Η εξαίσια μελαγχολία του έρωτα

"Έτσι γλιστρούσαν οι ώρες απο τα πλεγμένα χέρια τους και οι στιγμές απ'τα πλεγμένα πόδια τους αθόρυβα περνούσαν, Τα χέρια του τη μία φύλλα νεκρά, την άλλη σιδερένιοι ιμάντες. την μία, κούπες τα χείλη του, την άλλη το πιοτό τους. την μία, τα μάτια του σφιχτοκλεισμένα και την άλλη ορθάνοιχτα. πότε άρχιζε κάτι φρενιασμένα, το σταματούσε συνεχώς, πότε ήτανε τα παιχνίδια του φτερό, πότε μαστίγιο..." ........................................................... Ναι, ήμουν πάλι εκεί. Στον Ιανό, με καλή παρέα, την μπύρα και τα στραγάλια μου. Για την παρουσίαση της μετάφρασης του Γιάννη Σουλιώτη του ποιήματος «Αντίνοος» του Φερνάντο Πεσσόα και σχέδια του Ανδρέα Νικολάου. Όλοι οι ομιλητές (Γ.Μεταξάς, Τ.Σπινάρη-Πολλάλη, Φ.Δρακονταειδής, Γ.Ευστρατιάδης) ένας κι ένας. Ο καθένας κάτι μοναδικό προσέφερε στην σκιαγράφηση αυτού του μοναδικού δημιουργού. Αποκάλυψη (για μένα) ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής που ήταν στο πιάνο, χρωματίζοντας με σεβασμό τα αποσπάσματα του ποιήματος του Πεσσόα. Και αφήνω τελευταίο τον συγκλονιστικό Μηνά Χατζησάββα που διάβασε κομμάτια του «Αντίνοου» ακριβώς όπως φαντάστηκε ο Πεσσόα όταν έγραφε.

Κατέβηκα κάτω κι αγόρασα όλα τα ποιήματα του Πεσσόα καθώς και «το βιβλίο της Ανησυχίας», συγκινημένη από την φωνή του και τις εικόνες που με είχε πλημμυρίσει. Συγκλονιστικός.

Δεν έχω μεγάλη ποιητική παιδεία, εκτός σχολείου και κολεγίου. Τώρα δειλά-δειλά κάνω τις πρώτες μου απόπειρες από μια ανάγκη εσωτερική. Την ίδια με κείνη που είχε τότε, στα φοιτητικά χρόνια, ανοίξει διάπλατα τις πόρτες του μυαλού μου του διψασμένου για ό,τι αγγίζει το θείο. Λογοτεχνία, ζωγραφική, γλυπτική, μουσική, ποίηση, έρωτα.

Ήταν κατάμεστο το καφέ του Ιανού. Ποιητές, λογοτέχνες, ζωγράφοι, κουλτουρομανείς, ‘δήθεν’, μια κοιμισμένη , μια με λάσκα την βασική βίδα (!) που μιλούσε και γελούσε δυνατά και άλλοι σαν εμένα, που ρουφούσαν ομορφιά.

…Και γω σκεφτόμουν πόσα, μα πόσα έχω χάσει τόσα χρόνια που είχα κοιμίσει αυτές τις εσωτερικές ανάγκες να γίνω καλύτερη. Πώς άφησα τον εαυτό μου να κλείσει την πόρτα της δημιουργίας, σαν να μην θέλω να αναμετρηθώ…τι φόβος είναι αυτός που σε κάνει να αμύνεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό…? Να μην ανοίξει κι άλλο το μυαλό γιατί ποιος ξέρει τι θα ζητάει μετά?…

Αν ζητάει, λέει…

You could be loved...

