NO.BUts when it's right.

Σάββατο βράδυ πρωτομαγιάς. NOBU. Λονδίνο. Έξω ψιχαλίζει. Μέσα οι μουσικές βρέχουν πιο δυνατά. Εκείνος έχει παραγγείλει τα ποτά τους. Σωστά. Η μπάρα γεμάτη. Χωρίς τασάκια… Εκείνη φοράει ψηλά τακούνια κι όμως… εκείνος σηκώνει το ‘βλέμμα’ πάντα ψηλά για τα μάτια της. Αναγνώριση… φυσική ανακούφιση. Βγαίνουν έξω στην Berkeley Street για ένα τσιγάρο… πίνουν… εκείνη νοιώθει την μουσική παντού. Και κείνον. Ολόκληρο, ξεκάθαρο, αγέρωχο. Το άρωμα του την γυρνάει στο απόγευμα μόλις… κι ανατριχιάζει. «τρέμεις.» λέει. Εκείνη χαμογελάει. Δεν κρυώνει καθόλου πια. Εκείνος ‘συνεννοείται’ έξω και την συνοδεύει  κρατώντας την ομπρέλα στο διπλανό club. Στην πόρτα, η ουρά τεράστια. Περνούν από δίπλα και μπαίνουν αμέσως. Smooth… Άλλη ατμόσφαιρα… νύχτα. Τους ‘ψάχνουν’ όλους και όλα. όπλα? Ναρκωτικά? Οι bouncers αληθινοί. Εκείνος είναι ήρεμη δύναμη. Πόσο δύσκολο είναι να μεταγλωττίσεις τις εμπειρίες σε ηρεμία… Αφήνουν παλτά και ομπρέλα και κατεβαίνουν… εδώ ο κόσμος είναι πιο σαρκικός. Funky Buddha. Είναι η μουσική, το κέφι, τα θέλω που επιτέλους μιλάνε ίδια γλώσσα… ευγενική. Γενναιόδωρη.  Εκείνη χαμογελάει. Σιωπηλά. Αρκετά μίλησε. Πόσο χρόνο έχασε, πόσα δώρα πέταξε σε ανάξια κενά. Εκείνος προσέχει την κάθε της κίνηση, το ποτό της είναι πάντα φρέσκο, ο χώρος της βασίλειο. Στέκουν στην μπάρα και αφήνονται στην μουσική… την ακουμπάει σίγουρα και την λικνίζει… ήχοι σαρκικοί, κινήσεις μελωδικές την απογειώνουν… χορεύει στον δικό του ρυθμό γιατί δεν χάνει τον δικό της. ΠΟΤΕ. Και κείνος το αντέχει, το επικροτεί, το επιζητά. Η ωριμότητα της λαχτάρας, ο σεβασμός στην κορυφή… εκείνη απαλύνει κι άλλο. Σαν το δέρμα του. Εκείνος την λατρεύει. Σφριγηλά. Αβίαστα. Ταπεινά ανώτερα. Εκείνη είχε ξεχάσει την έννοια της αβροφροσύνης εκεί κάτω… Έρχεται καλό καίρι… ψιχαλίζοντας… ψιθυρίζοντας… an empire state of mind…

*το οποίο και ακούγεται... by jay z and alicia keys