Έλα κύμα πάρε με...

Ξύπνησα στις 11!!! πόσο καιρό έχω να το καταφέρω αυτό…τι μέθη είναι αυτή σ’αυτό το νησί, τι ενέργεια έχω πάρει. Είμαι πλημμυρισμένη από μουσικές. Μελωδίες της ψυχής μου που αναδύεται αγνά. Μετά από πολύ. Η νηνεμία μιας πάλης που δεν την θέλω άλλο. Αφέθηκα να παρασυρθώ σ’αυτή, στριμώχτηκα καιρό. Ξέρεις πως νοιώθω? Σαν να με στύβανε πολύ καιρό σαν το πορτοκάλι. Μα τώρα βγαίνει επιτέλους ο χυμός, και τα φλούδια τα πετάω. Βλέπω επιτέλους την καθαρή εικόνα.

Δειλά-δειλά πασχίζω να φέρω την ομορφιά που μου γεμίζει τις σκέψεις στην πραγματικότητα. Να μην είναι μόνο σε τέτοια ταξίδια που περνάω καλά. Πρέπει να τα ζήσω και στην ζωή μου. Είναι υπέροχη η σιωπή που ξεχειλίζει χίλια ανείπωτα και εικασίες φαντασίας. Πού θάμαστε χωρίς αυτή? Μα βλέπω πόσο ζωντανή είναι η αληθινή ευτυχία που λίγο την αγγίζουμε και πάλι μας φεύγει. Αυτήν θέλω. Το άγγιγμα, την εξωτερική εμπειρία, να ρουφήξω ζωή, χαρά, έρωτα. Δεν γέρασα όπως νόμισα. Κοιμήθηκα για λίγο, ύπνο ταραγμένο. Για λίγο. Και νάμαι πάλι. Έτοιμη να ζήσω πιο δυνατά, να αντιμετωπίσω κατακέφαλα ό,τι μούρθει και να μην μαζευτώ.

Τα βρήκα τα ηνία. Και θα κάνω πράξη την συναυλία του μυαλού μου, θ’αποτυπώσω την έμπνευση μου στον καμβά, θα πιώ πραγματικό νέκταρ. Δεν θα συμβιβαστώ πια στην ποίηση φυλακισμένη στην σιωπή μου. Θα την μοιραστώ με την πραγματικότητα. Είμαι πιο δυνατή από τα πρέπει και τα δεν πρέπει. Μόνο εγώ θα ορίσω πού σταματάει το ωραίο και πού θα δεχτώ την καταπίεση. Whose life is this anyway? Όση ελευθερία μούδωσε το φευγιό του μυαλού μου, τόση λαχτάρα με γέμισε για να ζήσω ξανά πραγματικά όμορφα.

Ο χρόνος μου εδώ έχει αλλάξει κανόνες. Οι ώρες μου μασιούνται σαν το καρπούζι. Είχα τον χρόνο να με πάρω αγκαλιά τρυφερά και μαζί να κοιτάξουμε κατάματα την ιστορία σαν θεατές. Είδα. Επέτρεψα. Υπόμεινα. Κατάλαβα. Είναι πολύ λυρική η στεναχώρια για όσα δεν, είναι χρωματιστός ο πόνος και έντονος. Είναι χορός η δύναμη του φανταστικού και η ελευθερία του. Μα πιο δυνατή είναι η ανάγκη για αληθινά χαμόγελα. Μόνο ζώντας μπορείς να ρουφήξεις το πραγματικό μεδούλι. Μόνο αγγίζοντας μπορείς να νοιώσεις ηδονή. Μόνο μυρίζοντας καταλαβαίνεις το άρωμα. Μύριες λέξεις, σκέψεις και πινελιές δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την μαγεία της ζωής. Δεν θέλω να είμαι άυλη. Θέλω να νοιώθω ρίγη στο κορμί μου, ιδρώτα στο δέρμα μου, δάκρυα στα μάτια μου από ηδονή όχι άλλο από οδύνη. Να μουδιάζω σύγκορμη από πάθος, όχι από αδυναμία. Δεν είμαι πιόνι κάποιου άλλου, ούτε μαριονέτα. Πατάω γερά στα πόδια μου. Μόνο εγώ μπορώ να αλλάξω την ρότα. Κοιτάζω νηφάλια τον ορίζοντα και βλέπω ένα γλέντι να αρχίζει. Μελωδίες ταξιδεύουν την θάλασσα και φτάνουν στ’αυτιά μου και με παρασέρνουν. Δεν αφήνομαι. Κινώ τα νήματα για να φτάσω εκεί. Εγώ το επιλέγω. Να ζήσω, όχι άλλη θεωρία. Πολύ καιρό δραπέτευα την πραγματικότητα με το μυαλό μου. Τώρα πρέπει να την σύρω μέσα μου και να επιβληθώ. Να συμβιβαστεί η ζωή μου με τους όρους του μυαλού μου.

p.s.1 η φωτογραφία είναι απο το κινητό μου εχτές το απόγευμα που χάζευα τον ήλιο παρέα με μια carib. χάσιμο...

p.s.2 ΑΥΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΓΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ. ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΩ ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΗ. ΕΛΑ ΚΥΜΑ ΠΑΡΕ ΜΕ...