Ο χορός των αποχρώσεων

Η ζωή των άλλων

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Β.Παπακωνσταντίνου

Οι τοίχοι γέμισαν αλμύρα τα κλάματά σου είναι παντού κάτι σου είπα για τη μοίρα και μου 'πες η ζωή είναι αλλού Σε παίρνει πάλι η θάλασσα των δυνατών σινιάλων κι εγώ σου λέω πως αλλού είναι η ζωή των άλλων Παλι μιλάς για ξένους τόπους λες κι έχεις κι άλλη μια ζωή πάλι χαμένη μες στους τρόπους να γίνονται όλα απ'την αρχή Τα φώτα μη σε κλέβουνε των πλοίων των μεγάλων αυτή για μας είναι η ζωή, η άλλη είναι των άλλων

Το τραγούδι αυτό το άκουσα μια φορά. έκτοτε δεν μπορώ να το βρώ να το κατεβάσω. "Οι τοίχοι γέμισαν αλμύρα..." μου άρεσε αυτό και κάποιες φορές δεν τόχουμε νοιώσει? .... Έχω μια αδυναμία έκφρασης με λέξεις τελευταία. λίγο σαν νάχω βρεθεί με μια έκπληξη μπροστά μου και να μην ξέρω να την χειριστώ. σε όλα όμως. και ακριβώς επειδή την ζωή μου και ό,τι την απαρτίζει ή λαχταρώ το βλέπω σαν χρώμα, συνειδητοποιώ οτι τίποτα δεν είναι μονόχρωμο. τα όμορφα έχουν και σκούρα μαύρα μέσα. είναι οι περασμένες πληγές που σηκώνουν την χαρά πιο πάνω. και τα δύσκολα όλο και κάποια λάμψη πολύχρωμη θα έχουν. ξέρεις τι είναι? είναι η παλιά ανέμελη ευτυχία πριν. ή και η επόμενη που καραδοκεί μες τα δάκρυα..υπάρχει σκιά χωρίς φως...? σου λέω, τίποτα δεν έχει μόνο ένα χρώμα. Και μέσα μου τώρα...εκατοντάδες χρώματα χορεύουν και ανταλλάσουν ζευγάρια. η θλίψη με την απώλεια, η χαρά με την έκπληξη, το κενό με την μοναξιά...ατέλειωτη η λίστα. μα η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει. κάποτε χαρούμενα, και άλλοτε όχι. και πολλές μελωδίες ενδιάμεσες...αυτές που δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Αλλά επειδή την βλέπω την δουλειά: έτσι θα με πάει, λέω να κάτσω αναπαυτικά και να την ακούσω...έχω γίνει σαν τις εγκύους! το μυαλό μου σούπα και μια ευσυγκινησία απίστευτη! δακρύζω και μπορώ να κλαίω με το πιο μικρό πράγμα. σαν οι χορδές να είναι όλες τσίτα. ακόμη κι αυτό με "διασκεδάζει". δεν είχα ποτέ εύκολο το κλάμμα. τώρα? λυτρωτικό. και τελικά γλυκό...γιατί εκεί που πέφτω, κάτι όμορφο θα δω και το χαμόγελο δεν το γλυτώνω! είναι η μαγκιά του να έχεις παιδιά. δεν μπορείς να μην κολυμπάς στην ευτυχία no matter what. γιατί μόλις δεις το χαμόγελο τους, μόλις σου κάνουν ένα χορευτικό ή σου πουν σ'αγαπώ πολύ, όλα τα άλλα διαλύονται μαγικά... Ευχαριστώ που μου μαθαίνετε πόσο αντέχω κοριτσάκια μου! p.s. είδες που το είπα μόνη μου...σούπα το μυαλό! διαβάζεται καν?

Κλείνω τα μάτια και ηρεμώ...