Εχτές το βράδυ, είδα έναν τυπά που μου γέννησε αυτή την σκέψη. Μια στιγμή ήταν αλλά μου προξένησε εντύπωση αυτό που ένοιωσα. Μια φάτσα που σε νοιάζει. Φάτσα με βάθος, γλυκιά και πικραμένη και γι'αυτό όμορφη. Ήθελα να τον δω να χαμογελάει. Πού δεν σκέφτηκα "πώς θα είναι στο γαμήσι" όπως συνήθως αλλά τι ωραία που θάναι η αγκαλιά του, πόσο δουλεμένη, πονεμένη και νικήτρια μαζί. Ένα πρόσωπο γνώριμο -στην φαντασία μου- και όχι ετερώνυμο. Τι κολακευτικό θα ήταν γι'αυτόν τον άνθρωπο να ξέρει τι ευγενικά συναισθήματα έβγαλε...και το σκεφτόμουν μετά: Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να ξέρεις τι αίσθηση δημιουργείς στον άλλον σε πρώτη εντύπωση...Θέλει να σε γαμήσει, να σε αγγίξει, ν'ακούσει την φωνή σου, το γέλιο σου...?...Τι? Δεν είναι μεγαλειώδες να θέλει να σε αγαπήσει? ........................................................ Εσύ...?...Προκαλείς αγάπη? υγ.και η ερώτηση-καπάκι είναι:"Θέλεις?" ή σου προσδίδουν ιδιότητες και αρετές που δεν ζητάς κι ας σε τιμούν? ...αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. πονεμένη.

Βάστα!

Όλη μέρα με γυρόφερνε επιθετικά μια θλίψη. Ευγενικά αρνιόμουν να κάνουμε παρέα. Αυτή επέμενε. Μέχρι το απόγευμα με είχε ρίξει, η πουτάνα. Άνισος αγώνας φαντάζει να κρατήσω το χαμόγελο χωρίς αντανάκλαση. δυσκολεύομαι σοβαρά με τον αδιάφορο Νοέμβριο που έρχεται νωχελικά να μας κοιμίσει. Δεν θέλω να σιγάσω σε χειμερια νάρκη γαμότο.

Οδηγούσα σπίτι το απόγευμα με ένα σκούρο μπλε πνίξιμο στο στέρνο, γνωρίζοντας ακριβώς τι θα συμβεί μέχρι την ώρα που θα πάω για ύπνο. Τι φρίκη. Και κει που οδηγούσα, μπήκε αυτό το τραγούδι στο ραδιόφωνο που μου αρέσει πολύ. Τόβαλα δυνατά. Στρίβοντας για το σπίτι μου, κοίταξα πάνω και είδα ένα υπέροχο ολόγιομο φεγγάρι. Το είδατε?!!! Αύριο είναι πανσέληνος. ‘Ένιωσα ότι ήταν δώρο δικό μου, ένα χάδι της φύσης, μια στιγμή ευτυχίας. Είναι πανέμορφο κι επειδή το είδα με ολάνοιχτη καρδιά, είναι λίγο για μένα σήμερα.

Να, τέτοια μικρά. για να αντέχουμε πιο πέρα. λίγο ακόμη καρδούλα μου. ένα-ένα βήμα. Πάμε...

Το παιχνίδι της Φάβας και καπάκι διπλοπρόσκληση της Τάλισκερ...Για να δούμε.

Προσωπικά αντικείμενα που δεν ζω χωρίς - δεν θέλω έστω. Πάμε...

Τα πρόσφατα μπλόκ για σκίτσα (μονόχρωμα !) και μια πολύ παλιά χρωματοθήκη (πώς λέγεται?) που έχει βαρύνει απο τα στεγνωμένα χρώματα. εννοείται πως δεν την αλλάζω με καινούργια. Παλιά sketchbooks και τα είδη πρώτης ανάγκης: δεν κουνιέμαι χωρίς βιβλίο για να σκιτσάρω αν μούρθει κάτι ή να γράψω όλες αυτές τις άλλοτε σκόρπιες και άλλοτε βασανιστικές σκέψεις που με φέρανε ως εδώ στην γειτονιά. Το ipod είναι παρέα μου ακόμη και για να κοιμηθώ. Μουσική πάντα και παντού. το στυλό είναι δώρο που μ'αρέσει - ασε που γράφει και πολύ ωραία. Η πρωινή μου θέα με τα πολυδουλεμένα μου πινέλα. αυτά τα λατρεύω. κάποια είναι απο την εποχή του λυκείου! έχω πολλά καινούργια και πάλι τα οικεία με βολεύουν. κόλλημα. και γω έχω βιβλία παντού. διάλεξα να φωτογραφίσω αυτά γιατί είναι τα πρώτα βιβλία που αγόρασα μόνη μου, εποχή σχολείου! μου θυμίζουν άλλες εποχές.

