Feet firmly on the clouds...

Ο πρώτος έρωτας. Τότε. πάνε 20 χρόνια....

τότε που οι άμυνες δεν έχουν ξυπνήσει ακόμη και αφήνεσαι σε αυτόν, ψυχή και σώμα σαν να μην υπάρχει αύριο. όχι, λάθος. γνωρίζοντας ότι υπάρχουν πολλά αύριο. και σου ανήκουν. "Δεν είναι καταπληκτικό ότι έχουμε όλη την ζωή μπροστά μας να την κάνουμε ό,τι θέλουμε και μεις διαλέγουμε την αιωνιότητα μαζί?" έγραφα τότε.

και το πίστευα! θυμάμαι να νοιώθω άτρωτη. τόσο γεμάτη αγάπη που έγραφα με τις ώρες, ζούσα συνέχεια στο πιο απαλό σύννεφο. πραγματικά πίστευα πως ΟΛΑ μπορώ να τα καταφέρω. ο μεγάλος έρωτας. αυτός που μια φορά στην ζωή σου συμβαίνει έτσι απόλυτα. γιατί μετά οι πληγές, σου θυμίζουν συνέχεια να προσέχεις, να αμύνεσαι, να μην ξεχνάς να αγαπάς εσένα πρώτα. χάθηκα σε αυτόν τον πρώτο, αγνό, ολικό, καταστροφικό έρωτα.

κολύμπησα όλες του τις θάλασσες...

μαγεύτηκα στην νηνεμία πνίγηκα σε τρικυμίες λούστηκα στην φρεσκάδα του και χτυπήθηκα στα κύματα του ώσπου με πέταξε έξω στα βράχια.

εκεί κάθισα, καιρό πολύ. να επουλώνω τα τραύματα μου με γρήγορες ανάσες. αργότερα πιο σταθερές. οι ουλές έχουν μείνει παντού μέσα μου. κάθε τόσο που ανταμώνουν τον ήλιο, με τραβάνε λίγο, θύμηση γλυκόπικρη... ...μιας κοπέλας νέας, αμάθητης ακόμη στην πιο σκληρή εξίσωση, χωρίς σωστό αποτέλεσμα. με απέραντη τρυφερότητα την θυμάμαι. πόσο μάγκας ένοιωθε. που μπορούσε να αγαπάει τόσο, που μέσα από τα δικά του μάτια είχε μάθει να μετράει τον εαυτό της, που έψαχνε μάταια να χτίσει το βασίλειο του και αρκούνταν μόνο να είναι εκεί..

τι εύκολα που είχε τις απαντήσεις στις δύσκολες ερωτήσεις, πριν ρωτηθούν. με τι αφοσίωση κλειδαμπάρωνε κάθε χαραμάδα να μη χάσει μιάν ανάσα του, να προλάβει κάθε του επιθυμία... αδιαφορώντας συνειδητά για τις δικές της αναπνοές που όλο δυσκόλευαν κάτω από το αβάσταχτο κενό.

ο απόλυτος έρωτας.

"ποιός ποιητής μπορεί να περιγράψει τα ρίγη μου? ποιός μουσικός μπορεί να εκφράσει την ηδονή μου? ποιός ζωγράφος μπορεί να φτιάξει το χρώμα της αγάπης μου?" έγραφα...έγραφα, ένοιωθα.

και αγαπούσα κάθε του κύτταρο ξεχωριστά. Ζαλιζόμουν απο έρωτα, μαγευόμουν , λάτρευα κάθε του λάθος. Ζούσα γι’αυτόν. Δώρο που ποτέ δεν μου ζήτησε. είχα να το δώσω...το χρειαζόμουν. Ό,τι με ξεχώριζε από κείνον, το έπνιγα: την προσωπικότητα μου, την λάμψη μου, την υπόλοιπη ζωή μου. μόνο το "ένα" ήθελα να μετράω.

Ετερόφωτη ύπαρξη με δοσμένη ψυχή.

Ο πρώτος, μεγάλος, ολικός, καταστροφικός έρωτας.

Μέχρι που ένα ανεπαίσθητο εσωτερικό φτερούγισμα της ψυχής σου, σου ζητάει τα ρέστα. Σου θυμίζει ότι είσαι ξεχωριστός άνθρωπος. Υπάρχεις. Και τότε δεν μπορείς πια να παραβλέψεις την αδικία στην οποία υποβάλλεις στον εαυτό σου.

Έτσι επίπονα μάζεψα κάποτε τα ερείπια μου. Χρονοβόρα δουλειά. το πανέρι γέμιζε με κομμάτια μου πούβρισκα κάθε τόσο γύρω μου, υγρά από τα δάκρυα και κρύα από νεανικούς αναστεναγμούς.

Σήμερα, παρέα με κείνη την Μάγια, κάθομαι μερικές φορές με το πανέρι αγκαλιά, τα πιάνω ένα-ένα και τα χαϊδεύω, τους μιλάω. Δεν θέλω να ξεχάσω πόσο μπόρεσα να αγαπώ. όσο κι αν φοβίζει. Θέλω πάντα να μπορώ να νοιώθω. μετά απο μένα πια. δεν το ξέχασα ξανά. Γι’αυτό αγαπώ τα σκούρα μου όπως τα φωτεινά.

αν πήγαινα πίσω, θα την αγκάλιαζα και πλημμυρισμένη από λέξεις και προστασία, θα παρέμενα τελικά σιωπηλή.

πάλι να το ζήσει ολόκληρο θα την άφηνα. ώστε να φτάσει θριαμβεύτρια, να κουρνιάσει δίπλα μου. Να μπορούμε όπως τώρα να αναπολούμε, να βγάζουμε τις αναμνήσεις και να χανόμαστε μαζί στα ταξίδια που μας σμίλεψαν τόσο δυνατά ώστε να είμαι σήμερα εδώ, ανεβασμένη πάλι σ’ένα σύννεφο που όμως διάλεξα, με τα δύο πόδια σταθερά να με κρατούν. χαμογελαστή. μεστή. ολόκληρη.

Είμαι η απόδειξη που χρειάζομαι για να βουτήξω ξανά σε όλες τις θάλασσες που θα βρεθούν μπροστά μου. Γιατί νάμαι! Πιο φωτεινή από ποτέ. πιο ερωτική, πιο έτοιμη. Και το απόθεμα αγάπης τοκισμένο μύριες φορές μες τον χρόνο.

Το άγνωστο είναι πάντα ποιος θα το αντέξει έτσι…δυστυχώς. Γιατί σήμερα, δεν έχω τον παλιό μηχανισμό που απαλύνει τα ψέματα, μασκάρει τα λάθη και τους φόβους και επιτρέπει το λίγο. Τον πέταξα γιατί ήταν ελαττωματικός.

υγ. λέμε, λέμε για αγάπη, μοναξιά και θείο έρωτα... αλήθεια, εσύ αντέχεις να σε αγαπούν? ε! μην πει κανείς όχι και με ρίξει σαββατιάτικα...