με την μουσική που δεν με πιέζει, μόνο μου προσφέρει σταγόνες απόλυτης αρμονίας. για να βρω ενέργεια και κέφι. ξανά. γιατί με άφησαν στην ψύχρα. πού πάει η χαρά όταν σε αφήνει στεγνό? ... μέρες που τρέχω για πολλά αντί να περπατάω στην φύση. με ένα τηλέφωνο στο χέρι και το στυλό στο άλλο...δεν μένει τρίτο για το πινέλο μου. ακούω μαλακίες αντί για όμορφες μουσικές. κοιμάμαι βαριά κι έτσι δεν ονειρεύομαι. ανησυχώ αν θα προλάβω αντί να χαίρομαι που τα καταφέρνω. ασφυκτιώ σε μια μοναξιά που δεν μου χαρίζεται ενώ λαχταράω να νοιώσω πάλι αγαπημένη. κοιτάζω το επόμενο λεπτό για να μην αισθανθώ τον ίλιγγο της γενικής κατρακύλας. νοιώθω τόσο, μα τόσο βουβή. μένω τόσο ανικανοποίητη...απο μένα, απο τους άλλους, απο τους φόβους άλλων που μου στερούν χαρά, απο φόβους δικούς μου που μου δείχνουν την αλήθεια. αισθάνομαι κρυμμένη και πνίγομαι. θέλω να φαίνομαι, να ακούγομαι, να αγγίζομαι, να υπολογίζομαι. να ποθώ, να ριγώ, ν'αγαπώ. όχι άλλο έτσι! να ΖΩ γαμώ την πουτάνα μου. όχι να επιζώ. όχι. άλλο. έτσι.

THE list

Τρέχω και δεν φτάνω. Ολα. δουλειά, παιδιά, φιλοξενούμενοι απο μακριά ΚΑΙ το κερασάκι...διαχείριση πολυκατοικίας- παραλαβή απο κλέφτη διαχειριστή και οι υπόλοιποι κάνουν την πάπια. αυτά. κάτι λοιπόν, για να μην το κλείσω τελείως το blog! διαβάστε, έχει ενδιαφέρον...

THE COMPLETE CREATIVITY 100

1. Your knowledge of “what’s out there” makes you base your choices on your knowledge of what works and what doesn’t work

2. Creativity means creative choices of inclusion and exclusion (Robert Mckee)

3. What doesn’t work in one context - might work in another. Test your options

4. Creativity is interaction. Most of the time with real people

5. The biggest goal for your ideas is casualization. turning your idea into a trend that partly turns “mainstream” or “normal”

6. When an idea is casualized - work on a new idea. Be ahead of the market

7. Look at the past to predict the future. Patterns mostly form themselves and repeat themselves

8. Being the first is more important to creativity than to be the best. when somebody becomes the best - the first are being first in something else

9. Taking a creative project from a-z is a piece of art in itself. Sometimes the creative person can’t manage herself- he’s busy creating other ideas

10. Creative action speaks louder than creative words

11. You don’t really need to be tomorrow where you are today

12. you don’t need to have creative past to get a creative future

13. be a firestarter, a twisted firestarter

14. dare to be different, it will really get you further in the long run

15. Creative people are often disliked by other people. It’s often real hard for the creative person to accept that

16. See your body mind and spirit as a whole, get inspiration with new ways of eating, living, thinking etc

17. Make personal goals and keep them. Do you really want to write that book right now ? - how high priority does it have on a scale from 1- 10 ( 1 is the lowest)

18. Make all your thoughts positive instead of negative, don’t nag - think about what a negative situation gives you - in a positive way

19. Eliminate the word “against” in your mind. Don’t be against smoking or against war - be FOR health and FOR peace

20. Eliminate “forever” and “never” in your mind. This will contribute to reducing you reluctance to change and in the end make your person more in sync

21. Don’t go where no man has gone before - go where YOU haven’t gone before - if you don’t like it, see it as an experience, if you do - use it to grow further

22. what do you really want ? get a friend to ask you that question again and again for 5 mins - and write it down

23. put beauty in everything - live beautifully and clean up your mess

24. Smile, try meditation and yoga

25. Don’t react negatively to anything, tell people to their face what you think of the way they are behaving

26. Is the processes you have in your life right now draining your energy or giving you energy ? - if it’s draining your energy, get yourself out of there…

27. how do you feel when you have eaten ? tired or energized ? if you fell tired the likelyhood of a food intolerance is big

28. Dress up everyday

29. Be green - this will change your world ( and it will give you the energy to save the world)

30. Tell friends how much you appreciate them - do they know ?

31. Make your marks in the sand, claim what is yours before somebody else does

32. What do you want to do right now ?

33. Do it

34: l.i.v.e i.n. t.h.e n.o.w!

35: stay philosophical - something like ” is that dress really pink - or is it just my perception of it that’s pink?”

