Logbook πολυτελούς φυγής...(1η μέρα)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Κατέβηκα ραφήνα στις 6 το πρωί με μηχανή κι ένα σακίδιο. μου θύμισε παλιές εκδρομές. πριν τις πάνες και τα μεταφερόμενα οικοσυστήματα. ωραίο! πριν φύγω, πρόλαβα την ανατολή του ήλιου πάνω στην θάλασσα. άλλο συναίσθημα απο την δύση σου δίνει. πορφυρό ξεκίνημα που δυναμώνει. το μεσημέρι στην θάλασσα. τα κοριτσάκια μου, εγώ και κουβάδες, απόχες, μπρατσάκια και πολλή χαρά. κρύα, κυκλαδίτικη θάλασσα. άγρια και μεταξένια μαζί. ο αέρας πολύς αλλά ερωτικός, ο νησιώτικος που σε μεθάει γιατί σου θυμίζει το μέσα σου. μπήκα αμέσως στο νερό, ν'αδειάσω την αθήνα και να γεμίσω αιγαίο την επιδερμίδα μου. το βάπτισμα για να καλωσοριστώ. η στιγμή της κάβλας. ΤΟ ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙ. αυτό που λειώνει όλους τους ήχους, εξαφανίζει όλους τους ανθρώπους και μένω μόνη, χαιδεμένη απο το νερό να ρουφάω ομορφιά. εγώ και η θάλασσα μου. οι αισθήσεις όλες παραδωμένες. μόνο τα μάτια κρατώ ανοιχτά για τα χρώματα που με στέλνουν. το βάθος, η δροσιά, ο βυθός, η άμμος, το αλάτι, τα ψάρια, η αντανάκλαση του ήλιου...όλα τα χρώματα που δεν ονομάζονται αλλά είναι εκεί, ζωντανά, θελκτικά και εκείνη την στιγμή δικά μου. αχ αυτή η θάλασσα...που σου δίνεται για λίγο μόνο. που την αγαπάς αλλά την φοβάσαι μαζί. σχέση δέους. ήμουν τόσο γεμάτη εκείνη την στιγμή! κι όταν γεμίζω ευτυχία απλώνομαι. όλα τα μπορώ. όλα θέλω να τα χαρίσω. στο τέλος της ανάσας μου, ανέβηκα πάλι στην επιφάνεια με την λαχτάρα να ξαναπάρω αναπνοή απο το γαλάζιο του ουρανού και το χρυσό του ήλιου. τι θείος συνδιασμός χρωμάτων...ξαπλώνω στην άμμο, στεγνώνω στον ήλιο και παίρνω στην χούφτα μου λίγη. ζεστή και απαλή άμμος, την αφήνω ανάμεσα στα δάχτυλα μου να φύγει και πάλι την πιάνω. και ξαναβουτάω... δεν μπορώ απόλυτα να πω γιατί γουστάρω τόσο το μακροβούτι. είναι αυτή η σχέση με την θάλασσα που με κάνει ευτυχισμένη έτσι απλά, είναι η παλέτα των μπλέ και των πράσινων που φανερώνει ζωή, είναι το ερωτικό του γυμνού κορμιού που εισχωρεί σ'αυτήν, είναι που χάνομαι στο απέραντο της, που μένω μόνη να μ'αγκαλιάζει, είναι που ακούω μόνο το μέσα μου και είναι που δεν μπορεί να κρατήσει η χαρά παρά μόνο για μια αναπνοή. ούτε την κατακτάς, ούτε την ξεπερνάς ποτέ. ΥΓ. το δεύτερο μακροβούτι το αφιέρωσα στους φίλους που έχω εδώ, χωρίς να ξέρω τότε ότι φεύγοντας πήρα μαζί μου πολλές ζεστές ευχές καρδιάς και με πηγαίναν παρα πέρα. ευχαριστώ πολύ. χαμογελούσα πολύ!

το πλοίο θα σαλπάρει το πρωί!

