A serenade of good things...

(Πώς το λέει η διαφήμιση …?)

Τις τελευταίες μέρες νοιώθω απίστευτα αγαμίδια.

και μια στεναχώρια…ένα αναπόφευκτο αντίο…

Όμως θα το πάρω από την ανάποδη γιατί

από τα μικρά εκχειλίζω δύναμη.

Στις λίγες ώρες λοιπόν που είμαι ξύπνια

-πάνω στην στεγνή, στατική πραγματικότητα = κόστος

Τα κλειδωμένα συναισθήματα = μεγάλο κόστος

και τις αλυσιδωτές αλλαγές = αναγκαστικά με τόκο

Ένοιωσα πολλές στιγμές ευτυχισμένη.

Ξύπνησα καλά στο μαγικό κρεββάτι μου

όπου κοχλάζω τα όνειρα μου κάθε νύχτα.

“…wake up, WAKE UP and look around you…”

Όταν άναψα το ραδιόφωνο, έπαιζε το «serenade»

Που είχα χρόνια να ακούσω και λατρεύω.

“did you feel the music…”

Είχα δύο αγνές νυσταγμένες αγκαλιές

Από δύο πραγματικά υπέροχα κορίτσια.

“did you feel the love…”

Πρόσεξα το χαρούμενο βήμα τους

Καθώς τις άφηνα στο σχολείο τους.

Η δικαίωση των αποφάσεων μου…

“the sun comes up and it shines all around you…”

Οδήγησα για τελευταία μέρα το αγαπημένο μου σακαράκι

Που αύριο θα αποχαιρετήσω στην απόσυρση.

Πόσες αναμνήσεις… εμπειρίες… ιστορίες …

“did you feel the wind…”

Χάρηκα την όμορφη ‘αγωνία’ του γιάννη πέτσα

Για τα πρώτα ξεφυλλίσματα του βιβλίου του.

“did you see the lights…”

Γέλασα σχεδόν δυνατά διαβάζοντας 
το χθεσινό group mail με τις φίλες μοu
"the time is our own..."

Προετοίμασα τον χώρο μου για να στρωθώ στον πίνακα

Που δουλεύω και πλέον ζωντανεύει.

“we’re lost in space…”

και ξέρω ότι είμαι βασικά ευτυχισμένη…

“the earth is MY own…”

…Πώς το λέει η διαφήμιση…?

Ανεκτίμητα !

*ακούγεται βέβαια το “serenade” των steve miller band

"Πουθενά" τέτοια σεμνοτυφία πια ...

Μήπως έχουμε μπερδέψει τα σκατά με τα άπιαστα ? ‘τα reality με την τέχνη’ όπως είπε μια δημοσιογράφος πριν λίγο στο σκάι? Υπάρχει ‘ΘΕΜΑ’ για την πρεμιέρα του «πουθενά» του δημήτρη παπαιωάννου και κατά πόσο η τελευταία σκηνή όπου δύο στέκονται για ένα λεπτό γυμνοί, θα ‘σκανδαλίσει’ (!) τους επισήμους.

Να σχολιάσω? Να τ’αφήσω να πάει στον διάολο κι αυτό? Μα υφίσταται η έκφραση ‘σκανδαλίζομαι’ ????? δεν έχει ‘αποδείξει’ ο δ.παπαιωάννου το επίπεδο της φαντασίας του, την ευρύτητα της έμπνευσης του, τον σεβασμό του στο ωραίο?

Με τι θα ήταν ευχαριστημένοι οι υπεύθυνοι του εθνικού και οι ‘επίσημοι’? την χορωδία της εκκλησίας για τα εγκαίνια του εθνικού? Μήπως κάτι πιο ‘βατό’, όπως μια παράσταση Shakespeare ή Μολιέρου? (που λατρεύω, μην μου τα χώσετε!)

Θεώρησα πολύ αναζωογονητικό βήμα πολιτιστικά την επιλογή του δ.παπαιωάννου για τους ολυμπιακούς. Μου έδωσε θάρρος και ελπίδα ότι κάπου κάποιοι έλληνες (στην ελλάδα λέμε!), έχουν όραμα ή έστω βλέπουν λίγο πιο πέρα. Και τώρα πάλι, όταν έμαθα ότι η πρώτη παράσταση του καινούργιου εθνικού θεάτρου θα ήταν δική του, αναθάρρησα. Μήπως βιάστηκα? 

