Κι ας χιονίζει ...

Ήταν όμορφη. Στητή. Φίνα. Μόνο τα χείλια της… είχαν κάτι που αλλοίωνε την παιδική μου μαγική εικόνα. Μια πίκρα που κύρτωνε τις άκρες… σαν όλους τους ανθρώπους, όταν αφαιρούνται… και αποκαλύπτεται τότε το βλέμμα της ψυχής τους. Όταν αφήνουν τον νου να ταξιδέψει. και τότε βλέπεις αν πάνε κάπου όμορφα. Φαινόταν ήρεμη. Μαθημένη στην ευτυχία, την φορούσε με χάρη. Ευθυτενής. Ήταν καθισμένη όπως πάντα τέτοια ώρα - βάλσαμο το παραμικρό πρόγραμμα – στην σκούρα πράσινη μπερζέρα. Φαγωμένη από την ρουτίνα της ίδιας ιεροτελεστίας της. Ήταν ένα αναπάντεχα άσπρο απόγευμα και είχαν ανάψει το τζάκι για χρώμα. Εγώ ήμουν μέσα κι έφτιαχνα τον δικό μου καφέ. Εκείνη, όπως πάντα, με τον ελληνικό της κι ένα κουλουράκι. Πάντα ένα κουλουράκι. Για την αιώνια σιλουέττα… και την ελάχιστη αταξία. Την λάτρευα. Την θαύμαζα. Την έβλεπα από την κουζίνα να απολαμβάνει. Να κοιτάζει πέρα από τις φλόγες. Πολύ. Τι γυναίκα… Και τότε άπλωσε το λιγνό χέρι της αριστερά για να πιάσει το φλυτζάνι της να πιει. Αργά πολύ. Πριν προλάβει να φέρει το χέρι στο στόμα, τα χείλη είχαν ήδη σουφρωθεί περιμένοντας. Και ο χρόνος ατέλειωτος… Τι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της? Τότε είδα... Είδα την σιγουριά της επόμενης κίνησης. Χωρίς εκπλήξεις. Χωρίς την επιθυμία της έκπληξης. Και το βάρος του φλυτζανιού… το χέρι που έτρεμε απ’την δυσκολία… οι χαμένες φλόγες… τόσοι αποχαιρετισμοί . Μια μεγάλη γυναίκα. Ηττημένη από τον χρόνο… Ή εφοδιασμένη πλουσιοπάροχα ΖΩΗ… ?

*ακούγεται το «madame george» με την marianne faithfull γιατί μαρέσει.

Προθέρμανση της άσκησης ...

