Ακατάπαυστα...

Καίγομαι.

Από ανάγκη. Επειδή θέλω.

Για το καλό μου. Για το σωστό. Για τα λάθη. Για μένα.

Για σένα που ποθώ μεστά.

και για σένα που απωθώ όσο με πονάς.

Πάθος αναβλύζει στις εξωτερικές τοξίνες..

Πρόσκρουση. Έκρηξη. Και διαρκής έκκριση…

με τσιγαρίζει μέσα-έξω.

Η πρόθεση καλή.

Η θέση επιθετική.

και η διπλανή πιασμένη.

Ε και?

Η θέα είναι όπου ακουμπήσω το βλέμμα μου τρυφερά.

Επιμένω ανοικτή προς τέρψιν αυταρέσκειας.

Κι αμύνομαι από την composée θλίψη

στα σαλόνια της συμπόνιας.

Μ’έχεις συναντήσει?

Ένα παιχνίδι...

 

Ένα σινεμά.

Ένα παλιό καλό εστιατόριο.

Ένα σαββατοκύριακο.

Φίλοι…

Η φωνή σου μόλις θέλω να σου μιλήσω.

Τα χέρια σου όταν πονάω.

Η Ανάσταση.

Το σούρουπο του καλοκαιριού.

Το πρώτο φιλί την πρωτοχρονιά.

Η μυρωδιά σου μόλις ξυπνήσω.

Η καλοσύνη στα μάτια σου.

Η τρικυμία στο κορμί μου.

…και παντού μου.

Η ελευθερία σου…

Η καρδιά μου.

Οι επιλογές...

Η αξιοπρέπεια.

Η εκτίμηση…

Η φιλοσοφία.

Μια φαντασίωση…

Απλά.

*ακούγεται το "bloodbuzz ohio" απο τους the national

Εν-χείρηση ανοικτής καρδιάς...

Έφυγε ο Α-γουστος.

Φθινόπωρο προ των παλιών.

Μετέωρο κύμα…

Λιαστά σπλάχνα προς τέρψιν

και αλμυρά δάκρυα δραπέτες.

Άρρυθμη η ανάσα της αορτής…

Κι όμως η μουσική γράφτηκε ήδη.

Το ακούς που δεν το λέω?

Με κάποιες νότες σε προκαθορισμένη θέση.

Άβολη.        

Και ψυχόρμητες σκέψεις εκτός γραμμής.

Στην καμπύλη που σκιάζεται η λογική

Ποιούν μαγικά τα όνειρα.

Με μάτια ανοικτά. Ζεστά.

και καρδιά Ακόμη πιο ανοικτή.

Δυνατή για να χυθεί πιο βαθιά.

Τελειώνει ο πρόλογος…

Μετέωρο σήμα…

Μικροβούτι Ευτυχίας...

Άλλο ένα καλό καίρι κλείνει το χειμωνιάτικο βήμα.

Ο ρυθμός πιο σίγουρος,

οι παρεμβολές αυξημένες.

Τελευταίο μάθημα: Μελέτη περιβάλλοντος…

για απολογισμό.

Ποιος θα απολογηθεί…?

Ανασυγκρότηση πίστης στο ένστικτο.

Ανακούφιση το αδιάσειστο καμάρι

στην επικύρωση των αποφάσεων.

 «Είναι προκλητική η ευτυχία. Μαζέψου!»

Απλώνομαι εκ πεποιθήσεως λοιπόν….

Έχεις προσέξει ότι άμα δεν ακούς

Ακούς πολύ πιο καθαρά?

Κλείνω ευγενικά βιβλία και πόρτες…

Και συγκεντρώνομαι στο μικροβούτι Ευτυχίας,

Ολάνοιχτη στο κι άλλο.

Απόπλου…

*ακούγεται το "memory gospel" του moby (όταν θελήσει το mixpod!)

Έκθεση προς τον ήλιο ...

Έχω περάσει τον καμβά μας Ανάσα.

Πάνω εκεί

στο άυλο σταθερό

σχηματίζονται γραμμές.

Έχει σημασία ΠΟύ πάνε?

Έχει αξία που ΠΑΝΕ.

Κώδικες μιας λογικής σε άλλη γλώσσα.

Πόσο λίγοι μιλάμε…

Προτρέπω τα χρώματα

απαξιώνοντας το κοινό σχήμα.

Είμαι παράφορη πραγματικότητα.

Παράλληλη και Απαράμιλλη.