36: don’t just eat everything you put in your mouth, taste it… and taste it again - ask yourself what it tastes of

37: have a happy approach

38: don’t let people who let you down, get you down. use the experience to show them what you’re made of

39: be passionate about yourself and your life, if there’s not a tiny spark of passion in what you do, I believe you wouldn’t be doing it

40: try to take yourself where you want to go, not based on where you have been, but based on where you are now

41: see art

42: make art

43: give “it” away - now… it doesn’t matter what “it” is - just give it away

44: be direct, tell people if you don’t agree, but in a positive way - your opinion will be valued and not evaluated if you’re positive about it

45: give people the answers they are looking for, if you can give it to them.. ( and give it to the ASAP - I simply hate hanging on a leash)

46: if you’re in flow, you’re in flow - stop all arrangements and stay there - tell your family that if you say you simply “need” to do something - it’s because you’re in flow.

47: don’t put other people’s priorities first, put your own priorities first.

48: entrepreneurs: get paid for the work you do - if they don’t want to pay you, then they don’t deserve you ( or don’t value you enough) - but hold your head high - it’s hard to live under water

49: listen to music and podcasts - entertain and be entertained

50: have another glass of wine

51: party like there’s no tomorrow… examine the world as if you were born today

52: make yourself an “I am good” book. write down 3 points where you start with “I am good at…”. Then write down 3 points where you start with “Thank you for”. At last write down 3 points where you start with “help me with”… put everything out there - don’t care who you thank or who you ask for help.. just do it everynight before you go to bed… It will get you somewhere…

53: watch movies

54: stop watching TV

55: picture what will be written on your tombstone - picture you’re a hundred and look back at your life, what do you want to be remembered for?

56: take a ceramics course, when you’ve had enough take a guitar course, when you play the guitar to perfection - study literature at the university… keep evolving yourself..

57: Creativity is not a crime - keep pushin’ the ideas out there.

58: try to see patterns and see if you can estimate where the future is heading

60: have the excess energy to cook every night - make it a daily family event

61: have dinner parties for your favorite people.

62: listen, and then talk…

63: when people ask you how you’re doing - you should say “great”

64: buy a book today about a subject you don’t think you’re interested in

65: sign up for a new blog today

66: comment

67: try to design it yourself - no matter what you want to do…

68: ask the questions you are scared about first

69: remember your own youth revolution - are you still a part of it and fighting the same things ?

70: don’t fear the unknown

71: tell people if you disagree, when you disagree, not 3 days later

72: be involved in communities

73: use only your weak hand for one day

74: switch to left-handed

75: draw a familiar object, upside down

76: become a designer, in your mind and in your ways of acting

77: DIY - who knows what you might find ( or ruin)

78: draw 20 circles. Try to make each one into something in under 7 minutes (ie: pie, bicycle wheel, sewer grate, etc). repeat daily.

79: write “what if?” scenarios

80: imagine your problem was a contestant in the iron chef, but iron chef for X industry/context. how would they win?

81: act

82: praise yourself

82: be quiet

83: make noise

84: imagine incredible sex. and have it!

85: Imagine other contexts for things. "Macguyver" everything

86: always keep asking, why?

87: never settle down

88: don’t become too satisfied, be proud, but enhancing

89: if you never ask questions then you’re probably not getting the right answers

90: always keep asking. create questions around whatever you’re trying to do.

91: be polite, always

92: revolt

93: be green

94: take the bike

95: bring a notebook on you and a kick-ass pen

96: love

97: do art

98: join a "reclaim the streets"

99: picture yourself doing things you never thought you’d do.

100: record yourself singing a song on camera

και δυο-τρία να κάνουμε, θα ξεκολλήσουμε. ε?τουλάχιστον θα φανταστούμε. αυτό μόνο του, φτάνει...

ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΡΤΥ

απέχω συνειδητά απο τις εκλογές. μέχρι και μουσική ακούω ξένη σήμερα. την μοιράζομαι εδώ, μουσική ερωτική, που με ταξιδεύει εκεί που είναι πιο όμορφα, χωρίς καμμένα και δαγκωτά, χωρίς ευθύνες και ανευθυνότητα. μόνο σε πελάγη των θέλω, νοιώθω, απολαμβάνω και αγαπώ. καλή κυριακή σε όλους! υγ. η εικόνα είναι εμπνευσμένη απο το χθεσινό πάρτυ της μαρίνας ...γ. χρόνια πολλά και ευχαριστώ για ό,τι μοιραστήκαμε μικρό, ουσιώδες, πολύχρωμο.