Ή μήπως πρέπει όλοι αυτοί οι επίσημοι/υπεύθυνοι να σκανδαλίζονται με την εγκληματικότητα της γύρω περιοχής? Την βρωμιά και το aids? Τις live βελόνες και τα κάτουρα? 

Μήπως???

*ακούγεται το "koop island blues" των koop με την ane brun

Κοίτα πόσα χρώματα ...

Θυμάσαι πρόπερσυ που γιορτάσαμε μαζί τον τσαμπουκά ? πόσα αναθεώρησα, ξαναχάρηκα, ξαναονειρεύτηκα ? όμορφη μέρα γιορτής… τόσοι φίλοι… ειλικρινείς ευχές … και μια αόριστη συμπαγής αισιοδοξία …

Θυμάσαι και πέρσυ που περνούσα την γέφυρα ? ξεκάθαρη για όσα άφηνα πίσω μου και σίγουρη για όσα χώρεσα στις αποσκευές μου ? βήμα-βήμα την περπάτησα μέχρι …

Με βλέπεις τώρα ?

Απέναντι πια… λίγο κουρασμένη, σίγουρα ζαλισμένη αλλά τόσο αρτιμελής που θαυμάζω .

Ναι το λέω. Γιατί όχι ?

Έχω κερδίσει το δικαίωμα να με γουστάρω.

Ζόρια ? πολλά. Όλοι. Πάντα. Παντού. Έτσι πάει . you jump-start… again .

Αλλά.

Χρώματα ? ακόμη περισσότερα . γιατί εκεί έχω στραμμένη την ψυχή μου, την ομορφιά έχω θρησκεία, τις στιγμές ευτυχίας προσκυνώ και ξορκίζω τον άλλον χρόνο που υπολογίζει. Δεν θέλω μετρήσεις, ούτε παραισθήσεις. Κοιτάζω την πραγματικότητα στα μάτια αλλά επιλέγω να την περιφρονώ σε κάθε πρόσκληση ονείρου. Γιατί δεν την βγάζω αλλοιώς.

Μοναχική αντιμετώπιση… αλλά υγιής και ισορροπημένη. Στην δική μου ζυγαριά αξιών.

Καινούργια δεκαετία φέτος. Είμαι έτοιμη. Το μεγαλύτερο προτέρημα της ηλικίας είναι που μαθαίνεις να μαθαίνεις. Από τις εμπειρίες, τις γκαντεμιές και τα λάθη. τα όρια μου είναι πολύτιμα και απαραβίαστα πια. Τα όνειρα μου αχαλίνωτα και πολλαπλασιασμένα. Δεν λυπάμαι ό,τι έφυγε, ούτε καν τα νιάτα. Λατρεύω την μεστότητα στην σκέψη και τα συναισθήματα μου σήμερα. Δεν κουνιέμαι εκατοστό από την σιγουριά μου ότι κάνω Ο,ΤΙ καλύτερο μπορώ.

Σήμερα.

Γιατί αύριο θα μπορέσω καλύτερα.

είμαι πλέον πεπεισμένη ότι αξίζω τα πάντα. όπως και τα δίνω. όπου αξίζει. Όχι τυχαία…

Χρόνια μου πολλά! πΟλύχρωμα …

*ακούγεται το «I’m feeling good» με την nina simone

Λ-έξεις ...

Σαν κόκκοι άμμου… μες απ’τα χέρια …

Σαν τα λεπτά σε μονότονο εκκρεμές…

Σαν σταγόνες αισιοδοξίας στην άπνοη νύχτα…

Όλα γλιστρούν. μακρυά.

Σαν απροσδιόριστος υδράργυρος …

Η ένταση, το άγγιγμα, η ανάγκη, το νόημα.

Δεν βγάζω νόημα.

Το προσθέτω πεισματικά.

Σε όλα. Το στριμώχνω στον χρόνο

Το εξηγώ στα άρρυθμα

Το δικαιολογώ στα αδιάφορα …

Και το χαϊδεύω όπου κρυώνω.

Γιατί αλλάζει ο καιρός, το νοιώθεις?

Μάζεψα τα απαραίτητα δικαιολογητικά

Κι όμως πάντα κάτι ακόμα ζητάνε …

Αναζητάω και γω. την ασπίδα των λέξεων.

Μόνο αυτήν έχουμε για την καταιγίδα.

Μόνο αυτήν. Και δεν την βρίσκω …

Εσύ? Την ψάχνεις έστω?

θέλω το όνειρο. Κι άλλο.

Αξίζω όνειρα.

Μην με ξυπνήσεις ακόμη.

*ακούγεται το "what's on your mind" των mdrugada