Χύνομαι οργασμικά στο αντίθετο ρεύμα

και ριγώ απάτητα.

Ασφαλώς ακάλυπτη…

Μα όσο μου σκουπίζεις τον ιδρώτα

Θα εκτίθεμαι.

Και τα πινέλα θα στάζουν ουσία…

Πόσο μου θέλεις?

*ακούγεται το "hurt" των parov stelar

Αληθώς... τι ?

Κατάνοιξη στο κρύο.

Οι προβλέψεις δίναν καλό καιρό.

Κι όμως…

Οι αποφάσεις μείναν σκονισμένες

Και άγουρες, πονώντας την ειλικρίνεια.

Βάψαμε κόκκινα τα θέλω μας

Σε έναν επιτάφιο αδιέξοδο.

Ω πικρή μου έαρ…

Ξεβράζεις γυμνές τις αδυναμίες

Στ’ακροδάκτυλα της φαντασίας.

Περιφορά πανικού στην σιωπή

Χωρίς ίχνος ανάστασης.

Μόνο πέντε νότες που λίγοι ακούν

Σε μια φύση σαστισμένη.

Τσουγκρίσαμε τον ήλιο?

Αληθώς αντέχει.

Σε πείσμα των Σουφρωμένων

Είναι λάβαρο το πάθος…

Και βάλσαμο μαζί.

Αν ξέρεις να κλαις από μουσική…

*ακούγεται (αν μου κάνει την χάρη το μιxpod!! !$!%!$%) ξανά ο σωκράτης μάλαμας και τα ξωτικά μας. 
αλλοιώς ακούμε το τwin peaks theme του angelo badalamenti.
ή ούτε! τάχει παίξει το μουσικό σύστημα...

DESERVE IT!

Δεν βιάζομαι τώρα.

Ο ήλιος μόλις ξεκινάει τον σαγηνευτικό κύκλο του.

Σαν το καλό κονιάκ, βγάζω την μέσα ύλη μου στο φως ξανά.

Νοιώθω κάθε κίνηση, κάθε Στιγμή ετοιμασίας.

Έχω κοιμηθεί καλά κι έχω ξυπνήσει για τα καλά.

Το βλέμμα μου κρυστάλλινο σαν την μπουνάτσα.

Αντανάκλαση καρδιάς στο ζεστό θαλασσί σου.

Μαθαίνω. Από σένα.

Κυριεύεις το ανεξέλεγκτο και παραμένω.

Να θαυμάζω με ανακούφιση το γκάζι.

Και συ εισχωρείς στην μαρινάδα μου και μένεις. κι άλλο…

Xάδι που δεν κρύβεται πια.

Μαθαίνω. Αθώα μικράτα ν’αγκαλιάζουν τον λαβύρινθο της φαντασίας.

Πρώτα σκιρτήματα έρωτα για τα όμορφα.

Υπέροχο αλισβερίσι γνώσης του άγνωστου…

Έτσι γεμίζει τελικά η ταχύτητα του πάθους.

Αργά, γλυκά και αναπόφευκτα…

Το μόνο που ελέγχω
είναι πόσο αξίζω τέτοια εμπιστοσύνη.

*ακούγεται το "toi et moi" του guillaume grand

Keep me burning...

Θα μπορούσα ανετότατα ν’αρχίσω τα αγαμίδια.

Καιρό έχω! και λόγους πολλούς.

Να πω για τα ορμονικά? Που ΤΩΡΑ θυμήθηκε το σώμα να αντιδράσει στο χάος από το 2007?

Και ό,τι τραγελαφικό ακολούθησε τα σοβαρά ?

Να πω για τα δερματικά? Που έπαθα μόλυνση εγώ που ούτε ακμή δεν έχω περάσει γαμώ το τέλειο δέρμα μου κάποτε μέσα? Πήρα δεύτερη στάμπα γιατρού ότι είναι stress-related ΚΑΙ αυτό.

Να πω για το δόντι –μούπαν φρονιμίτης- που με πάει καροτσάκι τρεις βδομάδες και τελικά ήταν αντανακλαστικός πόνος απ’αλλού και έχω δει τρεις ειδικούς με τανάλιες μέχρι τώρα να βρούμε λύση?

Να πω που με λιμπίζονται κάτι κουνουπο-ψυλλο-κοριοί ή δεν-ξέρω-τι-σκατά-αόρατα-μαλακισμένα και με τσιμπάνε σχεδόν κάθε βράδυ? Κι ας βάζω vape μες τα χιόνια και αλοιφή πάνω μου? Και κάθε επόμενη πρήζομαι? Που δεν είχα ποτέ αλλεργίες?

