Προφανώς συνειρμικά, μετά από την εύστοχη αγανάκτηση της negma για τα Ανήμερα του Αγίου Πούτσου, κοιτώντας το ημερολόγιο για να το σημειώσω, έπεσε το μάτι μου στις 25 Απριλίου, γενέθλια της πιο παλιάς μου φίλης. Είδα λοιπόν με κεφαλαία γράμματα, μια γιορτή. Και διάβασα…: ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ.
Genius?
Εννοείται
ότι διάβασα ‘λάθος’ (πρεσβυωπικά ή φροϋδικά?) και στην πραγματικότητα έλεγε ΤΟΥ
ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. Αλλά η ιδέα ότι θα μπορούσε μετά του υπέροχα απαραίτητου Αγίου
Πούτσου, να υπάρχει προς εορτασμό (χορτασμό?) η ημέρα του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ, με
ευχαρίστησε ιδιαίτερα!
Μεμιάς
σκέφτηκα πόσους ανθρώπους έχω που θα έπαιρνα τηλέφωνο να τους ευχηθώ αγαμίδια…
πόσες έννοιες και καταστάσεις μπορώ να ‘καμαρώσω’ στις εμπειρίες μου…
Γρήγορα
συνειδητοποίησα ότι αυτή θα ήταν μια γιορτή της ζωής, όχι αστεία!
…θα
μου πεις, τελικά αστεία είναι όλα, απλά δεν γελάμε όλοι ταυτόχρονα…
τεσπα,
επειδή στο κλείσιμο, κάθε σουρεάλ μου βγάζει γέλιο, από νευρικό μέχρι
ψυχόρμητο, την κυριακή αυτή θα την γιορτάσω! Έχω τιμητική, αμ πώς?!
Χρόνια
κουλά λοιπόν!
*ακούγεται
το «alors on danse» του stromae. Τι άλλο? Χορεύουμε !
**ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ
Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ στους ΚΑΝ και τα ΚΑΝ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΑΦΟΡΜΕΣ ΝΑ
ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ!
