Αγαμίδια ! (με την πιο υπέροχη έννοια ) !

Άνοιξη.

Ανοίγω όλες τις πόρτες

Να μπει η φρεσκάδα μου.

Θυμάσαι εκεί που σε φύλαξα?

Πήγα σήμερα να ξεσκονίσω τις κρύπτες

Και βρήκα το χαμόγελο σου. Ακόμη.

Ήταν μαζεμένο μες την σκόνη…

Πέρασα τα δάκτυλα μου πάνω του

Και νοστάλγησα για ώρα.

Αποχαιρετισμός στα όπλα…

Έπειτα στάθηκα κοντά στην πόρτα

Και άφησα τρία δάκρυα να φύγουν.

Μαζί με την εποχή που κλείνει πίσω μου.

Της έδωσα μαζί και όλα τα στερητικά α.

Ο μακρύς χειμώνας της αναγέννησης.

Έμεινα ρέστη και ξυπόλητη επιτέλους.

Σήκωσα και τα χαλιά.

Να φανεί το χαλασμένο παρκέ διαρκείας.

Η ομορφιά δεν γυαλίζει ποτέ.

Διαβάζω πέρα από τα βιβλία.

Κι αποτυπώνω γραμμές με αστάρι.

Λίγο-λίγο θα φτιάξω καινούργια χρώματα

Για να βάψω την κορδέλλα στην καρδιά μου.

Πρώτη θα με χαϊδέψω.

Και τελευταία.

Για μένα θριαμβεύω…

Προς μια ευτυχία νέτη.

Όχι από σύγκριση.

Από έκρηξη.

Αγαμίδια.

*ακούγεται το «some velvet morning» των primal scream γιατί με φτιάχνει !

Υπερλογισμοί ...

Μετράω…

παρουσίες κι απουσίες.

οικειότητα σε αντίστροφη λογική.

αλλαγές και δεδομένα γίνονται πράξεις

στου νου το σκληρό τεφτέρι.

Μετράω…

μια εισπνοή ακόμη παχιά…

έγινα εγώ μαχαίρι κι έκοψα την ατμόσφαιρα.

σε μικρά κομμάτια σχεδόν ορφανά.

θα ενωθούν πάλι αρμονικά μόλις πετάξω τα μαύρα.

Μετράω…

ήττες στον βωμό του κέρδους.

για την πιο μικρή άφρακτη ανάσα.

γι’αυτήν όλα.

Μετράω…

υπεύθυνα καθισμένη πάνω στο μηδέν

ισορροπώ επιτρέποντας την κάθε ροπή.

περήφανα ανεύθυνη άλλης θλίψης.

θα άρω το αβέβαιο πένθος.

Μετράω…

την απόσταση ως εμένα.

Και με βλέπω πια…

*ακούγεται το “midnight summer dream” των stranglers

Αυτοσχεδιασμοί ανόμοιων πνευμάτων...

Παίζουμε την πραγματικότητα του παραλόγου.

Σε παρατηρώ… κάθε εσύ του κόσμου μου

που ερμηνεύεις αντίθετη τροχιά

παραμυθιάζοντας το σιωπηλό γογγυτό.

Σε προκαλώ αναλαμβάνοντας την παραμέλεια.

Με απειλείς ενάντια στο ρεύμα του δίκιου.

Σε ανέχομαι στο όνομα του λόγου.

Με παραποιείς καλαίσθητα στο μαυρόασπρο φόντο.

Και σε επιτρέπω κύκνειο άσθμα

παραποιώντας υπεύθυνα το χρώμα του χρόνου.

Είναι όμως αντίστροφη μέτρηση…

Μια ορχήστρα ανόμοιων πνευμάτων αυτοσχεδιάζει…

Τα ευγενή αισθήματα μπερδεύονται ιπποτικά

κι αποζητάω την θαλπωρή της αγένειας παντού.

Λίγη αλήθεια να ξυπνήσει το σύμπαν.

Και να δω το κάθε εσύ

χωρίς την κεκτημένη του ασφάλεια.

Και το δικό μου… ελεύθερο.

Ακόμη και από το ‘μου’.

Τελειώνει… τελειώνω…

και αρχίζω… πάλι…

έλξη ευδαιμονίας…

*ακούγεται το "feel the sun" των tindersticks

Σκυτάλη και πάλι...

Kαι περνούν οι μέρες…

και παίρνουν μαζί τους τον χειμώνα μου,

αγαπημένη άμμο μες απ’τα χέρια μου…

τι να διεκδικήσω?

Έτσι είναι η φύση.

Μπορώ να θέλω μόνο ό,τι μου προσφέρεται.

Ό,τι χάνεται σε ομίχλη εξηγήσεων

γράφει νότες μιας ιστορίας επαναλαμβανόμενης.

Δεν μου αξίζει καμία δικαιολογία.

Προσαρμόζομαι. Δεν αφομοιώνομαι.

Αν θέλω πρέπει, έχω και δικά μου.

Πρέπει να τηρώ την σημασία μου.

Βρήκα σήμερα στην πόρτα μου

μια νεογέννητη άνοιξη, άμαθη ακόμη.

Πώς να την προϋπαντήσω?

Είναι πολύς ο καιρός.

Και οι αποστάσεις χαρτογραφούνται.

Με χιόνια ακόμη στους ώμους μου,

απλώνω τ’άκρα στον νεαρό ήλιο διστακτικά.

Μουδιασμένη στην σκυτάλη της εποχής.

Έκπληκτη γιατί αφέθηκα.

Τι σοι καλωσόρισμα είναι αυτό?

Άφησα τους τρόπους μου στο συναίσθημα

Και τώρα ψάχνω πηγαία δύναμη να σταθώ.

Ταραγμένα τα νερά ακόμη…

Θα πλέξω έναν μάρτη στο μικρό μου δάκτυλο

Να μην ξεχάσω ότι κάηκα πάλι. Όμορφα.

Μετά θα μπορέσω να της χαμογελάσω

Με νέες ρυτίδες και αστείρευτο πείσμα.

Καλώς τηνα… κι ας βιάστηκες.

*ακούγεται το "secret garden" του bruce springsteen