Τι έχουμε ως εδώ? Ορμόνες για τρεις μήνες, ειδικές κρέμες δερματικής μόλυνσης και αντιβίωση για άλλους δύο, αντιφλεγμονώδη, atarax…

Κυκλοφορώ με ένα καλαθάκι με όλα τα χάπια μέσα και το τηλέφωνο-ξυπνητήρι να μου θυμίζει τι έχω να πάρω και πότε…

Ε αγαμίδια! Πώς είναι κάτι γραίες που σου λένε συνέχεια για τα φάρμακα τους και τους πόνους εδώ κι εκεί? Ε αυτό είμαι σήμερα και δεν με αντέχω να με ακούω ΠΟΣΟ ταλαιπωρούμαι και πόσο γκρινιάζω…

Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να πω για όσους με εκνευρρρρίζουν/σοκάρουν/προσβάλλουν/κρίνουν και πόσο αγαθή αποδεικνύομαι τελικά που δίνω αξία γενναιόδωρα.(μ’αρέσει αυτό? Μαρέσει νομίζω…)

Δεν θα πω ούτε για τις απορρίψεις που έχω καταπιεί αχώνευτα στην δουλειά μου. Αυτές οι χυλόπιτες δεν παλεύονται. Απλά. Με έχω ακατάπαυστα κάτω από κείνο το φρικτό φως ανάλυσης για να βρω τα δικά μου λάθη, πολλές φορές και άδικα. (Δεν είναι ΟΛΕΣ οι διεθνείς εκθέσεις του επιπέδου που νόμιζα. Έχω δει και απίστευτες μετριότητες κατόπιν εορτής…)

Θάθελα να γράψω για όλα τα μικρά και μεγάλα υπέροχα που υπάρχουν. Για τόσα που μου συμβαίνουν και παίρνω δύναμη, για άλλα που προκαλώ με το πείσμα και την επιμονή μου, για ανθρώπους που γουστάρω να αγαπάω με πάθος για την ακεραιότητα τους στον χρόνο, για άλλους που με κερδίζουν μέρα με την μέρα και καίω όπως το τζάκι μου ασταμάτητα, για τις Στιγμές Ευτυχίας που έχω ευλογηθεί να αναγνωρίζω με σεβασμό.

Όμως αυτά, τα ξέρω, τα γράφω ξανά και ξανά στο τεφτέρι μου μα δεν μπορώ να τα αποτυπώσω εδώ. Ίσως γιατί κάποια μεγάλα πράματα είναι καλύτερο να τα Ανασαίνεις πιο προσωπικά… μυσταγωγικά και ολοκληρωτικά… offline.

Ασυναρτησίες ενός αντιρρησία...

...Έτσι μούρχεται να γεμίσω το blog καρδούλες (που μισώ). Με μια μουσική γλυκανάλατα αθώα προς το μέλλον και να εκθειάσω με στόμφο την ημέρα των ερωτευμένων. Δεν υπάρχει άλλη γιορτή (πλην φριχτουγέννων και ονομαστικών εορτών) που να απεχθάνομαι περισσότερο από του βαλεντίνου. Δεν δέχομαι την επιβεβλημένη χαρά. Ποιος ερωτευμένος νοιώθει να γιορτάζει ΜΙΑ φορά τον χρόνο? Μην πιάσω την εμπορική σκοπιμότητα που γέννησε αυτή την «ημέρα» …  all in all, μια απίστευτη μαλακία με πολλά σοκολατάκια και κόκκινα εσώρουχα. Please !

Παρ’όλα, λέω να γιορτάσω τον αλλοδαπό βαλεντίνο. Ναι, εγώ! Έτσι. Για την τρέλλα. Γιατί από παντού πάνε να μας τρελλάνουν μα ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΦΕΡΕΤΑΙ ΟΣΟ ΤΡΕΛΛΑ ΑΡΜΟΖΕΙ στην κατάσταση που βιώνουμε.