Το αγαπημένο μου μαξιλάρι. όλα τα χρώματα... ιδανικό για λιώσιμο στον καναπέ.

και κάτι διακοσμητικό που μου αρέσει πολύ. απο ύφασμα είναι, ένα μπουκέτο λουλούδια στα αγαπημένα μου χρώματα. έτσι για να κλείσω ωραία το post.

Απλά πανέμορφο...

Το απέραντο κενό – άλκηστις πρωτοψάλτη

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω Και γω ένα φάντασμα στον κόσμο του κρυμμένο Μια Πηνελόπη θολωμένη απ’το ποτό το μέλλον της σ'εσενα κερασμένο

εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω και γω πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει να κλέβω κάτι απ'τ'απεραντο κενό και ν’αγαπώ ότι δικό σου με πληγώνει μα σαν τις πρώτες αγάπες που επιστρέφουνε συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι δεν ονειρεύομαι δεν ζω δεν παραδέχομαι μόνο δέχομαι

εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω κaι γω να φτιάχνω στον καθρέφτη άλλη όψη αφού το αύριο δεν θέλει νασαι 'δω στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει

εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω και γω ένα πρόσωπο που κρύβεται και λειώνει σ'αυτον τον κόσμο που ότι βλέπω είναι μικρό μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει

μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι δεν ονειρεύομαι δεν ζω δεν παραδέχομαι μόνο δέχομαι…

Ετσι για να αλλάξουμε λίγο. πάνε τα γενέθλια. last year! Σας έβαλα το καινούργιο τραγούδι της αλκηστις πρωτοψάλτη. υπέροχο, δυνατό, τόσο συγκινητικό που θες να σε αφορά. θες να ζήσεις ένα τέτοιο κενό για να το τραγουδήσεις δυνατά και να ανατριχιάσεις...αχ. αχ λέω. *αφιερωμένο στην ξαδέλφη μου που το αγαπά πολύ. και γω εκείνη.

Αξέχαστο τριήμερο πάρτυ στήθηκε για μένα (!) εδώ μα και γύρω-γύρω στην γειτονιά. Δεν φανταζόμουν ποτέ τέτοια αγκαλιά, τόσους φίλους, να νοιάζονται, να μου χαρίζουν! Είμαι πολύ τυχερή. Μα πάρα πολύ τυχερή! Σας ευχαριστώ όλους απο την καρδιά μου. Με συγκινήσατε όλοι. ...Τα φάγαμε τα καλώδια,ε? και...ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΡΤΟΥ (ΜΗΤΣΟ Μ') !!! πολύχρωμη!

...19 Οκτωβρίου 1968 και εγώ!

Θα πάρετε ένα? τώρα τα έβαψα απ'την χαρά μου!