Φεύγω αύριο το πρωί να πάω να βρώ τα κοριτσάκια μου στο νησί για 3 μέρες. να τις πάρω αγκαλιά, να δω πάλι τα πανέμορφα μάτια τους που κυριεύουν τον κόσμο. ακόμη. Σας φιλώ και θα κάνω μακροβούτια και για σας. με ανοιχτά τα μάτια!

Άλλη μια παιδική ζεστή ανάμνηση...

Για να φύγω λίγο απο τα άσχημα προδίδοντας με θράσος την ηλικία μου! το θυμάστε αυτό?

Avec ma gueule de métèque De Juif errant, de pâtre grec Et mes cheveux aux quatre vents Avec mes yeux tout délavés Qui me donnent l'air de rêver Moi qui ne rêve plus souvent Avec mes mains de maraudeur De musicien et de rôdeur Qui ont pillé tant de jardins Avec ma bouche qui a bu Qui a embrassé et mordu Sans jamais assouvir sa faim Avec ma gueule de métèque De Juif errant, de pâtre grec De voleur et de vagabond Avec ma peau qui s'est frottée Au soleil de tous les étés Et tout ce qui portait jupon Avec mon cœur qui a su faire Souffrir autant qu'il a souffert Sans pour cela faire d'histoires Avec mon âme qui n'a plus La moindre chance de salut Pour éviter le purgatoire Avec ma gueule de métèque De Juif errant, de pâtre grec Et mes cheveux aux quatre vents Je viendrai, ma douce captive Mon âme sœur, ma source vive Je viendrai boire tes vingt ans Et je serai prince de sang Rêveur ou bien adolescent Comme il te plaira de choisir Et nous ferons de chaque jour Toute une éternité d'amour Que nous vivrons à en mourir Et nous ferons de chaque jour Toute une éternité d'amour Que nous vivrons à en mourir

Όλα αυτά τα τραγούδια που άκουγαν οι γονείς μου έχουν αυτή την γλυκιά πολύχρωμη και ζεστή νοσταλγία. Σαν τις μυρωδιές απο τα φαγητά, τα γλυκά και τα νυχτολούλουδα. τότε στα 5-6 που θυμάμαι να κλαίω γιατί ένοιωθα την μοναξιά μιας γάτας που συμπαθούσα γιατί κοιμόταν έξω. η κόρη μου τώρα στα 6 κλαίει γιατί είδε το βράδυ που καιγόταν η πάρνηθα την κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα μας.

αυτές τις εικόνες δεν θέλω ακόμη να τις πάρει, αυτή την θλίψη δεν θέλω να την εισπράξει ακόμη. θέλω να συγκινείται με τα όμορφα -και το κάνει- μόνο μ'αυτά. και ίσως κάποια τραγούδια που αγαπώ και καμιά φορά τα χορεύουμε σαν τις τρελλές στην διαπασών, αργότερα να της φέρνουν την ίδια αγκαλιά γλύκας που έχω εγώ με τα δικά μου αλλοτινά τραγούδια.

Πού ξύπνησαμε πάλι σήμερα?...

Σήμερα όταν ξύπνησα, η ...δεύτερη σκέψη μου ήταν τι ωραία που έχει το αεράκι και θα κατέβει λίγο ο φούρνος βαθμούς. δεν πρόλαβα να χαρώ. η αμέσως καπάκι σκέψη ήταν οι φωτιές που θα συνεχίσουν μέχρι να μας τελειώσουν, θα μας αφήσουν κάρβουνα στην ψυχή. σηκώθηκα και έξω όλα είναι παράξενα. τα δέντρα έχουν μια άλλη απόκοσμη απόχρωση απο τον ήλιο που πέφτει πάνω μ'ένα μουσταρδί άρρωστο . την πάρνηθα απέναντι δεν την βλέπω. είναι όλος ο ουρανός γκρί και θαμπός. το αεράκι ξαφνικά είναι απειλή και η ατμόσφαιρα παράξενη. τα χρώματα είναι η πρώτη απώλεια μετά τα αποκαίδια. δεν ξέρω τι άλλο θα δούμε...δεν καταλαβαίνω αυτό που μας συμβαίνει. πούναι η ομορφιά? δυσκολεύομαι να κρατήσω ανέπαφη την πρώτη σκέψη πριν ανοίξω τα μάτια μου που ήταν πανέμορφη, γεμάτη ζωή και καρδιοχτύπι. είναι πολλές οι φωτιές. είναι άρα και πολλοί που τις βάζουν. και είναι και πολλοί που δεν θέλουν να τις προλάβουν. αδιέξοδο. πίκρα. θέλω να κλάψω για ό,τι και σήμερα πεθαίνει. να ζητήσω συγνώμη. πόσο αδύναμη και ασήμαντη νοιώθω πάλι...