Σκέφτομαι λοιπόν τι καλή που είμαι. Ανεκτική. Έως στωική… Πόσες φορές σε αφήνω να σαλιαρίζεις κοντά μου… πόσες μαλακίες έχω ακούσει και δεν σ’έχω αδειάσει. Πόσα λάθη σου, έχουν μαρτυρήσει το ελάχιστο που μπορείς. Πόση ανοχή μου ονομάτισες αποδοχή… Πόσο λίγος είσαι. Και γω σε βοηθάω στην κοροϊδία του επιπέδου σου. Γιατί το κάνω? Γιατί είμαι ευγενική. Γιατί είμαι πλούσια στις ευκαιρίες. Γιατί ελπίζω να είσαι καλύτερος από τους πολλούς. Γιατί ξέρω ότι κάνεις ό,τι καταλαβαίνεις. Γιατί έχω ανάγκη να καβλώνω εγκεφαλικά. Γιατί προσπαθώ να κατευνάζω την έπαρση μου κόντρα στην δική σου. Χάρη σου κάνω. Ξανά και ξανά εμφανίζεσαι στην ζωή μου και γω…? Σε προστατεύω από την πραγματικότητα σου. Τα λυπηρά κρεμαστάρια σου. Αλλά όταν ορθώνεις το ελάχιστο ανάστημα σου δίπλα σε σκιές για να μπερδευτώ, εκεί φορτώνω. Όταν τολμάς να μας ταιριάζεις με τις ίδιες λέξεις, χάνω την υπομονή μου. Όταν βολεύεσαι που μπορώ νάμαι απλή σαν σένα και δεν πιάνεις ότι σου μεταφράζω… όταν αδυνατείς κυριολεκτικά να πιλοτάρεις πνευματικά, αδειάζω. Στο στόμα σου χάνεται το βάρος των εννοιών. Τότε θυμάμαι ότι έχει ξανασυμβεί!… Είσαι και θα είσαι πάντα λίγος. Δανείζεσαι των άλλων τις εμπειρίες για να χρωματίζεις τα Απάθη σου. Μαθαίνεις βαρύγδουπα αποφθέγματα για να στολίσεις τα κενά σου. Ακουμπάς ανθρώπους σαν εμένα με θράσος. Καμιά φορά μου επιτίθεσαι για να μην σε προλάβω εγώ. Καμώνεσαι σουρεαλιστικά πως είμαστε ίδια ράτσα. Ξανά και ξανά. Λοιπόν. Σε προειδοποιώ ανθρωπάκι. Στο πληκτρολόγιο των αρχών μου, μακρυά από το enter έχω το delete. Βάστα το μόνο σημαντικό: …ΕΧΩ. ΤΟ. DELETE. Αντέχω πολύ χωρίς πνευματική τροφή γιατί την παράγω και μόνη μου. Επιτρέπω ένα σωρό πληγές σε ευγενή ονόματα. Παραμένω ελαστική και στα crash test. Γιατί θέλω καλύτερους ανθρώπους. Ελπίζω αδιόρθωτα. Και με γουστάρω γι’αυτό. Αλλά φτάνει μια στιγμή που τα τυχερά σουλάτσα σου μέσα μου θα πρέπει να ανταποδώσουν την προσφορά. Χωρίς σαχλαμάρες. Με τα ‘εγώ’ κρεμασμένα στο χωλ. Και τον νου ιδρωμένο. Ναι προσφορά είναι που σε αφήνω στον κόσμο μου. Έναν κόσμο ολόκληρο σου ανοίγω. Μαγικό και μοναδικό. Μην κοιτάς που δεν διαφημίζομαι. Πιστεύω στον μηχανισμό σκέψης. Πρέπει να σταθείς αντάξιος του ταξιδιού μου. Είσαι? Καιρός είναι να αναμετριόμαστε ΚΑΙ στην δική μου ζυγαριά. Αρκετά κακόμαθες. Αρκετά βαρέθηκα. Αγαμίδια στην αρχική. Μπούχτισα από καλούς τρόπους και μετριότητα. Αγαμίδια.

*ακούγεται το «bolero» του ravel σε διασκευή της anjelique kidjo

**γι'αυτούς που δεν ξέρουν, παλαιότερες ασκήσεις ανακούφισης εδώ και μετά εδώ και καπάκι εδώ και τέλος εδώ .

Κάθε αδύνατο ισχυρό...

Φοράω τον χειμώνα καλύτερα.

Μου πάνε τα βαθιά χρώματα τελικά-

Και γω τα πάω πιο πέρα… πιο πέρα…

Εκπαιδευμένα τα μάτια. Κι όμως-

Δακρύζουν στην ώριμη θερμοκρασία και

Στάζουν μέλι, σε πείσμα αδίστακτων παρεμβολών.

Τα βήματα μου, σταθερά στο όνειρο

Κι ο νους γιορτάζει μεστότητα-

…Θ’αφήσω να με πιείς…

Το έλα μου, δυό παλάμες υγρό χάδι

Να μεθύσεις νηφάλια.

Ρέω μέσα σου dejá bu

Και γίνομαι παλίρροια να ταξιδέψεις-

Εμποιώ τα αφύσικα φαινόμενα

Και με χαρίζω παραμένοντας ακέραιη.

Ιερός βωμός ο γυμνός καμβάς μου

αναλύει τα χρώματα μέχρι τον πυρήνα-

Αναδύομαι βασική. Αδιάλυτη.

Περιμένοντας την ανάφλεξη…

Θα μείνεις να δεις…?

*ακούγεται το «norwegian wood» των beatles σε διασκευή (δεν λέει το cd ποιοι!)

Μέσα απο καλειδοσκόπιο...

