Οργή που δεν εκτονώνεται πουθενά
Ψάρια που πεθαίνουν καλυμμένα στο πετρέλαιο στην θάλασσα
Παιδιά που δουλεύουν από τα 5 τους χρόνια ενώ έπρεπε να παίζουν αθώα
Ζώα που καίγονται ζωντανά στις πυρκαγιές αντί να ζουν ελεύθερα
Πολιτικοί με υπέρογκες καταθέσεις και ελάχιστη απόδοση
Επιχειρηματίες στο παιχνίδι της μαριονέτας και της εξουσίας
Δάση που εξαφανίζονται μες τις φλόγες μαζί με το οξυγόνο και την ομορφιά
«Κατακριτέοι ήρωες» που χάνουν την ζωή τους για να σταματήσουν έναν ληστή
«Ασήμαντες Αμαλίες» που χάνουν την μάχη τόσο άδικα
Σπόροι και τρόφιμα μεταλλαγμένα
Ασθενοφόρα που δεν φτάνουν έγκαιρα
Υπεύθυνοι τραγωδιών που αθωώνονται
Νησιώτες που δεν δικαιούνται την πενιχρή περίθαλψη των υπολοίπων
Μίσος και καχυποψία για καθετί διαφορετικό
Αστείος πατριωτισμός για το ελάχιστο και σκοτεινός ρατσισμός
Βλέμματα που κοιτούν πέρα από σένα
Ζωές που ξοδεύονται ωχαδελφιστικά κι όχι αδελφικά
Σταγόνες ομορφιάς που δεν προσέχουμε και μας προσπερνάνε
Καταστροφές και δυστυχία που δεν μπορούμε να αποτρέψουμε
Ενας κόσμος που δεν διάλεξα και προσφέρω στα παιδιά μου
Φοβάμαι την δύναμη μας να κάνουμε κακό.
Κλαίω την αδυναμία μας να κάνουμε καλό.
Καλή εβδομάδα...
?
6 comments:
τρυφεροί πονεμένοι προβληματισμοί...
για ένα καράβι που λέμε ζωή...
για ένα δρόμο που πριν ρίξουμε τα ψίχουλά μας, τα κατατρώνε οι προδοσίες, οι ακυρώσεις, οι πληγές...
μια ζωγραφιά μας μένει μόνο...
μια ζωγραφιά καρδιάς...
ας την προσκυνούμε συχνά μπας και γίνει κανένα μικρό ή μεγάλο θαύμα...
Μου άρεσαν παρα πολύ οι πονεμένες σκέψεις σου, μοιάζουν με τις δικές μου.
Καλημέρα.
Καλή εβδομάδα!
σεμέλη ευχαριστώ που ήρθες εδώ. Σε παρακολουθώ που αγγίζεις εδώ και κει. Ας ελπίζουμε λοιπόν. ότι όλες αυτές οι σιωπηλές κραυγές θα γίνουν μία και θα κουνήσουν έστω κι ένα φυλλαράκι.
Κι αν πάλι συνεχίσει έτσι, τουλάχιστον επιτέλους δεν νοιώθουμε τόσο μαλάκες και τόσο μόνοι.
την καλημέρα μου επίσης χχχ
Αμα δεις παλιοτερα ποστ στο μπλογκ μου κι εγω γεννημενη με την απαισιοδοξια στο μεδουλι μου ειμαι...Απλα ειμαι σε μια περιοδο που αντι να κλαιω που καηκε το δασος, σκεφτομαι "πωπω πρεπει να γινει αναδασωση και θελω να ειμαι κι εγω εκει..!" Απλα σταματησα να σκεφτομαι οπως λες ωχαδελφικα αλλα αδελφικα..Τιποτα δεν μπορουμε να αποτρεψουμε..μπορουμε να κανουμε κατι στο τωρα ομως για να μην επιτρεψουμε τιποτα στο μελλον...
Φοβαμαι τη δυναμη μας να κανουμε κακο.
Λατρευω τη δυναμη μας να κανουμε και το καλο ομως =)
Να εισαι καλα maya και μενα μου εφτιαξες τη διαθεση!
@νινα
Ναι και γω λίγο διστάζω να το αποτυπώσω αλλά νοιώθω μια υποψία αισιοδοξίας όταν ακούω τόσους ανθρώπους να νοιάζονται τελικά. ακουγα το πρωί την Γαλάνη και ήθελα να κλάψω. νόμιζα ότι μιλούσε απο το στόμα μου.
απλά λυπάμαι όλη αυτή την οργή που δεν φτάνει να επισκιάσει τον απρόσωπο μηχανισμό που μας κυβερνάει...
έστω ας προστατέψουμε τον μικρόκοσμο μας. αυτό μπορούμε να το κάνουμε.
χ
μάγια μου,
θυμωμένη σήμερα και καθόλου αναίτια…
αυτό το κείμενο θα μπορούσε να γίνει γιγαντοαφίσα.
Όχι ότι θα συγκινούσε πολλούς,
αλλά τουλάχιστον θα αποτελούσε
φωνή-έκφραση πολλών άλλων,
των διαφορετικών ανθρώπων….
φιλί μεσημεριανό και μια γλυκιά ζεστή αγκαλιά, ο γιάννης
καλημέρα γιάννη!
δεν θα συγκινούσε πολλούς...έτσι είναι. αυτοί που συγκινούμαστε, αποτραβιόμαστε και πονάμε βουβά. όχι γιατί δεν έχουμε φωνή. Αυτιά που δουλεύουν δεν υπάρχουν.
θα ξεθυμώσω, θα στρέψω πάλι την σκέψη μου στην μουσική, στα χρώματα. ουφ...
χ
Post a Comment