Μέχρι τα 31 μου, ήταν τεράστια χαρά για μένα τα γενέθλια μου. Δεν έχω και γιορτή κι έτσι ήταν αυτή η μία φορά τον χρόνο που ήταν η δική μου μέρα. Στα 32 έσβησα τα κεράκια μου αγκαλιά με το μωρό μου. Κάπως μου ήρθε...Έκτοτε, κάθε χρονιά και χειρότερα. Δεν το συζητώ με τα δύο παιδιά! Πολύ μαμά, όχι τόσο κόρη πια. Η φύση βοηθάει - όταν κάνεις παιδιά - να συνειδητοποιείς πιο σταράτα οτι άλλαξες γενιά. Έφτασα πέρσι στο σημείο να μην το πω σε κανέναν (αν δεν το θυμόταν) και να μείνω σπίτι - ούτε ένα ποτό . μόνο κεικ με τα μικρά μου για το καλό. ήθελαν. τίποτα άλλο. Ένοιωσα πολύ έντονα οτι μεγάλωσα, πολύ σκληρά οτι δεν είμαι πια νέα, το δέρμα μου είχε αλλάξει, το σώμα μου επίσης, το μέσα μου ακόμη χειρότερα. Η χρονιά που πέρασε, απ'τις δυσκολότερες της ζωής μου - μάλλον η χειρότερη. Ή που θα άρχιζα τα φάρμακα να γιατρέψω τα ποτάμια δακρύων και τα δύσβατα εσωτερικά χιόνια ή που θα το έπιανα απ'τ'αρχίδια να το γυρίσω. Διάλεξα τον τσαμπουκά γιατί μου πάει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία. Φέτος κλείνω τα 39. Τόσο ε ν τ ά ξ ε ι είμαι (παρ'όλο που τα ζόρια μεγαλώνουν παρέα μου) που σχεδόν ήθελα να κλείνω τα 40 για να κάνω ένα πάρτυ τρικούβερτο με τεράστια γκράφιτι που θα έλεγαν "Φτου σου κοπέλλα μου!", "τύφλα νάχουν οι εικοσάρες", "Ζήτω η ζωή" και άλλα τέτοια σαχλά. Τι μου λείπει? Το μόνο που δεν έχω πια είναι την αυταπάτη οτι όλα θα πάνε καλά όταν τελειώσει το παραμύθι. Καθόλου δεν έβλεπα τότε όσα απλόχερα μου δίνονταν. Έχουν έπαρση τα νιάτα τόσο μεθυστική που σε προσπερνούν πολλά όμορφα γιατί τα θεωρείς δεδομένα, θυμώνουν και την κάνουν. Τώρα? Πιο ταπεινά αγναντεύω την ομορφιά, πιο επιθετικά υπερασπίζομαι την καρδιά μου, πιο νηφάλια χειρίζομαι την εμπειρία, πιο ελεύθερα με αγαπώ, χωρίς όρους και όρια, πιο αριστοκρατικά επιτρέπω την πρόσβαση στην ουτοπία μου. Οι δυσκολίες δεν διαλύονται. Η ζωή γεμάτη είναι απο δαύτες. Σίγασα όμως τον κυνισμό που είχα πριν χρειαστεί. και τώρα... τώρα όσο πιο πολύ στίβομαι, τόσο πιο πολύ γαργαλιέμαι! Τι άλλο λείπει? Έχω πολύχρωμη ζωή μπροστά μου, έχω ξεκαθαρίσει όχι μόνο τι ΔΕΝ θέλω μα και απολύτως τι θέλω. κι ας μην τόχω ακόμη. Αυτό το αφήνω για την ευχή που θα κάνω σβήνοντας ΟΛΑ τα κεράκια στην τούρτα μου! Τι δώρο θέλω?...Ένα σόκιν παραμύθι...! Να το ΖΗΣΩ, να ρουφήξω ζωή, να αναπνεύσω ευτυχία. για όσο. τόσο θέλω. και το αξίζω γαμώ την πουτάνα μου. Χρόνια μου πολλά ΧΧΧ

