ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ...

Ολοκληρώνωντας τα 30,-την δεκαετία εννοώ!- έχω βρεθεί ξαφνικά με την απορία : Whose life is this anyway? Είναι τεράστια η αλλαγή απο το να είσαι η νεαρή κοπέλλα που τάχει όλα και όλα μπροστά της στο να είσαι μια γυναίκα με πολλές εμπειρίες πίσω της και βαριά χρόνια μπροστά. Γι'αυτό οι γυναίκες κάνουν μπότοξ? και ψάχνονται με τεκνά? για να μην δεχθούν αυτό που φεύγει? Εχω μπει ψιλοχοντρά σε δύσκολες καταστάσεις που δεν λύνονται όπως όταν ήμαστε μικροί με μία καινούργια κούκλα.Και αρχίζω και αναθεωρώ πολλά. ακόμα και τις λυπηρές κινήσεις των γυναικών που προανέφερα. οταν τόσο απλά τις χλευάζω χωρίς να ξέρω τι σκατά μπορεί νάχουν περάσει και ξεδίνουν έτσι. λέω τώρα! Είμαι όμως και πολύ τυχερή. Εχω δημιουργική διέξοδο κι έτσι μπορώ να επιπλεύσω στην φουρτούνα χωρίς να το χάσω ή να αυτολυπηθώ, γιατί έχω τα πινέλα μου και τα χρώματα. Και χώνομαι εκεί. και δημιουργώ. ακατάπαυστα. Ψάχνω εναγωνίως την ταυτότητα μου μέσα απο αυτό. Γιατί αμα δεν δουλεύω, σκέφτομαι. Και ένα περίεργο πράγμα: καθώς μεγαλώνεις οι σκέψεις μαυρίζουν εύκολα. και δεν θέλω να κάνω πικρές ρυτίδες. Θέλω μόνο του γέλιου να χαράξουν το προσωπο μου. αυτές πολύ τις θέλω. Οταν έχεις μικρά παιδιά, έχεις και πρόσθετη ευθύνη να επιπλεύσεις. και μεγαλύτερη ευκολία βέβαια. Γιατί όταν ενα μικρό κοριτσάκι σου λέει μαμα σ'αγαπώ πολύ, υπάρχει τιποτ'άλλο πιο θείο? και όταν βλέπεις την αγνή και καθολική χαρά όταν τους προσφέρεις κάτι μικρό...ας πούμε ένα παγωτό...Μου θυμίζει τι ωραία θάταν να είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα. αυτό προσπαθώ να συγκρατήσω όταν επιτρέπω στην θλίψη να με ρίξει. Και τον θάνατο. Που καραδοκεί. Γιατί ενώ πηγαίνεις τα παιδιά σου για εμβόλια στον γιατρό, πολλοί κοντινοί σου πηγαίνουν γιατί δεν υπήρχε εμβόλιο για την αρρώστια τους. Και αυτό δεν σταματάει. Μονο αυξάνεται και σε πλησιάζει. Τι κάνεις? Ξεκινάς την διαδικασία του τι σημαίνει το καθετι και ο καθένας. Τότε αναδύεται το πιο σημαντικό ερώτημα που με έχει συγκλονίσει: Whose life is it anyway?!!! Εχεις loyalty και μεγάλη ευθύνη για την οικογένεια σου αλλά συνειδητοποιείς ξαφνικά μέσα σ'αυτήν την ισορροπία βασάνων και μιας φρέσκιας ταχυπαλμίας οτι THE ULTIMATE LOYALTY IS TO YOURSELF. Τα σαράντα είναι 10 χρόνια πριν απο τα πενήντα. Τα πενήντα είναι ακόμη για μένα μια άλλη ιστορία. σίγουρα τότε υπάρχουν λιγότερες επιλογές, λιγότερες εντάσεις-κάθε είδους. Με απασχολεί πολύ αυτή μάχη με την θλίψη της ζωής που έρχεται , αγκιστρώνεται πάνω σου και μεγαλώνει μαζί σου. και είναι λογικό να μεγαλώνει η θλίψη γιατί η ζωή έχει πολλά δύσκολα και στενάχωρα. Είναι οι στιγμές χαράς που μας δίνουν την ανάσα για να αντέχουμε τα δυσάρεστα που μας χαστουκίζουν. Οταν λοιπόν έρθει μια τέτοια στιγμή και την καταλάβεις, δεν μπορείς να την προσπεράσεις. στην αρχή παίζεις λίγο, προσπαθείς να την ισορροπήσεις. Αλλά γίνεται αυτό? Μπορεί μια "στιγμή" γεμάτη μύρια συναισθήματα να μείνει σε ένα σημείο και να τροφοδοτείται στάσιμη? Απο την δίψα για ζωή? μόνο? Σε ποιόν οφείλουμε την υπέρτατη πίστη? ποιόν πρέπει να αγαπήσουμε και να χαιδέψουμε πιο πολύ? στο τέλος ο καθένας μόνος του δεν είναι? Λοιπόν, έχω καταλήξει στα εξής: όταν είσαι more than perfect, κάνοντας και δίνοντας ότι καλύτερο στην οικογένεια και τους γύρω σου, πρέπει να μπορείς να δώσεις και στον εαυτό σου. Η ζωή είναι για να την ζούμε, όχι να την προσπερνάμε για αστικές αξίες και ανάγκες άλλων. Για πάρτη μας είμαστε εδώ. Δίνουμε ότι καλύτερο στους άλλους όταν οι ρυτίδες στο πρόσωπο μας δεν είναι της πίκρας και των χαμένων χαρών, αλλά του γέλιου και της ευτυχίας.