Serene power

Σε μια θάλασσα κρύα και νωχελική. λεπτή άμμος, ξεκούραστη πια απ'τους πολλούς. παραλία στο ξερό τοπίο που αγαπώ, απάτητη εκτός απο μας . η γλυκιά ζέστη χορεύει με τον αέρα. χαιδεύει την αλμύρα μας. κατι γράφεις. έχεις χρόνο. η έμπνευση ωθεί το χέρι. το μυαλό ακουμπάει τα όμορφα. η αύρα πήρε μακριά τα άλλα.εγώ, κλείνω τα μάτια. πολύχρωμες μελωδίες γεμίζουν την θέα του μυαλού μου.ιδέες που θα αποτυπώσω αργότερα με πινέλα. γλυκειά προσμονή. τώρα είμαι εδώ. μόνο εδώ. γεμάτη. μαζί σου. χωρίς αποσκευές. δώρο πολύτιμο. σε μυρίζω σ'όλο μου το σώμα. σε νοιώθω ακόμη μέσα μου βαθιά. το άγγιγμα σου ακόμη νωπό. προσεκτικό. τρυφερό. και μαζί λαίμαργο. βιαστικό. η γεύση σου ακόμη στα χείλια μου. ούτε τσιγάρο δεν θέλω. ανοίγω για λίγο τα μάτια και σε κοιτάζω. έχω μουσική μέσα μου. έχω την θάλασσα μου θέα. έχω εσένα δίπλα μου. δεν υπάρχει χρόνος εδώ. τίποτα παράλληλα με αυτή την στιγμή. ξεχειλίζω ξανά απο ευτυχία που οι λέξεις θα οριοθετούσαν. δεν λέω τίποτα. ξέρεις. και ξέρω. τώρα. για όσο. "πάλι χαμογελάς" μου λες. ...

Πού πήγε η έμπνευση? την είδε κανείς?

Είναι 3 μέρες τώρα που είμαι βουβή. Χωρίς έκφραση. Έμπνευση μηδέν. Πουθενά. Πανικός. Διαβάζω, ακούω μουσική, και πάλι βουβή. Ό,τι πιάνω, αδιάφορο μένει στα χέρια μου. Ό,τι σκέφτομαι, σκουραίνει καθώς απλώνεται στον χώρο. Γράφω και σβήνω τα μαύρα. Ξανά και ξανά.

Καθόλου δεν στάθηκα. Προσπαθώντας να προλάβω το κενό. Μα είναι κει. Αδηφάγο. Γέμισα τον χώρο με βροντερή φωνή και τώρα δεν βγαίνει. Πειράζει αν λίγο κουράστηκα? Είναι τόσο αδύναμο να πονάω με την ανάγκη μιας αγκαλιάς?

Θυμώνω. Η θλίψη δεν φεύγει. Περνάνε οι μέρες με πολιτικές ασυναρτησίες. Η φύση γλύφει τις πληγές της. Μόνη. Πώς καπακώθηκε το πένθος? Τι εύκολα όλοι χορεύουν τον χορό του κατήφορου…

Δεν μπορώ να δώσω ψήφο. Με σοκάρει αυτή η ανεμελιά μες το χάος. Θέλω να έρθει ένας μεγάλος να μας σώσει. Παιδιά είμαστε. Καμιά φορά τα παιχνίδια γίνονται επικίνδυνα.

Ψάχνω και γω παντού για την άλλη όψη. Να αγκιστρωθώ στα όμορφα, να κλέψω χαρά, ν’απλώσω πάνω μου γλύκα, να γίνω αδιάβροχη στον καταιγισμό γελοιότητας.

Φεύγω το μυαλό μου πάλι. Ψάχνω κάπου ν’αγαλιάσω. Και βρίσκω πάλι την φαντασία μες τα σοκάκια μου, πληγωμένη, κουρασμένη. Και θυμώνω πάλι. Που και μέσα μου τρύπωσε η πουτάνα η ασχήμια και με τρώει. Όλοι ματωμένοι μείναμε μαζεύοντας κομμάτια.

Δεν ξέρω τίποτα για αύριο. Όλα συνεχίζουν με πιέσεις και δυσκολίες και γω στο ρελαντί αφήνω να προχωρούν όλα χωρίς πια να έχω δύναμη να τα ντύσω ευπρεπώς. Ό,τι μείνει. Μουντά ζω τα ορατά, πολύχρωμα λαχταράω να νοιώσω άλλα. Να συγκινηθώ. Να χαθώ σε κύματα δυνατά για να μην προχωρούν οι ρυτίδες. Να μην σκοτεινιάζει το βλέμμα. Να μην κλάψω όταν τελειώσω.

