The night is young...

Έφτασαν ενώ οι άλλοι ήδη έτρωγαν. Με κουβέντα χαλαρή ανάμεσα στο κρασί και τους μεζέδες. Άργησαν. Μαζί. Είχαν γίνει πια «ζευγάρι». Είχε μόλις συνηθίσει την επιλογή του. Μήνες το πάλευε… μια γυναίκα που από την αρχή την κοίταζε και δεν έβλεπε το ‘κάτι’. Και περνούσαν οι μέρες. Εκείνη όμως έβλεπε, ήθελε, ήθελε πολύ. Καμιά φορά είναι πιο δυνατή η θέληση του ενός όταν ο άλλος δεν έχει κάτι άλλο να θέλει… εισχώρησε έτσι στην ζωή του, στο σπίτι και τις συνήθειες του. Έτσι … ούτε απότομα, ούτε με λαχτάρα. Στην παρέα απόψε ήταν μία φίλη. Δεν την ήξερε. Μιλήσανε ελάχιστα. Δεν γινόταν παραπάνω. Το διαλύσανε κατά την μία. Έβρεχε ακόμη. Είχε αλήθεια ήδη αρκεστεί σ’ένα φαΐ έξω? Εκείνη δεν σταμάτησε να μιλάει. Και κει, καθώς την άκουγε…στο αυτοκίνητο, στο σπίτι… το μυαλό του γύρισε στην άλλη γυναίκα… την φίλη… την άγνωστη που φάγανε δίπλα-δίπλα και φορές το πόδι του ακουμπούσε το δικό της στο στριμωγμένο τραπέζι. Και τότε ντράπηκε για τις μαλακίες που άκουγε. Ντράπηκε για τα νάζια και τις κτητικές χειρονομίες της επειδή τις είδε εκείνη η άγνωστη. Η άγνωστη Γυναίκα που άρχισε να φαντάζεται. Και σε τίποτα δεν θύμιζε αυτό που ζούσε σήμερα. Σε καμία δεν έμοιαζε. Και κείνος... που δεν έμοιαζε πια στον εαυτό του… έπρεπε να ξαναθυμηθεί. Γιατί είχε καιρό να θέλει κάτι.

*ακούγεται το "a strange kind of love" με τον peter murphy. δικό σου κωνσταντίνε !