Κοιτάζω την θάλασσα από πολύ μακριά.

Κάνει σφιχτό κρύο κάθε μέρα

και κουκουλώνομαι οικεία πανοπλία.

...Μοντέλο λειψής θαλπωρής.

Οι νοσταλγίες καμώνονται υποσχέσεις.

Το βλέμμα μου φιλτράρεται κυκλικά

Στις κοντινές διαδρομές που έμαθα

αλλά φτάνει τα κύματα σε μυστική συμφωνία.

Φαίνομαι εδώ.

αλλά κυλάω νούσιμα προς...

Τα κύματα ορθώνονται χειμώνες.

Θα διαλέξω ΤΟ κύμα μόνη μου.

Το ένα που θα με χαρίσει κρυστάλλινα.

Ξέρεις, το μεγάλο. που έχει την Δύναμη …

Την δική μου υπεροχή.

Θα γδύσω τότε τους στεριανούς κόμπους

ισορροπώντας ατόφια την διαύγεια.

και θα σηκώσω τις θεωρίες της βαρύτητας.

Οι δέσμιες φωνές όμως θα μείνουν πίσω.

Μόνο η δική μου θα γουργουρίσει την υπόνοια…

Ενός τολμηρού ταξιδιού που κατάλαβα

μέσα από λαχνούς απώλειας.

Υπερνικώντας το αντιμάμαλο…

*ακούγεται το «sacrifice» με την lisa gerrard

Μέχρι καλυτέρας ...

Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό

Λόγω Ανακαίνισης.

Κρέμασα την καρδιά μου στην πόρτα

Ειδοποιός διαφορά στα συνήθη…

Διπλωμένη στα δύο

να αντικρίζει την άλλη της όψη.

Τσακισμένη στην μέση

με άκρες ελεύθερες.

Κάλυψα τα τζάμια με σφουγγάρι

να ρουφάνε τις παράπλευρες υγρασίες.

Απ’έξω οι περαστικοί κοντοστέκονται.

Λίγο. Τόσο περίσσευμα έχουν.

Από μέσα εγώ καθαρίζω. μαζεύω. πετάω.

Η ηλιακή σκούπα ρουφάει βάναυσα.

Παλεύω να μην βρεθώ για πέταμα.

Να κρατήσω το ανέπαφο στην άρμη.

Να προστατεύσω την αδυναμία στοργικά.

Να φυλάξω ανήμερα την σημασία μου.

Θα πάρει επώδυνο χρόνο...

Αλλά πρέπει κανείς να συγχρονίζεται.

Σημεία των καιρών, τέρατα των αντοχών.

Αλλαγή εποχής…

Συντήρηση της ουσίας…

Αναπόφευκτα…

…

*ακούγεται το “hyperballad” της bjork

On the border ...

Θέλω να πετάξω.

Κοιτάζω από το παράθυρο μου τα πουλιά

και θέλω να πετάξω.

Με ιερή μουσική τον άνεμο που θα σκίζω

και άνομη αποστολή μια πρόσκαιρη φωλιά.

…κάτι θυμάμαι… μυρίζω… φαντάζομαι…

Πασχίζω να φτάσω εσένα

μες τα ξέχωρα γρανάζια

με τις χούφτες γεμάτες προσπερασμένα,

θηλιές άσκοπες και την ξηρή μαγιά μου

… ενεργή την λένε.

Μια φορά ξυπνάει για πάντα.

Άγρυπνη ατίθαση ανάγκη …

να σε βρω ψυχή μου.

Θα σου ψιθυρίσω μεγάλες λέξεις

Με την πιο μικρή ακόμα ανάσα.

Για να σε μεθύσω τώρα που καίω.

Σε ποιους βαθμούς σταματάμε την μέτρηση?

Εγώ… έπαψα… σιώπησα…

Εσύ… εσύ …?

Εσύ, ριγώντας το άθροισμα του έρωτα

Θέλω να πλημμυρίσεις ακέραια

και στο γύρισμα της άμπωτης σου

να με εγκαταστήσεις μέσα σου…

να πάλλομαι μαζί σου

να κολυμπάω

να είμαι…

*ακούγεται το “on the border” με τον al stewart