έλα λίγο...

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη

Έλα λίγο μόνο για λίγο ζω και ξαναζώ κάθε μας στιγμή σε χώρο μυστικό καρδιά μου σ' ανταμώνω Έλα λίγο μόνο για λίγο μέσα μου σιωπή μίλα μου εσύ όλη μου η ζωή στα χέρια σου κλεισμένη Έλα λίγο μόνο για λίγο ζω και ξαναζώ κάθε μας στιγμή σε χώρο μυστικό καρδιά μου σ' ανταμώνω Έλα λίγο μόνο για λίγο...

Το ultimate τραγούδι καψούρας. όποτε το ακούω και ερωτευμένη να μην είμαι θα δακρύσω. εν ανάγκη θα θυμηθώ κάποιον απ'τα παλιά για να το νοιώσω!

Ακόμη κι η τέχνη τα έβαλε μαζί μας...

Πήγα.

Δεν είμαι κριτικός τέχνης. Λατρεύω όμως την τέχνη σε κάθε της μορφή. Δεν έχω κολλήματα ηθικά. Σιχαίνομαι τις ταμπέλες. Δεν με επισκιάζει το όνομα ή η φήμη του δημιουργού για να μ’αρέσει μια έκφραση της. Ή με συγκινεί ή δεν με συγκινεί. Καταλαβαίνω τα αριστουργήματα μες τον χρόνο κι ας μην μου πάνε κάποια. Τα σέβομαι αλλά. Δεν θα έβαζα, ας πούμε ποτέ την guernika στο σπίτι μου γιατί με αγριεύει. Όπως και τα ηλιοτρόπια του van gogh. Δεν τα γουστάρω. Δεν υπάρχει «πρέπει να μου αρέσει». Ούτε «δεν καταλαβαίνω». Ή σου λέει κάτι, ή όχι. Τέχνη για μένα είναι όποια δημιουργία με ταξιδεύει. Επώνυμη ή ανώνυμη. όμορφα ή και επίπονα.

1^η μπιενάλε Αθήνας. Με τον άκρως άστοχο τίτλο DESTROY ATHENS. Λες και χρειάζεται κι άλλη βοήθεια! Μια έκθεση σ’έναν απίθανο χώρο, το Γκάζι. Είδα κάποια πράγματα με άποψη (μεγάλη λέξη κι αυτή! Είναι σαν το «έχει ενδιαφέρον») , όπως τις τοιχογραφίες του Στέλιου Φαιτάκη ή τα πολύχρωμα έργα του Bjarne Melgaard. Μ’άρεσαν. Είδα κάποια που με άφησαν αδιάφορη. και πολλά που προσβάλουν την νοημοσύνη μου και την μόρφωση μου. Είμαι αντι-conceptual μάλλον…

Δεν δέχομαι ένα άσπρο τραπέζι, ελαφρώς καμπυλωτό, άτακτα τοποθετημένο στον χώρο με τίτλο «Table son nom» (τραπέζι δίχως όνομα) ως τέχνη! («δημιουργός» ο Pierre Joseph). I quote από τον κατάλογο: Το δυστοπικό «τραπέζι» του joseph ακολουθεί μια στρατηγική επίθεσης ενάντια στην προσποιητή αθωώτητα των καθημερινών πραγμάτων και προκαλεί τον θεατή να συλλογιστεί πάνω στις σχέσεις και τις λειτουργίες της γλώσσας, της μνήμης και των αισθήσεων.» πλάκα μας κάνουν,ε?!!! όλο αυτό το ξόδεμα λέξεων για ένα άσπρο τραπέζι. ίσως μετά τον πόλεμο που προτοεμφανίστηκε το conceptual art να είχε ελάχιστη «άποψη» κάτι τέτοιο. Είναι πια όμως τόσο φορεμένο το σοκ αντι της δημιουργίας που το βρίσκω σαχλό.

Επίσης δεν πιάνω γιατί ένας σωρός μπάζα στην μέση του δωματίου με μια γκόμενα πάνω πρέπει να μου θυμίσει ως «βέβηλη αναγωγή» του Delacroix τον πίνακα «Η ελευθερία οδηγεί τον λαό». Μου θυμίζει μόνο σκουπίδια. Σορι.

