Πες μου πώς γίνεται.
Περνάει ο καιρός.. και γω?
θυμώνω περισσότερο.
Αγαπώ πιο βαθιά.
Νοσταλγώ πιο έντονα.
Απαξιώνω πιο σίγουρα.
Κλαίω πιο φυσικά.
Ποθώ πιο ελεύθερα.
Μισώ πιο αμετάκλητα.
Φοβάμαι πιο σίγουρα.
Τολμάω πιο αψήφιστα.
Μεγαλώνω πιο φανερά.
Και επιθυμώ πιο διψασμένα.
Ποιος χρόνος τα γιατρεύει όλα?
Γιατί ο δικός μου φωνάζει σε κάθε Χτύπο.
Κι αν κάτι ξέχασα, μου το θυμίζει.
Σαν τον άνεμο: τα βαριά δεν τα σηκώνει…
Τ’αφήνει να ριζώσουν.
Και η βροχή τα μεστώνει.
Και γω?
Περισσότερο.
*
*
13 comments:
Λυπαμαι πολυ που δεν εχω καμια απαντηση για σενα.
Εχω βγει στον δρομο για τη δικη μου Ιθακη :)
Με εντυπωσιαζει παντα ποσο συγκεκριμενη κι ευστοχη γινεσαι με τοσο λιγες λεξεις.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
:))))
...και μένα το ΠΟΣΟ γρήγορα με "μυρίζεσαι" !!!!!
έχω να μπώ τόσο καιρό και δεν πρόλαβα να αγανακτήσω, και νάσαι!
σ'ευχαριστώ.
φιλιά πολλά και καλό δρόμο! είναι μακρύς παρ'ότι βραχύς...
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
... εεεεε μικρή με τις μπογιές;
εεεεε μικρή με τις ωραίες βουτιές...
Εδώ μαζί, παρέα να κλίνουμε το ρήμα ωριμάζω...
Ωριμάζω, ωριμάζεις, ωριμάζουμε... Πάντα όμως όμορφα, πάντα νέοι, πάντα ωραίοι... Γιατί έτσι...
Αααααα και....
χχχχχχχχχχχχχχχ...
Πολλά....
http://youtu.be/aL3XFCeni4A
Ωπ... σκοντάψαμε σε γνωστές φυσιογνωμίες...
Από τότε που έκλεισε ο reader, όλο λέω να βρω κάτι αντίστοιχο και να σας ξαναπεράσω όλους, γιατί δεν σας παρακολουθώ πια :(
Αν δεν ειδοποιούσες, χαμπάρι δεν θα είχα πάρει για το "καμ μπακ" (χαχαχαααα, με μισείς, το ξέρω!)
Και σαν να μην έφτανε η χαρά που σε διάβασα, και μάλιστα πιο μεστή από ποτέ, είδα και τα φιλαράκια από κάτω!
Σε κάθε γραμμή, κουνούσα το κεφάλι, σαν να περίμενε κάποιος κάπου την επιβεβαίωσή μου στα λεγόμενά σου.
Και σε κάθε κούνημα επιβεβαίωσης, σε καμάρωνα. Για όλα τα πιο. Ένα προς ένα. Τι καλύτερο?
Όσο γι' αυτό με τον "χρόνο που τα γιατρεύει"... επειδή θέλω ν' αποφύγω τις κακές λέξεις, θα πω μόνο ότι ουδεμία σχέση με γιατρειά έχει. Απλά σηκώνει το χαλί να κρύψουμε από κάτω αυτά που σκουπίσαμε. Μόλις κάνει ότι πατάει κανείς στο "βουναλάκι" όμως... νίπτει τας χείρας του ο χρόνος!
Επειδή εσένα σε φιλάω κι από κοντά, θα μου επιτρέψεις να στείλω πολλά πολλά πολλά πολλά πολλά φιλιά και στους δύο φίλους μας!!!!!!!!!
@adaeus μου!
ακούω τους χαχακες ξανά και ξανά - ξέρεις ότι μαρέσουν!
ναι μένουμε νέοι ρε γαμότο! :))))
ας κλίνουμε το ρήμα γιατί εγώ λέω: καλά τα πάμε! ακόμα κι έτσι.