Η Ανατομία της Μελαγχολίας

Εχτές το βράδυ ήμουν στον Ιανό (πρώτη φορά η βλαχάρα - τι ωραίο βιβλιοπωλείο...) για την παρουσίαση του μόλις μεταφρασμένου βιβλίου (Παναγιώτης Χοροζίδης*) του Robert Burton, "Η Ανατομία της Μελαγχολίας". Σύγχρονος του Shakespeare αλλά και δικός μας, με γλώσσα καυστική και διαχρονική. Αποσπάσματα διάβασε η εξαιρετική Μαγια Λυμπεροπούλου και σχολιασμό έκανε ο ψυχίατρος και πολύ απολαυστικός Θανάσης Τζαβάρας. Και οι δύο έκαναν τον κόσμο να κουνάει το κεφάλι σε συμφωνία και να γελάει με την αμεσότητα του ολόφρεσκου βιβλίου του 16ου αιώνα. Βιβλίο-βίβλος, τεράστιο εγχείρημα η γραφή του με πάνω απο 1.300 αναφορές μα και η μετάφραση του εξαιρετική. Γλαφυρό, καυστικό, άμεσο και ψυχοθεραπευτικό. Όπου ανοίξεις, θα βρεις κάτι να διαβάσεις και βάζει στην θέση τους όλους τους λάτρεις της κατάθλιψης. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα αντί για lexotαnyl. υγ. Ιανός έχει πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα για τον Οκτώβριο. εκεί θα είμαι με την μπύρα μου και τα ωραία στραγάλια (χρόνια δεν τα βρίσκεις! πνιγήκαμε στα κάσιους γαμώ τον εξευγενισμό μας!) Όμορφη η Αθήνα το βράδυ.... *ευχαριστώ τον ανώνυμους που μούβαλε τα ονόματα σε τάξη. τάπα ανάποδα - συγνώμη!

Επιτέλους φθινόπωρο! (εγώ το είπα αυτό?!)

This Mortal Coil - Song To The Siren

On the floating, shipless, oceans I did all my best to smile til your singing eyes and fingers drew me loving into your eyes. And you sang "Sail to me, sail to me, Let me enfold you." Here I am, here I am waiting to hold you. Did I dream you dreamed about me? Were you here when I was full sail? Now my foolish boat is leaning, broken lovelorn on your rocks. For you sang "Touch me not, touch me not, Come back tomorrow." Oh my heart, oh my heart shies from the sorrow. I'm as puzzled as a newborn child. I'm as riddled as the tide. Should I stand amid the breakers? Or shall I lie with death my bride? Hear me sing: "Swim to me, swim to me, Let me enfold you." Here I am, Here I am, waiting to hold you."

…Η καρδιά μου κρύβεται από την λύπη…

και με πρωτόγνωρη χαρά υποδέχομαι τις αστραπές που θα φέρουν την βροχή. Ο ουρανός σκοτείνιασε, η ατμόσφαιρα πιο μαγική με ήχους φθινοπώρου.

Θέλω να βγω έξω και να μυρίσω τις αλλαγές, να χαμογελάσω στο τώρα και να βραχώ και γω, αφήνοντας πια πίσω την άλλη εποχή. Ούτε εγώ είμαι η ίδια. Ας πάρει λοιπόν η πρώτη βροχή ό,τι ακόμη έμεινε. Σαν παλιό δέρμα να γλιστρήσει απο πάνω μου...

Η καρδιά μου ...σου έχω πει για τις αθέατες γωνιές της. θέλω καμιά φορά να ανοίξω τα παράθυρα, να μπει το φως και ο αέρας. ακόμη ζητάω τον δικό σου. έμεινα να μην καταλαβαίνω. πώς γίνεται ενώ ακόμη έρχεσαι, να φεύγεις? πιο ξύπνια απο ποτέ και πιο μόνη μέσα σε κόσμο. Εσύ?

Ας γίνουν βρόχινα τα φιλιά...

Η ωραία κοιμωμένη - very limited edition!

Το μωρό μου το μεγάλο, το πρωτάκι μου, άργησε να φάει βραδυνό γιατί κάτι έφτιαχνε για την δασκάλα της μουσικής της. Μετά απο ώρα μου έφερε κάτι ζωγραφιές κολλημένες μαζί. Αυτό είναι η έμπνευση που είχε και δεν μπορούσε ν'αφήσει στην μέση: ένα βιβλίο με την ιστορία της ωραίας κοιμωμένης του τσαικόφσκι που τους μαθαίνει η δασκάλα. φανταστείτε με, ύφος χαζομαμάς περήφανης! Λοιπόν.

Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

Προσέξτε το βιολί στο πλάι του εξωφύλλου! αναφορά στο μουσικό του παραμυθιού. "Νάτο το παιδί μας!" είπαν χαρούμενοι οι γονείς της. Οι τρείς καλές νεράιδες είπαν τις ευχές τους και πήραν την πριγκήπισσα για να μην τρυπηθεί στο αδράχτι. ¨Το πήραμε το παιδί" είπαν στον βασιλιά. η δεξιά έχει καταλάβει την σοβαρότητα του να πάρεις το παιδί απο τους γονείς για 16 χρόνια. οι άλλες, χαλαρές. νεράιδες παιδί μου! Μεγάλωσε και βγήκε να μαζέψει μούρα για την τούρτα των γενεθλίων της. ωραία μέρα. το πουλί φοράει γυαλιά ηλίου. εκεί... είδε τον πρίγκηπα που την ερωτεύτηκε αμέσως. βλέπετε? στα ίσα της λέει: "Μ'αγαπάς?" πιο πολύ χαμογελάει αυτός,ε? (προσπερνάμε τα δυσάρεστα που τρυπιέται κλπ) ήδη κοιμάται του καλού καιρού... οι συμπέθεροι βασιλιάδες αναρωτιούνται που είναι ο φίλιππος να σώσει την ωραία κοιμωμένη. ο μπαμπάς του φίλιππου ψηλός λιγνός, ο μπαμπάς της κοιμωμένης κοντόχοντρος. λέει ο πατέρας του "Πότε θα έρθει ο φίλιππος?" (Σας κάνω μετάφραση διαλόγου και περιγραφών). Νάτη η ωραία κοιμωμένη. βλέπετε στην άκρη τον φίλιππο μακριά που πάει να ανέβει τις σκάλες να την φτάσει? νάτος. έφτασε στην πόρτα της! Τι να λέμε τώρα! βάλαν τα καλά τους (προσέξτε γραβάτα, καλό παντελόνι, τσάντα η πριγκήπισσα και femme fatale μαλλί...και βέβαια έγινε γάμος που ακόμη συζητάνε! ο ήλιος έγινε καρδιά απο την τόση αγάπη... και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα. Λες? ....................................................................................

Feet firmly on the clouds...

Ο πρώτος έρωτας. Τότε. πάνε 20 χρόνια....

τότε που οι άμυνες δεν έχουν ξυπνήσει ακόμη και αφήνεσαι σε αυτόν, ψυχή και σώμα σαν να μην υπάρχει αύριο. όχι, λάθος. γνωρίζοντας ότι υπάρχουν πολλά αύριο. και σου ανήκουν. "Δεν είναι καταπληκτικό ότι έχουμε όλη την ζωή μπροστά μας να την κάνουμε ό,τι θέλουμε και μεις διαλέγουμε την αιωνιότητα μαζί?" έγραφα τότε.

και το πίστευα! θυμάμαι να νοιώθω άτρωτη. τόσο γεμάτη αγάπη που έγραφα με τις ώρες, ζούσα συνέχεια στο πιο απαλό σύννεφο. πραγματικά πίστευα πως ΟΛΑ μπορώ να τα καταφέρω. ο μεγάλος έρωτας. αυτός που μια φορά στην ζωή σου συμβαίνει έτσι απόλυτα. γιατί μετά οι πληγές, σου θυμίζουν συνέχεια να προσέχεις, να αμύνεσαι, να μην ξεχνάς να αγαπάς εσένα πρώτα. χάθηκα σε αυτόν τον πρώτο, αγνό, ολικό, καταστροφικό έρωτα.

κολύμπησα όλες του τις θάλασσες...

μαγεύτηκα στην νηνεμία πνίγηκα σε τρικυμίες λούστηκα στην φρεσκάδα του και χτυπήθηκα στα κύματα του ώσπου με πέταξε έξω στα βράχια.