Θες άλλο καφέ?

Θυμάσαι τότε που μικρές κάναμε σχέδια και εικασίες για το μέλλον? Πόσες ώρες με τσιγάρα και καφέδες αναλύαμε την συμπεριφορά μας και μεθούσαμε με την δύναμη της προσωπικότητας μας? Ατέλειωτες ώρες, πρωτόγνωρα χτυπημένες απο τον χωρισμό των γονιών μας, πρώωρα ωριμασμένες, και συ και γω, ήρθαμε κοντά και ποτέ δεν χωρίσαμε απο τότε. Τότε που πραγματικά μας άνηκε ο κόσμος και όλα μπορούσαμε να τα φτιάξουμε? Με ανυπομονησία και ευαισθησία οργανώναμε τα 30 μας. μας φαινόταν ορόσημο τότε. Πολύ. Εχεις σκεφτεί τι έμεινε απο τότε? μέσα κι έξω μας, πόσα "θα" μας πραγματοποιήθηκαν? και πόσα ρομαντικά "θέλω" εξανεμίστηκαν? και πόσες πληγές μας σημάδεψαν? Δεν είναι κακό που πέσαμε έξω, ξέρεις. Τα όνειρα δεν μένουν στάσιμα, πρέπει να προχωρούν και να εξελίσσονται μαζί μας. κάθετι που μας αγγίζει, κάθε εμπειρία γλυκιά ή πικρή μας σμιλεύει και λίγο ακόμη. Η σκέψη πάει παραπέρα. Δυσάρεστο θάταν να θέλαμε ακόμη τα ίδια. Θα σήμαινε οτι καθόλου δεν αφεθήκαμε να τριφτούμε στην ζωή, να επιτρέψουμε. Γι'αυτό μην κλαις τα παλιά που σκονίστηκαν. Δεν χάθηκαν. Μέσα σου τάχεις και είναι μέρος σου, κι ας μην τα έφτασες. Είναι πιθανό να τα ξεπέρασες. μα και να μην είσαι πουθενά κοντά στα "ήθελα", για άνοιξε λίγο το σακίδιο σου, αυτό που σου βαραίνει την μέση. Βγάλε έξω να δεις οτι οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες κι ό,τι δεν κατάφερες, ακόμη μαζι σου ταξιδεύουν. στην ίδια θήκη που είναι τ'άλλα.εκείνα που μπόρεσες. στο χέρι σου είναι και στην κρίση σου να ξεχωρίσεις πόσο σε αντιπροσωπεύουν τα παλιά σου όνειρα. μήπως αντικαταστάθηκαν απο άλλα, πιο όμορφα, και λιγότερα ουτοπικά? γιατί αυτό σημαίνει οτι με μια ανάσα μπορείς πάλι να τα κυνηγήσεις, αν το θέλεις. όχι, δεν είναι ανέφικτο. πάλι ψέματα σου είπαν? δικό σου είναι το μέλλον. μην κουράζεσαι που κουβαλάμε το παρελθόν. αυτό μας ωθεί μπροστά. και οι μνήμες. ναι. όλ'αυτά που μαζί τάχουμε κλάψει, σιωπήσει και γελάσει. οι μνήμες που μας σκάλισαν και είναι αυτές που μας συναρμολογούν μέρα με την μέρα. Θες άλλο καφέ? έλα. ένα τελευταίο τσιγάρο. κάτσε να τις βγάλουμε για λίγο στον ήλιο, να τις θυμηθούμε. μην ντρέπεσαι! θυμάσαι ότι αν δεν γινόταν αυτό, δεν θάφτανες εκεί? και γω. την βλέπεις αυτήν? αν σου πω οτι ακόμη πονάει?...ναι, έχεις δίκιο. ήταν και ωραία όμως. ολόκληρη το ζούσα. τι μυρίζει έτσι? μελαγχολία είναι? νοσταλγία? όχι, όχι, κάτι ακόμη πιο γλυκό...η ανάσα μας, μάλλον. βλέπεις? είναι πιο δυνατή η ζωή απο την απάθεια. Έλα, πάλι το ξενυχτήσαμε. Βάλτα πάλι στο σακίδιο και πάμε παρακάτω. Ακόμη σε πονάει η μέση σου? είδες, πέρασε... Αφιερωμένο στην θάλασσα μου, την ζωή μου και όσους την ακουμπούν. Ναι και στους μαλάκες που με κάναν καλύτερη και σε σένα φίλη που είσαι πάντα εδώ να πονάμε και να αγαπάμε παρέα. Θυμάσαι τον όρκο αιώνιας φιλίας που υπογράψαμε στα 12? Αυτό το όνειρο το πραγματοποιήσαμε, είδες? ΑΣΧΕΤΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΖΗΤΏ ΣΥΓΝΏΜΗ ΣΤΗΝ ΦΊΛΗ ELMELISSA ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΊΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΓΝΙΟΥ. ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ ΥΠΟ ΠΙΕΣΗ.. ΚΟΜΠΛΑΡΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΛΕΞΗ. Ο,ΤΙ ΓΡΑΦΩ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΤΙ ΝΟΙΩΘΩ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΛΙΓΟ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΠΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ 7 ΘΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΣΠΥΡΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΥΤΥΧΙΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΛΠ. ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!