χχχχχχχχχχχχχχ πολλά!
@εστρέλλα μου!
(ΠΟΣΟ καιρό περιμένω να το ξαναπώ!!)
ναι, ας αφήσουμε τις κακές λέξεις!
έτοιμη ήμουν για γαμίδια αγανάκτηση
αλλά μετά είπα, ντροπή.
καμπάκ με αγαμίδια με την μία? δεν λέει.
(ατό το καμπάκ θα μου το πλερώσεις, να ξέρεις!)
δεν ξέρω με τον χρόνο.. τι γιατρειές και μαλακώματα... καμία σχέση. όπως είπες, νίπτει.
σε φιλώ κι απο δω cordialement!
naturellement!
xxxxxxx
υγ.για όσους δεν γνωρίζουν, το καμπάκ ("come back")είναι το νέο άσμα της λαίδης Αντζι το οποίο αγνοούσα και η χαιρέκακη φιλενάδα στέλλα θεώρησε σωστό να μου μάθει.
μα όλο να μούρχεται η λέξη σε ό,τι συζητάω? και να μην μπορώ πια να το πω come back? μόνο καμπάκ? τς τς τς
ξερεις τι; ηταν ωραια τοτε. σαν να ειχαμε φτιαξει μια ωραια παρεα. διαλυσαμε...αλλα ειμαι σιγουρος πως καμια φορα ολοι μας κανουμε τη βολτα μας και μας ξαναθυμομαστε. αν ακους...καλημερα .
@αν ακούς :)))
ακούω!
και έκανα και βόλτα από σένα, μπας και σ'έβρισκα ... μα δεν.
ναι ήταν ωραία.
και δεν ξεχνάμε τα ωραία :)
σε φιλώ
Πάει καιρός ναι. Σκεφτόμουν την απάντηση, στο "πως γίνεται;", αλλά δεν μου'ρχόταν. Μέσα μου την είχα δηλαδή, αλλά δεν έβγαινε.
Αλλά επανερχόμουν κάθε μέρα εκεί που έβρεχε, εκεί που στέγνωνε, και στεκόμουν εμβρόντητος απέναντι στις λέξεις.
Κάθε μία, περιέγραφε μιά σύσπαση. Ενα πλήχτρο που χτυπούσε, δυό γόνατα που ακουμπούσαν στα κλεφτα, και μουσικές, πολλές μουσικές που αναμειγνύονταν.
Τώρα;
Επέστρεψα,με ένα κόλπο "αντιμεταθετικής συνάντησης" - μαθηματικά ειν' αυτά, γλυκιά μου!
Απλώς αλλάζω τη σειρά των ρημάτων σου. Εκτός από το πρώτο και το τελευταίο. Τίποτ' άλλο...
Θυμώνω...
Κλαίω...
Φοβάμαι...
Μεγαλώνω...
Μισώ...
Απαξιώνω...
Νοσταλγώ...
Επιθυμώ...
Ποθώ...
Τολμάω...
Αγαπώ!
@mathematician
έφτασα σ'ένα μειλ αραχνιασμένο γιατί κάποιος επιχείρησε να μπει στον λογαριασμό μου (!!!) και έπρεπε να αλλάξω κωδικούς και λοιπά.
και βλέπω ειδοποίηση για σχόλιο εδώ...
και σου ζητώ συγνώμη για τον χρόνο που άφησε αναπάντητο το αντιμεταθετικό 'παιχνίδι' λέξεων.
-που δεν είναι παιχνίδι.
κάθε λέξη έχει βάρος που κάνει θόρυβο όταν την ακουμπάς δίπλα στις άλλες....
όπως η σιωπή καμιά φορά.
εν ολίγοις, ευτυχώς που οι μουσικές δεν παύουν. κρατούν στις νότες κόσμους ολόκληρους.
παίρνω δύναμη απο αυτό. από τις νότες που μας δίνουν την σημερινή μας μορφή... ίσως στραπατσαρισμένοι αλλά πάντα ολοζώντανοι.
θέλω πάλι να γράψω...
σε φιλώ friend.
Γραψε.
Please...
Post a Comment