εκεί κάθισα, καιρό πολύ. να επουλώνω τα τραύματα μου με γρήγορες ανάσες. αργότερα πιο σταθερές. οι ουλές έχουν μείνει παντού μέσα μου. κάθε τόσο που ανταμώνουν τον ήλιο, με τραβάνε λίγο, θύμηση γλυκόπικρη... ...μιας κοπέλας νέας, αμάθητης ακόμη στην πιο σκληρή εξίσωση, χωρίς σωστό αποτέλεσμα. με απέραντη τρυφερότητα την θυμάμαι. πόσο μάγκας ένοιωθε. που μπορούσε να αγαπάει τόσο, που μέσα από τα δικά του μάτια είχε μάθει να μετράει τον εαυτό της, που έψαχνε μάταια να χτίσει το βασίλειο του και αρκούνταν μόνο να είναι εκεί..

τι εύκολα που είχε τις απαντήσεις στις δύσκολες ερωτήσεις, πριν ρωτηθούν. με τι αφοσίωση κλειδαμπάρωνε κάθε χαραμάδα να μη χάσει μιάν ανάσα του, να προλάβει κάθε του επιθυμία... αδιαφορώντας συνειδητά για τις δικές της αναπνοές που όλο δυσκόλευαν κάτω από το αβάσταχτο κενό.

ο απόλυτος έρωτας.

"ποιός ποιητής μπορεί να περιγράψει τα ρίγη μου? ποιός μουσικός μπορεί να εκφράσει την ηδονή μου? ποιός ζωγράφος μπορεί να φτιάξει το χρώμα της αγάπης μου?" έγραφα...έγραφα, ένοιωθα.

και αγαπούσα κάθε του κύτταρο ξεχωριστά. Ζαλιζόμουν απο έρωτα, μαγευόμουν , λάτρευα κάθε του λάθος. Ζούσα γι’αυτόν. Δώρο που ποτέ δεν μου ζήτησε. είχα να το δώσω...το χρειαζόμουν. Ό,τι με ξεχώριζε από κείνον, το έπνιγα: την προσωπικότητα μου, την λάμψη μου, την υπόλοιπη ζωή μου. μόνο το "ένα" ήθελα να μετράω.

Ετερόφωτη ύπαρξη με δοσμένη ψυχή.

Ο πρώτος, μεγάλος, ολικός, καταστροφικός έρωτας.

Μέχρι που ένα ανεπαίσθητο εσωτερικό φτερούγισμα της ψυχής σου, σου ζητάει τα ρέστα. Σου θυμίζει ότι είσαι ξεχωριστός άνθρωπος. Υπάρχεις. Και τότε δεν μπορείς πια να παραβλέψεις την αδικία στην οποία υποβάλλεις στον εαυτό σου.

Έτσι επίπονα μάζεψα κάποτε τα ερείπια μου. Χρονοβόρα δουλειά. το πανέρι γέμιζε με κομμάτια μου πούβρισκα κάθε τόσο γύρω μου, υγρά από τα δάκρυα και κρύα από νεανικούς αναστεναγμούς.

Σήμερα, παρέα με κείνη την Μάγια, κάθομαι μερικές φορές με το πανέρι αγκαλιά, τα πιάνω ένα-ένα και τα χαϊδεύω, τους μιλάω. Δεν θέλω να ξεχάσω πόσο μπόρεσα να αγαπώ. όσο κι αν φοβίζει. Θέλω πάντα να μπορώ να νοιώθω. μετά απο μένα πια. δεν το ξέχασα ξανά. Γι’αυτό αγαπώ τα σκούρα μου όπως τα φωτεινά.

αν πήγαινα πίσω, θα την αγκάλιαζα και πλημμυρισμένη από λέξεις και προστασία, θα παρέμενα τελικά σιωπηλή.

πάλι να το ζήσει ολόκληρο θα την άφηνα. ώστε να φτάσει θριαμβεύτρια, να κουρνιάσει δίπλα μου. Να μπορούμε όπως τώρα να αναπολούμε, να βγάζουμε τις αναμνήσεις και να χανόμαστε μαζί στα ταξίδια που μας σμίλεψαν τόσο δυνατά ώστε να είμαι σήμερα εδώ, ανεβασμένη πάλι σ’ένα σύννεφο που όμως διάλεξα, με τα δύο πόδια σταθερά να με κρατούν. χαμογελαστή. μεστή. ολόκληρη.

