τα δέντρα του κήπου, πάνω-κάτω έτρεχα και τελικά πάλι ανίκανη ένοιωθα. με τεράστιο δέος κοιτούσα τον μαύρο καπνό πίσω απο το σπίτι μας και ανέπνεα την αποπνικτική ατμόσφαιρα που άλλοι μου επέβαλλαν για το κολοχρήμα. τρόμαξα και θύμωσα τόσο πολύ που δεν είχα χρόνο να στεναχωρηθώ όπως όταν έβλεπα την πάρνηθα. το κεφάλι μου ακόμη πάει να σπάσει. η ένταση ήταν τόση που ούτε θυμάμαι πως πακέταρα τα παιδιά στης μαμάς μου, πώς πέρασαν οι ώρες, πόσες φορές χτύπησε το κινητό μου που τέλειωσε η μπαταρία, πώς άντεξα αυτήν την θέα. τώρα αρχίζω πάλι να πονώ. δεν έχω κάτι έξυπνο να πω, ούτε πια ξέρω τι να σκεφτώ. τάχω χαμένα. είναι σαν πένθος φέτος. ξέρεις οτι πρέπει να συνεχίσεις να ζεις αλλά δεν ξέρεις πώς. ψάχνεις για κάτι θετικό και δεν βρίσκει τίποτα να ξαποστάσει το πληγωμένο σου μυαλό, οι κατεστραμμένες αισθήσεις. κάποιοι μας έχουν για πολύ μαλάκες. και οι εμπρηστές που μας εξοντώνουν τον αέρα και την ομορφιά, και οι πολιτικοί που επισημοποιούν εκλογές σήμερα. and life goes on,eh? είναι δυνατόν γαμώ την τρέλλα μου? θα μείνει τίποτα πια? πόσο έρμαιοι είμαστε στον κάθε ανεγκέφαλο που μας επιβάλλεται και μας κλέβει ό,τι αξίζει και δεν αγοράζεται? τι να κάνει κι αυτή η ρημάδα η φύση πια? πόσες φορές θα ξανασηκωθεί και θ'αρχίσει απ'την αρχή? πόσες φορές εμείς θα πούμε "ας δούμε τι μένει. θα τα βγάλω πέρα κι έτσι". πόσες? επικίνδυνα λιγοστεύουν όλα γύρω μας. αλήθεια τάχω χαμένα. ελπίζω να πέρασε το χειρότερο. της φωτιάς, εννοώ. για σήμερα την νύχτα. γιατί τα αποτελέσματα μας περιμένουν. και γεμίζει το σακούλι των δυσάρεστων εκπλήξεων. τώρα μου λες πού να κοιτάξω για να χαμογελάσω? παντού αγριεύομαι και πενθώ.