Συζητάμε κάθε μέρα τι απεργίες «έχουμε» ως κάτι φυσικό ΑΝΤΙ να κατσικωθούμε μια μέρα όλοι σπίτια μας, να παραλύσει το βολικό χάος που μας σερβίρουν. Μαζεύουμε αποδείξεις γιατί αν δεν ξοδεύουμε ΤΟΣΑ τον χρόνο, πρέπει να φορολογηθούμε περισσότερο. Το να κάνεις οικονομία δηλαδή είναι κακό. Ή τουλάχιστον απίστευτο για το κράτος. Άρα κλέβεις. Άρα και να μην κλέβεις, θα κλέψεις. Ακούμε τους πολιτικούς ακόμα (!) ώστε να τους βρίζουμε -εκ του ασφαλούς- μέσω τηλεόρασης και μετά τους ξαναψηφίζουμε γιατί όλο και κάποιο όφελος ή ρουσφέτι έχει η οικογένεια/δουλειά/παπαριά που μας δέρνει.
 
Σιχάθηκα όλο το σκουπίδι που μας ταΐζουν και άλλο τόσο εμάς που το τρώμε. Με αηδία, αλλά το καταπίνουμε τελικά. Το άλλο που σιχάθηκα είναι τους αντι-καπνιστές με τον ανεξέλεγκτο φανατισμό –πλέον- λόγω νομιμότητας. Μου θυμίζει μακαρθισμό η λύσσα αυτή. …και αντίστοιχη λύσσα βγάζουν και οι καπνιστές! Ξέρω άτομα που δεν βγαίνουν αν δεν μπορούν να καπνίσουν. Τι εννοείτε ρε παιδιά? Θα κάτσουμε για πάντα σπίτι στον τεκέ μας? Δεν θέλω να ανήκω σε τέτοιες ομάδες φόβου ή/και εξάρτησης. Άγαμίδια.

Ας γυρίσω στην κόκκινη γιορτή. κι ας αφεθούμε στον έρωτα λοιπόν… Αλλά τι λέω? Ακόμη και στην ευτυχία, φαίνεται, χρειαζόμαστε καθοδήγηση! ΤΩΡΑ γιορτάζεις, ΤΩΡΑ χαίρεσαι, ΤΩΡΑ κούνα τα χεράκια… τι να μας ευχηθείς? Χρόνια πολλά …? Καήκαμε…

*ακούγεται το παλιό λατρεμένο "you'll never find another love like mine" του lou rawls

LIFE is all around us...

Μια απόλυτα φυσιολογική βραδιά. Βγήκαν με φίλους, γέλασαν πολύ και γύρισαν την καλή διάθεση στο σπίτι. Εκείνος αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως με το κρασί. Εκείνη άρχισε να στριφογυρνάει. Πόσους χωράμε σε ένα κρεββάτι, καφασώνοντας τα χρόνια …? Μάλλον αφορμή ήταν. Σηκώθηκε, ντύθηκε ξανά, πιο ζεστά και βγήκε από το σπίτι εισπνέοντας την σκοτεινή παγωνιά. Με ανακούφιση. Στο αυτοκίνητο άναψε την μηχανή… ένα τσιγάρο… και το ραδιόφωνο… Crazy love is all around me… Καλωσόρισε την ειρωνία και χαμογέλασε. Πρώτη ταχύτητα… δευτέρα και μετά την στροφή, εκπνοή. Στα πίσω καθίσματα, μνήμες και υποσχέσεις μπερδεύονταν σε ευγενή άμυνα. Τουλάχιστον εδώ, τώρα, ήταν συμφιλιωμένη με την συνύπαρξη των εμπειριών. Δεν ήταν το κρασί που χόρευε τις σκέψεις της. Ήταν που συνειδητοποίησε την πολυπλοκότητα της αγάπης. Βγήκε στην εθνική βουτώντας μέσα της. Ο δρόμος δικός της και υπέροχα φωτισμένος. Ανέπτυξε ταχύτητα ηρεμώντας τις απαιτήσεις. Αλλά ούτε τώρα ήταν μόνη. Κι όμως, δεν υπάρχουν φαντάσματα. αλλά άνθρωποι. Του χτες, του προχτές και του σήμερα. Σημαντικοί και ασήμαντοι με κλειδιά. Ελάχιστοι μένουν στην σελίδα όταν τελειώσει… Επιμένουν στην επόμενη που δεν ανήκουν. Ή ανήκουν…και ΜΑΖΙ ολοκληρώνουν την εικόνα? Μπροστά της διόδια. Το αύριο. Το τίμημα του συναισθήματος. Ο υπέροχος πλούτος. της… το γκάζι…
το δικαίωμα…

*ακούγεται η marianne faithfull στο “crazy love” (συνεργασία με τον nick cave)