Η γιατί ένα καλάθι σκύλου με ένα μαξιλάρι με σχέδιο πάπιες μέσα και τιτλο ” Dog mat” στην γωνία είναι τέχνη. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι για να αγοράσεις κάτι τέτοιο. Πόσο.

Α! και το άλλο. πάνω στον άσπρο τοίχο, γραμμένο Fatherfucker με μαύρη μπογιά που έσταξε. εγώ είμαι μαλάκας που ξοδεύω μέρες για το concept και πολύ περισσότερες για να ζωγραφίσω ένα mural πάνω-κάτω στην σκάλα. τόπα μόνη μου.

Κατά τα’άλλα, είχε υπερβολικά πολύ video art. Ήταν τόσο που άξιζε μια ξεχωριστή έκθεση εφόσον είχαν πολύ υλικό. Είπαμε, όλα γύρω μας μπορεί να έχουν μορφή τέχνης. Αλλά βιντεάκι ενός άνδρα που κάνει εμετό στο repeat? Ξανά και ξανά η ρουκέτα?!!! Είναι τέχνη? Για πόσο μαλάκες μας έχουν? Πόση ώρα γελάει ο «καλλιτέχνης» Θανάσης Τότσικας και ο curator του με όσους στάθηκαν να θαυμάσουν το «έργο» του?

Είχα ωραία παρέα, κάτσαμε μετά και ήπιαμε ποτά στο bar ακούγοντας έναν superman να γρατζουνάει τις φωνητικές του χορδές σ’ένα κιτς σκηνικό που εύχομαι να προσπάθησαν να αποδώσουν. Πολύς κόσμος στα προ-εγκαίνια. Δεν θα σχολιάσω το δήθεν του αθηναικού art world. Ήμουν πάντα, ακόμη και στο κολλέγιο μακριά από το δήθεν του καλλιτέχνη.είχα έναν συμφοιτητή που καθώς ζωγράφιζε, τράβαγε και μια πινελιά στα ρούχα ή το παπούτσι. Έτσι. Να βγει μετά στο μετρό και να ξέρουν όλοι οτι είναι ζωγράφος. Μην μπερδευτούν! Spare me!

Αυτά από το καλλιτεχνικό μέτωπο σήμερα. Τελικά έκανα και την κριτική μου! Πού θα πάμε τώρα?…