Histoire d'un Amour...

Dalida στα καλύτερα...

Για όσους ήδη ταξιδεύουν...και μας πούμαστε εδώ...

Καλοκαιράκι...καλά να περνάμε. και στους 45!!! ας σκάσουμε με μουσικές αλλοτινές. εμένα μου θυμίζει τα παιδικά μου τα αθώα και με συγκινεί πάντα. Ας βράζουμε με στυλ! Mon histoire c'est l'histoire d'un amour Ma complainte c'est la plainte de deux cœurs Un roman comme tant d'autres Qui pourrait etre le votre Gens d'ici ou bien d'ailleurs C'est la flamme qui enflamme sans bruler C'est le reve que l'on reve sans dormir Comme un arbre qui se dresse Plein de force et de tendresse Vers le jour qui va venir {Refrain:} C'est l'histoire d'un amour, eternel et banal Qui apporte chaque jour tout le bien tout le mal Avec l'heure o l'on s'enlace, celle o l'on se dit adieu Avec les soires d'angoisse et les matins merveilleux Mon histoire c'est l'histoire qu'on connait Ceux qui s'aiment jouent la meme, je le sais Et tragique ou bien profonde C'est la seule chanson du monde Qui ne finira jamais. C'est l'histoire d'un amour Qui apporte chaque jour tout le bien tout le mal Avec l'heure o l'on s'enlace, celle o l'on se dit adieu Avec des soires d'angoisse et les matins merveilleux Mon histoire c'est l'histoire qu'on connait Ceux qui s'aiment jouent la meme, je le sais Mais naive ou bien profonde C'est la seule chanson du monde Qui ne finira jamais C'est l'histoire d'un amour p.s.έχει λάθη απο κει που το αντέγραψα αλλά ε. στο περίπου. καλό βράδυ μουσικό και φευγάτο ...

Μμμμμμμμμμ...

