Το σύνδρομο της Πολυάννας...

Θέλω να πάει το μυαλό μου σε κάτι όμορφο πάλι, σε κάτι πιο grand απο τις πυρκαγιές, το μέλλον, τις εκλογές (μια τρύπα στο νερό), το "που θα πάτε διακοπές", την καθημερινότητα μου. Εχω λίγο το σύνδρομο της Πολυάννας "Θα μπορούσε νάναι χειρότερα..." και ταυτόχρονα ΞΕΡΩ ότι θα μπορούσαν τα πράγματα νάναι και καλύτερα γαμότο.

Ο Σουρεαλιστής ποιητής Andre Breton αποκάλεσε Σουρεαλίστρια την Frida Kahlo. Εκείνη απάντησε: «Ο Breton νόμιζε πως ήμουν Σουρεαλίστρια. Δεν ήμουν. Δεν ζωγράφιζα ποτέ τα όνειρα μου. Ζωγράφιζα την δική μου πραγματικότητα.»

Έτσι απλά συγκέντρωνε όλη την ουσία της ζωής, απορρίπτοντας την ασχήμια αυτού του κόσμου.

Η καθημερινότητα της ήταν μια κόλαση, με πόνους αφόρητους και διαρκείς. Πορευόταν όμως βλέποντας την όμορφη πλευρά, την δυνατή. Αυτή που κυνηγάω τώρα σαν το καρότο.

Έζησε τον έρωτα μέχρι να μην αντέχει άλλο, παρακαλώντας για λίγο ακόμη. Δημιούργησε αριστουργήματα που την πλήγωναν και πέθανε πονώντας και γεμάτη. Είχε λοιπόν το σθένος να αναγνωρίσει το ωραίο ως πιο δυνατό από καθετί το δύσκολο. Σανίδα σωτηρίας σίγουρα η έκφραση της στην τέχνη, τον έρωτα, την παρουσία.

Περνούσε ώρες να ετοιμαστεί ιεροτελεστικά με πολύχρωμα λουλούδια στα περίτεχνα μπλεγμένα μαλλιά της, με τα αμέτρητα δακτυλίδια να φωτίζουν τα μαγικά και πονεμένα της δάκτυλα και τα αέρινα «κοστούμια» που επέλεγε για να καθήσει τελικά στην αναπηρική της καρέκλα.

Μάλλον τελικά ανήκω σε μια ομάδα παρόλο που δεν θέλω να χάνω την ανεξαρτησία μου. Υπάρχουν τελικά και ευτυχώς άνθρωποι τέτοιοι. Τους διαβάζω και τους μιλάω καθημερινά στα blogs. Ανθρωποι που σνομπάρουν τα ευτελή, τα βρώμικα και γυρίζουν το κεφάλι στον ήλιο. Που ανοίγουν το στόμα και γεμίζουν τα πνευμόνια τους πολύτιμο αέρα και ΖΟΥΝ. Δυνατά, ερωτικά, με πόνο και τρυφερότητα.

Εσύ με ξύπνησες και δεν θα κοιμηθώ πάλι. Δεν θα ξαναφορέσω τα γκρίζα γυαλιά που μου έκαναν σημάδι στην μύτη. Θα σε κοιτώ κατάματα για να δεις πόσο ζωντανή είμαι .