Είμαι η απόδειξη που χρειάζομαι για να βουτήξω ξανά σε όλες τις θάλασσες που θα βρεθούν μπροστά μου. Γιατί νάμαι! Πιο φωτεινή από ποτέ. πιο ερωτική, πιο έτοιμη. Και το απόθεμα αγάπης τοκισμένο μύριες φορές μες τον χρόνο.

Το άγνωστο είναι πάντα ποιος θα το αντέξει έτσι…δυστυχώς. Γιατί σήμερα, δεν έχω τον παλιό μηχανισμό που απαλύνει τα ψέματα, μασκάρει τα λάθη και τους φόβους και επιτρέπει το λίγο. Τον πέταξα γιατί ήταν ελαττωματικός.

υγ. λέμε, λέμε για αγάπη, μοναξιά και θείο έρωτα... αλήθεια, εσύ αντέχεις να σε αγαπούν? ε! μην πει κανείς όχι και με ρίξει σαββατιάτικα...

Καλωσόρισες Οκτώβριε με τα ωραία σου!

"ενα παραμυθι.... ήταν μια φορα η Μάγια...στη χωρα των αδυνάτων...όλα της φαίνονταν δυσκολα και αδυνατα...κι αυτη δεν ηταν μαθημενη παρα μονο να παραξενευεται και οτι την παραξενευε το ζωγραφιζε..κι οτι τη φοβιζε το εκανε καρικατουρα ... κι οτι τη τρομαζε το κανε να μοιαζει σαν παιδικη φιγουρα... περασε καιρος για να ημερωσει ολα... τους φοβους ,τις μοιρες , τις μπορες , τα ξωτικα και τους περιπλανωμενους μαγους... κι οταν τα καταφερε..αδειασε το τσουβαλι με τους αριθμους που την βαραιναν και πηδηξε απο κεινο το ψηλο δεντρο αναλαφρη... και ξαναγεννημενη και ειχε νικησει εναν ακομα φοβο.... τα υψη!" Παίρνω στα σοβαρά το παραμύθι της Τάλισκερ και ονειρεύομαι. εύχομαι και πιστεύω την ζωή πολύχρωμη. έτσι για σπάσιμο στο γκρίζο. όσο πιο πολύ ζορίζομαι, τόσο πιο πολύ γελάω. απλώνω τις σκέψεις μου στον ήλιο λιαστές ανησυχίες στον άνεμο του φθινοπώρου διαλέγω τα χρώματα προσεκτικά και κείνα χορεύουν γύρω μου μέχρι να θολώσει το μαύρο να καλυφθεί το γκρίζο να πανηγυρίσει το χαμόγελο δεν έχω τόσο χρόνο να χαρίσω σε βλέμμα σκυθρωπό μόνη μου γλύφω τις πληγές αγαπώντας την δύναμη μου να πονώ αψηφώντας την ηχώ στο κενό μου προσηλώνομαι στο πλεγμένο δίχτυ και βρίσκω μία-μία τις στιγμές ευτυχίας μες τα φύκια και τις πίνω άλλες απο πριν καβάντζα καλοκαρινή και άλλες νεογέννητες που μεταλλάσσονται απ΄το ζόρι για να μ'αγκαλιάσουν σφιχτά μ'αγαπάει η χαρά της πάω καλύτερα ντύνομαι όλη θριαμβεύτρια στην μάχη αυτή πολύχρωμα λουσμένη σε αισιοδοξία αγαμήσου κατάθλιψη! δεν σου χαρίζομαι! υγ. το ζωγραφικό είναι λεπτομέρεια απο έναν πίνακα δικό μου παιδικό κι ονειρικό. το έχω υποσχεθεί στον διαστήματα για το ζόρι του. κι επειδή ο οκτώβριος κρύβει μέσα του και μια μέρα που ήρθα εδώ, τον αγαπώ. γιατί έχει ήλιο κι ας λένε. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους! επώνυμους φίλους και ανώνυμους. το ζόρι μας φλερτάρει όλους.