Όμορφα χρώματα σήμερα. Τα είδατε? Έχω πλημμυρίσει... "πέρασα πολλά για νάρθω ως εσένα. Φίλα με διπλά σου τάχω φυλαγμένα" καλό απόγευμα.

we shall overcome!

"LOVE IS THE ONLY SOLUTION WE CAN START A REVOLUTION" χωρίς δικά μου λόγια. απλά για να μην κλείσω την μέρα μου με το προηγούμενο post. χάλι. we shall overcome γαμότο! καλό βράδυ!

Σιγά μην λυγίσουμε!

Ξεχνιέμαι σ’ένα πέπλο ελαφρότητας και η σκέψη μου ταξιδεύει μ’ένα καράβι που δεν σταματά. Κάθε σύννεφο είναι και μια ανάμνηση, κάθε κύμα ένα πάθος, κάθε ηλιαχτίδα ζωή. Με βλέπω εκεί να αναπολώ κάθε τόσο με χαμόγελο ή με πίκρα, κοιτάζοντας γύρω μου. Κι άλλες φορές να κλείνω τα μάτια προς τον κόσμο και να νοιώθω μονάχα. Κι αυτή είναι η νίκη μου. Ότι νοιώθω. p.s.το κακό είναι οτι νοιώθω και τις φλόγες παντού γύρω μας...

Μία ευκαιρία...χαμογελαστή

Καλημέρα πρωί-πρωί! Σε συνέχεια του πολύ συγκινητικού post της φίλης adiple εχτές...

Κοριτσάκι Μου

Κοριτσάκι μου, μες στο βουβό πηγάδι του φεγγαριού σου 'πεσε απόψε το πρώτο δαχτυλίδι σου. Δεν πειράζει. Αργότερα θα φτιάξεις άλλο να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο. Γιατί δεν είναι κοριτσάκι να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι, εκείνο που έχεις γίνει, είναι να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου. 'Αλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ' τη χαρά που δίνεις Να το θυμάσαι κοριτσάκι. Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων να σου φέγγουν τον ύπνο σου. Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου. Θέλω να σου φέρω ένα σταυρουλάκι αυγινό φως δυο αχτίνες σταυρωτές από τους στίχους μου να σου ξορκίζουν το κακό να σου φωτάνε μη σκοντάψεις

Γιάννης Ρίτσος (για τη κόρη του...)

Λογιών λογιών γονείς υπάρχουν. Αλλοι τα καταφέρνουν κάπως, άλλοι αναρωτιέσαι τι σκεφτόντουσαν όταν αποφάσισαν να φέρουν στον κόσμο ανθρώπους- με τι προσόντα. Μεγάλη η εξουσία, εύκολη η λεία. Θέλει ωριμότητα για να μπορεί κανείς να σέβεται τον μικρό άνθρωπο που σε κοιτάει στα μάτια και απο σένα περιμένει τον κόσμο όλο.

Θάθελα να είχα νοιώσει τέτοια προστασία απο τον πατέρα μου, τέτοια στοργή που να μου δώσει τα φτερά να πετάξω ψηλά και να βλέπω τον κόσμο όλο στο μέγεθος του. Τόκανα γιατί έχω μια μητέρα που μόνο ποίηση δεν έγραψε για μένα. ό,τι άλλο είναι δυνατόν να δώσει μάνα, το είχα. Και έτσι, έμαθα να πετάω, να προχωράω, να μ'αγαπάω, να μην διστάζω.

Αυτή την δύναμη τώρα νάχω άστρο, για να βοηθήσω τα κοριτσάκια μου να μεγαλώσουν με μαγεία, αγάπη, αθωότητα και ωριμότητα. Να τις στηρίξω για να είναι αυτόνομες, ολόκληρες και το πιο δύσκολο: να τις γεμίσω ομορφιά για την ζωή, ώστε να μην σκοντάφτουν στην ασχήμια και τις βρωμιές. Να το καταφέρουν καλύτερα κι απο μένα που τόσο το παλεύω τώρα.

Λάθη κάνουμε όλοι οι γονείς, όλοι οι άνθρωποι.

