Έτσι μπορώ καλύτερα. και πού΄σαι ακόμη...

Kirov Mariinsky. Η αυτοπειθαρχία του κορμιού που μεταφράζει την μουσική. Η δύναμη της κίνησης που νομίζεις οτι είναι πινελιές μες τον αέρα. τα χρώματα και τα σχήματα που γεμίζουν τον χώρο... Λατρεύω το μπαλέτο, λατρεύω την κλασσική μουσική. Χθες βράδυ ήμουν στον Λυκαβητό. μετά απο πολύ καιρό. η πρώτη μου εξόρμηση απο το "γκέτο" που μόνη μου έστησα υποσυνείδητα. και είχα βολευτεί όταν και το μυαλό μου δεν ήθελε να ενοχλείται. Υπουλα αποσύρθηκα σ'έναν ελεγχόμενο κόσμο χωρίς εναύσματα και σπίθες. απλά πράγματα μου φάνταζαν βουνό όπως η κίνηση, που θα παρκάρω, πού να τρέχω, με ποιόν να πάω. βουνό. Εγώ. που ανασαίνω για ό,τι δημιουργικό, στοίβαζα τις προσκλήσεις εκθέσεων σαν κάρτ-ποστάλ. εγώ που σκέφτομαι με την μουσική, ακαδημαικά μόνο ευχόμουν να βρεθώ σε συναυλίες. εγώ που νοιώθω με το κορμί, έχανα όλες τις εκδηλώσεις χορού. εγώ, που έχω διαβάσει και λατρέψει το θέατρο, κάθε χρονιά κύκλωνα τις παραστάσεις που δεν πήγαινα να δω. Εγώ. όλο έλεγα "του χρόνου". Εχτές λοιπόν...άσκηση θάρρους! η πρώτη έξοδος με δική μου πρωτοβουλία, για πάρτη μου. κάβλα. και βέβαια δεν ήταν τίποτα το φοβερό. ούτε η κίνηση, βρήκα να παρκάρω, χάθηκα σε μουσικές και χορό, ονειρεύτηκα, γαλήνεψα, πιο πολύ δίψασα. γι'αυτό σου λέω, ωραίο είναι και το φθινόπωρο. καλύτερο το φετινό απο πολλά περασμένα. κι η θάλασσα δεν φεύγει. εδώ είναι με άλλα χρώματα, με κύματα που ελπίζω να μας παρασύρουν. μόνο τα γαλάζια φεύγουν με το καλοκαίρι. τώρα απλώνονται τα κόκκινα και με μαγεύουν. στα φύλλα, στην δύση του ήλιου, στον έρωτα, στην αχόρταγη ψυχή. ανυπομονώ να μυρίσω το χώμα υγρό απο την βροχή, περιμένω να κρυώσουν τα μάγουλα μου απο τον άνεμο που σκορπάει τα φύλλα, λαχταράω να γεμίσω τα μάτια μου με γήινες αποχρώσεις, διψάω να χαρώ κάθετι που αλλάζει, και αγκομαχώ μες την ανάγκη μου ΝΑ ΜΗΝ ΓΛΥΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ. Δεν θέλω. ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΦΕΤΟΣ.