Κατερίνα
Αγγελάκη-Ρουκ. Γυναίκα και Ποιήτρια, σκληρά γήινη και αναπόφευκτα ονειρική
μαζί. Λατρεύω τις λέξεις της, τις μεθυστικές στροφές στην σκέψη της, το καθάριο
βλέμμα της στα όμορφα και την στυγνή ειλικρίνεια της.
«Τα
ποιήματα αποτυχαίνουν
όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.
Μην ακούτε τι σας λένε·
θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για ν’ αντέξει
στον κρύο χρόνο...»
όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.
Μην ακούτε τι σας λένε·
θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για ν’ αντέξει
στον κρύο χρόνο...»
…και ο έρωτας, θέλει ποίηση
… Χτες παρακολούθησα μια εξαιρετική
εκπομπή/συνέντευξη της από την Αίγινα όπου ζει, σ’ένα πανέμορφο κατακόκκινο
σπίτι… είδα το γραφείο της, εκεί που γράφει … είδα την θέα από το παράθυρο που
ανοίγει το πρωί και εισπνέει… το καφενείο που πάει τα μεσημέρια και πίνει μια
μπύρα με φίλους… Μίλησε για την Λυπιού της…
«…Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα
κι η Λυπιού είναι μια χώρα πού έφτιαξα
για να ’μαι πάντα ένα μ αυτά πού ’χω χάσει …»
κι η Λυπιού είναι μια χώρα πού έφτιαξα
για να ’μαι πάντα ένα μ αυτά πού ’χω χάσει …»
…
«Ας
κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά,
χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας.»
Την
είδα να περπατάει με σηκωμένα μπατζάκια στην φθινοπωρινή ακροθαλασσιά: «Έχω ονομάσει τον χειμώνα, γαλήνη. Το καλοκαίρι,
τρέλλα» είπε. Κάθε τόσο άνοιγε το σημειωματάριο της και διάβαζε ‘σκόρπιες’
σκέψεις. Μυαλό χτισμένο γερά… από έρωτες, ζόρια, απώλειες, επίπονη εξερεύνηση
κι ευτυχία. Ευτυχία στο όσο. Άρα αυτάρκης. Με απόλυτη συνείδηση της αξίας της
στιγμής ευτυχίας. Άρα πλούσια. Και ολοζώντανη.
«ξέρω μόνο ό,τι είμαι στον έρωτα.
Ό,τι με νικάει στον έρωτα…»
Η
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ είναι ποιήτρια ζωής. Και καθόλου «αόρατη» όπως έγραφε…
Πολυτάλαντη γιατί έχει ζωγραφίσει τα φωνήεντα των συναισθημάτων της, έχει
τραγουδήσει την απελπισία της καλαίσθητα, έχει σμιλέψει τις ελλείψεις της και
κοιτάξει κατάματα τις πιο άσχημες λέξεις - Ψάχνοντας τις όμορφες… Οι λέξεις
είναι εικόνες. Οι εικόνες είναι η ζωή μας. Η ζωή μας έχει όλες τις λέξεις.
«Στον άγλωσσο
τούτο κόσμο
που ήρθα για
βουβές σπουδές
είναι οι ασκήσεις
μου εκκωφαντικές
ξέρω, δεν ρέει
ακόμα
δεν ρέει φυσικά η
σιωπή μου.»
… ευτυχώς!