Τίποτα πιο σημαντικό δεν θα βρεθεί στον δρόμο μας απο αυτή την ευθύνη.

Ας ελπίσουμε να τα κάνουμε με αγάπη. Καλημέρα...

Αφιερωμένο

στους λίγους εδώ που αγαπούν το όμορφο με σεβασμό και αγνότητα... Φιλιά

Το 8ο θαύμα είναι που οι ξένοι επιμένουν να μας επισκέπτονται!!!

Σήμερα, σάββατο και παραμονή της ψηφοφορίας για τα 7 συγχρονα θαύματα...η Ακρόπολη ήταν κλειστή λόγω απεργίας των υπαλλήλων. Δεν βάζω καν θαυμαστικό. Δεν μπορώ άλλο. Και μετά μου λέτε γιατί δεν ενημερώνομαι. Μόλις άνοιξα την ρημάδα την τηλεόραση έπεσα σε αυτήν την αισχρή και άκρως καταθλιπτική είδηση. Ντροπή τους...Ντροπή μας...Γαμώ την τρέλλα μου πια!

Για πάρτο αλλοιώς!

Πέρασαν κάποιες ώρες. Κλείστηκα, έκλαψα και άφησα την θλίψη να με κάνει ό,τι θέλει. Δεν έχει και πολύ νόημα να το παλέψεις. Δεν γίνεται και νάμαστε συνέχεια μες την τρελλή χαρά λες και δεν τρέχει κάστανο. Και μετά άρχισα την ανάβαση. Εβαλα ξένη μουσική- Δεν πονάει σαν την δικιά μας. Ανοιξα και διάβασα λίγο Κρισναμούρτι για να πάρω λίγο απόσταση απο την μικρή μου εικόνα. Και μετά σκέφτηκα ότι θα νοιώσω πιο καλά αν προσφέρω κάτι και πάρει χαρά κάποιος άλλος. Βρήκα αυτές τις εικόνες που ξέρω ότι αγαπούν κάποιοι. Καλύτερα νοιώθω ήδη. ".. Human beings, each one, right through the world, go through great agonies, the more sensitive, the more alert, the more observant, the greater the suffering, the anxiety, the extraordinary sense of insoluble problems. .. And the point is, is it possible for the mind to be totally free from suffering and yet not become indifferent, callous, irresponsible, but to have that passion, the intensity, the energy that freedom brings, freedom from suffering." Jiddu Krishnamurti 1973

wish you were here...

Ανεβαίνω σιγά-σιγά...Με καλή μουσική κάτι γίνεται!

Is Black Beautiful...?

Δεν το πέτυχα σήμερα... Μάλλον με βρήκε ανέμελη η πραγματικότητα . Δεν είχε αρχίσει καλά η μέρα. τίποτα δεν μου έβγαινε απο το πρωί. τα χρώματα, το σχέδιο, ήθελα να πάρω ένα χοντρό πινέλο με μαύρη μπογιά και να το βάψω όλο. Ολο. και μετά, λίγο ξαφνικά ένοιωσα να βυθίζομαι. πολύ γρήγορα. και βρέθηκα στον πάτο! Ξέρεις πως νοιώθω? σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω. και έχω μια πέτρα που μου πιέζει την καρδιά. κάνει να τρέχουν δάκρυα στα μάτια μου. Δεν μπορώ να τα σταματήσω. Δεν είναι κατάθλιψη. Είναι τα γεγονότα. Δεν μπορώ τίποτα να αποτρέψω απ'όσα συμβαίνουν. Απλά τα ζω. είναι χειρότερο να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Δεν είμαι της απραξίας. το μισώ αυτό. Τις περισσότερες μέρες είμαι πολύ δυνατή. Δεν πτοούμαι. σήμερα? ήταν σαν χαστούκι που δεν περιμένεις. Πως την έπαθα έτσι? Ψάχνω στα μικρά, σε αυτά που κανείς δεν μπορεί να χαλάσει να βρώ πάλι την ομορφιά και την χαρά. Τίποτα δεν είναι μόνο μαύρο. Μήπως θόλωσαν πάλι τα γυαλιά μου? Mental exercise: Να κάνω λίστα με ό,τι δεν μπορεί να γίνει άσχημο και επίπονο. Με ό,τι δεν μπορεί κανείς να μου χαλάσει. το βρήκα το ένα... ...Πώς θα ανέβω πάλι στην επιφάνεια? Δεν μ'αρέσει εδώ κάτω.

