ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΛΥΤΏΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ!

Δανεισμένο πανέμορφο τραγούδι απο το blog του γιάννη φιλιππίδη που τα λέει όλα. ευχαριστώ γιάννη χ

p.s. κολλάει κάπου αλλά ειρωνικά είναι στο σημείο που λέει για ρυθμό.

Το σύνδρομο της Πολυάννας...

Θέλω να πάει το μυαλό μου σε κάτι όμορφο πάλι, σε κάτι πιο grand απο τις πυρκαγιές, το μέλλον, τις εκλογές (μια τρύπα στο νερό), το "που θα πάτε διακοπές", την καθημερινότητα μου. Εχω λίγο το σύνδρομο της Πολυάννας "Θα μπορούσε νάναι χειρότερα..." και ταυτόχρονα ΞΕΡΩ ότι θα μπορούσαν τα πράγματα νάναι και καλύτερα γαμότο.

Ο Σουρεαλιστής ποιητής Andre Breton αποκάλεσε Σουρεαλίστρια την Frida Kahlo. Εκείνη απάντησε: «Ο Breton νόμιζε πως ήμουν Σουρεαλίστρια. Δεν ήμουν. Δεν ζωγράφιζα ποτέ τα όνειρα μου. Ζωγράφιζα την δική μου πραγματικότητα.»

Έτσι απλά συγκέντρωνε όλη την ουσία της ζωής, απορρίπτοντας την ασχήμια αυτού του κόσμου.

Η καθημερινότητα της ήταν μια κόλαση, με πόνους αφόρητους και διαρκείς. Πορευόταν όμως βλέποντας την όμορφη πλευρά, την δυνατή. Αυτή που κυνηγάω τώρα σαν το καρότο.

Έζησε τον έρωτα μέχρι να μην αντέχει άλλο, παρακαλώντας για λίγο ακόμη. Δημιούργησε αριστουργήματα που την πλήγωναν και πέθανε πονώντας και γεμάτη. Είχε λοιπόν το σθένος να αναγνωρίσει το ωραίο ως πιο δυνατό από καθετί το δύσκολο. Σανίδα σωτηρίας σίγουρα η έκφραση της στην τέχνη, τον έρωτα, την παρουσία.

Περνούσε ώρες να ετοιμαστεί ιεροτελεστικά με πολύχρωμα λουλούδια στα περίτεχνα μπλεγμένα μαλλιά της, με τα αμέτρητα δακτυλίδια να φωτίζουν τα μαγικά και πονεμένα της δάκτυλα και τα αέρινα «κοστούμια» που επέλεγε για να καθήσει τελικά στην αναπηρική της καρέκλα.

Μάλλον τελικά ανήκω σε μια ομάδα παρόλο που δεν θέλω να χάνω την ανεξαρτησία μου. Υπάρχουν τελικά και ευτυχώς άνθρωποι τέτοιοι. Τους διαβάζω και τους μιλάω καθημερινά στα blogs. Ανθρωποι που σνομπάρουν τα ευτελή, τα βρώμικα και γυρίζουν το κεφάλι στον ήλιο. Που ανοίγουν το στόμα και γεμίζουν τα πνευμόνια τους πολύτιμο αέρα και ΖΟΥΝ. Δυνατά, ερωτικά, με πόνο και τρυφερότητα.

Εσύ με ξύπνησες και δεν θα κοιμηθώ πάλι. Δεν θα ξαναφορέσω τα γκρίζα γυαλιά που μου έκαναν σημάδι στην μύτη. Θα σε κοιτώ κατάματα για να δεις πόσο ζωντανή είμαι .

Με τι κόσμο ζούμε?

Με πονάει πολύ η θέα της βουνοκορφής της Πάρνηθας με τις αδίστακτες κόκκινες φλόγες. βρήκαν λέει γκαζάκια. πέθαναν και 2. καλά λέω? και δεν καταλαβαίνω πάλι. τι μπορεί να σκέφτεται ένας άνθρωπος για να πάει να βάλει φωτιά σε ένα δέντρο? τι? δεν σκέφτεται? και τι μεγάλη δειλία να το κάνεις κρυφά. τώρα κάθεται/κάθονται κάπου , βλέπουν τις φλόγες και γουστάρουν? τι γίνεται ρε παιδιά? κρατήστε με. θέλω να πάρω την μηχανή και να φύγω μακριά απο τους εξωγήινους! Με πονάει πολύ αυτή η θέα.

