ΕΚκίνηση συγΚΙΝΗΣΗΣ...

Είναι κάποιοι άνθρωποι λοιπόν

που τόσο ξέχωρα ζουν από την ψυχή τους,

που αν τους αγγίξεις τη σάρκα…

Αν τους θυμίσεις τις πληγές τους,

τραβώντας μια ουλή, έστω και άθελα…

κινδυνεύουν να διαλυθούν.

Ο αμπαρωμένος οργανισμός

Τίθεται σε εκκίνηση

Αντιδρώντας στην συγκίνηση.

Ακούς την ανάσα που κολλάει στα σωθικά

Και μια ανεπαίσθητη παύση πριν αντέξει…

να νοιώσει, να θυμηθεί, να καταλάβει.

Επιλέγουν να ξεχνούν οι άνθρωποι

Καλύπτοντας τις ευκαιρίες με την βατή λογική.

Συνετά βαραίνουν με χρόνια και λάθη…

Αυτά είναι τα κιλά που απαγορεύουν την ανάταση…

Μα, αν σειστεί το φράγμα της λήθης

Η ορμή των δακρύων είναι ασταμάτητη.

Τόσο βίαια που ντρέπεσαι την αποκάλυψη…

Σαν σκληρή γύμνια…

*ακούγεται το "how does it feel" των afterlife
**ο πίνακας είναι ο "leigh on a sofa" του lucian freud

Ο παλιάτσος των ελλείψεων...

Τώρα που τα χρώματα σκούρυναν από το κρύο

βλέπω πιο καθαρές τις γραμμώσεις.

Όλες οι χαρακιές αφήνουν σημάδι

όσο κι αν πληρώνεις τα ράμματα…

Τείνεις το χέρι και σου φτύνουν τα βάρη

επιλογών που ψάχνουν δικαίωση.

Μυρίζω παντού φύλλα νωπά, σαν μάσκες πεσμένες…

Κι άναρχες κραυγές προσβάλλουν τις παύσεις της μελωδίας.

Αφήνω βροχή τον φθόνο στην λαμαρίνα μου,

Αναπάντητο σε χαμένα δίκια κι αδυναμίες.

Ο κρότος κλιμακώνεται όσο αντιστέκομαι.

Ακούω πολύ καλά ό,τι λείπει.

Εσωστρέφω το τέμπο αλάνθαστο

και το χρήζω πυξίδα μονάκριβη

Στο σοκάκι που επιβεβαιώνω μόνη.

Δεν ζωγραφίζω. καίγομαι για ομορφιά…

Ούτε γράφω. στροβιλίζω μια καινούργια λέξη…

στον ρυθμό όλων των αποχρώσεων που με εξαιρούν,

ΆφΟνη ανάμεσα στα φαντάσματα και τις ιστορίες.

Και καρτερώ

ουσία

στην πραγματικότητα.

Να με ξεκουράσει λίγο…

*ακούγεται το "puzzle" της ane brun

C’est la pluie, Maya …

Στο απέραντο του υγρού ορίζοντα

κρεμιέται το βλέμμα μου στον φάρο.

Ανάβει… σβήνει… ανάβει…

Δεν σβήνω …

Οι στάλες ονείρων αφήνονται

και πέφτουν… πέφτουν…

Λάμψεις που ενώνονται κάπου στον βυθό.

Εκεί... στο πιο σκοτεινό μου χρώμα...

Η προσμονή της αρμονικής ένωσης.

Ζεστά στον μαύρο μου πυρήνα.

Συμπιεσμένα χρώματα ανοίγουν…

C’est le réve, Maya…

Δεν είναι στόχοι όμως τα όνειρα.

Είναι τ’οδοιπορικό για να σε βρεις.

Από το Α που δεν στερήθηκε.

Ως το γράμμα που δεν γράφτηκε ακόμη.

Ολάνοιχτη εισχωρώ... εις χορό

Στάλα… στάλα…

Jusqu’á toi, Maya.

*ακούγεται το "c'est le vent, betty" του gabriel yared

Μετράω καλά.

Δέκα.

Δύο χιλιάδες και άλλα δέκα παραπέρα.

Ένας (1) κύκλος (Ο) έκλεισε. 1 Ο. Με τόνο.

Τονίζω τους κύκλους για ν’αγκαλιάζονται συν1οχικά…

Στον επόμενο κρίκο. η ώρα θα είναι. δική μου.

Εμπνέομαι στόχους και βάζω στίχους. Ψηλά.

για να βλέπω μ’αετίσια μάτια βαθιά

τα αιώνια πολύγωνα έρωτα…

Άμα μπορείς.

Τι θέλεις?

Θεληματικά πηγούνια σε άθελες πράξεις γύρω…

και θελκτικές λέξεις που διαιρούν για να καταλάβουν.

Παίρνω πάλι (απο)στροφή και η βελόνα δεν κολλάει.

Κέρδισα ελευθερία στην αριθμητική πράξη.

Χώρο στα λάθη.

χωρίς λήθη.

αληθινά.

κάθε βήμα, κάθε στιγμή.

Μου.

από το δέκα. Και πέρα… πέρα…

Εκεί… που ό,τι μετράει, δεν μετριέται…

*ακούγεται το "more than this" του αγαπημένου bryan ferry...