Solitude and loneliness

Μεσημεράκι κυριακής. συννεφιασμένη με λάμψεις ηλιοφάνειας, ατμοσφαιρική κυριακή. εγώ μόνη με μουσικές απο καινούργια ηχεία με μπάσα εξωφρενικά για laptop, στον δεύτερο καφέ, στο δεν-ξέρω-ποιό τσιγάρο. εδώ, μπροστά στην οθόνη, μπερδεμένη με σκέψεις όμορφες και άλλες σκούρες. όπως ο ήλιος τώρα. μία βγαίνει και μετά αλλάζει γνώμη κλέβοντας αστραπιαία τα χρώματα .ατμόσφαιρα μουσική. αλλά είπαμε: πάνε μαζί τα αντίθετα. με αφορμή ένα ακόμη υπέροχο κείμενο του γιάννη φιλιππίδη, σκέφτομαι αυτή την ρημάδα την μοναξιά. και είναι πολλά τα πρόσωπα της. άλλο solitude, και άλλο loneliness. αυτήν που χρειαζόμαστε, την αρπάζω όποτε βρίσκω ευκαιρία. τις ώρες τις πρωινές που δουλεύω και βλέπω μόνο τελάρα και μπογιές. το μεσημέρι αργά που πάλι με μουσική αποσύρομαι, ονειρεύομαι και κοιμάμαι . και αργά το βράδυ, μετά απο ποτά και κόσμο, που ανοίγω πάλι το computer και ενημερώνομαι για τις τέχνες και τους φίλους μου. στιγμές ιερές για μένα, απαραίτητες σαν φάρμακο εκτόνωσης. κάθε στιγμή που ξεκλέβω απο τους άλλους και μπορώ να σκεφτώ μόνο εμένα είναι γαλήνη. που για λίγο κανείς δεν εξαρτιέται απο μένα, κανείς δεν μου ζητάει. χαμογελάω και γυρνάω στην νηνεμία της θάλασσας μου. πολύ μικρή, στα 12, κάποια φίλη της μητέρας μου, μου είχε μιλήσει για την μοναξιά. "μην την φοβάσαι. κάντην σύμμαχο σου γιατί αυτή την μάχη δεν την κερδίζεις." ήταν μια στιγμή που έτυχε νάχω ανοιχτά τ'αυτιά. τσαμπουκαλεύτηκα. who the fuck is loneliness?!!!σκέφτηκα. που θα μου την βγεί και θα με κάνει ό,τι θέλει? ήταν νωρίς τότε. δεν την είχα νοιώσει ακόμη σ'όλο της το μεγαλείο. αλλά η συμβουλή αυτή , πριν χρειαστεί, με θωράκισε με την μαγκιά της ηλικίας της τρυφερής. τότε που ακόμα ΟΛΑ τα μπορούσαμε, τίποτα δεν μας καθήλωνε φασιστικά. "δεν την φοβάμαι" σκεφτόμουν. και μέχρι σήμερα, (πολλάααα χρόνια πέρασαν), δεν της δίνω την ικανοποίηση να με κυριεύσει ολοκληρωτικά. βεβαίως έρχεται και με αρπάζει πολλές φορές απρόοπτα. την έχω νοιώσει να με ρημάζει απο μέσα τόσο βάναυσα που να στεγνώνει το προσωπο μου. να θέλω να φωνάξω απο τον πόνο που με γεμίζει και να μην βγαίνει άχνα. να λειώνουν όλα τα χρώματα γύρω μου, όλα σκληρά και αιχμηρά. κανείς δεν ξέρει τότε την αγωνία μου και πνίγομαι. με κλάμμα ηχηρό γιατί κανείς δεν ακούει, κανείς δεν προσέχει άλλωστε. αλλά κανένα πρόσωπο της δεν είναι άγνωστο. την κοιτάζω στα μάτια και την φλερτάρω. δεν χαμηλώνω το βλέμμα. ξέρεις, δεν της αρέσει το θράσσος. θέλει να χαθώ μέσα της, να φωνάξω "έλεος". εγώ της χαλάω την κάβλα. κάθομαι μαζί της, κουβεντιάζω, την αποδέχομαι μες τους πόρους μου. την αποδυναμώνω έτσι. δεν με καταλαμβάνει ολόκληρη. δυναμώνω την αγάπη μου για μένα κι έτσι γίνομαι μεγάλη, πιάνω τόσο χώρο που να μην βολεύεται καλά. με τον νου, κρατάω νηφάλιες σημειώσεις σφιχτά στα χέρια, να μην με παρασύρει τελείως και χαθώ στην δική της οντότητα. την καλωσορίζω σαν φιλοξενούμενη που θα κάτσει πολύ. αλλά όχι για πάντα. έτσι η κυριαρχία της ευνουχίζεται, η επιρροή της αποδυναμώνεται, έστω χρονικά. δεν νικιέται. αναγνωρίζω the hard way, την εξουσία της. αλλά αρνούμαι να κάτσω να με κατασπαράξει. δύναμη θέλει. την έχω. αγάπη θέλει. την νοιώθω. πίστη θέλει. την μεγαλώνω. φοβέρα θέλει. την ξορκίζω. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ -ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ?- ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ. ΟΛΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΤΣΙ, ΝΑ ΤΗΝ ΓΛΥΚΑΝΩ ΛΙΓΟ. ..

Έτσι μπορώ καλύτερα. και πού΄σαι ακόμη...

