Τα πολύχρωμα πυθάρια...

Οι πιο μεγάλες πράξεις αγάπης, γίνονται μηχανικά. Χωρίς επιλογή.
Προσφέρεις γιατί μόνο έτσι μπορείς. Οι πιο μεγάλες θυσίες γίνονται απ’αυτούς που δεν δέχονται την έννοια στο λεξιλόγιο της συμπεριφοράς τους. Και το πιο δυνατό χειροκρότημα είναι το σιωπηλό. Αυτό που δεν θα πάρεις ποτέ.
Πορευόμαστε παρέα όλοι. Κάποιοι ξεχωρίζουν αβίαστα. Λάμπουν ακόμη και άθελα τους. Νάσαι. ‘Αταίριαστο’ παιδί, απροσάρμοστη στα πρέπει, ‘προκλητική’ κόρη, ‘υπερβολική’ γυναίκα, σταράτη κι ‘επίφοβη’ φίλη, υπέροχα ανθρώπινη μάνα. Εσύ. Η δική μου μητέρα.
Γυναίκα. Που αναστέναξε και τρόμαξε τους άνδρες. Που αγαπήθηκε και αψήφησε ξύλινους κανόνες. Που λατρεύτηκε από τα παιδιά της. Και ζήλεψαν πολλοί που δεν την φτάνουν. Εσύ.
Επίπονο πρότυπο μου της ειλικρίνειας Πανέμορφο σύμβολο της γυναίκας Υπέροχο κράμα μαγκιάς κι ευαισθησίας Πολύχρωμη και αξιότιμη.
Θέλω να μαζέψω όλα τα δάκρυα και τις μετάνοιες σου για ό,τι δεν σε άφησαν να γίνεις, τα όνειρα που σκόρπισαν πριν τα κυνηγήσεις, τις απογοητεύσεις που δέχτηκες, τις απώλειες που σε γέμισαν ουλές. Να τα ζυγίσω με ακρίβεια κόντρα στα πολύχρωμα πιθάρια της ζωής σου πούναι γεμάτα με την γάργαρη φαντασία σου, το αχόρταγο μυαλό σου, τον έμφυτο ερωτισμό σου, τις σεβάσμιες πράξεις αγάπης που δώρισες, τα μονάκριβα εφόδια που μου έδωσες, τα πολύτιμα ‘αχ’ που χάρισες σε όποιον τυχερό σε πλησίασε.

Άνιση μέτρηση, Λενιώ…
τα χώρεσα όλα τα άσχημα σ’ένα πιθάρι στενό και το ακούμπησα δίπλα στ’άλλα, παράταιρο. Να το βλέπεις. Πόσο μικρό είναι το κρίμα. Χάνεται μες τα χρώματα σου, το νοιώθεις?
Από τα πολύχρωμα πιθάρια αναβλύζει μαγική μουσική και θέλω να χορέψω. Έναν χορό αφιερωμένο σε σένα. Έπειτα, ιδρωμένη και προνομιούχα, θα μπω σ’ένα πιθάρι και γω, το γέννημα θρέμμα σου. Και δεν θα πω ότι σου χρωστάω. Μόνο «σε ευχαριστώ» που με διάλεξες στην πιο θεία δημιουργία σου.
Γιατί ξέρω πολύ καλά πως κάθε χρώμα που με κάνει αυτό που είμαι, το διάλεξες εσύ με την πιο αριστουργηματική αρμονία.
...
υγ.Είναι η στιγμή που θέλω να το κάνω αυτό. τώρα. μετά απο ένα θάνατο αγαπημένου, μακρυά απο άλλους ελπίζω. τώρα. που είμαστε καλά. που καταλαβαίνω και καταλαβαίνεις. που έχουμε χρόνο να στάχω πει. αυτά τα λίγα απο τα υπέροχα που νοιώθω. *η πρώτη φωτογραφία είναι του -sel- απο το flickr.com. η δεύτερη απο το αρχείο μου - δεν θυμάμαι ποιού είναι, δυστυχώς. **το τραγούδι είναι το "Κόκκινο Κρασί" του Πέτρου Δουρδουμπάκη. το ακούω αισιόδοξο. Η δύση είναι η αρχή της βόλτας του ήλιου μέχρι να έρθει την επόμενη μέρα λαμπρότερος.