Τίποτα δεν αλλάζει?

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ Αντισταθείτε σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ. Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο Θεός . Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών στον κοντό άνθρωπο του γραφείου στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί στην κρατική εκπαίδευση στο φόρο σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. Αντισταθείτε σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους. Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία στα εργοστάσια πολεμικών υλών σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια στα θούρια στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους στους θεατές στον άνεμο σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε. Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.

Μιχάλης Κατσαρός Δεν είναι σαν να γράφτηκε χτές? Σ'αυτή την ελευθερία , αν την φτάναμε, δεν θα μέναμε πολύ λίγοι?

Να και κάτι αισιόδοξο!

Αυτό είναι το πραγματικό γράμμα που έστειλε ένας υπάλληλος της JPMorgan κατά την παραίτηση του σε ΟΛΟΥΣ μεσα στην εταιρία το οποίο όπως καταλαβαίνετε έχει βγει και εκτός πια. Μου το έστειλε ένας φίλος που δουλεύει εκεί στο Λονδίνο για να μου θυμίσει πως κάποιοι μιλάνε. Κι όποιος ακούσει. Παρηγορητικό. Και εύστοχο.

here goes:

Subject > Farewell > > Dear Co-Workers and Managers, > > As many of you probably know, today is my last day. But before I leave, I > wanted to take this opportunity to let you know what a great and distinct > pleasure it has been to type "Today is my last day." > > For nearly as long as I've worked here, I've hoped that I might one day > leave this company. And now that this dream has become a reality, please > know that I could not have reached this goal without your unending lack of > support. Words cannot express my gratitude for the words of gratitude you > did not express. > > I would especially like to thank all of my managers both past and present > but with the exception of the wonderful Saroj Hariprashad: in an age where > miscommunication is all too common, you consistently impressed and > inspired > me with the sheer magnitude of your misinformation, ignorance and > intolerance for true talent. It takes a strong man to admit his mistake - > it takes a stronger man to attribute his mistake to me. > > Over the past seven years, you have taught me more than I could ever ask > for and, in most cases, ever did ask for. I have been fortunate enough to > work with some absolutely interchangeable supervisors on a wide variety of > seemingly identical projects - an invaluable lesson in overcoming daily > tedium in overcoming daily tedium in overcoming daily tedium. > > Your demands were high and your patience short, but I take great solace > knowing that my work was, as stated on my annual review, "meets > expectation." That is the type of praise that sends a man home happy after > a 10 hour day, smiling his way through half a bottle of meets expectation > scotch with a meets expectation cigar. Thanks Trish! > > And to most of my peers: even though we barely acknowledged each other > within these office walls, I hope that in the future, should we pass on > the > street, you will regard me the same way as I regard you: sans eye contact. > > But to those few souls with whom I've actually interacted, here are my > personalized notes of farewell: > > To Philip Cress, I will not miss hearing you cry over absolutely nothing > while laying blame on me and my coworkers. Your racial comments about Joe > Cobbinah were truly offensive and I hope that one day you might gain the > strength to apologize to him. > > To Brenda Ashby whom is long gone, I hope you find a manager that treats > you as poorly as you have treated us. I worked harder for you then any > manager in my career and I regret every ounce of it. Watching you take > credit for my work was truly demoralizing. > > To Sylvia Keenan, you should learn how to keep your mouth shut sweet > heart. > Bad mouthing the innocent is a negative thing, especially when your > talking > about someone who knows your disgusting secrets. ; ) > > To Bob Malvin (Mr. Cronyism Jr), well, I wish you had more of a back bone. > You threw me to the wolves with that witch Brenda and I learned all too > much from it. I still can't believe that after following your > instructions, > I ended up getting written up, wow. Thanks for the experience buddy, > lesson > learned. > > Don Merritt (Mr. Cronyism Sr), I'm happy that you were let go in the same > manner that you have handed down to my dedicated coworkers. Hearing you on > the phone last year brag about how great bonuses were going to be for you > fellas in upper management because all of the lay offs made me nearly > vomit. I never expected to see management benefit financially from the > suffering of scores of people but then again, with this company's rooted > history in the slave trade it only makes sense. > > To all of the executives of this company, Jamie Dimon and such. Despite > working through countless managers that practiced unethical behavior, > racism, sexism, jealousy and cronyism, I have benefited tremendously by > working here and I truly thank you for that. There was once a time where > hard work was rewarded and acknowledged, it's a pity that all of our > positive output now falls on deaf ears and passes blind eyes. My advice > for > you is to place yourself closer to the pulse of this company and enjoy the > effort and dedication of us "faceless little people" more. There are many > great people that are being over worked and mistreated but yet are still > loyal not to those who abuse them but to the greater mission of providing > excellent customer support. Find them and embrace them as they will help > battle the cancerous plague that is ravishing the moral of this company. > > So, in parting, if I could pass on any word of advice to the lower salary > recipient ("because it's good for the company") in India or Tampa who will > soon be filling my position, it would be to cherish this experience > because > a job opportunity like this comes along only once in a lifetime. > > Meaning: if I had to work here again in this lifetime, I would sooner kill > myself. > > To those who I have held a great relationship with, I will miss being your > co-worker and will cherish our history together. Please don't bother > responding as at this very moment I am most likely in my car doing 85 with > the windows down listening to Biggie. > > One!

