Ακόμη κι η τέχνη τα έβαλε μαζί μας...

Πήγα.

Δεν είμαι κριτικός τέχνης. Λατρεύω όμως την τέχνη σε κάθε της μορφή. Δεν έχω κολλήματα ηθικά. Σιχαίνομαι τις ταμπέλες. Δεν με επισκιάζει το όνομα ή η φήμη του δημιουργού για να μ’αρέσει μια έκφραση της. Ή με συγκινεί ή δεν με συγκινεί. Καταλαβαίνω τα αριστουργήματα μες τον χρόνο κι ας μην μου πάνε κάποια. Τα σέβομαι αλλά. Δεν θα έβαζα, ας πούμε ποτέ την guernika στο σπίτι μου γιατί με αγριεύει. Όπως και τα ηλιοτρόπια του van gogh. Δεν τα γουστάρω. Δεν υπάρχει «πρέπει να μου αρέσει». Ούτε «δεν καταλαβαίνω». Ή σου λέει κάτι, ή όχι. Τέχνη για μένα είναι όποια δημιουργία με ταξιδεύει. Επώνυμη ή ανώνυμη. όμορφα ή και επίπονα.

1^η μπιενάλε Αθήνας. Με τον άκρως άστοχο τίτλο DESTROY ATHENS. Λες και χρειάζεται κι άλλη βοήθεια! Μια έκθεση σ’έναν απίθανο χώρο, το Γκάζι. Είδα κάποια πράγματα με άποψη (μεγάλη λέξη κι αυτή! Είναι σαν το «έχει ενδιαφέρον») , όπως τις τοιχογραφίες του Στέλιου Φαιτάκη ή τα πολύχρωμα έργα του Bjarne Melgaard. Μ’άρεσαν. Είδα κάποια που με άφησαν αδιάφορη. και πολλά που προσβάλουν την νοημοσύνη μου και την μόρφωση μου. Είμαι αντι-conceptual μάλλον…

Δεν δέχομαι ένα άσπρο τραπέζι, ελαφρώς καμπυλωτό, άτακτα τοποθετημένο στον χώρο με τίτλο «Table son nom» (τραπέζι δίχως όνομα) ως τέχνη! («δημιουργός» ο Pierre Joseph). I quote από τον κατάλογο: Το δυστοπικό «τραπέζι» του joseph ακολουθεί μια στρατηγική επίθεσης ενάντια στην προσποιητή αθωώτητα των καθημερινών πραγμάτων και προκαλεί τον θεατή να συλλογιστεί πάνω στις σχέσεις και τις λειτουργίες της γλώσσας, της μνήμης και των αισθήσεων.» πλάκα μας κάνουν,ε?!!! όλο αυτό το ξόδεμα λέξεων για ένα άσπρο τραπέζι. ίσως μετά τον πόλεμο που προτοεμφανίστηκε το conceptual art να είχε ελάχιστη «άποψη» κάτι τέτοιο. Είναι πια όμως τόσο φορεμένο το σοκ αντι της δημιουργίας που το βρίσκω σαχλό.

Επίσης δεν πιάνω γιατί ένας σωρός μπάζα στην μέση του δωματίου με μια γκόμενα πάνω πρέπει να μου θυμίσει ως «βέβηλη αναγωγή» του Delacroix τον πίνακα «Η ελευθερία οδηγεί τον λαό». Μου θυμίζει μόνο σκουπίδια. Σορι.

Η γιατί ένα καλάθι σκύλου με ένα μαξιλάρι με σχέδιο πάπιες μέσα και τιτλο ” Dog mat” στην γωνία είναι τέχνη. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι για να αγοράσεις κάτι τέτοιο. Πόσο.

Α! και το άλλο. πάνω στον άσπρο τοίχο, γραμμένο Fatherfucker με μαύρη μπογιά που έσταξε. εγώ είμαι μαλάκας που ξοδεύω μέρες για το concept και πολύ περισσότερες για να ζωγραφίσω ένα mural πάνω-κάτω στην σκάλα. τόπα μόνη μου.

Κατά τα’άλλα, είχε υπερβολικά πολύ video art. Ήταν τόσο που άξιζε μια ξεχωριστή έκθεση εφόσον είχαν πολύ υλικό. Είπαμε, όλα γύρω μας μπορεί να έχουν μορφή τέχνης. Αλλά βιντεάκι ενός άνδρα που κάνει εμετό στο repeat? Ξανά και ξανά η ρουκέτα?!!! Είναι τέχνη? Για πόσο μαλάκες μας έχουν? Πόση ώρα γελάει ο «καλλιτέχνης» Θανάσης Τότσικας και ο curator του με όσους στάθηκαν να θαυμάσουν το «έργο» του?

Είχα ωραία παρέα, κάτσαμε μετά και ήπιαμε ποτά στο bar ακούγοντας έναν superman να γρατζουνάει τις φωνητικές του χορδές σ’ένα κιτς σκηνικό που εύχομαι να προσπάθησαν να αποδώσουν. Πολύς κόσμος στα προ-εγκαίνια. Δεν θα σχολιάσω το δήθεν του αθηναικού art world. Ήμουν πάντα, ακόμη και στο κολλέγιο μακριά από το δήθεν του καλλιτέχνη.είχα έναν συμφοιτητή που καθώς ζωγράφιζε, τράβαγε και μια πινελιά στα ρούχα ή το παπούτσι. Έτσι. Να βγει μετά στο μετρό και να ξέρουν όλοι οτι είναι ζωγράφος. Μην μπερδευτούν! Spare me!

Αυτά από το καλλιτεχνικό μέτωπο σήμερα. Τελικά έκανα και την κριτική μου! Πού θα πάμε τώρα?…