EVERYBODY HURTS by REM for all of us...

When the day is long and the night, the night is yours alone, When youre sure youve had enough of this life, well hang on. Dont let yourself go, everybody cries and everybody hurts sometimes. Sometimes everything is wrong. now its time to sing along. When your day is night alone, (hold on, hold on) If you feel like letting go, (hold on) When you think youve had too much of this life, well hang on. Everybody hurts. take comfort in your friends. Everybody hurts. dont throw your hand. oh, no. dont throw your hand. If you feel like youre alone, no, no, no, you are not alone If youre on your own in this life, the days and nights are long, When you think youve had too much of this life to hang on. Well, everybody hurts sometimes, Everybody cries. and everybody hurts sometimes. And everybody hurts sometimes. so, hold on, hold on. Hold on, hold on. hold on, hold on. hold on, hold on. (everybody hurts. you are not alone.)

ασχήμια...

έκανα σήμερα μια βόλτα σε νέα (για μένα) blogs. διαλέγοντας κάποια που μιλούν για σκέψεις, συναισθήματα- ωραία πράγματα. δεν έχω χώρο για άλλη ασχήμια, άλλη δυστυχία. δεν ξέρω, ή είναι εγωιστικό ή μόνο αυτοπροστατευτικό γιατί δεν το αντέχω άλλο. μου είναι αδύνατον να διαβάσω ή να ακούσω ειδήσεις πια. και ότι έχω στο homepage δεν το ανοίγω. δεν θέλω να ακούσω για αδικίες, για κέρδος, για παγκοσμιοποίηση. δεν θέλω να μου θυμίζουν άλλο πόσο insignificant είμαι. βαρέθηκα να στεναχωριέμαι. βρήκα λοιπόν πολλή ποίηση, αλλά και πολλή οργή για όλα αυτά που συμβαίνουν. άρα δεν είμαι μόνη. είναι κι άλλοι που δεν κατανοούν. κι άλλοι που ψάχνουν να κρατηθούν απο κάτι για να βρουν ανάσα να αντέξουν. τι θα κάνουμε ρε γαμότο? τι σκατόκοσμο προσφέρουμε στα παιδιά μας?

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ...

Ολοκληρώνωντας τα 30,-την δεκαετία εννοώ!- έχω βρεθεί ξαφνικά με την απορία : Whose life is this anyway? Είναι τεράστια η αλλαγή απο το να είσαι η νεαρή κοπέλλα που τάχει όλα και όλα μπροστά της στο να είσαι μια γυναίκα με πολλές εμπειρίες πίσω της και βαριά χρόνια μπροστά. Γι'αυτό οι γυναίκες κάνουν μπότοξ? και ψάχνονται με τεκνά? για να μην δεχθούν αυτό που φεύγει? Εχω μπει ψιλοχοντρά σε δύσκολες καταστάσεις που δεν λύνονται όπως όταν ήμαστε μικροί με μία καινούργια κούκλα.Και αρχίζω και αναθεωρώ πολλά. ακόμα και τις λυπηρές κινήσεις των γυναικών που προανέφερα. οταν τόσο απλά τις χλευάζω χωρίς να ξέρω τι σκατά μπορεί νάχουν περάσει και ξεδίνουν έτσι. λέω τώρα! Είμαι όμως και πολύ τυχερή. Εχω δημιουργική διέξοδο κι έτσι μπορώ να επιπλεύσω στην φουρτούνα χωρίς να το χάσω ή να αυτολυπηθώ, γιατί έχω τα πινέλα μου και τα χρώματα. Και χώνομαι εκεί. και δημιουργώ. ακατάπαυστα. Ψάχνω εναγωνίως την ταυτότητα μου μέσα απο αυτό. Γιατί αμα δεν δουλεύω, σκέφτομαι. Και ένα περίεργο πράγμα: καθώς μεγαλώνεις οι σκέψεις μαυρίζουν εύκολα. και δεν θέλω να κάνω πικρές ρυτίδες. Θέλω μόνο του γέλιου να χαράξουν το προσωπο μου. αυτές πολύ τις θέλω. Οταν έχεις μικρά παιδιά, έχεις και πρόσθετη ευθύνη να επιπλεύσεις. και μεγαλύτερη ευκολία βέβαια. Γιατί όταν ενα μικρό κοριτσάκι σου λέει μαμα σ'αγαπώ πολύ, υπάρχει τιποτ'άλλο πιο θείο? και όταν βλέπεις την αγνή και καθολική χαρά όταν τους προσφέρεις κάτι μικρό...ας πούμε ένα παγωτό...Μου θυμίζει τι ωραία θάταν να είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα. αυτό προσπαθώ να συγκρατήσω όταν επιτρέπω στην θλίψη να με ρίξει. Και τον θάνατο. Που καραδοκεί. Γιατί ενώ πηγαίνεις τα παιδιά σου για εμβόλια στον γιατρό, πολλοί κοντινοί σου πηγαίνουν γιατί δεν υπήρχε εμβόλιο για την αρρώστια τους. Και αυτό δεν σταματάει. Μονο αυξάνεται και σε πλησιάζει. Τι κάνεις? Ξεκινάς την διαδικασία του τι σημαίνει το καθετι και ο καθένας. Τότε αναδύεται το πιο σημαντικό ερώτημα που με έχει συγκλονίσει: Whose life is it anyway?!!! Εχεις loyalty και μεγάλη ευθύνη για την οικογένεια σου αλλά συνειδητοποιείς ξαφνικά μέσα σ'αυτήν την ισορροπία βασάνων και μιας φρέσκιας ταχυπαλμίας οτι THE ULTIMATE LOYALTY IS TO YOURSELF. Τα σαράντα είναι 10 χρόνια πριν απο τα πενήντα. Τα πενήντα είναι ακόμη για μένα μια άλλη ιστορία. σίγουρα τότε υπάρχουν λιγότερες επιλογές, λιγότερες εντάσεις-κάθε είδους. Με απασχολεί πολύ αυτή μάχη με την θλίψη της ζωής που έρχεται , αγκιστρώνεται πάνω σου και μεγαλώνει μαζί σου. και είναι λογικό να μεγαλώνει η θλίψη γιατί η ζωή έχει πολλά δύσκολα και στενάχωρα. Είναι οι στιγμές χαράς που μας δίνουν την ανάσα για να αντέχουμε τα δυσάρεστα που μας χαστουκίζουν. Οταν λοιπόν έρθει μια τέτοια στιγμή και την καταλάβεις, δεν μπορείς να την προσπεράσεις. στην αρχή παίζεις λίγο, προσπαθείς να την ισορροπήσεις. Αλλά γίνεται αυτό? Μπορεί μια "στιγμή" γεμάτη μύρια συναισθήματα να μείνει σε ένα σημείο και να τροφοδοτείται στάσιμη? Απο την δίψα για ζωή? μόνο? Σε ποιόν οφείλουμε την υπέρτατη πίστη? ποιόν πρέπει να αγαπήσουμε και να χαιδέψουμε πιο πολύ? στο τέλος ο καθένας μόνος του δεν είναι? Λοιπόν, έχω καταλήξει στα εξής: όταν είσαι more than perfect, κάνοντας και δίνοντας ότι καλύτερο στην οικογένεια και τους γύρω σου, πρέπει να μπορείς να δώσεις και στον εαυτό σου. Η ζωή είναι για να την ζούμε, όχι να την προσπερνάμε για αστικές αξίες και ανάγκες άλλων. Για πάρτη μας είμαστε εδώ. Δίνουμε ότι καλύτερο στους άλλους όταν οι ρυτίδες στο πρόσωπο μας δεν είναι της πίκρας και των χαμένων χαρών, αλλά του γέλιου και της ευτυχίας.