ΠΟΥ ζω κυρία μου !!!!

…Μάλλον σε παράλληλο σύμπαν! Του 1950 ίσως… με την πονηριά του 2020.

Κατ’αρχάς είμαι ΔΕΚΑ μέρες (πλέον) χωρίς τηλέφωνο και internet λόγω της μπόρας (!) την περασμένη κυριακή. Δεν με νοιάζει ποιος φταίει, αν βρέχονται καλώδια κι αν γαμιέται ο μπάμπης. Με νοιάζει που σε αυτή την χώρα ο πελάτης έχει πάντα άδικο –ΚΑΙ στις ιδιωτικές εταιρίες- και σου μιλάνε συγκαταβατικά λες κι είσαι χαζός. Που μάλλον είσαι για να επιμένεις ελληνικά…

Κατά δεύτερον, συμμετείχα σε μια έκθεση όπου με συμβουλεύσανε «φιλικά» στο παρά τρία να μην εκθέσω «καλύτερα» κάποιο έργο που «ενόχλησε» ως προκλητικό…(!) τους άλλους συμμετέχοντες! Δηλαδή καλλιτέχνες! Δηλαδή ελεύθερα πνεύματα! No further comment.

Μα τω παράλογω, Αν δεν είχα παιδιά, την είχα κάνει! Δυό χρόνια το φλερτάρω.

Ειλικρινά σιχαίνομαι όλη αυτή την δηθενιά. Σε όλους, σε όλα. Κανείς δεν παίρνει ευθύνη για τίποτα μα όλοι ακκίζονται σε υποθετικές φιλοσοφίες και αρχές. Αρχίδια. Όσο πιο δυνατά προασπίζονται ιδέες και θεωρίες οι άνθρωποι, τόσο πιο κάλπικοι είναι. Ο καθένας το τομαράκι του χαϊδεύει! Πάμπολλα τα απτά παραδείγματα…

 Γι’αυτό απαγορεύεται η ειλικρίνεια. ΕΝΟΧΛΕΙ. Ταράζει το κυματάκι ψευτιάς στην τεχνητή πραγματικότητα που πάνε να μας πασάρουν - Που πάτε πολλοί σας να μου πασάρετε ως φυσιολογική! Γελάω ρε πούστη μου με τον στόμφο που υποστηρίζετε μη-ευθύνη, φιλίες, ευγενή συναισθήματα, δικαιοσύνη και τον καημένο τον αλτρουϊσμό! αχ τι τραβάει κι αυτός ο δόλιος από την πείνα σας… όλο απόκριες έχουμε!

Πληρώνω πολύ το συναίσθημα. Και την πίστη στο καλό. Και το γαμημένο double play! Μεταφορικά μα και εντελώς υλικά σε παπαριές και παπάρες. Γιατί χαρίζω την αμφιβολία μέχρι το σημείο μη-επιστροφής. Αλλά αλήθεια νομίζετε ότι δεν αντιλαμβάνομαι την ύπουλη εκμαίευση ? τον κεκαλυμμένο φθόνο? Την αμυντική κατηγορία?

Αλήθεια ?

Θέμα στάσης ζωής είναι, όχι στάσης νόησης.

Βλέπω γύρω μου πραγματικά προβληματικούς ανθρώπους με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Αυτές οι αρρώστιες δεν φαίνονται με σπυράκια και βήχα…… Και σοβαρά, δεν ξέρεις ποτέ ποιος είναι πίσω από το τηλέφωνο τεχνικής υποστήριξης της εταιρίας τηλεφωνίας. Ή ενός ‘εγκάρδιου’ χαμόγελου. Ή μιας ‘φιλικής’ συμβουλής.  Ή της οθόνης ενός υπολογιστή (χμμμ.. αυτή η λέξη …τυχαία? Δεν νομίζω!)

Αλλάζω εταιρία κινητής πρώτη φορά. Μου προσφέρανε άλλοι, μεγαλύτερη έκπτωση στο iphone από αυτούς τους οποίους ‘προτιμώ’ από το 1992 (!). Το είπα στην εταιρία μου, μήπως μου κάνουν κάτι καλύτερο ως παλιά πελάτισσα? Όχι. Οκ… Εχτές όμως, τους πήγε η αίτηση ‘φορητότητας’ (Η λέξη??) και βέβαια με πήραν και μου έκαναν περίπου την προσφορά που τους ζήτησα για να μην φύγω. Γιατί πρέπει να φτάσουμε εκεί? Δεν μιλάω ελληνικά? Δεν καταλαβαίνω… και αλλάζω εταιρία παρ’όλα. Έτσι. να δώσω σε ΑΛΛΟΥΣ την ευκαιρία να τους εκτιμήσω. Ατέλειωτο πείσμα έχω ότι υπάρχουν σωστοί άνθρωποι, επαγγελματίες, άνδρες, φίλες, φίλοι… Ευτυχώς έχω δίκιο κάποιες σπουδαίες φορές.

Α και το άλλο! Σε γνωστό σούπερ μάρκετ είδα αφίσα καμαρωτή που έλεγε ότι ως 30/8 ΔΕΝ θα αλλάξουν τις τιμές τους. (!) Πάμε καθόλου καλά ?!! δηλαδή πρέπει να τους πούμε μπράβο που τον σεπτέμβριο που θ’αρχίσουμε να βλέπουμε πραγματικά τα αποτελέσματα των απολύσεων και των μειώσεων μισθών και βιοτικού επίπεδου, εκείνοι θα ανεβάσουν τις τιμές?????? Πωπω τρομερή μαγκιά ε?

 Δεν ξέρω πού πάμε... Και κυρίως δεν καταλαβαίνω πώς πάμε…

…Μήπως ακριβώς επειδή έχω την ευθύνη δυό παιδιών στο Αύριο, ΠΡΕΠΕΙ να την κάνω με ελαφρά?

*Αυτή είναι μια αγανάκτηση της (απότομης) επιστροφής. Φλυαρώ τις απορίες μου και κυρίως την λιμνάζουσα απογοήτευση μου… δεν ταράζονται με τίποτα τα νερά γαμότο.

**ακούγεται το «souvenir» από τους OMD σε remix του moby που λατρεύω. Δεν παύει νάναι καλο καίρι :) και είμαι σε φάση αναδρομών ακόμη… συν τις αναρτήσεις της τάλισκερ και της νέγκμα, που συνειδητοποιώ τα τρία χρόνια εδώ… πώς πέρασαν… όσα σημαίνουν… ΑΛΛΗ αγανάκτηση είναι αυτή.
***ο πίνακας είναι "la chambre d'ecoute" του rené magritte