Kirov Mariinsky. Η αυτοπειθαρχία του κορμιού που μεταφράζει την μουσική. Η δύναμη της κίνησης που νομίζεις οτι είναι πινελιές μες τον αέρα. τα χρώματα και τα σχήματα που γεμίζουν τον χώρο... Λατρεύω το μπαλέτο, λατρεύω την κλασσική μουσική. Χθες βράδυ ήμουν στον Λυκαβητό. μετά απο πολύ καιρό. η πρώτη μου εξόρμηση απο το "γκέτο" που μόνη μου έστησα υποσυνείδητα. και είχα βολευτεί όταν και το μυαλό μου δεν ήθελε να ενοχλείται. Υπουλα αποσύρθηκα σ'έναν ελεγχόμενο κόσμο χωρίς εναύσματα και σπίθες. απλά πράγματα μου φάνταζαν βουνό όπως η κίνηση, που θα παρκάρω, πού να τρέχω, με ποιόν να πάω. βουνό. Εγώ. που ανασαίνω για ό,τι δημιουργικό, στοίβαζα τις προσκλήσεις εκθέσεων σαν κάρτ-ποστάλ. εγώ που σκέφτομαι με την μουσική, ακαδημαικά μόνο ευχόμουν να βρεθώ σε συναυλίες. εγώ που νοιώθω με το κορμί, έχανα όλες τις εκδηλώσεις χορού. εγώ, που έχω διαβάσει και λατρέψει το θέατρο, κάθε χρονιά κύκλωνα τις παραστάσεις που δεν πήγαινα να δω. Εγώ. όλο έλεγα "του χρόνου". Εχτές λοιπόν...άσκηση θάρρους! η πρώτη έξοδος με δική μου πρωτοβουλία, για πάρτη μου. κάβλα. και βέβαια δεν ήταν τίποτα το φοβερό. ούτε η κίνηση, βρήκα να παρκάρω, χάθηκα σε μουσικές και χορό, ονειρεύτηκα, γαλήνεψα, πιο πολύ δίψασα. γι'αυτό σου λέω, ωραίο είναι και το φθινόπωρο. καλύτερο το φετινό απο πολλά περασμένα. κι η θάλασσα δεν φεύγει. εδώ είναι με άλλα χρώματα, με κύματα που ελπίζω να μας παρασύρουν. μόνο τα γαλάζια φεύγουν με το καλοκαίρι. τώρα απλώνονται τα κόκκινα και με μαγεύουν. στα φύλλα, στην δύση του ήλιου, στον έρωτα, στην αχόρταγη ψυχή. ανυπομονώ να μυρίσω το χώμα υγρό απο την βροχή, περιμένω να κρυώσουν τα μάγουλα μου απο τον άνεμο που σκορπάει τα φύλλα, λαχταράω να γεμίσω τα μάτια μου με γήινες αποχρώσεις, διψάω να χαρώ κάθετι που αλλάζει, και αγκομαχώ μες την ανάγκη μου ΝΑ ΜΗΝ ΓΛΥΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ. Δεν θέλω. ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΦΕΤΟΣ.

Καλά είναι, δεν λέω...

Υπάρχουν τραγούδια με τόσο πόθο και ανεμελιά για τον σεπτέμβριο? θάθελα να βρω κάποιο. πάει ο αύγουστος, ο φωτεινός και ερωτικός, κουβαλώντας μαζί του πολλή θλίψη, θάνατο και βίαιες μνήμες. άλλα ερχόταν να μας δώσει, άλλα θα θυμόμαστε απο κείνον φέτος... Καλό μήνα! αρχίζουν τα σχολεία επιτέλους. σήμερα το πρωί θα είμαι πάλι μόνη. θα μπορώ να δουλέψω ανενόχλητη απο φωνές και παιδικές ανάγκες. γιουπι! ο καιρός δρόσισε. κάθομαι να γράψω και φοράω μια ελαφριά ζακέτα. ο ανεμιστήρας ρεπό. το δικαιούται. σαν λίγο να ηρεμεί και η φύση. παίρνει μια αναπνοή. το αεράκι στα φύλλα των δέντρων δεν τα καίει σήμερα. τα χαιδεύει. τα δροσίζει. ένα καλοκαίρι σημαδιακό ήταν τούτο. τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. μαζεύω τα σημάδια που μου αποτυπώθηκαν, τις αναφορές που θα έχω στο μέλλον και τις εικόνες για να βγω δυνατή απο όλο αυτό. εφόδια που άλλοτε με πόνο και άλλοτε με περίσσια ομορφιά φόρτωσα για να προχωρήσω στο υπόλοιπο. θα τα πάω καλά μου φαίνεται. πώς γεννιέται μια ελπίδα? κάπως έτσι, μετά απο πολύ ξεζούμισμα? έτσι φαίνεται. ας είναι. φτάνει να μπορώ να χαμογελώ αληθινά πάλι. απο μέσα. απέραντες μαγικές θάλασσες, έρωτας σφηνάκι, γέλια παλιών φίλων, χαρούμενες παιδικές φωνές, καφέδες με την δύση μα και την ανατολή, ταξίδια πραγματικά και ενα-δυό μυαλού, χρώματα και εικόνες που το χέρι μου δημιούργησε με αρμονία, σώμα μου που θυμήθηκα πάλι ν'αγαπώ, όλα μέσα απο δυσκολία γεννημένα, διπλά δυνατά τα ένιωσα. τυχερή είμαι! θετικές σκέψεις. μμμ...