Αφουγκράσου...

Στου έρωτα την γιορτή πήγαμε καλεσμένοι απρόοπτα. Στην πόρτα ευγενικά μας καλωσόρισαν και μας πήραν τις σκονισμένες προσκλήσεις. Θυμάμαι φορούσες κι ένα καπέλο βαρύ, όλων των αναμνήσεων σμίλεμα. Έβγαλα και γω διστακτικά το μακρύ κασκόλ ασφυξίας που είχα περάσει στον κομποδεμένο λαιμό μου τρεις φορές. Η καμπαρτίνα της μοναξιάς σου έκπληκτη έφυγε από πάνω σου. Μου χαμογέλασες σαν από χρόνια νάχαμε συνεννοηθεί να βρεθούμε εκεί. Εγώ δάγκωσα τα χείλη μου , ματωμένα από την σκληράδα. Έπειτα σε κοίταξα βαθιά και γω, αφήνοντας το παλτό της απόγνωσης μου να γλιστρήσει απ’τους ώμους μου. Το αποφασισμένο σου χέρι, με οδήγησε μέσα, στην μουσική χαμένων ευχών. Αφήσαμε την ομπρέλα των άλλων έξω. Μια ορχήστρα ξεχασμένων πόθων έπαιζε ρυθμικά, αναστατώνοντας το ξαφνικά γυμνό μου δέρμα. Οι νότες προσεκτικές. Να θυμηθεί ο καθένας στον δικό του χρόνο τι θα πει: ζω. ελπίζω. Διεκδικώ. Ονειρεύομαι. Απολαμβάνω. ζητήσαμε το ίδιο ποτό και τσουγκρίζοντας τα καβούκια μας, ήπιαμε τους χυμούς μας. Υπέροχα γλυκός ήσουν. Έκλεισες τα μάτια χαμογελώντας κι έπινες, μ’έπινες…Τόσο διψασμένοι στην έρημο που χρόνια απλωνόταν μέσα μας. Με φωνή βραχνή από τα κλειστά χρόνια, δειλά προφέραμε λέξεις, τις κάναμε φράσεις και χορέψαμε. Με τα μάτια θυμηθήκαμε βήματα, με τα δάκτυλα ψηλαφίσαμε το κενό του άλλου για να γεμίσουμε τον χώρο των χρωμάτων. Οι έννοιες των λέξεων και οι ανάσες μας ρυθμικά δώσανε το τέμπο στην αέναη μουσική. Στην αρχή αργά. Έπειτα με τα κορμιά μας εμπνευστήκαμε δικό μας αναρχικό χορό. Γρήγορο και βαθύ μαζί. Μέθυσα. Κάθησες δίπλα μου και μου χάιδευες την μέθη, τόσο απαλά, μιλώντας μου, αναστενάζοντας, ζαλισμένος και συ σε απέραντη στιγμή ευτυχίας. Η φωνή σου ανύψωσε την μουσική, οδηγός στο ελπιδοφόρο όνειρο. Σαν αποτυχημένος μάγος πάσχισα να βγάλω γαλήνη απ’το καπέλο της απελπισίας, δύναμη απ’το πολύχρωμο μαντήλι με τους κόμπους και να λύσω τους κρίκους της αποπνικτικής σου αλυσίδας. Μου χάιδεψες τα μαλλιά. Αυτή η κίνηση μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Πόσος πόνος πρέπει να σε κατασπαράξει για να δακρύσεις με ένα χάδι? Πόση σιωπή μεταφράζει την κραυγή? Ποιος αντέχει? Έρωτας δίχως λογική… Υπάρχει κι άλλος? *είναι το blogοπαίχνιδο "Έρωτας δίχως λογική" **οι φωτογραφίες είναι ένα άγαλμα άνδρα στην φύση και άγαλμα νεοκλασσικής γυναίκας στο musee d'orsay. ***η μουσική είναι απο το soundtrack της ταινίας "A beautiful mind" των James Horner & Jim Brickman