Έψαχνα κάτι αισιόδοξο για να μου αλλάξει την διάθεση και ήρθε αυτό το mail. Πολύ δρισιστικό το θεωρώ που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τολμούν να αντισταθούν. Γουστάρω πολύ. Καλό μεσημέρι!

Το παιδί και η αλήθεια

Οργή που δεν εκτονώνεται πουθενά

Ψάρια που πεθαίνουν καλυμμένα στο πετρέλαιο στην θάλασσα

Παιδιά που δουλεύουν από τα 5 τους χρόνια ενώ έπρεπε να παίζουν αθώα

Ζώα που καίγονται ζωντανά στις πυρκαγιές αντί να ζουν ελεύθερα

Πολιτικοί με υπέρογκες καταθέσεις και ελάχιστη απόδοση

Επιχειρηματίες στο παιχνίδι της μαριονέτας και της εξουσίας

Δάση που εξαφανίζονται μες τις φλόγες μαζί με το οξυγόνο και την ομορφιά

«Κατακριτέοι ήρωες» που χάνουν την ζωή τους για να σταματήσουν έναν ληστή

«Ασήμαντες Αμαλίες» που χάνουν την μάχη τόσο άδικα

Σπόροι και τρόφιμα μεταλλαγμένα

Ασθενοφόρα που δεν φτάνουν έγκαιρα

Υπεύθυνοι τραγωδιών που αθωώνονται

Νησιώτες που δεν δικαιούνται την πενιχρή περίθαλψη των υπολοίπων

Μίσος και καχυποψία για καθετί διαφορετικό

Αστείος πατριωτισμός για το ελάχιστο και σκοτεινός ρατσισμός

Βλέμματα που κοιτούν πέρα από σένα

Ζωές που ξοδεύονται ωχαδελφιστικά κι όχι αδελφικά

Σταγόνες ομορφιάς που δεν προσέχουμε και μας προσπερνάνε

Καταστροφές και δυστυχία που δεν μπορούμε να αποτρέψουμε

Ενας κόσμος που δεν διάλεξα και προσφέρω στα παιδιά μου

Φοβάμαι την δύναμη μας να κάνουμε κακό.

Κλαίω την αδυναμία μας να κάνουμε καλό.

Καλή εβδομάδα...

?